Morgunblaðið - 28.02.1985, Qupperneq 44

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 28. FEBRÚAR 1985
44______
Minning:
Héðinn Finnboga-
son lögfrœðingur
Fæddur 10. maí 1923 á honum að merkja, að hann yrði
Dáinn 23. febrúar 1985
Enn er höggvið skarð í hóp
þeirra rúmlega 40 stúdenta, sem
brautskráðust vorið 1945 frá
Menntaskólanum á Akureyri.
Héðinn Finnbogason, lögfræðing-
ur, sem lést 23. þ.m. var sá áttundi
sem hrifinn er brott úr þeim hópi
langt fyrir aldur fram.
Héðinn fæddist 10. maí 1923 að
Hítardal í Mýrasýslu sonur Finn-
boga Helgasonar bónda þar og
konu hans, Sigríðar Teitsdóttur.
Finnbogi var sonur Helga Helga-
sonar, sem ættaður var úr Dölum,
en Sigríður var dóttir Teits Pét-
urssonar, hafnsögumanns í
Reykjavík. Þau hjón bjuggu allan
sinn búskap í Hítardal frá 1910 til
1951, er þau létust bæði á sama
árinu.
í Hítardal ólst Héðinn upp í
hópi margra systkina þar til hann
fór í Menntaskólann á Akureyri
haustið 1939 og þar lágu leiðir
okkar saman í fjóra vetur. Við
Héðinn áttum það sameiginlegt að
vera sveitastrákar langt að komn-
ir. Vildi svo til að við vorum her-
bergisfélagar þrjá vetur í heima-
vist menntaskólans. Tel ég það
hafa verið mikið lán fyrir mig að
eignast slíkan félaga. Var Héðinn
hinn ágætasti drengur, mörgum
kostum prýddur. Hann var mjög
reglusamur og samviskusamur.
Snyrtimenni var hann svo af bar.
Það sem mér er þó eftirminni-
legast við Héðinn var drenglund
hans og félagslyndi. Hvar sem
hann kom meðal manna stafaði
frá honum glaðværð og gáska.
Hafði hann alltaf á takteinum ein-
hver gamanmál sem komu öllum í
gott skap.
Við bekkjarsystkin Héðins
stöndum í þakkarskuld við hann
fyrir óeigingjamt starf við að
halda bekknum saman og efla og
styrkja tengsl við skólann, sem
hann mat svo mikils.
Aðeins fyrir nokkrum dögum
efndum við samstúdentarnir, sem
búsettir erum á höfuðborgarsvæð-
inu, til fundar þar sem fjallað var
um undirbúning að 40 ára stúd-
entsafmæli okkar að vori. Lagði
Héðinn þar á ráðin og hvatti mjög
eindregið til mikillar þátttöku í
hátiðahöldunum á Akureyri við
skólauppsögn næsta vor. Við blót-
uðum þorra einnig lítið eitt í leið-
inni og var Héðinn hrókur alls
fagnaðar eins og endranær og ekki
látinn innan viku. — Svona eru
vegir almættisins óútreiknanlegir.
Héðinn lauk lögfræðiprófi frá
Háskóla íslands og hóf þá um
haustið störf í Stjórnarráðinu og
vann þar til 1961. Frá ársbyrjun
1962 til dauðadags starfaði hann
sem lögfræðingur hjá Trygginga-
stofnun ríkisins.
Árið 1952 kvæntist Héðinn
hinni ágætustu konu, Auði Böðv-
arsdóttur Pálssonar, kaupfélags-
stjóra frá Bíldudal. Auður lést í
maí 1982 eftir þungbær veikindi.
Þau eignuðust fimm börn, Lilju,
Bolla, tvíburana Sigríði og Böðvar
og Sverri sem lést 6 ára. Þau Auð-
ur voru með afbrigðum samhent
og mjög gestrisin. Minnumst við
Hólmfríður kona mín margra
ánægjulegra samverustunda með
þeim.
