Morgunblaðið - 15.02.1985, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FOSTUDAGUR 15. FEBRÚAR 1985
Minning:
Óskar Vilhelm
Guðmundsson
Fæddur 16. desember 1956
Dáinn 7. febrúar 1985
Með fáeinum orðum langar mig
að kveðja ágætan vin minn, Óskar
Vilhelm Guðmundsson, sem lést
af slysförum nýlega.
Fyrir stuttu kom Óskar í heim-
sókn til mín ásamt litla stráknum
sínum, honum Birgi Vilhelm.
Hann kom glaður og hress eins og
hann var vanur að vera. óskar
lagði alltaf mikið upp úr góðri vin-
áttu og mikilvægi hennar. Hann
var traustur vinur. Það var því
engin tilviljun að hann talaði um
mikilvægi vináttunnar þegar hann
kom í heimsókn til mín. Það var
fagurt sunnudagsveður þegar þeir
feðgar kvöddu og héldu saman
niður að tjörn til að skoða fuglana
þar. Þetta var ánægjuleg heim-
sókn sem ég minnist með hlýju.
óskar ræddi við mig um framtíð-
aráætlanir sínar, sem hann leit
mjög björtum augum, en örlögin
hafa nú knúið dyra á mjög sorg-
legan og skyndilegan hátt. Allt i
einu er Óskar kvaddur burt úr
þessu jarðneska lífi.
Fyrir tæpum 14 árum kynntist
ég öskari fyrst, en þá vorum við
báðir við nám í Ármúlaskóla.
Bjartsýni og glaðværð var það
fyrsta sem ég tók eftir í fari hans,
og ótrúlegum dugnaði til allra
starfa. Mörg sumur hafði óskar
verið í sveit og unnið erfið bústörf.
Ég heyrði strax á óskari að hann
heillaðist af sveitalífinu, enda
hvatti hann foreldra sína mikið til
þess að rífa sig upp frá borgarlíf-
inu og setjast að uppi í sveit.
Hvatningarorð óskars höfðu til-
ætluð áhrif. Raunin varð sú að
foreldrar hans og öll fjölskylda
fluttust frá Reykjavík og upp í
sveit og hófu búskap á bænum
Tungu í Gaulverjabæjarhreppi.
Þrátt fyrir ungan aldur var óskar
orðinn þaulvanur öllum sveita-
störfum, hann kunni réttu tökin á
dýrunum og öllu sem að þeim
sneri. Tókst honum með dugnaði
að drífa upp búskapinn i Tungu,
og varð þannig foreldrum sínum
ómetanleg hjálp fyrstu árin í
sveitinni. Fannst mér þetta lýsa
Óskari vel. Þannig minnist ég
hans og alls þess sem við gerðum
saman á liðnum árum.
Við Óskar ferðuðumst töluvert
um landið, og komum jafnan við á
heimabæ hans, Tungu, þar sem ég
kynntist fjölskyldu hans og lífinu
upp til sveita. Auk þess að fara
saman um landið tókumst við á
hendur stærri ferðalög. Förum við
í tvær skemmtilegar ferðir til
Spánar. Þar gengum við um á sól-
arströndum en á sama tíma var
hávetur hér heima á íslandi. Átt-
um við þar ánægjulegar stundir í
góðra vina hópi. Seinna ferðuð-
umst við einnig saman til Frakk-
lands, ásamt ágætum vini okkar.
Þannig get ég haldið áfram að
segja frá ýmsu sem á daga okkar
dreif, en ég nem hér staðar.
Jarðarfarar-
skreytingar
Kistuskreytingar, krans-
ar, krossar.
Græna höndin
Gróðrarstöð við Hagkaup,
simi 82895.
Óskar settist að hér í Reykjavík
og stofnaði heimili með eiginkonu
sinni, Önnu Kjartansdóttur, á
Reykjavíkurvegi 27. Það var alltaf
ánægjulegt að koma í heimsókn til
þeirra hjóna. Á heimili þeirra var
jákvætt og hlýlegt andrúmsloft.
