Morgunblaðið - 27.10.1984, Qupperneq 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 27. OKTÓBER 1984
t
Systir okkar,
FRÚ EVA VOGLER,
andaöist tímmtudaginn 25. október á heimili sínu í Danmörku
Systkini hinnar látnu.
t
Faöir okkar, tengdafaöir og ati,
KRISTJÁN KRISTJÁNSSON,
skipstjóri, fró Meöaldal í Dýrafiröi,
til heimilis ó Brekkustíg 14, Reykjavik,
andaöist í Borgarspítalanum 22. okt. sl. Útför veröur frá Dómkirkj-
unni miövikudaginn 31. október kl. 13.30.
Helga Kristjónsdóttir, Ása Kristjónsdóttir,
Anna Kristjónsdóttir, Arnlaugur Guömundsaon,
Sasbjörn Kristjónsson, Ágústa Oddsdóttir
og barnabörn.
t
Þökkum innilega auösýnda samúö viö fráfall og jaröarför eigin-
konu minnar, móöur og ömmu,
HULDU BOGADÓTTUR,
Gautlandi 17,
er andaöist i Landspítalanum 15. sept. sl.
Brynjólfur Marel Vilbogason,
Kristfn Brynjólfsdóttir,
Lílja Huld Steinþórsdóttir.
t
Þökkum auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og jaröarför
móöur okkar, tengdamóöur og ömmu,
MAGÐALENU JÓSEFSDÓTTUR,
Efstasundi 55,
er lést 29. ágúst.
Hulda Valdimarsdóttir, Birgir Valdimarsson,
Helga Valdímarsdóttir, Elfas Valgeirsson,
barnabörn, barnabarnabörn og barnabarnabarnabörn.
t
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför
móður okkar, tengdamóöur og ömmu,
SIGURJÓNU K.D. SIGURÐARDÓTTUR
fró Esjubergi, Akranesi,
er lést 4. október sl.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
Innilegar okkar. t þakkir fyrir sýnda samúö vegna fráfalls fööursystur
GÍSLÍNU MARKÚSDÓTTUR,
Droplaugarstööum.
Fyrir hönd vandamanna.
Arnþrúöur Möller, Sjöfn Krietinedóttir, Auöur Kristinsdóttir.
t
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför
eíginmanns míns, fööur, tengdafööur og afa,
HANNESARJÓNSSONAR,
matsveins,
fró Lótrum í Aöalvfk,
Stórageröi 10.
Pólmey Kristjónsdóttir,
Bóra Hannesdóttir, Gunnar Jakobsson
og barnabörn.
t
Viö þökkum hjartanlega auösýnda samúö og vináttu viö andlát og
jaröarför eiginmanns mins, fööur, tengdafööur og afa,
EINARS RÓSMUNDAR KRISTJÁNSSONAR,
Steinaholtsvegi 4,
Eskifiröi.
Þórunn Karlsdóttir, börn,
tengdabörn og barnabörn.
Minning:
Flosi Þórormsson
frá Fáskrúðsfirði
Þann 18. október, lést i Lands-
spítalanum, Flosi Þórormsson,
Kleppsvegi 82, Reykjavík. Hann
var Austfirðingur, fæddur að Búð-
um í Fáskrúðsfirði, 17. apríl 1930.
Foreldrar hans voru hjónin Stef-
anía Indriðadóttir og Þórormur
Stefánsson. Flosi var einn fjórtán
systkina og eru fjögur látin áður.
Það lá fyrir honum sem flestum
öðrum strákum á þessum árum í
sjávarþorpum, að gerast sjómaður
strax í barnæsku, enda var það
eina vinnan sem bauðst og hægt
var að fá án þess að læra sérstak-
lega til verka. Hann kunni þetta
allt þá þegar, enda alinn upp að
hluta til niðri á bryggju eins og
við hinir.
