Morgunblaðið - 31.03.1985, Qupperneq 4

4 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 31. MARZ 1985
Þeginn bjór hjá Sigurþóri
Hreggviðssyni hafnarstjóra
Hafið þið taiað við
hafnarstjórann,
strákar? Farið og tal-
ið við Sissa, hann get-
ur sagt ykkur allt
sem ykkur fýsir að vita og meira
til. Þið finnið hann á fréttastof-
unni.
Þeir voru ófáir Eskfirðingarnir
æm við tókum tali, sem gáfu
okkur þetta heilræði. „Blaðamenn
frá Morgunblaðinu að leita frétta.
Þeir verða að tala við Sissa.“ Þetta
var fyrsta hugsunin hjá mörgum.
Auðvitað heilsuðum við upp á
Sissa, eða Sigurþór Hreggviðsson,
eins og hann heitir fullu nafni. Og
fréttastofan, hún reyndist vera í
viktarskúmum, þar sem Sigurþór
hefur aðstöðu.
„Ég vikta allt sem vikta þarf,
það er eitt af mínum verkum,"
sagði Sigurþór glaðhlakkalega og
bauð okkur velkomna inn í hreiðr-
ið sitt. „Má ekki bjóða ykkur
bjór?“
Maður slær aldrei hendinni á
móti góðum bjór, og Sigurþór
teygði sig undir dívaninn og náði í
nokkrar dósir.
— Áttu alltaf bjór á lager, ger-
umst við svo djarfir að spyrja.
„Oft á ég það. Enda ekkert und-
arlegt þótt það detti á mann bjór
og bjór það er óhemju mikið af
skipum sem fer hér um. Svo ég
nefni nýlegt dæmi, eitt skip á dag
að meðaltali frá áramótum/
— Þú ert kallaður Reuter hér
um slóðir Sigurþór, sagður vita
meira en aðrir um það sem er að
gerast hverju sinni.
„Maður fylgist vel með. Það
kemur af sjálfu sér, höfnin er líf-
æð staðarins og þar er ég meira f)g
minna allan sólarhringinn. Hér er
„traffíkín“, svo það er von að mað-
ur sé fljótur að fá fréttirnar."
— Allan sólarhringinn, segirðu.
Er þetta mikil vinna? /
„Já þeta er mikil vinna og ekki
bundin við ákveðinn tíma dagsins.
Skipin leggjast ekki aðeins við
bryggju frá níu til fimm. Annars
vinna allir mikið á stöðum eins og
þessum, og þykir ekkert tiltökum-
ál.“
—Er höfnin ykkar góð?
„Hún er ágæt, enda er aðdýpi
hér mikið. En það vantar sárlega
bryggjupláss. Ef loðnuskipið Jón
Kjartansson liggur einhvers stað-
ar tekur það allan kæjann.
Gríðarlega stórt skip. Okkur vant-
ar viðlegukant, ég fer ekki ofan af
því.“

" tfea
Á hákarlaveiðum
Sumum mönnum tallur aldrei verk úr hendi,
og þeir Arnar og Viktor létu ekki nærveru
Ijósmyndarans trufla sig viö ióju sína, að
hnýta hankabðnd. Á veggnum er mynd af
Vigdísi Finnbogadóttur forseta.
Þeir voru á hákarlaveiðum út af
Skrúð, Ingvar Guðmundsson og
Viktor Stefánsson, en höfðu ekki
heppnina með sér í þetta skiptið,
hákarlinn lét ekki á sér kræla.
Túrinn var þó ekki með öllu árangurslaus,
Jón Stefánsson fyrrverandi útgeróarmaóur.
þeir renndu færi á stíminu heim og tóku
nokkra væna.
„Það er allt morandi af fiski í firðinum,
það vantar ekki,“ segir bátseigandinn Ingv-
ar og horfði íbygginn á togaraþyrpinguna í
höfninni. Gott að vera sinn eigin herra þeg-
ar verkföll lama atvinnulífið, mátti lesa úr
svip hans.
„Nei, hákarlinn sýndi sig ekki í þetta
skiptið, það gengur svona í sjómennskunni,
stundum vel, stundum illa. Ekkert við því að
segja. Við höfum þó fengið sex frá áramót-
um,“ sagði Ingvar.
— Þið verkið hann sjálfir?
„Við verkum hann og hengjum, já, já.“
— Er gott upp úr þessu að hafa?
„Það getur verið það, já, ef eitthvað fæst.
Það er gott verð fyrir hann, það vantar
ekki.“
Þeir eru þrír í félagi, Ingvar, Viktor og
iandmaðurinn Arnar Kristjánsson, sem
beitir fyrir þá. í oeitingaskúrnum hangir
mynd af Vigdísi Finnbogadóttur forseta, en
þeir félagar eru allir miklir aðdáendur
hennar. Og víst er erfitt að finna þjóðlegri
stað fyrir slíka mynd. Þeir hafa allir stund-
ið sjómennsku eða fiskvinnslustörf í iandi
ím árabil og una sínum hag býsna vel. Og
þó, það eru breyttir tímar:
„Maður er búinn að eiga við sjómennsk-
una lengi og hefur haft gaman af. En þetta
fer nú að verða ansi brösótt með öllum þess-
um boðum og bönnum. Maður ræður sér
ekki eins núorðið."
