Morgunblaðið - 15.01.1985, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 15. JANÚAR 1985
43
Bára Björns-
döttir - Minning
Fædd 17. september 1930
Dáin 8. janúar 1985
Löng þá sjúkdómsleiðin verður,
lífið hvergi vægir þér,
þrautir magnast, þrjóta kraftar,
þungt og sárt hvert sporið er,
honum treystu, hjálpin kemur,
hann af raunum sigur ber.
Drottinn læknar — Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
S.K.P.
Hún Bára er dáin. Þessi orð
bergmáluðu í höfðinu á mér eftir
að ég hafði talað við Helga bróður
hennar. Ég gat ekki trúað þessu,
en þessi fregn átti ekki að koma
mér á óvart, því ég vissi að hverju
dró. Dauðinn virðist þó alltaf
koma manni í opna skjöldu.
Bára var dóttir hjónanna Krist-
ínar Bjarnadóttur og Björns
Jónssonar. Hún var næst yngst
átta systkina. Föður sinn missti
hún er hún var sex ára gömul.
Kristín móðir hennar barðist
harðri baráttu með börnin sín eft-
ir að hún missti manninn sinn.
Elstu börnin þeirra voru tvíburar
og dó annar tvíburinn mjög ungur.
Fjögur börn voru innan við ferm-
ingu þegar Björn dó.
A þessum tímum þekktust ekki
barnastyrkir eða aðrir styrkir, það
varð að berjast áfram eða segja
sig á hreppinn, en það hafði hún
Kristín Bjarnadóttir aldrei hugs-
að sér að gera. Hún barðist hetju-
legri baráttu með börnin sín og
kom þeim öllum upp. Ég sem barn
skynjaði ekki þessa baráttu, en að
Grund, heimili þeirra, kom ég
ætíð mörgum sinnum á dag og
aldrei heyrði ég þar kvartað yfir
erfiðleikum.
Nokkrum árum áður en Kristín
dó sagði hún mér ýmislegt frá
þessum árum og í mínum augum
er hún sú mesta hetja sem ég hefi
nokkru sinni kynnst. Bára átti því
ekki langt að sækja dugnaðinn og
myndarskapinn, enda þurfti hún
oft á því að halda. Hún fór fljót-
lega að vinna eftir fermingu, fyrst
í Ólafsvík en síðan fór hún að
vinna á veturna í Reykjavík og
kom þá fyrstu árin heim til
Ólafsvíkur á sumrin. Þá unnum
við saman í fyrstihúsinu. Þessi
suraur eru mér mjög minnisstæð
en eitt bar þó hæst, sumarið ’51.
Við tókum þá upp á því að sauma
allt á okkur sjálfar og vera eins
klæddar þegar við fórum út að
skemmta okkur. Bára var sérlega
myndarleg í höndunum og sneið
allt á okkur og ekki vantaði hana
hugmyndaflugið, hún réð öllum
sniðum og hjálpaði mér við
saumaskapinn. Þetta var yndis-
legur tími sem aldrei gleymist.
Þegar ég horfi til baka er hver
dagur frá bernsku og unglingsár-
unum á einhvern hátt tengdur
Báru. En lífið hélt áfram og lífið
er barátta og þar skiptast á skin
og skúrir en það fengum við báðar
að reyna. Þótt við hin síðari ár
hittumst ekki eins oft og áður
Minning:
María Guðbjörg
Eyjólfsdóttir
Þegar jólin, hátíð ljóssins, nálg-
uðust, lézt vinkona mín og trú-
systir, María Guðbjörg Eyjólfs-
dóttir.
