Morgunblaðið - 24.02.1985, Blaðsíða 5

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 24. FEBRÚAR 1985
B 5
8
ú
myndi gera gæfumuninn ef við
gætum það. Það ýtti líka undir að
þessir strákar úti í Englandi
sömdu sjálfir. „Kannski getum við
þetta sjálfir," sögðum við hver við
annan og settumst niður til að
semja. Svo kom þetta tiltölulega
áreynslulaust."
Nú fékk platan mjöggóöa dóma
og með lögunum, sérstaklega
„Bláu augun þín“ varð mörgum
ljóst, að kominn var fram á sjón-
arsviðið efnilegur tónsmiður, sem
var Gunnar Þórðarson. Hvernig
virkaði þetta á þig?
„Ég var dálítið hreykinn að hafa
getað þetta. En ég hafði samt ekki
mikla trú á sjálfum mér í þessum
efnum. En síðan þetta gerðist hef-
ur mér alltaf fundist það
skemmtilegasti hluti vinnunnar,
að semja og ganga frá lögunum til
enda, þar til þau koma út á plöt-
um. Smátt og smátt fór maður svo
að gæla við þá hugmynd að vera
eingöngu i því að semja, útsetja og
taka upp, og sleppa því að spila á
böllum. Þessi hugsun leitaði sterkt
á mig þegar komið var fram á árið
1968. Þá voru Hljómarnir búnir að
vera á fullu í 4 ár, fimm til sex
kvöld í viku allt árið um kring og
un þín“, „Þitt fyrsta bros“ og
„Vetrarsól“. Þessi lög koma svona
fyrst upp í hugann. En ég vil líka
taka fram, að það liggur fullt af
efni eftir mig, sem ég hefði betur
látið ógert. Þá á ég ekki eingöngu
við að lagið sjálft hafi verið slæmt
heldur getur upptakan hafa mis-
tekist eða útsetningin farið úr
skorðum. Það að semja gott lag er
ekki bara það að semja sjálft lag-
ið. Það verður líka að vera vel spil-
að, vel útsett og upptakan verður
að vera góð. Allir þessir þættir eru
partar af samningu lagsins."
Ég heyrði eitt sinn Árna Elvar
spila lögin „Bláu augun þín “, „Þú
og ég“ og „Ástarsælu“ á píanó og
sannfærðist þá enn betur um
hversu góð lög þetta eru í raun-
inni. Hvernig finnst þér að heyra
lögin þín leikin af öðrum ?
„Ég þakka hólið. Ég heyrði líka
Árna spila þessi lög einhvern tíma
og fannst það mjög gott hjá hon-
um. Yfirleitt finnst mér gaman að
heyra aðra taka lögin mín þótt ég
hugsi kannski ekki: „Mikið helvíti
er þetta nú gott lag hjá þér.“ En
það yljar manni alltaf svolítið að
heyra lögin vel spiluð."
Fylgja því miklir verkir að
Gunnar á gangi ásamt eiginkonunni Toby Herman og syninum Karli
Brooke Herman Gunnarssyni. MorRunbia»i4/RAX
Kngilbert syngur „Bláu augun þín“ á afmælishátíð FÍH fyrir nokkrum árum.
Á trommunum er Pétur Östlund, sem lék með Hljómum um skeið.
það gerðist árið 1962. Þá fékk ég
að taka í með hljómsveit Guð-
mundar Ingólfssonar, sem var
mesti rokkarinn á Suðurnesjum á
þeim árum. Þetta var í Krossinum
alræmda og var mikil upplifun
fyrir mig.“
Síðan stofnuðuð þið Hljóma.
Það er fræg sagan af því hvernig
þið völduð bassaleikarann í hljóm-
sveitina, fóruð í bíó og völduð
þann úr hópnum sem var bassa-
leikaralegastur í útliti?