Þangað var maður alltaf velkom-
inn.
Fyrir nákvæmlega einu ári fór-
úm við Óskar saman í minningar-
athöfn til að kveðja ágætan vin
okkar sem dó á skyndilegan hátt.
Nú aðeins ári seinna hafa sorgleg
örlög hrifsað óskar til sín fyrir-
varalaust. Manni verður ljóst að
lengd hinnar jarðnesku vistar veit
enginn fyrir. Minningin um Óskar
lifir í hjörtum þeirra sem þekktu
hann, hans nánustu aðstandenda
og fjölmörgu vina sem hann eign-
aðist alls staðar.
Eftir margra ára vináttu okkar
óskars hef ég kynnst nánustu að-
'standendum hans nokkuð vel. Eig-
inkonu hans, Önnu Karlsdóttur,
og börnum sendi ég mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur, svo og for-
eldrum hans og systkinum. Bið ég
þeim öllum blessunar Guðs.
Björgvin Björgvinsson
f dag verður til moldar borinn
Óskar Vilhelm Guðmundsson frá
Tungu.
Allt of skamma stund fengum
við að njóta samvistanna við
þennan ágæta dreng. Sviplegt slys
bindur enda á líf ungs manns sem
var að hefja sitt ævistarf.
óskar heitinn var fæddur 16.
desember 1956, elstur sex barna
hjónanna Guðmundar Eggerts-
sonar og Idu Eggertsson, Tungu,
Gaulverjabæjarhreppi.
Hann var hávaxinn og gjörvi-
legur, karlmenni að burðum og
hraustmenni til allra verka. í
brjósti hans sló falslaust hjarta og
bjarta drengjabrosið hans lífgaði
jafnan umhverfið því Óskar var
glaðlýndur að eðlisfari og hafði
þann þokka í dagfari til að bera að
það var ómögulegt að vera niður-
dreginn í návist hans. Lifandi
áhugi hans á lífi og starfi um-
hverfisins smitaði út frá sér og
hafði jákvæð áhrif á samferða-
mennina. Slíkir menn sjást ekki
hvarvetna og þvl er nú stórt skarð
höggvið í hóp valmenna en fjöl-
skylda hans hefur misst styrkan
stofn scm erfitt er að sætta sig við
að ekki blómgist lengur.
Við Óskar heitinn vorum fjór-
menningar að frændsemi og því
var það að þegar hann hleypti
heimdraganum úr föðurhúsum um
tvítugsaldur, réðst svo að hann
gerðist heimilismaður hjá mér um
vetrartíma er hann vann við bygg-
ingarvinnu í Reykjavík. Hófust þá
kynni okkar og bar þar aldrei
skugga á. Sannarlega var ekki erf-
itt að lynda við óskar því hann
var geðprúður svo af bar og lagði
engum illt til enda átti hann
hvarvetna vinum að mæta.
Óskar staðfestist í höfuðborg-
inni og stundaði lengst af þunga-
vélavinnu. Honum var mjög sýnt
um dugnað og vinnusemi, hann
hélt vel á sínu og gerðist húseig-
andi ungur að árum. Hann stað-
festi ráð sitt árið 1981 og kvæntist
Önnu Jörgínu Kjartansdóttur,
ungri stúlku frá Reyðarfirði. Þeim
varð tveggja sona auðið sem eru:
Birgir Vilhelm tveggja ára og
Auðbergur Þór á fyrsta ári. Hér
var hamingja með í för og lífið
virtist brosa við þessum samhentu
hjónum.
Nýlega bar fundum okkar
Óskars saman á Selfossi og þá
tjáði hann mér að hann hefði í
hyRRju að breyta til og setjast þar
að og stunda nýja atvinnu.