Ekki gerði Flosi sér það að góðu
að vera háseti lengi, heldur fór
hann á vélstjóranámskeið sem
haldið var þar heima 1952 og lauk
því með sóma. Næstu árin á eftir
var hann ýmist fyrir austan eða
hér sem vélstjóri á bátum og kom
sér þá oft vel hve einstaklega lag-
hentur hann var. Þar kom að hann
hætti sjómennsku, bæði fyrir það
að hann varð ósáttur við sjóinn,
vegna þess sem hann hafði tekið
frá honum og svo hitt að nú hafði
hann kynnst væntanlegri eigin-
konu sinni sem hann giftist 30.
maí 1955. Þar var komin konan
sem staðið hefur við hlið hans í
blíðu og stríðu öll þessi ár og
reynst hefur honum svo mikil stoð
nú síðustu misserin að engin orð
fá lýst. Hún heitir Guðrún Sigur-
borg Jónasdóttir, ættuð frá Lýsu-
dal í Staðarsveit á Snæfellsnesi.
Hún lifir mann sinn og má nú sjá
á eftir honum til hinstu hvíldar á
besta aldri.
Þau eignuðust fjögur börn,
þrjár stúlkur og einn son. Hann er
yngstur og á að fermast í vor. Ás-
gerður Jóna er gift Jóhannesi
Gunnarssyni. Þau eiga eina dóttur
og búa í Reykjavík. Stefanía Þóra
er gift Halldóri Þórhallssyni. Þau
eiga tvær dætur og búa á Akur-
eyri. Ellen og Guðvin eru bæði í
skóla, hún í menntaskóla en hann
í grunnskóla.
Það er þeim öllum mikið áfall að
missa ástkæran föður og guð gefi
þeim styrk og blessun.
Þá er Flosi var kominn í land
hóf hann vinnu hjá fyrirtækinu
Sanitas og var þar í tuttugu og tvö
ár samfleytt, lengst af sem verk-
stjóri enda hafði hann allt það til
að bera sem slíkur maður þarf að
hafa. Yfirvegað skap, orðheldni,
stundvísi, samviskusemi og
stjórnunarhæfileika.
Flosi var ákaflega vinnusamur
maður. Hann lét aldrei verk úr
hendi falla og þar kom að hann sá
gamlan draum rætast er hann
eignaðist lítið verkstæði þar sem
hann gat ráðið ferðinni sjálfur.
Hann framleiddi plastbretti á bíla
og ýmislegt fleira á verkstæðinu
sínu og nú fór hann að leggja nótt
við dag.
Hann fór að kenna þreytu en
vildi ekki gefast upp fyrr en í fulla
hnefana. Hann fór til læknis og
úrskurðurinn kom, en hann trúði
honum aldrei. Hann sagði við mig
ég verð ekki lengi á sjúkrahúsi, en
öðruvísi fór eins og svo oft vill
verða. Lífið er ekki einungis vinna.
Það vissi Flosi, þó hann gæfi sér
alltof lítinn tíma til þess að sinna
öðru í lífinu. Ég held að honum
hafi fundist hann vera að svíkjast
um ef hann tók sér frí.
Hvað um það, hann var ein-
t
Þökkum af alhug auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför
HALLDÓRU PÁLÍNU HINRIKSDÓTTUR,
Suöurgötu 85, Hafnarfiröi,
Þorbjörg Þórarinadóttir, Siguröur Einarason,
Stefanía Einarsdóttir, Þórunn Pðlmadóttir.
t
Þökkum innilega öllum þeim sem sýndu okkur samúö og vinarhug
viö andlát og útför eiginkonu minnar og móöur okkar,
ÓLAFAR STEFÁNSDÓTTUR.
Jóhann Frímannsson,
Andri Már Jóhannsson,
Guörún Marta Jóhannsdóttir.
t
HARALDUR SVEINBJARNARSON,
kaupmaöur,
Snorrabraut 22, Reykjavík,
lézt i Borgarspitalanum aö morgni miövikudagsins 24. október.
Útförin veröur auglýst síöar.
Petra Guömundsdóttir,
Ingþór Haraldsson.