Við Hólmfríður vottum bðrnum
Héðins, barnabörnum, systkinum
og öðrum ástvinum einlæga sam-
Ingvi S. Ingvarsson
í dag er til moldar borinn frá
Bústaðakirkju i Reykjavík Héðinn
Finnbogason, héraðsdómslögmað-
ur, tæpra 62ja ára að aldri. Kallið
kom snöggt og óvænt, svo að við
samstarfsfólk hans í Trygginga-
stofnun ríkisins, þar sem hann
starfaði tvo síðustu áratugi, erum
naumast farin að átta okkur á því
að hann skuli ekki lengur vera á
meðal okkar.
Aðrir kunnugri munu verða til
þess að rekja ætt Héðins og upp-
runa, enda eru þessi fáu orð fyrst
og fremst rituð í því skyni að
kveðja góðan dreng og kæran
samstarfsmann. Þess skal þó get-
ið, að Héðinn var Mýramaður,
ættaður frá höfuðbólinu forn-
fræga Hítardal í Hraunhreppi
vestur. Hann bar í brjósti óvenju-
lega tryggð til fæðingarstaðar síns
og æskuheimilis og var stoltur af
því að eiga kyn sitt að rekja til
Mýramanna hinna fornu.
Megineinkennin í skapgerð Héð-
ins Finnbogasonar voru hin létta
græskulausa lund, félagslyndi og
vilji til góðra verka. Lögmanns-
störf létu honum vel, enda er góð-
vild og mannskilningur mikils-
verðari þáttur í störfum lögmanna
en harka og óbilgirni. Mér er vel
kunnugt um það, að Héðinn var
vinsæll lögmaður af þeim mörgu
sem þurftu til hans að leita, eink-
um í sambandi við skuldaskil og
Minning:
Björn Ársælsson
Fæddur 11. júní 1917
Dáinn 20. febrúar 1985
Einhvern tíma heyrði ég þá
sögu sagða um Björn Ársælsson,
að hann hafi stungið sér eftir sel í
Njarðvíkum. Hann var þá drengur
að aldri. Ekki var afrekið unnið í
leikara- éða fíflskap, Björn var að
draga björg í bú, að leggja sitt af
mörkum í hörðu ári fátæktar og
kreppu.
Er ég innti Björn eftir þessari
sögu lét hann lítið yfir og eyddi
talinu. Er það í samræmi við þann
lífsstíl hans að hafna hólinu og
hlaða ekki undir sjálfan sig að
einu né neinu, en hjálpa frekar
öðrum sé þess kostur og að vera
léttur í lund. Það var nefnilega
þannig með Björn að hann henti
gaman að öllu og var ekki að
flækja málin. Þó var honum lífs-
baráttan alvarjeg.
Það er vafalaust að uppvaxtarár
Björns hafi verið honum þung í
basli fátæktarinnar suður með sjó
go að þessi ár hafi sett sinn svip á
lífsviðhorf hans. Einnig hefur haft
áhrif sá mótbyr í lífsins sjó, er
Björn varð ekkjumaður með tvö
ung börn er fyrri kona hans, Guð-
rún Soffía, andaðist árið 1957 og
þar til hann kynntist eftirlifandi
konu sinni, Dagný Karlsen, nokkr-
um árum síðar.
Það sem mér þótti mest um vert
í fari Björns, var þessi skilyrðis-
lausa umhyggja hans og ást á
börnum sínum og barnabörnum.
Meðan Björn var við heilsu kom
hann nær daglega á heimili okkar
Margrétar dóttur hans, stundum
með ýsubita eða lúðu, stundum
kartöflur í poka eða eitthvað ann-
að. Þetta voru stutt stopp meðan
kannað var hvernig liði, hvernig
gengi og ætíð var hann tilbúinn til
að hjálpa, alltaf glaður í bragði
með gaman og glens.
Björn var börnum sínum ekki
einasta uppspretta ánægju og
gleði, hann var þeim sannur bak-
hjarl. Dótturson sinn, Björn Ár-
sæl, tóku þau Dagný og Björn til
fósturs og ólu hann upp sem sinn
son þar til fyrir fimm árum er
Björn varð lamaður að mestu af
völdum heilablóðfalls.
