Morgunblaðið - 24.02.1985, Blaðsíða 4

4~ B>
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 24. FEBRÍJAR 1985
Fyrst kemur
vers,
svo kemur
viðlag
Fræknir knattspyrnukappar úr ÍBK sem seinna áttu eftir aA gera garðinn frægan. I»riðji frá vinstri er Karl
Hermannsson, sem um skeiA söng meA Hljómum, þá kemur Rúni Júl. og þar næstur er Gunni 1'órAar.
ENN BYGCÍT A SÖMU
FORMULUNNI
Þegar Gunnar fer fram í
eldhús til að hella upp á
könnuna laumast ég til að
kíkja á plötuna sem er á
fóninum og sé að þar er
sjálfur Pavarotti. Hlustar
hann mikið á klassik ?
„Ég hlusta sjaldan á klassíska
músik. Pavarotti er þarna af sér-
stöku tilefni. Yfirleitt hlusta ég
ekki mikiö á músík. Að vinna í
músík allan daginn og fara heim
að hlusta, það gengur ekki. Það
kemur að vísu fyrir ef eitthvað
sérstakt er á döfinni. Ég fylgist
auðvitað með því sem er að gerast
í músíkinni í dag, hlusta á rás 2, —
með öðru eyranu. En það er þá
frekar í sambandi við upptökutrix
og ný sánd.“
Finnst þér dægurtónlistin í dag
mikið breytt frá því sem áður var?
„Það hafa orðið miklar framfar-
ir í upptökutækni, en það hefur
ekki orðið mikil breyting á sjálfri
músíkinni. Þetta er enn byggt upp
á sömu formúlunni: Fyrst kemur
vers, svo kemur viðlag og aftur
vers og viðlag. Lög sem verða vin-
sæl eru yfirleitt með þessum
sterku viðlögum. Ef þú ert með
sterkt og grfpandi viðlag gengur
dæmið upp. Þetta hefur ekkert
breyst frá því sem áður var. Hins
vegar er miklu meira framboð hér
heima af góðum hljóðfæraleikur-
um í dag, en var til dæmis á bítla-
árunum. Margir hafa farið út að
Hljómsveitarstjórinn aA störfum.
nótur. Mér fannst ég þá vera kom-
inn með nokkuð góða hljómaþekk-
ingu og næsta skrefið væri að geta
sett þetta niður á blað. Ég tók
þetta í törnum og það var ekki
fyrr en ég kom á Broadway að ég
komst verulega niður f að skrifa
músfk. Og mér finnst þessi vinna
þrælskemmtileg. “
VISSI EKKERT
HVAÐ EG VILDI
Talið berst nú að „gömlu góðu
Hljómar í Cavcrn-klúbbnum í Liverpool, þar sem Bftlarnir hófu frægöarferil
sinn. —
Hljómaárunum“ og ég spyr Gunn-
ar hvort hann sakni þess tíma ?
„Nei, það geri ég ekki. Maður á
að vísu þægilega minningu frá
þessum árum, en ég sakna þeirra
ekki. Enda þýðir það lítið,“ segir
hann og brosir og mér finnst ekki
laust við að hann verði ofurlítið
dreyminn á svipinn, eins og minn-
ingarnar togi í hann: „Jú, maður á
margar ljúfar minningar frá þess-
um árum, en í dag myndi ég ekki
vilja fara aftur út í þennan
bransa. Áhugi minn beinist nú
meira að útsetningum og upptök-
um og ég gæti varla hugsað mér
að fara að flengjast um landið
þvert og endilangt, standadi uppi
á sviði heilu kvöldin, alltaf f stuði.
En mikið helvíti var nú oft gaman
í „den tid“.
Gunnar sleit barnskónum norð-
ur í Hólmavík, næstelstur af sjö
systkinum. Hann var sá eini sem
lagði tónlistina fyrir sig. Kveðst
aldrei hafa dottið það í hug að j
þetta ætti eftir að liggja fyrir sér.
Raunar bjóst hann við því að
verða sjómaður, eins og flestir
strákarnir sem hann ólst upp með.
Níu ára gamall flutti hann til
Keflavíkur.
„í Keflavík hlustuðu allir á
Kanann og að geta spilað þótti dá-
lítið sniðugt. Frænka mín átti gít-
ar sem var heima fyrir tilviljun og
af einhverri rælni fór ég að fikta
við hann og lærði nokkra hljóma.