I þessum svifum gengur i skúrinn góðvin-
ur þeirra, Jón Stefánsson, fyrrverandi út-
gerðarmaður á næstu bryggju, „en orðinn
allt of gamall til að skaka á trillu," eins og
hann segir sjálfur, „þótt auðvitað geti verið
þreytandi að skaka í frystihúsinu líka!“
Viktor, Ingvar og Amar á bryggjunni traman
við boitarskúrinn.
„Mikið helv. er þetta góður stútungur sem
þið hafið fengið," segir Jón, „eða^ eruð þið
kannski með þann staérsta ofaná?“
, MANNLÍF
A ESKIFIRÐI
Tignarlegt fjall Hólma-
tindur. Hátt og mikið
brosir það yfir Reyð-
arfjörðinn til skjólstæð-
inga sinna, heilsar þeim
að morgni og býður góða nótt að
kvöldi, traust og vinalegt, eins og
það vildi segja, hér er ég hið mikla
fjall, ykkar einkavinur í gleði og
sorg. Engin furða þótt Eskfirðing-
um þyki vænt um fjallið sitt. Það
er eins og skapað fyrir þá.
„Við þurfum ekki málverk á
austurveggina, bara nógu stóra
glugga,“ segir stórútgerðarmaður-
inn Aðalsteinn Jónsson og for-
stjóri Hraðfrystihúss Eskifjarðar.
„Hvergi líður mér eins vel og hér
við stofugluggann: togararnir að
koma inn eftir vel heppnaðan túr,
itvinnulífið við höfnina 'í fullum
;angi, og Hólmatindur í baksýn,"
segir Aðalsteinn, en bætir því við
að 'jallið njóti sín nú ekki alltaf
jafn vel og þennan heiðskíra vetr-
ardag sem við Árni Sæberg ljós-
myndari vorum þarna á ferð I
miðju sjómannaverkfalli. „Þið er-
uð heppnir að vera á ferðinni núna
strákar," segir hann, „það hefur
ekkert verið hægt að bræða und-
anfarið og það færi víst lítið fyrir
útsýninu ef bræðslan væri í gangi
í þessari stillu."
— Ekkert brætt?
„Nei, ekkert brætt. Það er allt
baneitrað í þrónni. Menn áttu von
á því að fá ferska loðnu í bræðslu,
svo þessi sem til er, var eitruð til
tveggja mánaða. En svo kom verk-
fallið."
Eins og að líkum lætur snýst
atvinnulífið á Eskifirði fyrst og
fremst um blessaðan fiskinn. Þeir
sem ekki stunda sjóinn vinna þá
við fiskverkun ýmiss konar, í
frystihúsinu, við saltfiskverkun,
síldarsöltun eða loðnubræðslu, í
netaverkstæðinu, vélaverkstæðinu
og guð veit hvað. Það er alltaf nóg
að gera.
„Sjávarpláss er sjávarpláss, svo
þið skuluð ekki vera hissa á því
þótt hér sé ekkert nema slor,“
sagði einn viðmælenda okkar.
Annar var ekki alveg á sama máli,
og benti á að þótt fiskurinn væri
vissulega undirstaða atvinnulífs-
ins, þá vantaði andskotann ekkert
nema bjórkrá til að Eskifjörður
stæðist samanburð við menning-
una á höfuðborgarsvæðinu.
Nokkuð til í því. Tómstunda- og
félagslíf stendur með miklum
blóma á Eskifirði. Krakkarnir
hafa sína æskulýðsmiðstöð í
gamla skólanum, í félagsheimilinu
eru reglulega bíósýningar, böll,
fundir og bridgespilamennska, svo
nokkuð sé nefnt. Golfvöllur er í
grendinni og góð skíðalönd, og
hestamennska er mikið stunduð.
Þjóhustan er líka með ágætum,
þarna eru verkstæði og verslanir
af ýmsu tagi, m.a. bókabúð og
tískuverslun, hótel, tvær mynd-
bandaleigur, og síðast en ekki síst
er rás tvö farin að heyrast á þess-
um slóðum, yngri kynslóðinni til
mikillar ánægju. Það er ekki hægt
að segja að þetta rösklega 1100
manna samfélag sé þjakað af
deyfð og menningarleysi.
Sigurþór situr viö vigtina. Hann tók sig til og batrumbastti vigtina,
þannig aó nú mælir hún fimm tonnum meira en framleiöendurnir
höföu gert ráö fyrir. „Boröið“ undir sjónvarpió á bak við Sissa vekur
athygli, þaö sr annaö sjónvarp, „það gamla,“ segir Sigurþór, „ég nota
hljóöió úr því og myndina af hinu.“
„Fréttastofan“ var |
í vigtarskúrnum