Morgunblaðið - 28.04.1985, Side 44

MOKGUNBLÁÐIÐ. SÚlWUDAGUR 28. APRlL 1985
44
i
Sjá, dagar fara
að er verið að segja að allir
séu nokkurn veginn alveg
heilbrigðir á skapsmunum,
sagðir Sigurjón i miklu lengra
samtali, sem ég átti við hann í
Bankastræti. En ég held að það
sé miklu nær að segja að allir
séu nokkurn veginn alveg
snarbrenglaðir á skapsmunum.
Svona talar Sigurjón sem oftast.
Mér þykir það ævinlega hressi-
legt af þvi að þótt það geti virzt
hryssingslegt í byrjun sé ég þeg-
ar hann gefur nánari skýringar
að þetta er allt sagt af góðum og
opnum hug. Sérðu nú bara, sagði
Sigurjón. Hittirðu eiginlega
nokkurn tima manneskju, sem
ekki er að kveina og kvarta und-
an því hvað hún hafi mikið að
gera? Ég er löngu orðinn sáttur
við aö sjá ekki fólk á kvöldin
heldur sjónvarpið, þótt mér hafi
fundizt það leiðinlegt fyrst. Ég
nenni ekki að vera að hlusta á
fólk grobba sig af því hvað það
hafi mikið að gera og láta i það
skina að heimurinn myndi falla í
rúst ef það væri ekki sifellt á
vakt.
Þetta samtal okkar Sigurjóns
kom upp í huga minn aftur og
aftur á næstu dögum. Það er al-
veg satt að vel flestir sem ég
þekki, hafa afskaplega mikið að
gera. Við erum lika flest með
vöðvabólgu, óskaplega mikla
vöðvabólgu, og við erum flest of
feit. Þau, sem eru i rauninni svo
mjó að þau gætu næstum smogið
á milli vatnsdropanna í stór-
gerðri rigningu, kvarta líka með
okkur hinum. Og það er einmitt
það, sem mér finnst svo notalegt
við þetta, sem Sigurjón var að
segja. Mér finnst svo selskaps-
legt að vita að við erum sem flest
nokkurn veginn alveg snar-
brengluð. Það ver mann óneitan-
lega einmanakennd.
Frá þvi sjónarmiði séð er ein-
faldlega hægt að sætta sig við
þetta. Finnst mér. En stundum
hvarflar sú hugsun að mér að
kannski væri samt skynsamlegt
að reyna að gera eitthvað í mál-
inu. Eins og t.d. þegar ég hitti
Dagfinnu um daginn. Hún var að
tala um það hvernig sér fyndist
tíminn sífellt smjúga úr greipum
sér, dagarnir æða áfram án þess
að skilja nokkuð eftir sig. Og af
því að ég hef heyrt marga tala
um þetta áður hafði ég svar á
reiðum höndum. Heldurðu ekki
að þér finnist tíminn líða svona
hratt af því að þér finnst í raun-
inni svo gaman að vera til? En
Dagfinnu fannst dagarnir bara
Mörgum fínnst dagarnir æða áfram, hvorki skemmtilegir né
leiðinlcgir, bara týnast einhvern veginn. Samt er það nú svo ef
við gáum vel að margir dagar verða minnisstæðir og margir
nýir dagar gefa nýja gleði. Við þurfum víst að hafa augun hjá
okkur til að taka eftir því.
Með þessum vangaveltum Sigur-
jóns, Dagfínnu og okkar hinna
þykir mér got að láta fylgja Ijóð
eftir Floru Larsson. Flora Larsson
er foringi í Hjálpræðishernum.
Ljóðið er úr kvæðabók hennar Just
a Moment Lord, sem hefur að
geyma samtöl við Drottin svo sem
Flora segir í formála. Hún segist
hafa lesið það ráð að fólk skrifaði
niður bænir sínar til þess að þær
yrðu nær því, sem það vildi. Sjálfri
hafí sér mistekizt þetta þar til hún
hafí fundið samtalsformið, en
hugmyndina að því hafí hún lika
fengið frá örðum. Nú sendi ég þér
þessa bugmynd frá Floru Larsson,
kæri lesandi, hugmynd, sem hún
fékk frá enn öðrum. Og hún sendir
þér Ijóðið sitt, Ég get ekki beðið.
koma og fara, hvorki skemmti-
legir né leiðinlegir. Og þá komst
ég að þeirri niðurstöðu að úr því
að mörg okkar hafa í rauninni
læknazt af vöðvabólgunni, sum
hafa lézt um allmörg kíló og sum
hafa efnt það heit sitt að hætta
að tala um það hvað þau hafi
mikið að gera, þá hlyti líka að
vera hægt að ráða þá gátu hvers
vegna Dagfinnu fyndist hún sf-
fellt vera að týna tímanum i
staðinn fyrir að njóta hans.
Svo nú fór ég að taka fólk tali
um þetta mál. Eg talaði við Guð-
mund, sem er lagermaður. Hon-
um fannst dagarnir æða áfram.