Svo átti ekki að fara. Skömmu
síðar barst sú harmafregn að
óskar hefði látist í sviplegu slysi á
vinnustað sínum. Dauðann umflýr
enginn, en hart er aðgöngu að sjá
á bak þessum góða dreng sem
framar mörgum auðgaði umhverfi
sitt með góðvild sinni og einlægni.
Þessi kveðjuorð til Óskars heit-
ins frænda míns eru ekki hugsuð
sem frásögn af ævi hans allri,
heldur þökk fyrir að hafa fengið
að kynnast honum og ætíð er ég
heyri góðs manns getið mun ég
minnast hans.
Orð duga skammt þegar svo
stórt er höggvið en foreldrum
hans, systkinum og konu hans og
börnunum ungu votta ég mína
dýpstu samúð.
Jón M. ívarsson
Hvílíkur harmur er upp kveð-
inn. Óskar í Tungu er dáinn. Ég
varð sannarlega harmi sleginn er
ég heyrði þessa fregn. Dauðaslysin
eru að því leyti ólík sumum sjúk-
dómum að þau gera aldrei boð á
undan sér. Maður í blóma lífs síns.
Því verður fregnin sár og óskilj-
anleg er hún skyndilega berst. Mig
langar með þessum fátæklegu lín-
um að minnast míns félaga og
fyrrverandi nágranna.
Það blésu ferskir vindar hjá
okkur peyjunum hér í sveitinni
þegar ný fjölskylda fluttist að
Tungu úr Reykjavík fyrir 13 árum.
Ekki spillti að í henni voru fjórir
frískir strákar á okkar reki.
Tungubræður, forverar þeirra, eru
nokkuð eldri en mín kynslóð og
voru fluttir að heiman um þetta
leyti. Það lifnaði yfir íþróttaæf-
ingunum og skólanum. Ekki spillti
fyrir að þeir höfðu allir æft fót-
bolta og léku okkur sundur og
saman strax á fyrstu æfingu.
Óskar var þeirra elstur og vakti
strax athygli okkar og aðdáun.
Ekki aðeins fyrir hæfni hans í
íþróttum, það var alveg sama hvað
greinin hét. Líkamlegt atgervi, fas
og hressleiki. Allt var þetta ein-
stakt. óskar var stór eftir aldri og
snemmþroska. Mér er minnisstætt
er við lékum eitt sinn knattspyrnu
við vini okkar hér í næstu sveit.
Aldursmark var sextán ár. And-
stæðingar okkar sögðu þetta vera
leik fyrir okkur strákana, ekki
fullorðna menn. Okkur hafði
grunað þetta og báðum því óskar
að hafa nafnskírteini með sér. Þar
með var þátttökuréttur hans
sannaður fyrir jafnöldrunum.
En íþróttaferill óskars varð
ekki langur. Kraftur hans og elja
nýttust í atvinnulífinu, ekki
íþróttum. Bræður hans hafa náð
umtalsverðum árangri. Pétur er
t.d. einn af fremstu kúluvörpurum
frá upphafi hérlendis. Mér segir
svo hugur að Óskar hefði jafnvel
getað orðið þeirra fremstur. Sama
hvaða íþrótt hann hefði lagt stund
á. Til þess hafði hann allt, ríkan
metnað og stæltan líkama. Óskar
var fríður maður, ljós yfirlitum og
kvikur í hreyfingum. Þráðbeinn í
baki og göngulagið fjaðrandi.
Látnir menn eru oft hafnir upp til
skýjanna. Þess þarf ekki með
Óskar, hann vakti athygli hvar
sem var fyrir útlit sitt og fas í
lifanda lífi. Bros hans lýsti upp
hvaða samræður eða samkundu
sem var.
