Morgunblaðið - 21.11.1984, Blaðsíða 59

MORGUNBLAÐIÐ. MIÐVIKUDAGUR 21. NÓVEMBER 1984
Theódór Daníels-
son - Kveðjuorð
Ég vissi ekkert um Theódór
Daníelsson fyrr en haustið 1947,
en þá frétti ég, að nýr kennari
væri kominn að barnaskólanum í
Glerárþorpi, og það fylgdi með
fréttinni, að hann væri vestan frá
Breiðafirði. Ég var þá kennari við
Barnaskóla Akureyrar, en þangað
réðst Theódór 1950. Urðum við
samstarfsmenn þar í 6 ár og hið
sjöunda við nýstofnaðan barna-
skóla á Oddeyri.
Eitt sinn, þegar Theódór var
enn í Glerárþorpinu, fór ég göngu-
ferð með „bekkinn" minn út fyrir
Glerá og fékk þá að koma inn í
kennslustund í skólanum, þar sem
hann var að kenna. Ég bað hann
að segja börnunum eitthvað frá
eigin brjósti. Hann brást vel við
og sagði frá selum og lífi þeirra,
en það þekkti hann vel frá
bernskuárunum í Hvallátrum á
Breiðafirði. Mér er þessi stund
minnisstæð kannski einkum vegna
þess, að það sem hann sagði, var
nýr fróðleikur fyrir mig. Ég var
daladrengur alinn upp langt frá
sjó og vissi mjög lítið um líf sela.
Þarna var því eldri kennarinn í
námi hjá þeim yngri.
Þarna varð upphaf kunnings-
skapar okkar og vináttu, sem hélzt
æ síðan. Hver var rót þeirrar vin-
Minning:
Fædd 8. febrúar 1919.
Dáin 14. nóvember 1984.
Og núna, þegar þaustar og hníga blóm og
falla,
þá heldur þú í burtu og vegir skilja um
ðinn,
og ef ég gæti handsamað himins geisla
alla,
ég hnýtti úr þeim sveig að skreyta veginn
þinn.
(Jón frá Ljárskógum)
Mín kæra mágkona Fanney
Eggertsdóttir hefur verið kölluð
til æðri heimkynna þar sem ljós
og eilífur friður ríkir.
Fanney giftist ung að aldri Har-
aldi Oddssyni málarameistara
sem svo margir Akureyringar
þekkja, bæði af starfi hans svo og
félagsskap. Þau hafa búið svo að
segja alla sína löngu sambúð að
Sólvöllum 2 hér á Akureyri.
Eignuðust þau 2 syni, þá Eggert,
sem er stöðvarstjóri Pósts og síma
á Patreksfirði en hann var giftur
Sigrúnu Friðriksdóttur og eignuð-
ust fjögur börn, og Hauk, bygg-
ingatæknifræðing sem starfar hér
á Akureyri og er giftur Halldóru
Ágústsdóttur, Jónssonar, bygg-
ingameistara hér í bæ. Þau eiga
þrjú börn.
Fanney er sjötta bam af níu
sem kveður þennan heim. En for-
eldrar þeirra voru hin mætu hjón
Stefanía Sigurðardóttir og Eggert
Guðmundsson byggingameistari,
sem áreiðanlega margir af eldri
Akureyringum muna vel og það af
öllu góðu, bæði af ötulu starfi sínu
svo og félagsskap, en þau voru
mjög virkir félagar í Góðtempl-
arareglunni, enda gerði hún þau
að heiðursfélögum þar á efri ár-
um, sem þakklætisvott fyrir
þeirra mikla starf þar að bindind-
ismálum.