Birting afmœlis- og
minningargreina
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag hliðstætt með greinar aðra daga. í minn-
ingargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Þess
skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort
ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð
og með góðu línubili.
staklega skemnjtilegur heim að
sækja og að koma heim til þeirra
hjónanra á jafn yndislegt heimili
þar sem hver hlutur er valinn af
sérstakri nákvæmni og smekkvísi,
það er mér ógleymanlegt. Þau
voru svo samtaka að láta gestum
sínum líða vel að manni fannst
maður vera heima hjá sér strax
þegar komið var inn úr dyrunum.
Flosi og Bogga byggðu húsið að
Kleppsvegi 82. Þau unnu allt sjálf
sem þau gátu. Þar kom sér vel
verklagnin og dugnaðurinn hjá
þeim báðum. Þau fluttu inn í nýja
húsið árið 1965 og hafa búið þar
síðan.
Ég hef mikið öfundað Flosa af
útsýninu yfir höfnina og Sundin,
að geta fylgst með skipaferðum úr
stofunni. Það hefur hann gert og
kunni vel að meta.
Við Flosi vorum aldir upp í
sama þorpinu að Búðum í Fá-
skrúðsfirði. Þessi staður var Para-
dís á jörðu fyrir stráka. Við fylgd-
umst með allri vinnu fullorðna
fólksins allt frá því að fiskurinn
var veiddur þar til hann fór sól-
þurrkaður í fínum strigaumbúð-
um til Spánar. Búskap kynntumst
við, því í hverju húsi voru kýr og
nokkrar kindur. Ekki má gleyma
allri menningunni, sem flæddi inn
yfir fjörðinn með skútum og freig-
átum og Nóvu gömlu sem kom
beint frá Bergen, enda lærðum við
framandi tungumál, bæði fær-
eysku og frönsku, eins og móður-
málið. Svona var barnæskan
okkar Flosa, alltaf eitthvað að
gerast, en tíminn leið og leiðir
skildu.
Það var ekki fyrr en löngu
seinna sem við hittumst af tilvilj-
un á skemmtun hjá Fáskrúðsfirð-
ingafélaginu hér í Reykjavík, að
við tókum upp þráðinn að nýju. Þá
komst ég að því að Flosi hafði
brennandi áhuga á, að félagið
hefði að minnst kosti eina góða
skemmtun á ári, þar sem fólk að
austan kæmi saman og héldi við
kunningsskapnum. Hann var ekki
einn um þetta og allt hefur þetta
gengið með ágætum undir hans
stjórn.
Ég vil hér með þakka Flosa
fyrir hönd allra, sem hlut eiga að
máli, fyrir hans ómetanlega fram-
lag þessu óformlega félagi til
handa og þá sérstaklega færi ég
honum þakkir meðstjórnenda.
Er ekki lífið og tilveran undar-
leg, það kemur og fer rétt eins og
hendi sé veifað. Gleðin skín svo
skært aðra stundina, en svo ber
dauðinn að dyrum og enginn veit
hver verður fyrir sorginni næst.
Það er ekki öllum gefið að ganga
jafn hugprúður til hinnar hinstu
hvílu og Flosa, sem aldrei lét á sér
heyra vonleysi um bata þá fjórtán
mánuði sem baráttan tók. Þar
kom fram sjómannseðlið, að
standa af sér brotsjóina og æðrast
hvergi þar til yfir lyki. Það gerði
hann svo sannarlega þessi góði
vinur minn, sem nú er kominn á
sléttan sjó og siglir fleyi sínu að
ströndum nýrra heimkynna þar
sem foreldrar, systkini og tengda-
faðir standa í fjörunni og taka á
rnóti honum blíðum höndum.
Ég, sem þessar línur skrifa, var
við dánarbeð Flosa síðustu stund-
irnar ásamt nánustu ættingjum.
Ég færi fjölskyldunni þakkir fyrir
það traust sem mér var sýnt.
Flosa kveð ég sem væri hann einn
af mínum nánustu.
Við Unnur færum fjölskyldu,
öllum ættingjum-og vinum inni-
legar samúðarkveðjur.
Megi Guð vera hjá ykkur.
llrcinn Þorvaldsson