Ef maður á annað borð getur
fylgst með hinu daglega lífi, skyldi
maður ætla það flestum ofraun að
liggja hjálparvana og mállaus í
hart nær fimm ár. í augunum á
munu margir viðskiptavinir
Tryggingastofnunar ríkisins og
lífeyrissjóða starfsmanna ríkisins
sakna vinar í stað.
Fyrir hönd stjórnenda og
starfsmanna Tryggingastofnunar
ríkisins færi ég Héðni Finnboga-
syni einlægar þakkir fyrir
ánægjuleg samskipti og vel unnin
störf.
Fari hann í friði.
Guðjón Albertsson
Héðinn Finnbogason, sem í dag
er kvaddur eftir mjög svo ótíma-
bært fráfall, er harmdauði öllum
sem hann þekktu. Héðinn var
kominn af traustu bændafólki og
ávallt kenndur við Hítardal þar
sem hann var fæddur.
Hann stundaði nám við Mennta-
skólann á Akureyri og útskrifaðist
þaðan 17. júní 1945 ásamt þeim
hópi sem æ síðan hefur litið á
hann sem sameiningartákn bekkj-
arins, enda maðurinn afburða vel
til forustu fallinn, röggsamur,
glaðbeittur og mikill mannasætt-
ir, ef svo bar undir. Ég kynntist
Héðni og hans ágætu konu, Auði
Böðvarsdóttur, fyrst að marki á 25
ára stúdentsafmæli bekkjarins
þegar hópurinn hélt til Akureyrar
til að samfagna nýstúdentum og
öðrum, sem þangað voru komnir
til hátíðahalds.
Það var létt yfir mönnum þessa
daga og lið það sem Héðinn stýrði
vakti verðskuldaða athygli norður
þar, enda kunni foringi okkar vel
til verka við liðskipan og stjórnun
þegar tilefni gafst.
Nú er annað stórafmælið fram-
undan og var Héðinn sem fyrr
vakinn og sofinn við allan undir-
búning og mikill hugur f öllum að
hittast á ný á gömlum slóðum.
Ég veit að það var í anda Héð-
ins, að þrátt fyrir þetta stóra
skarð sem nú er höggvið í okkar
raðir, þá skulum við „halda gleði
hátt á loft“, þegar á hólminn er
komið.
Héðinn var hæfileikamaður á
mörgum sviðum. Meðal annars
var hann afar handlaginn eins og
margt heima í Kjalarlandi 20 ber
vott um. Hann útlistaði oft fyrir
mér hvernig best væri að standa
að einu eða öðru, sem ég taldi mig
þurfa að gera, en þegar ég bar við
klaufaskap mínum svaraði hann
að bragði: „Þetta er ekkert mál,
við Bolli skreppum bara til þín
einhvern laugardaginn."
Mér er minnisstætt er við hjón-
in vorum að leggja af stað í utan-
landsreisu, áttum aðeins eftir að
hringja á bíl, þegar knúið var dyra
og úti standa Auður og Héðinn,
sem segir hvatlega: „Eru ekki far-
þegar á leið til Rómaborgar, eða
hvað?“ síðan skelltu þau okkur út
á Loftleiðir, en svo lá leið þeirra
upp á fæðingardeild, þar sem von
Birni var þó engan bilbug að
finna, þótt eðlilegar tilfinningar í
gleði og sorg sýndu sig ef svo bar
við.
Það er til marks um þá ást sem
Björn vakti hjá nánustu aðstand-
endum sínum, að varla féll úr sá
dagur að hans væri ekki vitjað í
þessi hart nær fimm sjúkdómsár,
um lengri eða skemmri stund,
tvisvar á dag. Fór þá Dagný dag-
lega nánast undantekningalaust
og oft tvisvar. Sýndi hún Birni og
gaf mikinn styrk.
Á kveðjustundu minnumst við
góðs manns sem þjáöist mikið.
Megi hann hvíla í friði.
