Morgunblaðið - 15.02.1985, Page 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 15. FEBRÚAR 1985
DAIHATSU
V
Minning:
Salome Jónsdótt
ir frá Súðavík
í dag er borin til hinstu hvíldar
frú Salóme Jónsdóttir frá Súðavík,
merk kona og mikilhæf húsmóðir í
þessa orðs fyllstu merkingu. Ég
gleymi aldrei þeim degi, er ég
kynntist henni fyrst, og blundandi
barnssál mín skynjaði, hvernig
Guð notar huga og hendur mann-
anna til að framkvæma vilja sinn.
Það var um jólin fyrir 63 árum.
Hugsanir mínar höfðu verið á
reiki, og kvíði sest að í sál minni.
Milli vonar og ótta hafði ég starað
út á sjóinn, að svo miklu leyti sem
það var hægt fyrir snjóhríð og
stormi.
Ég var hrædd um föður minn.
Báturinn sem hann var á hafði
ekki komið úr róðri, en þeir höfðu
farið á sjó eins og hinir bátarnir
fyrir 3 dögum. Fólkið í næsta húsi
hafði vitjað okkar, mamma var
ein með 6 börn, og ég elst, aðeins 9
ára.
Salóme, ein dóttir hjónanna,
varð mér minnisstæðust. Hún var
þá ung kona, falleg, góð og hjarta-
hlý. Henni myndi ég vilja líkjast,
þegar ég yrði stór, hugsaði ég.
Þegar sorg okkar og kvíði hafði
á Þorláksmessumorgun snúist í
gleði við hina dásamlegu heim-
komu pabba og allra á bátnum,
kom hún til að fagna með okkur og
bjóða okkur öllum yfir til þeirra á
aðfangadagskvöldið. Við krakk-
arnir vorum alsæl. Allir voru svo
góðir, pabbi heimtur úr helju, og
hann og mamma svo hamingju-
söm.
Þessu jólakvöldi gleymi ég aldr-
ei, þó langt sé síðan. Salóme gaf
mér fyrstu jólagjöfina, sem ég
man eftir að hafa fengið frá
vandalausum. Ég var alveg dol-
fallin yfir svona fínni gjöf, tveggja
hæða pennastokkur með rós á lok-
inu. Ég gat ekkert sagt, bara
strauk stokkinn og horfði aðdáun-
araugum á gefandann.
Leiðir okkar lágu saman aftur
eftir að við hjónin ásamt börnum
okkar komum heim frá Noregi
1946. Alltaf var Salóme jafn höfð-
ingleg og sterkur persónuleiki, það
sá ég alltaf betur og betur, sem
fullorðin kona, þó góðvildin og
hjartahlýjan hefðu heillað mig
mest sem barn.
Ég frétti, að hún hefði átt við
erfiðleika að stríða, en staðið af
sér alla storma, og hvergi haggast.
Dóttirin hafði átt við vanheilsu að
stríða, og mann sinn missti hún i
blóma lífsins. Fyrir utai: sína eig-
in dóttur, ó! hún upp þrjár at
dætrun hennar, og börr þeirra
áttu ætið athvari hjá Salómt.
ömmu um lengr! eða skemmr'.
tima. Auk þess ólu þau hjón upp
bróðurson eiginmannsins. Salóme
var hetja hins daglega lífs, henni
var gefinn æðri kraftur til að
Birting afmœlis- og
minningargreina
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt, með greinar aðra daga. 1 minn-
ingargreinum skal hinr látni ekkí ávarpaður. Þess
skaí einnig getið, af marggefnu tileíni. afr frumort
ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð
og með góðu línubili.
standast brotsjóa lífsins, enda var
hún á margan hátt verkfæri i
hendi Skaparans.
Við tengdumst um tíma fjöl-
skylduböndum, en þau tengsl
rofnuðu, en afltaug góðrar vináttu
og skilnings slitnar ekki, og að-
dáun mín á Salóme hélst óbreytt.
Minningin um hana er góð og hlý.
Megi Guð blessa hana og hennar
kærleiksríku hendur, og gefa
henni frið sem er æðri öllum
skilningi.