Fanney var mjög félagslynd og
starfaði mikið að félagsmálum og
þá mest að ég hygg í kvenfélaginu
Hlíf, þar sem hún m.a. átti sæti í
stjórn um margra ára skeið. Þá
var hún og góður félagi í
Oddfellow-reglunni og starfaði
þar meðan heilsa og kraftar henn-
ar leyfðu. Annars var hennar
mesta hugsun að hlúa sem mest og
best að þeirra yndislega heimili að
Sólvöllum 2 hér í bæ, enda bar
fallegi garðurinn þeirra með öllu
áttu er mér ekki vel ljóst. Að vísu
vorum við samstarfsmenn um
skeið, en það eitt er ekki næg skýr-
ing. Við vorum að mörgu leyti
ólíkir. Hann var einhleypur mað-
ur, sem svo er kallað, ég átti konu
og barn og hafði lifað fjölskyldu-
lífi um mörg ár. Um margt greindi
okkur á og fyrir kom, að við deild-
um, en ætíð gættum við þó hófs.
Nei, ég get ekki gefið neina sér-
staka ástæðu fyrir vináttu okkar,
en hún var staðreynd engu að síð-
ur.
Haustið 1958 fluttist ég frá Ak-
ureyri, en hann átti eftir að vera
þar tvö ár, og ég taldi víst, að
hann mundi halda áfram kennslu
við Oddeyrarskólann, enda fannst
mér hann una því allvel.
Ég varð því undrandi, þegar við
hittumst hér í Reykjavík haustið
1960,og hann sagði mér, að sér
stæði til boða að gerast skólastjóri
í Ólafsvík. Þetta var ekki fullráðið
og hann vildi heyra álit mitt. „Ég
veit hverju ég sleppi en ekki hvað
ég hrepp“i, sagði hann. Það var
augljóst, og ég þorði ekki að hafa
áhrif í þessu máli.
Nei, hann vissi ekki hvað hann
mundi hreppa — vissi ekki, að í
Ólafsvík mundi hann hreppa dýr-
asta hnoss lífs síns, konuna sína,
blómaskrúðinu þess greinilega
vott, þó að sjálfsögðu hafi bæði
hjónin átt þar hlut að máli. Þá er
eigi síður ástæða til að minnast
hinnar miklu umhyggju sem hún
bar fyrir velferð sona sinna og
tengdadætra, að ógleymdri þeirri
miklu umhyggju sem hún bar
fyrir barnabörnunum, sem hún
unni svo mikið, og þau munu aldr-
ei gleyma. Já, hún var sannarlega
góð amma, sem hún sýndi á svo
margvíslegan hátt.
Að lokum skal þess getið að þá
er hún var á besta aldursskeiði
herjaði á hana hinn mikli „böl-
valdur" þjóðarinnar — berkla-
veikin, en hún barðist gegn henni
af hetjuskap miklum og vann þar
sigur eftir mikið stríð og þján-
ingar. Þó er ég viss um að hún bar
þennan sigur aldrei að fullu frekar
en aðrir, sem börðust við þennan
„bölvald" mannkynsins og þá
oftast á besta aldursskeiði ævinn-
ar.
Að lokum þökkum við hjónin
Fanneyju og Haraldi af alhug vin-
áttu alla og þá eigi sist þau
skemmtilegu ferðalög um landið í
hana Hallveigu Jónsdóttur. Ég
mætti þeim hér á Laugaveginum
sumarið eftir þennan Olafsvíkur-
vetur, og hann kynnti konu sína
fyrir mér — mig langar til að
segja — með hógværu stolti. Var
það ekki eðlilegt? Hann var fimm-
tíu og tveggja ára og var nú í viss-
um skilningi að byrja nýtt líf.
Hann fór ekki aftur til Ólafsvík-
ur en gerðist nú kennari við
Breiðagerðisskólann í Reykjavík.
Þau hjónin eignuðust íbúð nærri
skólanum, svo að kennarinn gat
gengið til vinnustaðar. Sumarið
1962 fæddist þeim dóttir. Hún
heitir Lára María eftir ömmum
sínum. Nú er hún 22 ára og á
heima í Kópavogi. Auðvitað var
sumarleyfum okkar sem við ávallt
minnumst með gleði og ánægju.