Ég hlýt að minnast hennar með
miklu þakklæti og jafnframt
söknuði. Ég var ung stúlka þegar
ég kom fyrst til Reykjavíkur og
kynntist Maríu og systur hennar,
Margréti, en hún lézt 1973. Þessi
kynni mín af þeim systrum voru
mér mikið lífslán, urðu ljúf og
höfðu varanleg og djúp áhrif á
mig. Hin heilsteypta trú þeirra
systra á Jesúm Krist og djarfi
vitnisburður var mér mikil hjálp,
þegar mér fór að verða það ljóst
að ég þurfti að eignast sömu trú-
arvissu og þær systur áttu.
Hjá þeim mætti maður miklum
skilningi, hlýju og uppörvun.
Heimili þeirra bar vott um
smekkvísi og reglusemi. Það var
ætíð opið og þar ríkti gestrisni
bæði í tímanlegum og andlegum
skilningi.
Þótt leiðir okkar skildust, eftir
að ég fluttist norður, þá héldust
traust kynni okkar, við hjónin
heimsóttum þær þegar við vorum
á ferð fyrir sunnan og einnig
komu þær norður til Akureyrar.
Þeir samfundir voru alla tíð góðir
og minnisstæðir.
Á liðnu sumri komum við til
Maríu, þá lá hún á Landspítalan-
um og síðast sáum við hana á
Grund. Hún hafði orðið fyrir al-
varlegu áfalli, en samt sem áður
var trú hennar og hugrekki óbug-
að og hægt að ræða við hana, þrátt
fyrir slys, skurðaðgerð og háan
aldur.
Jesú nafn var henni lifsins lind,
lausnin eina, guðleg fyrirmynd.
Henni gefin heilsteypt trú og sönn,
hvíld og traust, er mætti dagsins önn.
(J.S.)
Jesús sagði: „Ég er ljós heims-
ins, hver sem fylgir mér, mun ekki
ganga í myrkrinu heldur hafa ljós
lífsins." Jóh. 8,12.
Þessu trúðu þær vinkonur mín-
ar örugglega, því er bjart yfir
burtför þeirra af þessum heimi.
Þökk sé Guði fyrir það. Við hjónin
sendum systrum Maríu og ÖÖrum
ættingjum innilegar samúðar-
kveðjur.
Guórún Þ. Hörgdal
Minning:
Sesselja Sigurðar-
dóttir Akurholti
Fædd 28. nóvember 1900
Dáin 18. desember 1984
Nú er hún Setta mín farin sína
hinstu för. Mig setti hljóða og á
hugann leita minningar frá æsku-
árunum, þegar ég var svo að segja
heimagangur hjá þeim góðu hjón-
um. Alltaf var jafn gaman að
koma til þeirra, ekki var amast við
okkur. Eins og það væri ekki
sjálfsagt að krakkagreyin lyftu
sér upp. Ég tala nú ekki um þegar
maður fékk að gista, sem var æði
oft. Ekki skemmdi heldur að eiga
von á að fá kleinur og heimabakað
rúgbrauð með heimagerðu smjöri,
þvílíkt sælgæti. Hún var forkur til
allra verka. Hana munaði ekki um
að hygla rolluskjátunum eða kasta
fyrir beljurnar á milli mála, hún
átti jú aðeins 7 börn. Þegar ég,
ung að árum, missti föður minn
taldi hún ekki eftir sér að koma
gangandi eða ríðandi til að hugga
og gefa styrk.
Hún var hetja sem sópaði að,
hvar sem hún fór. Hún gat virst
köld og hrjúf á yfirborðinu, en það
var stutt í hennar góða hjarta og
hún var sannur vinur vina sinna.
Hún var vel hagmælt og kunni
mikið af vísum og ljóðum. Hún
sendi gjarna vísur til vina sinna
og á ég eina slíka sem hún sendi
mér þegar ég var fermd. Hún var
glettin og gamansöm, kom vel
fyrir sig orði og mörg tilsvör
hennar voru hreinustu perlur.
Hún var mikill dýravinur og
unni sveitinni, þess vegna kveið ég
þvi er þau hjón hættu búskap að
hún kynni ekki við sig.