Ég stóð mig fljótlega að því að
geta pikkað út hljóma í lögunum
sem voru mest spiluð í Kananum
og það þótti mikið afrek í þá daga.
Ég man alveg hvaða „taktík" ég
notaði til að pikka upp hljómana,
því ég nota hana jafnvel enn í dag.
Ég hlustaði á bassann og fann út
bassanóturnar á gítarinn og síðan
var lagið annaðhvort í dúr eða
moll.
Ég fór þó ekki að spila neitt að
ráði fyrr en ég var orðinn 16 ára
gamall. Og jafnvel þá datt mér
ekki í hug að ég ætti eftir að verða
hljóðfæraleikari. Ég var ráðvilltur
og vissi eiginlega ekkert hvað ég
vildi. Ég vissi bara það að ég vildi
ekki fara í almenna verkamanna-
vinnu eða vinna einhvers staðar
frá 9 til 5. Ég þvældist á milli
starfa og líkaði ekki neitt. Ég
byrjaði að spila í skólahljómsveit
og kom fyrst fram í skemmtiatriði
á skólaballi. Þetta er gamla dæmi-
gerða byrjunin hjá svo mörgum.
Svo langaði mann auðvitað að
komast í eitthvað alvöru-band og
Ein útgáfan
af Trúbroti.
spila fyrir dansi verðum við að
gera okkur grein fyrir því að við
erum að skemmta fólki og við
verðum að taka tillit til óska gest-
anna og setja metnaðinn aðeins til
hliðar. Ég reyni hins vegar að
finna milljveg, þannig að strákun-
um í bandinu leiðist ekki og það er
kannski galdurinn við að stjórna
hljómsveit í dag, að reyna að finna
meðalveginn svo að allir séu
ánægðir."
Gunnar veltir þessu fyrir sér
um hríð og ég spyr hann hvort það
sé ekki á margan hátt erfitt að
stjórna svona stórri hljómsveit,
hvort ekki sé hætta á að upp komi
afbrýðisemi á milli einstakra liðs-
manna um mikilvægi, sólóhlut-
verk og þess háttar?
„Ég hef ekki orðið var við það.
Ég held að strákarnir geri sér
grein fyrir að þetta er eins og hver
önnur vinna og þeir ganga að
þessu með því hugarfari. Og þá
skiptir engu máli hvort menn eru í
blásarasveitinni eða rythmadeild-
inni, allir hafa mikilvægu hlut-
verki að gegna."
Nú ertu með þrjá stórsöngvara,
sem allir hafa skapað sér nafn, —
mætast þar aldrei stálin stinn ?
„Nei, ég hef ekki lent í neinum
svoleiðis vandamálum. Ég tók þá
stefnu strax í upphafi að reyna að
gera þeim öllum jafnhátt undir
höfði þannig að enginn einn yrði
forsöngvari og hinir eingöngu með
bakraddir. Ég held að þetta hafi
tekist nokkurn veginn, allavega
hef ég ekki heyrt neinar óánægju-
raddir, og er þó raddsvið
söngvaranna samanlagt
bæði breytt og mikið."
Fyrstu Hljómarnir. Kinar Júlíusson
byrjaði að syngja með hljómsveit-
inni.
læra og lesa eins og að drekka
vatn. „Standardinn" er miklu
hærri.
Við erum til dæmis með mest
allt skrifað á Broadway. Mönnum
er þó auðvitað frjálst að spila eftir
sínum „fíling", innan ákveðins
ramma. Þetta flýtir mikið fyrir í
sambandi við æfingar. Á bítlaár-
unum lærðu menn þetta allt utan-
bókar. En það leysir ekki allan
vanda að skrifa músíkina þótt það
sé gott tæki til að flýta fyrir. Til-
finningin verður líka að vera fyrir
hendi. Það er ekki beinlínis líflegt
að sjá það á sviði þegar menn eru
of bundnir við nóturnar og
kannski er millivegurinn bestur í
þessu eins og svo mörgu öðru.“
Gunnar kveðst hafa lært nótna-
lestur af sjálfum sér: „Þetta kom
svona smátt og smátt. Þegar kom-
ið var fram á árið 1968 fannst mér
ekki nógu sniðugt að kunna ekki