Að endingu vil ég segja: Ég bið
Guð að blessa öll hennar góðu og
miklu störf hér í þessum heimi, og
ég er viss um að það hefur verið
yekið vel og ástúðlega á móti
henni er hún fluttist yfir landa-
mærin, bæði af hennar nánustu og
öðrum vinum hennar.
Við hjónin vottum manni henn-
ar, sonum, tengdadóttur og börn-
um þeirra öllum, einlæga hlut-
tekningu í þeirra sáru sorg.
Guð blessi minningu Fanneyjar
Eggertsdóttur og Drottinn gefi
dánum ró, og hinum líkn sem lifa.
Maríus Helgason
hún sólargeisli foreldra sinna. Þau
eignuðust ekki fleiri börn.
Lára er vel gefin stúlka og sér-
staklega traust. Hún hefur unnið
á sjúkrahúsum sem sjúkraliði, en
er nú í fóstrunámi. Lífið hefur
veitt henni eldskírn og ekki farið
um hana mjúkum mundum. Þegar
hún var um 10 ára aldur, veiktist
faðir hennar snögglega og varð að
hætta kennslu og fjórum árum
síðar missti hún móður sína. Mér
er það minnisstætt, er ég kom í
Landakotsspítalann haustið 1977.
Þar hafði Hallveig legið lengi og
beið nú endalokanna, en Theódór
hafði verið lagður þar inn vegna
hjartakasts. Hann fékk slík köst
nokkrum sinnum og gat þá alltaf
búizt við að síðasta stundin væri í
nánd. Það var átakanlegt að sjá
þessa 15 ára stúlku ganga milli
fársjúkra foreldra sinna. Faðirinn
átti afturkvæmt um sinn en móð-
irin ekki.
Þau feðgin bjuggu nú saman í
góðri íbúð á Njálsgötu 59. Þar kom
ég nokkrum sinnum og síðast 6.
júlí 1980. Þá voru þau í þann veg-
inn að flytjast í heppilegri íbúð.
En „á skammri stund skipast veð-
ur í lofti". Skömmu síðar frétti ég,
að Theódór hefði verið fluttur í
Borgarspítalann og þar hitti ég
hann mikið lamaðan og mállaus-
an. Það liðu full fjögur ár, ég kom
alloft til hans, en við gátum ekki
talað saman. Það var stundum
nokkuð óþægilegt, en hann þekkti
mig og aðra, sem heimsóttu hann
og honum voru kunnugir, það gat
hann látið í ljós með ýmsum
_____________________________59_
hætti. Hann heyrði og naut þess,
sem sagt var.
Ég dáðist að því, hvað Lára var
dugleg að heimsækja pabba sinn,
þótt hún hefði oft lítinn tíma, þar
sem hún bæði vann og stundaði
nám. Fyrir kom að hún fékk leyfi
til að taka hann með sér i stutta
ökuferð, ef veður var gott, og á
aðfangadagskvöld hafðu hún hann
heima hjá sér stundarkorn.
Síðastliðinn vetur átti hann 75 ára
afmæli. Þá kom hann heim til
dóttur sinnar — var borinn upp á
aðra hæð. Nokkrir gestir voru
viðstaddir, er hann kom, og hann
virtist þekkja alla og það leyndi
sér ekki að hann gladdist.
Theódór Daníelsson er okkur
horfinn. Líf hans hér var ekki ein-
göngu Ijúft og létt — ekki skein
sólin alla daga. En hún skein
stundum glatt og vermdi. Er ég
hugsa til síðustu áranna, þegar
hann lá ósjálfbjarga dag og nótt,
kemur mér í hug Hvernig hefði
honum liðið, hefði hann alla ævina
verið einn? LíFið er gáta, sem
fæstir geta ráðið. Vinur minn var
vel gefinn, greindur og dugandi.