Fjölskylda mín og ég vottum
ástvinum hennar dýpstu samúð.
Guð blessi minningu hennar.
Hrefna Samúelsdóttir Tynes
Það er skarð fyrir skildi er höf-
uð fjölskyldunnar og stórbrotin
persóna hverfur yfir móðuna
miklu. Þeir sem eftir lifa verða
ráðvilltir um stund en með Guðs
hjálp og í krafti minninganna
náum við fótfestu á ný.
Fátækleg verða kveðjuorðin til
Salóme Jónsdóttur sem vegna
mannkosta sinna varð svo mikill
þátttakandi í lífi ástvina sinna.
Salóme var i heiminn borinn á
síðasta ári aldarinnar sem leið.
Dóttir Jóns Jónssonar kaupmanns
og ólafíu Margrétar Bjarnadóttur
í Súðavík. Við sem nú lifum þekkj-
um ekki slík áföll sem þau hjónin
máttu sæta að missa sjö börn úr
sextán barna hópi.
Vina mín sem nú er kvödd hafði
þá þrá að leita sér mennta og til
Reykjavíkur fór hún í hússtjórn-
arnám við Kvennaskóiann. Um
þær mundir kynntist, hún eigin-
manni sínum, víkingnum og sóma-
manninum, Bjarna Hermanni
Pálmasyni skipstjóra. Gengu þau i
hjónaband árið 1931. Af vörum
hennar og af ummælun: annarra
hermi ég að sambúö þeirra hafi
veriö sérlega farsæi. Bjarn'. lésv. I
sinn' síðustu sjóferö árið 1957.
Eftir fjögurra ára sambúö réðusí.
þau h]6n í þac stórvirki aö reisa
sér framtíðarheimili aö Hávalia-
götu 25. Rausn og mannúð þeirra
hjóna átti sér engin takmörk.
Skjól I húsi þeirra áttu margir,
móðir Bjarna, systkini Salóme og
ungmenni i nauðum.
I hluta hússins stofnaði Salóme
ásamt systur sinni, Bergþóru, og
eiginmanni hennar, ólafi Guð-
mundssyni, prjónastofuna Dröfn.
Það var byrjað smátt á meðan
tökum var náð á faginu en er tím-
ar liðu fram óx fyrirtækið og
dafnaði. Dröfn sinnti aðallega
framleiðslu prjónafata á börn og
sjómenn sem stóðu hjarta Salóme
nærri. Salóme rak prjónastofuna
Dröfn í fjörutíu og fimm ár allt til
ársloka 1983.
Eina dóttur átti Salóme, Mar-
gréti Bjarnadóttur, listræna og
fínlega konu. Margrét bar í heim-
inn fjórar dætur sem urðu meira
og minna skjólstæðingar ömmu
sinnar sem þær gjarnan kölluðu
mömmu, en það segir meira um
tengsl þeirra en mörg orð gera.
Einnig átti skjól hjá henni á við-
kvæmum aldri Halldór Sigurðsson
bróðursonur Bjarna Hermanns.
Sá er þessar línur ritar kynntist
Salóme er dagur hennar var að
kvöldi kominn. Þess stutta tíma er
þau kynni vöruðu er minnst með
einlægu þakklæti. Drottinn blessi
minningu hennar.
Ingibergur Elíasson
„I friði leggst ég til hvíldar og
sofna,
því að þú, Drottinn, lætur
mig búa óhultan í
náðum.“
(Davíðss., 4.9.)
í dag kveð ég hinstu kveðju
langömmu mína, nöfnu og kæra
vinkonu, Salomo Jónsdóttur.
Hennar lífsgöngi: laul: aö morgni
7. febrúai sl. 85 ára aö aldri.
Hún var íædc Súðavíl; viö
Álftafjörö 18. október 1899, dóttir
sæmdarhjónann; Margrétar
Bjarnadóttur og Jóns Jónssonar
kaupmanm. og útvegsbónda, og
var hún næstelsv, af 14 börnum
þeirra. Maður hennar var Bjarni