En hún var svo vel gerð að hún
sætti sig við það. En ekki er mér
grunlaust um að stundum hafi
hugurinn leitað í sveitina. Og
stundum var horft með söknuði á
Snæfellsjökulinn. Nú hin síðari ár
þegar hún sökum elli og vanheilsu
fór að tapa minni, sagði hún
stundum: „Það er ekkert grín að
vera orðin svona gleymin, elskan
mín.“
En það var ekki verið að æðrast,
öllu tekið með sömu stillingunni.
Ég vil að endingu þakka henni
fyrir alla tryggð og góðvild í minn
garð og fjölskyldu minnar bæði
fyrr og siðar.
Blessuð sé minning hennar.
Bára
slitnaði sambandið aldrei á milli
okkar. Við vissum alltaf hvor af
annarri.
Bára eignaðist tvær dætur,
Kristínu fædda ’53 og Björk fædda
'65. Kristín er snyrtifræðingur að
mennt en Björk stundar nám í
menntaskóla.
Vináttuböndin milli mín og
Báru voru mjög sterk. Það sannast
á því að þegar Bára var fyrst lögð
inn á sjúkrahús og sá sjúkdómur
er hún dó úr uppgötvaðist, þá vissi
ég ekki um það. Einn daginn fór
hún ekki úr huga mér og ég var
viss um að eitthvað væri að. Ég
hafði aldrei hringt i hana síðan ég
flutti til Hamborgar og var ég þó
búin að búa þar í eitt og hálft ár.
En nú varð að ég að hringja, Björk
kom í símann og sagði mér að
mamma hennar væri í sjúkrahúsi
og tjáði mér jafnframt hvað að
væri. Bára barðist við þennan
sjúkdóm í tvö ár en sjúkdómurinn
sigraði að lokum.
Ég vissi að ég yrði látin vita
þegar yfir lyki, en þann áttunda
þessa mánaðar fannst mér ég
verða að hringja og vita hvernig
Báru liði. Ég hringdi í Helga bróð-
ur hennar og sagði hann mér þá að
Bára heði dáið fyrr um daginn og
að þau hefðu ætlað að fara að
hringja í mig.
Ég kveð elsku vinkonu mína
með sárum söknuði. Minninguna
um hana geymi ég meðan ég lifi og
ég þakka henni allar samveru-
stundirnar.
Björk mín og Dinna, sorgin er
sár og þið hafið misst mikið og ég
bið góðan Guð að gefa ykkur
styrk.
Ég votta ykkur og aðstandend-
um ykkar mína dýpstu samúð.
Veri vinkona mín elskuleg Guði
falin.
Skrifað í Hamborg,
Anna Þ. Baldursdóttir.
Er mér barst sú fregn til eyrna
að kvöldi hins 8. janúar sl. að Bára
Björnsdóttir hefði látist þá um
daginn, var ég þess fullviss að
hvíldin hefði verið henni kærkom-
in eftir hin löngu og ströngu veik-
indi sem á hana voru lögð. Við
þóttumst vita það þetta síðasta
misseri, samstarfsmennirnir í
Austurbæjarskólanum, að hverju
stefndi, þótt reynt væri að halda í
vonina í lengstu lög.
Haustið 1974 kom Bára heitin
Björnsdóttir til starfa sem ráðs-
kona í athvarf Austurbæjarskól-
ans, en þá var starfsemi í athvarfi
skólans að hefjast og var ráðgert
að vista þar börn um lengri eða
skemmri tíma, einkum þau sem
ættu við sérstaka erfiðleika að
etja, hegðunarlega, námslega eða
félagslega. Má ljóst vera að öllu
skiptir, svo að vel takist til með
slíka starfsemi, að starfsfólkið sé
mannkostafólk.