Óskar hafði gaman af hinum
fjölbreyttu sveitastörfum og sagði
hann mér eitt sinn í góðu tómi, að
til þess hefði hugur sinn kannski
staðið hvað mest. óskar byrjaði í
iðnskóla og gekk vel. En hann
sagðist hreinlega ekki hafa haft
tíma til að sitja á skólabekk. Hann
var aflamaður og fór snemma að
heiman. Leiðin lá síðar aftur til
Reykjavíkur, ekki vegna þess að
hann saknaði hennar kannski sér-
staklega. En þar eru greidd bestu
launin. Hann vann fyrst við bygg-
ingavinnu en gerðist síðar véla-
maður hjá verktökum. Mörg fleiri
störf greip óskar inn í á stuttri
ævi, bæði inni á hálendi sem í
byggð. Honum féll aldrei verk úr
hendi. Ég veit að allir hans at-
vinnurekendur bera að hann var
starfskraftur er átti fáa sína líka.
Kannski teljast störf hans ekki
„fín“ í virðingarstiganum. Um
tvítugt átti Óskar samt orðið fast-
eign í Reykjavík. Húseign í miðri
Reykjavík með ríflegri lóð. Það
hefur sennilega tekið margan há-
skólaborgarann tvöfalt lengri
tima eða lengur að öðlast þess
konar veraldleg gæði.
Mér er minnisstætt sumarið
1976 er ég dvaldist ásamt félögum
mínum í æfingabúðum í Dan-
mörku á vegum HSK. Að lokinni
þriggja vikna dvöl var haldið til
Esbjerg á geysi stórt landsmót er
hópurinn keppti á. Eitt kvöldið er-
um við félagarnir á leið heim af
leikvanginum og sjáum þá kunn-
uglegan bláan jeppa. Það datt
hreinlega af okkur andlitið þó við
vissum reyndar af ferðum þessa
ökutækis. Þarna var óskar mætt-
ur á eigin bíl. Hann var ásamt
vinum sínum tveim á ferð um Evr-
ópu. Minntist óskar oft á við mig
hve gaman var að hitta okkur,
meira fyrir tilviljun en hitt á
miðju þeirra ferðalagi. Undir það
tók ég ásamt hinum og áttum við
þarna ógleymanlega kvöldstund.
Endurminningin merlar æ
í mána silfri hvað sem var,
yfir hið liðna bregður blæ
blikandi fjarlægðar...
Gr. Thomsen
Hér átti aldrei að verða ítarleg
lýsing á ævi félaga mins. Mörgu er
sleppt. Hann var maður hreinskil-
inn og átti marga vini en enga
óvini. Kannski átti hann öfund-
armenn enda maður lánsamur í
lifanda lífi. Ef óskar hreykti sér
hafði hann alltaf efni á því. En er
ekki öfund og aðdáun nokkurn
veginn það sama?
Það var gaman að heimsækja
óskar og önnu, konu hans, þau
voru saman einlæg og samhent,
manni var tekið sem þjóðhöfð-
ingja í þeirra húsum. Ég er ekki
maður auglegur við heimsóknir.
Ekki hitti ég Óskar svo hann byði
mér ekki í „almennilega" heim-
sókn, líkt og hann kallaði það. Sú
heimsókn verður að bíða.
Ég sendi önnu, börnum og vin-
um okkar í Tungu innilegar sam-
úðarkveðjur.
Valdimar, Gaulverjabæ
Mín fyrstu kynni af Óskari voru
af ljúfum dreng í vöggu sem með
blíðu brosi hjalaði við tær og fing-
ur.
Segja má að þau 28 ár sem
Óskar fékk að vera með okkur hafi
hann ávallt varðveitt og ræktað
drenginn í sjálfum sér. Móður
sinni var hann stoð og stytta strax
i æsku í fjarveru föður síns á sjón-
um og síðar þeim báðum er þau
fluttu frá Reykjavík að Tungu í
Gaulverjabæjarhreppi. Bræðrum
sínum reyndist óskar ráðagóður
enda leituðu þeir jafnan til hans.