Hann fer að heiman fyrir átta og
kemur ekki aftur fyrr en sjö á
kvöldin. Hann er hættur að lesa
bækur og hefur varla þrek til
annars en setjast við sjónvarpið
á kvöldin. En honum fannst dag-
arnir samt góðir. Maður passar
lagerinn með hinum strákunum,
sagði hann. Þangað koma marg-
ir og við getum stundum leyst úr
málum og orðið fólki að liði. Við
hjónin erum oftast bæði heima á
kvöldin og þau krakkanna sem
kæra sig um. Ég les bara bækur
seinna.
Svo spurði ég Ingunni. Hún er
húsmóðir og hjúkrunarkona,
sem vinnur hluta úr starfi. Ég
get svo sem ekki sagt alla dag-
ana hvað ég var í rauninni að
gera. Það stendur oft ekkert
sýnilegt eftir. En ég hef samt
sinnt mörgum smáviðvikum
fyrir sjálfa mig og aðra. Kannski
eru þau mikilvægari en ég geri
mér grein fyrir og ég er bara að
hugsa um að fara að meta þau
meira.
Svo spurði ég Hrefnu. Hún fer
á fætur fyrir allar aldir til að
sinna hússtörfum áður en hún
fer að sinna utanheimilisvinn-
unni og kvöldfundunum. Mér
finnst ég þurfa að finna að það
er ég, sem stjórna tímanum, en
ekki tíminn sem stjórnar mér,
sagði Hrefna.
Ég fór að hugsa um það hvort
líf þeirra Guðmundar, Ingunnar
og Hrefnu væri mismunandi
skemmtilegt. Það er sjálfsagt
mismunandi frá degi til dags hjá
þeim hverju fyrir sig. En skyldi
lif Ingunnar t.d. vera skemmti-
legra en líf Guðmundar? Skyldi
það vera meira metið að vera
hjúkrunarfræðingur en lager-
maður? Mér er sagt að það skipti
svo miklu máli að fólki finnist
það dálítið metið og virt í þjóð-
félaginu. Og skyldi Guðmundi
kannski finnast starfið sitt inni-
haldsríkara og starfsfélagarnir
skemmtilegra en Hrefnu finnst
um sitt starf og vinnufélaga?
Var það ekki skoðanakönnun i
Noregi sem sýndi að fólk var þar
farið að meta gott starf og sam-
starfsfólk meira en launin?
Og nú er að komast að niður-
stöðu. Mikið vildi ég að Guð
sendi mér telex eða skeyti eða
hringdi til mín. Eða að Guð
skrifaði þér um málið og þú
myndir láta svarið berast til
okkar hinna. En auðvitað hefur
Guð skrifað okkur bréf um þetta.
Mörg bréf. Heila Biblíu. Njóttu
daganna, stendur í bréfinu. Hver
dagur er gjöf frá Guði. Og gerðu
ekki of litið úr sjálfri þér, sjálf-
um þér. Vertu uppörvandi við
aðra og láttu það ekki fara fram
hjá þér að aðrir eru oft vænir við
þig-
Ég hélt áfram að minnast ráða
úr bréfinu frá Guði. En skyldu
þau gagna Dagfinnu? Skyldu
þau nægja henni? Ég held að það
sé hin mikla list trúar okkar að
læra að nota hana í daglegu lífi
og það sé mikil gjöf að fá að tala
saman um það hvernig við get-
um notað hana. Ég held að ef
Dagfinna ræðir þennan æðibun-
ugang á dögunum við notalegt
fólk eins og Guðmund, Ingunni
og Hrefnu og hugleiðir það með
sjálfri sér hvað þau leggja til
málanna muni hún finna lausn á
málinu. Ég held að sú aðferð sé
innifalin í þeirri speki, sem
stendur í einu tilskrifinu hjá
Guði: Fel Drottni vegu þína og
treyst honum. Hann mun vel
fyrir sjá.
Drottinn, þjónn þinn postulinn skorar á okkur
að biðja án afláts,
en ég get það ekki,
hef bara ekki krafta til þess.
Ég er ekki þannig manneskja.
Mínar hugsanir eru alltaf á iði,
ég er eirðarlaus,
og það kemur svo margt upp í huga minn.
Það, að ég verð að taka inn þvottinn,
að ég lofaði að hringja til Sigrúnar,
að éggleymdi að kaupa hveiti ígær,
og svo margt annað,
6, svo ótal margt.
Þú skilur það, Drottinn, að ég á erfitt með að biðja.
Er þér sama þótt ég spjalli bara við þig.
um þetta alt
eftir því sem það gerist?
Svoleiðis get ég verið í sambandi við þig.
Égget talað við þig um það, sem ég hef áhyggjur af,
um allt, sem mér leiðist
og allt, sem mér Jíkar.
Og um alla þrá mína, þessa djúpu, djúpu þrá,
sem þú lagðir í sál mína.
Það verður kannski ekki fullkomið form á bæninni,
kannski segir hún heldur ekki
það sama og aðrir segja við þig,
en ég heid að þú skiljir
og leyfir mér að biðja svona.