Skúli Thoroddsen
Þann 20. þ.m. lést í Landakots-
spítala Björn Ársælsson til heim-
ilis f Bólstaðarhlíð 30. Þeim sem
fylgst hafa með veikindum Björns
í tæp fimm ár kom ekki á óvart
hver endalokin urðu, heldur hitt,
hvað hjartað gat lengi slegið í
lömuðum líkama og við slík atvik
og umskipti er Björn varð fyrir í
maí 1980. Átakanlegt hefur verið
fyrir móður mína, börn hans og
aðra aðstandendur að horfa upp á
hvernig mannslfkaminn getur orð-
ið sem blaktandi strá allt í einu
sem hendi sé veifað. Þannig liðu
þessi löngu ár fyrir Birni, engan
bata að fá, aðeins að bíða svo loks
kom dauðinn sem lfknandi engill
að frelsa sál úr þjáðum líkama.
var á fyrsta afa- og ömmubarninu,
Vilborgu. Nokkur fyrstu árin var
haldið upp á afmæli þeirrar litlu
heima hjá afa og ömmu og okkur
Ingibjörgu boðið. Héðinn sagði þá
gjarnan sem svo: „Jæja, þá eru
þrjú ár síðan þið lögðuð af stað til
Rómar.“
Nú eru liðin 10 ár síðan við fjög-
ur ásamt tviburunum Sigríði og
Böðvari héldum til Kanaríeyja,
þar sem þessir vinir okkar sam-
glöddust mér á fimmtugsafmæli
mínu. Ég mun sakna þess að finna
hvergi þeirra hýra bros og glaða
viðmót meðal gesta nú 10 árum
siðar, og heyra ekki Héðinn minn
kasta fram sfnum velþekktu at-
hugasemdum, sem komu öllum í
gott skap á góðra vina fundum.
Margar gleðistundir höfum við
Ingibjörg átt með þeim hjónum
allt til þeirrar stundar er hann
varð að sjá á eftir konu sinni yfir
móðuna miklu í maí 1982. En þvi
trúi ég staðfastlega að þar fyrir
handan bfði hún nú. Ég get vel séð
þau hjónin fyrir mér, haldast f
hendur og hlaupa eftir ströndinni
eins og þau gerðu á Krít forðum.
Bræðrum Héðins og systur
sendum við samúðarkveðjur.
Börnum hans, Lilju, Bolla, Sigrfði
og Böðvari, tengdabörnum, barna-
börnum og öðrum aöstandendum
vottum við dýpstu samúð. öll él
birtir upp um sfðir.
Blessuð sé minning vinar okkar
Héðins Finnbogasonar.
Ingibjörg og Móses
„Gleðin týnist ein og ein.“
Héðinn Finnbogason var glaður
maður. Af honum stafaði ávallt
gustur hressileika, en jafnframt
var hann hlýr í viðmóti. Við kom-
um sama haustið í byrjun síðari
heimsstyrjaldar f Menntaskólann
á Akureyri, ég í 2. bekk, en hann í
1. bekk. Man 'ég þá gjörla þennan
eldhærða dreng frá Hítardal, sem
virtist hverjum manni vel. Svo
liðu árin, fyrst fyrir norðan og síð-
an hér syðra í háskóla. Við vorum
jafnan í kallfæri hvor við annan.
Þetta voru góðir og glaðir dagar,
enda þótt skotsilfur lægi ekki ætfð
Björn fæddist í Keflavík 11. júní
1917, sonur hjónanna Jóninu Ein-
arsdóttur og Ársæls Þorsteins-
sonar. Hann var einn af sjö börn-
um þeirra hjóna og sá fimmti sem
kveður af systkinahópnum. Ég
undirrituð veit ekki svo glöggt um
æsku og uppvaxtarár hans að rétt
væri með það farið. Kynni mín af
Birni hófust fyrir tæpum 24 árum
þegar móðir mfn, Dagný Karlsen,
hóf sambúð með honum og tveim
á lausu.
Við Héðinn höfum verið spilafé-
lagar um margra ára skeið. Var
hann jafnan í essinu sínu, sagði
stundum nokkuð djarft, en spilaði
oft mjög vel og með tilþrifum.