Hugþekkur, hjálpfús og starf-
samur var óskar ætíð. Þessir
mannkostir komu sér vel þegar
hann bjó sér og fjölskyldu sinni
failegt heimili þar sem jafnan
ríkti hamingja og eining.
Ég vil með þessum fáu orðum
þakka óskari frænda mínum sam-
fylgdina, votta Önnu konu hans,
sonunum ungu, foreldrum og öðr-
um ástvinum mína innilegustu
hluttekningu.
Þorbjörg
Það var sumarið 1976 sem ég
fyrst hitti Óskar. Samskipti hans
við einn bræðra minna leiddu til
þess að hann tók mig tali. Það sem
greindi hann frá mörgum mannin-
um, sem ég hafði kynnst, var
hversu opinn hann var, strax við
fyrstu kynni, eins og hann hefði
þekkt mig lengi. Það voru alltaf
jákvæð umræðuefni í gangi þegar
ég hitti hann, sama hvar var. Ekki
virtist heldur neitt standa í vegi
fyrir honum, sama hvað hann ætl-
aði að taka sér fyrir hendur. Oft
velti ég þessu fyrir mér, hvað
hann gat tekið öllu vel. En þannig
var hann og þannig minnist ég
hans.
Ekki er langt um liðið síðan
Óskar kom í heimsókn til mín á
Hringbrautina. Hann hafði gam-
an af að segja mér frá því sem
framundam væri, bæði í atvinnu-
og húsnæðismálum hans. Ég var
heillaður af tali hans um væntan-
legar byggingaframkvæmdir. Það
var sami tónninn og ávallt fylgdi
honum og ekkert virtist í vegi
standa. Það var þann 8. þessa
mánaðar sem mér voru flutt þau
tíðindi að þessi góðkunningi bróð-
ur míns hefði látist daginn áður af
slysförum. Mig setti hljóðan. Þessi
lífsglaði drengur, sem talaði alltaf
um björtu hliðar lífsins, var
skyndilega horfinn.
Hans nánustu ættingjum, konu
hans og börnum votta ég dýpstu
samúð.
Megi lífsgleði hans verða hvatn-
ing öllum sem hana skortir og lifa
sterkt í minningunni um hann.
Þórir Björgvinsson
í dag kveðjum við í hinsta sinn
vin og vinnufélaga, óskar Guð-
mundsson. óskar hafði unnið rúm
5 ár hjá verktakafyrirtækinu Völ-
ur hf. sem stjórnandi vinnuvéla.
Hann var áhugasamur og dugleg-
ur starfsmaður og hafði náð góð-
um tökum á starfinu.
Óskar átti létta lund og lagði
jafnan orð í belg í umræður
manna á milli. Mörg voru áhuga-
málin sem heilluðu hug hans.
Hvers vegna er svo ungur og
hraustur maður, fullur Hfsvilja og
atorku í blóma lífsins kallaður
burt á svo óvæntan og sviplegan
hátt? Það verður fátt um svör.
Minningin um hann getur aldrei
orðið að kulnuðum glæðum, held-
ur ljósberi, sem heldur hátt á lofti
kyndli minninganna. Leiðir skilja
að sinni. Móðir jörð hefur búið
honum hinstu hvílu í skauti sínu.
Önnu vottum við okkar dýpstu
samúð, svo og litlu drengjunum
þeirra, foreldrum, systkinum og
öðrum ættingjum og vinum. Við
biðjum algóðan Guð að veita þeim
huggun og þrek í þungri raun.
Hafi óskar þökk fyrir liðnu ár-
in.
„Hve sæl, ó, hve sæl er hver leikandi lund,
en lofaðu engan dag fyrir sólarlagsstund.
Svo örstutt er bil milli blíðu og éls
og brugðist getur lónið frá morgni til
kvelds."
Guð blessi minningu hans.
Samstarfsmenn
Birting afmœlis- og
minningargreina
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í minn-
ingargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Þess
skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort
Ijóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð
og með góðu línubili.