„Já, það er fótur fyrir þessari
sögu. Áuðvitað spilaði inn í að
Rúnar var vinur minn og annað
kom ekki til greina en að einhver
af vinunum yrði fyrir valinu. Rún-
ar var bassaleikaralegastur af
vinunum. Rúnar hafði aldrei snert
hljóðfæri þegar hann var ráðinn
bassaleikari í Hljóma. Hann hafði
farið til Skotlands í fótboltaferð
og kom heim með magnara, sem
var með tveimur innpúttum og
„ekkó“ og annað eins tæki hafði
aldrei sést í Keflavík. Það var
bæði hægt að spila bassann og gít-
arinn í gegnum magnarann og
þetta þótti æðisleg tækni. Um
þetta leyti kom Eggert Kristjáns
heim frá námi í Englandi og bar
með sér ýmsar ferskar hugmyndir
þaðan. Bítlarnir voru þá komnir
fram á sjónarsviðið og við fórum
að gefa þessum hræringum gaum.
Annars vissum við lítið hvað við
vorum að gera. Það var farið blint
af stað en við urðum þess fljótlega
varir að það var eitthvað í þessu
hjá okkur sem virkaði. Við byrjuð-
um að spila á böllum í Sandgerði,
Höfnum og Vogum. í Krossinn
komumst við ekki, Guðmundur
Ingólfsson var þar fyrir, en Kross-
inn var sterkasti staðurinn og
þangað sótti meðal annars fólk úr
Reykjavík."
Upphaf bítlaæðisins hér á landi
er oft miðað við hljómleika í Há-
skólabíói, þar sem Hljómar frá
Keflavík gerðu allt vitlaust.
Mannstu eitthvað eftir þeim
hljómleikum ?
„Já, hvort ég man. Þessir
hljómleikar skiptu sköpum fyrir
okkur. Bandið komst þarna í
fyrsta skipti í blöðin. Við urðum
umdeildir, sem þýddi að það var
eitthvað nýtt við okkur. Kannski
voru það bara leðurvestin og það,
að við vorum með svolítið meira
hár en hinir. En við fengum fullt
að gera bara eftir þessa einu tón-
leika. Þetta varð meðal annars til
þess að við troðfylltum á hverjum
einasta stað í ferð um landið þá
um sumarið.“
BLÁU AUGUN ÞÍN
Svo kom fyrsta islenska bítla-
platan út með lögum eftir Gunnar.
Hann hafði ekkert fengist við að
semja fyrir þann tíma: „Mér hafði
aldrei dottið í hug að þetta væri
hægt. En okkur fannst að við yrð-
um að vera með eitthvað frum-
samið á fyrstu plötunni, það
það var komin mikil þreyta í mig.
En sennilega gerðum við okkur þó
ekki grein fyrir því þá hversu gíf-
urlegt álag þetta var því það var
mikill samhugur í bandinu og
okkur fannst gaman að vinna
saman. Þegar þarna var komið
leitaði samt mjög sterkt á mig að
hætta þessu og snúa mér eingöngu
að því að semja, útsetja og taka
upp. En kannski er maður nú bú-
inn að gera alltof mikið af því
líka.“
Eru einhver laga þinna sem þér
þykir vænna um en önnur, einhver
sem þú ert sérstaklega hreykinn
af?
„Mér hefur alltaf fundist að
„ballöðurnar" standi upp úr sem
tónsmíðar. Af einstökum lögum
get ég til dæmis nefnt „Bláu aug-
semja lag, — notarðu einhverja
sérstaka aðferð við að semja?
„Lögin koma flest áreynslu-
laust, það er bara spurningin
hvenær þau koma. Yfirleitt hef ég
samið undir pressu, ég sest niður
og segi við sjálfan mig: „Nú verður
þú karl minn að semja nokkur
lög“. Síðan hef ég kannski fundið
mér eitthvað „tempó" og því næst
fæ ég mér gítar og byrja að syngja
eitthvað. Ánnað hvort kemur svo
eitthvað út úr þessu eða ekki.
Annars hefur aðferðin við að
semja breyst nokkuð á seinni ár-
um með nýrri tækni og ég nota nú
talsvert „synthesizer" við að
semja auglýsingar. Ég þarf endi-
lega að sýna þér „stúdíóið" mitt
hérna niðri. Það er að vísu ekkert
sérstakt, en verður kannski ein-
hvern tíma sæmilegt, það er að
minsta kosti draumurinn."
Gunnar kveðst lítið sem ekkert
hafa samið af nýjum lögum síð-
ustu tvö árin. „En ég er svona að
herða mig upp í það núna,“ segir
hann og allt í einu færist áhyggju-
svipur yfir hann, eins og hann sé
ekki viss um að honum takist
þetta. „Mig langar til að gera að
minnsta kosti eina góða plötu í
viðbót. En til þess verð ég að
semja ný lög, því ég er ekki eins og
sumir sem eiga lög á lager."