Rausnarveitingar voru ávallt á
borðum hjá honum og ágætri konu
hans Auði, sem lést einnig mjög
um aldur fram fyrir tæpum þrem-
ur árum.
Allt skaplyndi Héðins var á
þann veg að hann hafði mjög gam-
an af félagsmálum. Fyrir kom að
spilamennska féll niður sökum
þess að hann þurfti að stjórna
fundi hjá framsóknarmönnum, og
létum við það ætíð kyrrt liggja.
Hann hafði mjög næmt auga
fyrir hinu spaugilega, en undir
niðri var hann þó viðkvæmur, það
fann maður glöggt þegar hann
opnaði hug sinn. — Við bjuggum í
nokkru nágrenni um árabil og lit-
um því stundum inn hvor hjá öðr-
um, báðum til verulegrar ánægju
að ég hygg.
Að Héðni Finnbogasyni er sjón-
arsviptir og mikil eftirsjá, en eigi
þýðir um að sakast. Allir erum vér
vígðir til moldar. — Við þessi skil
er okkur félögum þakklæti efst í
huga fyrir langa og heiðarlega
vináttu.
Við sendum börnum hans,
tengdabörnum og öðrum ástvinum
hlýjar samúðarkveðjur. Megi hon-
um nú vel farnast á vegunum
miklu um loftin blá „austur af sól
og suður af mána“.
Runólfur Þórarinsson
Kveðja frá Framsóknar-
félagi Reykjavíkur
Héðinn Finnbogason hafði um
áratugaskeið starfað innan Fram-
sóknarfélags Reykjavíkur, og var í
hópi áhugasömustu félaga þar.
Þegar slíkur maður fellur frá
fyrirvaralaust, er skarð fyrir
skildi.
Héðinn fylgdist grannt með
þjóðmálaumræðunni, og var jafn-
an virkur í henni. Skoðanir sínar
lét hann í ljós umbúðalaust, án
þess þó að þröngva þeim upp á
nokkurn mann. Hann var vinsæll
og vinamargur. Og á góðum stund-
um var hann hrókur alls fagnaðar.
Það var einmitt á slikri stund, sem
kallið kom svo skyndilega. Fyrr
um kvöldið höfðum við átt langar
viðræður um verkefni, sem beið
úrlausnar næstu daga. Eins og
jafnan áður var hann áhugasamur
og fastmælum bundið að hittast
nokkrum dögum síðar. Úr þeim
fundi gat því miður ekki orðið.
Fyrir hönd hinna fjölmörgu
vina hans í Framsóknarfélagi
Reykjavíkur, eru þessar fáu línur
settar á blað til að votta góðum
félaga virðingu á skilnaðarstund.
Alfreð Þorsteinsson
formaður FR.
börnum hans. En Björn hafði
misst konu sína Guðrúnu Soffíu
Sigurðardóttir árið 1957, hann
hafði einnig eignast einn son fyrir
fyrra hjónaband. Björn var hinn
prúðasti og glaðværasti i allri um-
gengni, hjálpsamur og traustur.
Öfá skipti greiddi hann götu mína
þegar ég leitaði til hans. Björn var
með afbrigðum barngóður og ól
hann upp ásamt móður minni
Björn, dótturson sinn, sem var sól-
argeisli afa síns, hann stundar nú
nám við Menntaskólann á Akur-
eyri.
Þegar Björn veiktist stóðu móð-
ir min og börn hans við hlið hans
tilbúin að gera honum allt til
hjálpar sem þau gátu. Má segja að
dag hvern sem hann dvaldist á
sjúkrahúsinu hafi móðir mín setið
þar flestar stundir þar til yfir
íauk.
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð
þeirra mál ei talar tunga
tárin eru beggja orð.
Ég og fjölskylda mín vottum
mömmu, börnum Björns, tengda-
börnum og barnabörnum innilega
samúð.
Minningin um Bjöm Ársælsson
lifir skýr og björt í hugum þeirra
sem kynntust góðmennsku hans
og nutu hennar.
Blessuð sé minning hans.
Kristjana Guðmundsdóttir