Það kom fljótt í ljós að Bára
heitin var vandanum vaxin og átti
auðvelt með að starfa að þeim
margþættu verkefnum sem köll-
uðu að. Börnin hændust brátt að
henni og sóttust eftir nærveru
hennar og leiðsögn. Hún varð sú
kjölfesta, sem hverju heimili er
nauðsyn, svo að vel fari, húsmóð-
irin, sem hefur tíma til að ræða
við börnin, vinna með þeim að
heimilisstörfum og leiðbeina þeim
í föndri og leikjum. Hugarþel
barnanna, sem notið höfðu um-
hyggju hennar í athvarfinu, birt-
ist okkur í áhyggjum þeirra og
spurningum um veikindi hennar
og ástand en kvíðinn í svip þeirra
og látbragði var sem endurspeglun
óljósra svara okkar.
Lífsgöngunni er lokið. Við
minnumst hennar með hlýhug og
þakklæti fyrir samfylgdina. Við
söknum hennar úr hópnum og
þykir skarð fyrir skildi. Þó er
mestur harmur kveðinn að dætr-
um hennar tveim, þeim Kristínu
og Björk. Þeim og öðrum vanda-
mönnum sendi ég mínar dýpstu
samúðarkveðjur og megi algóður
Guð styrkja þær á stund sorgar-
innar. Fari hún í friði.
Alfreð Eyjólfsson
Kveðja:
Unnur Gréta
Asbjömsdóttir
Fædd 14. desember 1937
Dáin 23. desember 1984
„Trúarinnar traust og styrkur
tendrar von í döpru hjarta.
Eilífðin er ekki myrkur,
eilifðin er Ijósið bjarta.“
(H. Sæmundsson)
Þegar ég hugsa til vinkonu
minnar, Unnar Grétu. Þá hrann-
ast upp minningar allt frá þeim
björtu dögum, er við hittumst
fyrst ungar stúlkur um miðjan
sjötta áratuginn, og til þess kyrr-
láta dags á liðnu hausti, þegar við
áttum saman minnilega kveðju-
stund. Sterkur þáttur í skaphöfn
hennar lýsir þá skærast. Það var
fágætt trygglyndi, sem fjarlægðin,
er löngum skildi okkur að síðustu
tvo áratugi, gat aldrei unnið á og
máð. Á baki hennar brotnuðu boð-
ar mótlætis, sem höfðu þau áhrif,
að hún kaus fremur að blanda geði
við fáa. En þeir, sem áttu vináttu
hennar, fundu glöggt að hún hafði
til að bera mannkosti og greind,
sem hefðu nýst til farsælla fram-
kvæmda og lífsfyllingar. En örlög
hennar minna á blóm, sem ekki
nær að springa út á vori, getur
ekki breitt út blöð sín til fulls,
heldur fellur í ótímabæru hret-
viðri. Ég minnist næmleika henn-
ar fyrir fögrum listum; einnig
smekkvísi og rausnar á góðum
stundum, þegar við hjónin sóttum
hana heim. Og mynd haustdagsins
er hún kvaddi okkur í hinsta sinn
munum við varðveita. Yfir henni
er mild birta og svipur fágætrar
reisnar. Þannig vildi hún kveðja.
Að leiðarlokum bið ég og fjöl-
skylda mín góðan Guð að blessa
minninguna um Unni Grétu; við
biðjum hann að veita Ólafi syni
hennar styrk í þungri sjúkdóms-
raun og sorg. Aldraðri móður,
systur og öllum öðrum ástvinum
Unnar sendum við samúðarkveðj-
ur.
Matthildur Jónsdóttir
ATHYGLl skal vakin i því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast i í miðviku-
dagsblaði, að berast í síðasta lagi
fyrir hidegi i minudag og hlið-
stætt með greinar aðra daga. f
minningargreinum skal hinn
litni ekki ivarpaður. Þess skal
einnig getið, af marggefnu til-
efni, að frumort Ijóð um hinn
látna eru ekki birt i minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins.
Handrít þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.