Hann var vel skáldmæltur, þó að
ekki sé til ljóðabók eftir hann,
hins vegar hafa þó birzt á prenti
nokkur tækifæriskvæði, sem sýna,
að hann var liðtækur vel á því
sviði. Það var mér ávinningur að
kynnast honum og eignast hann
að vini.
Lára mín, ég þakka þér okkar
kynni og óska þér góðrar framtíð-
ar.
Eiríkur Stefánsson.
t
Þökkum innilega auösynda samúö og vinarhug viö andlát og útför
móöur okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
ÁGÚSTUINGJALDSDÓTTUR
frá Auösholti, Biskupstungum.
Hallur Guðmundsson, Súsanna Guömundsdóttir,
Guöjón Guömundsson, Jóna Einarsdóttir,
Sigriöur Guömundsdóttir, Ólafur Helgason,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega vináttu og hlýhug
viö andlát og útför
KRISTJÖNU P. HELGADÓTTUR
Issknis.
Finnbogi Guömundsson,
Halga Laufay Finnbogadóttir
og systur hinnar látnu.
SVAR
MITT
eftir Biliy Graham
Stórborg heimsótt
Fyrir nokkru hélduð þér aftur samkomuherferð í New York.
Hvers vegna eruð þér sífellt að heimsækja þessar stórborgir, þó að
margir aðrir staðir bíði eftir yður og þarfnist yðar? Er eitthvað
nauðsynlegra að fara til New York en annarra staða?
Ég hafði verið í New York ári áður. Þá helguðu
þúsundir manna líf sitt Jesú Kristi, og aðrar þúsundir
fylgdust með í sjónvarpi. Prestar og leikmenn, sem
stóðu fyrir herferðinni, voru mjög á þeirri skoðun, að
við ættum að koma aftur, meðan áhuginn væri svona
mikill.
Við getum aðeins sinnt litlum hluta þeirra beiðna,
sem okkur berast. Þess vegna reynum við að ná til sem
flestra á sem skemmstum tíma. New York er sú borg,
þaðan sem við getum komizt í snertingu við þjóðina. Ef
þér vissuð, hvílík kvöl það er að gera upp hug sinn um,
hvert halda skal, munduð þér skilja betur vanda okkar.
New York hefur átt við stórvaxin félagsleg vanda-
mál að stríða. í sumum borgarhverfum hafa glæpir
aukizt svo, að engin ráð virðast duga. Það er gömul
saga, að með boðun fagnaðarerindisins um Jesúm eru
reistar skorður við sívaxandi afbrotum, og sendiboðar
Krists hafa sýnt hugprýði með því að fara með þetta
„læknandi fagnaðarerindi" til þeirra staða, þar sem
þörfin var mest.
Ég er ekki að gefa í skyn, að nú séu öll vandamálin
horfin eftir heimsókn okkar. En kannski hafa nokkur
hundruð manns til viðbótar í þessari miklu borg eign-
azt lifandi samfélag við frelsarann, og þá vonum við,
að það stuðli að því að breyta andrúmsloftinu í þá átt,
að réttlæti, kærleikur og umburðarlyndi einkenni sam-
skipti fólksins í ríkari mæli en reyndin hefur verið.
Mörg þúsund manns báðu fyrir heimsókn okkar til
hinnar miklu borgar. Okkur þætti vænt um, ef allir
þeir, sem lesa þennan dálk, vildu taka þátt í að biðja
fyrir predikunarferðum okkar.
+
Þökkum samúö og vinarhug viö andlát og jarðarför eiginmanns
míns, fööur, tengdafööur og afa,
JÓNS B. BJÖRNSSONAR.
Áata Siguröardóttir,
Svandfs Jónsdóttir, Birgir Vigfússon,
Björn R. Jónsson, Anna Ólafsdóttir,
Árni R. Jónsson, Steinunn Jónsdóttir
og barnabörn.
Fanney Eggerts-
dóttir, Akureyri