MÉR LRIÐ ILLA
ITRUBROT
„Ástæðan fyrir því að við stofn-
uðum Trúbrot var að okkur fannst
kominn tími til að brjóta þetta
upp. Það voru komnar nýjar stefn-
ur í músíkinni og þessi margradd-
aði söngur, sem var sterkasta hlið
Hljómanna, var orðinn svolítið
gamaldags. Eins var „besetningin"
of einhliða. Mér fannst Trúbrot
góð hljómsveit til að byrja með.
Eins tókst okkur ágætlega upp
þegar við gerðum „Lifun". Þess á
milli var þetta ekki nógu gott.
Þegar ég hugsa til baka þá finnst
mér þetta hafa verið leiðinlegur
tími. Mér fannst Trúbrot ekki góð
hljómsveit i það heila. Á tímabili
leið mér beinlínis illa í þessari
hljómsveit. Mórallinn var oft fyrir
neðan allar hellur og hver höndin
upp á móti annarri. í þá daga var
það oft þannig að allir vildu ráða,
hljómsveitin var bara hópur þar
sem allir áttu að geta komið sínu
fram. En sannleikurinn er sá að
þetta gengur bara ekki svoleiðis. I
bandinu mínu núna er það alveg
klárt að það er bara einn hljóm-
sveitarstjóri. I Trúbroti varð að
ræða alla hluti fram og tiibaka og
allir þurftu að vera samþykkir.
Þetta var tímafrekt og afrakstur-
inn eftir því, lélegar plötur, nema
„Lifun". Én það sem gerði „Lifun"
góða var að við æfðum frá 10 til 5
alla daga vikunnar þegar við vor-
um að undirbúa hana. Allt annað
sem við gerðum var með hangandi
hendi, í hassvímu."
Þið lentuð í einhverju klandri út
af því?
„Það var reyndar þegar við vor-
um í Hljómum. Þá lýstum við því
yfir í viðtali að við hefðum neytt
marijuana, og það varð eitthvað
vesen út af því. En svo maður tali
bara hreint út, þá var fíkniefna-
neysla partur af „kúltúrnum" hjá
poppurum á þessum árum. Menn
héldu að þeir spiluðu í meiri „fíl-
ing“, en þegar hlustað er á þetta
eftir á, þá sér maður að þetta var
ekkert sérstakt. Menn eru nefni-
lega ekkert vel skipulagðir eftir að
hafa fengið sér í tvær blandaðar
og eina óblandaða."
Eitt sinn var haft eftir þér í við-
tali að poppbransinn hefði verið
harður skóli. Hvað áttirðu við?
„Óregla hefur lengi loðað við
hljómlistarmenn, bæði brennivín
og dóp, og margur góður drengur-
inn hefur farið illa út úr þessu.
Þetta stafaði í og með af því, að
menn þurftu að vera hressir fyrir
framan fólkið, kannski kvöld eftir
kvöld og þá var freistandi að fá
sér í glas og svo seinna í pipu eða
nös, eftir að sá „kúltúr“ var kom-
inn upp. En þetta hefur breyst
mikið, að minnsta kosti hjá okkur
„eldri“ mönnunum í bransanum,
og ég verð að segja alveg eins og
er, að það er allt annað líf að vera
með „streit" band eins og núna.
Við Hljómarnir reyktum hass í
fyrsta skipti úti í Svíþjóð, þegar
við vorum að spila eitt sinn í
Stokkhólmi. Þar var rótari, sem
okkur var útvegaður, en hann var
á kafi í þessu og kom okkur á
bragðið. Svo sátum við uppi á
herbergi og skellihlógum allan
daginn. Okkur fannst þetta aldeil-
is æðisgengið, en þegar frá leið fór
glansinn að fara af þessu. Menn
fóru að fara inn í sig og ég hætti
þessu einfaldlega af því að mér
leið illa. Þá var allt gamanið farið
og bara vandamálin eftir.“
GAMAN AÐ ,VJÍNNA
MEÐ RIO
Gunnar Þórðarson hefur haft
veg og vanda af tónlistarflutningi