Morgunblaðið - 02.06.1985, Síða 17

MORGUNBUAÐIÐ, SVNNUDA.GUR 2.JÚNÍ 1985
JLiZ
Feðgar
að
gera
klárt
í smábátalæginu voru þeir feðg-
ar Haraldur Sigmarsson og Helgi
Haraldsson að dunda við að leysa
böndin af Friðriki Helga, fjögurra
tonna bát í eigu Haraldar og bróð-
ur hans, Gunnars, því meiningin
var að fara út strax og gæfi. Har-
aldur sagði að þeir bræður væru
rétt að byrja, hefðu farið í fjóra
róðra og fengið þrjú tonn. Þeir eru
á línu og færi.
„Við erum ansi óhressir með
að Norðfirðingar skuli hafa tek-
ið af okkur Skálanesbjargið,"
sagði Haraldur, „þeir eru búnir
að fylla þetta svo af netum að
maður kemur ekki niður færi og
getur varla lagt línu. Þetta er
hefðbundin veiðislóð smábáta
frá Seyðisfirði, aðeins klukku-
tíma stím, en nú er búið að þoka
okkur lengra. Við höfum verið
að sækja að Glettingi, en það er
yfir þrjár rastir að fara og getur
verið mjög viðsjárvert í sunnan-
átt.“
halda heim á leið. Þetta eru engin
vinnubrögð."
— Þurfið þið að sækja svo langt
á miðin?
„Maður hefur verið að fara
þetta norður undir Gletting og
suður undir Gerpi, sem er þriggja
til fjögurra tima stím, en ekkert
fengið nema steinbít. Annars er
útlitið betra en í fyrra og maður
vonar svo sannarlega að sumarið
verði sæmilegt, ekki veitir af eftir
fiskleysið í fyrrasumar."
— Auðbjörgin hans Ágústs er
11 tonn, svo hann sleppur við
veiðibannið um helgar.
„Að vísu, en kvótinn er bara
ekki nógu stór. Honum er
skammtað 80 tonn, en hann hafði
160 tonna kvóta í fyrra og hefur
komist upp í 200 tonn á góðu
sumri."
— Ertu ósáttur við kvótakerfið?
„Það nær ekki nokkurri átt að
vera með sameiginlegan kvóta
fyrir allt landið og hafa óheftar
netaveiðar inni í því dæmi, sem
eru orðnar svo stór þáttur í okkar
veiðum. Við eigum orðið engra
kosta völ en að fara suður fyrir
land á vetrarvertíð, og það stefnir
allt í að maður verði hreinlega að
flytja suður.
En það er ekki bara kvótakerfið,
öll fiskveiðistefnan er landsbyggð-
inni fjandsamleg. Það er verið að
bjóða upp skip út um allt land.
Ekki fyrir það að þau hafi ekki
aflað, og ekki fyrir það að útgerðin
hafi verið illa rekin — heldur
vegna þess að á skipunum hvíla
himinháar skuldir, sem ráðamenn
segja að sé vegna dýrra dollara-
lána erlendis. En mér er spurn,
eru þetta eitthvað dýrari dollarar
en fást fyrir fiskinn?
Það virðist vera að það geri
gæfumuninn í útgerð á íslandi
hvort lán eru í dollurum eða öðr-
um gjaldmiðlum. Ráðamenn í
Reykjavík tala um óarðbæra fjár-
festingu. Ég hef ekki heyrt nokk-
urn mann nefna það að hin gífur-
lega fjárfesting á höfuðborgar-
svæðinu sé óarðbær. Slíkt er ekki
til umræðu. En á hverjum and-
skotanum ætla menn að lifa í
þessu landi þegar búið er að drepa
útgerðina á landsbyggðinni? Ekki
gefur steinsteypan í Reykjavík
neinn gjaldeyri af sér, svo mikið
er víst.“
Guðmundur S. Ingimarsson vélstjóri (tv.) og aðstoðarvélstjórinn Ás-
grímur Jóhannesson ó dekkinu fyrir framan brúna.
Starfsmenn Vélsmiðju Seyðisfjarðar að störfum ( vélarúmi Guðrúnar
Þorkelsdóttur.
Guðrún í
Loðnuskipið Guðrún Þorkelsdóttir SU 211
frá Eskifirði hefur verið í slipp á Seyðis-
firði undanfarið, en er nú að komast í
gagnið og fer þá væntanlega á rækju
fram að loðnuvertíðinni í haust. Það er
verið að skipta um aðalvél í Guðrúnu og
setja í hana nýjan spilgír. Vélstjórinn,
slipp á Seyðisfirði
Guðmundur S. Ingimarsson, sagði að það
mætti heita að nú væri vélakostur Guð-
rúnar svo gott sem allur nýr, áður var
komin ný ljósavél og spilkerfið væru
einnig nýtt af nálinni. Aðalvélin, sem nú
er verið að koma fyrir í iðrum Guðrúnar,
er að 1350 hestöfl, af gerðinni AX-4
Wichman. Guðmundur sagði að verkið
hefði gengið með afbrigðum vel og ættu
starfsmenn vélsmiðjunnar heiður skilinn.
Skipstjóri á Guðrúnu er ísak Valdimars-
son frá Norðfirði.
Saltfiskverkunin:
97 % í A-flokk
„ÞETTA er frábær saltfiskur, þótt ég segi sjálfur frá,
enda hafa um 97 % hans verið sett í A-flokk það sem af er
árinu,“ sagði Friðrik Sigmarsson matsmaður hjá saltfisk-
verkun Fiskvinnslunnar hf.
„Við söltum flökin beint í 90
lítra plastkassa, sem er mun
þægilegra og fljótlegra en
gamla lagið, að salta í stæður
eða pækil. Eftir að fiskurinn
hefur legið í salti í 12 til 15
daga er hann snyrtur, orma-
hreinsaður og metinn og síðan
er hann settur í huggulega
pappakassa. Strigapokarnir
heyra fortíðinni til hjá okkur.
Frá áramótum hefur Fisk-
vinnslan hf. framleitt um 200
tonn af saltfiski og selt 150
tonn úr landi.
Mikill munur
þegar línu-
kallinn kom
— segir Mjófirðingurinn Hávarður Helgason
fyrrum sjómaður
„Ég þótti nú heldur linur á línu-
drættinum í gamla daga, þegar
maður var að fara fyrst til sjós,“
sagði Mjófirðingurinn Hávarður
Helgason, 91 árs, sjómaður frá
unga aldri, einn þeirra sem hafa
unnið nánast öll þau störf til sjós
sem til eru á löngum ferli sínum, og
meðal annars verið skipstjóri á
mörgum bátum. Hann fluttist til
Seyðisfjarðar 1916 og hefur búið
þar lengstum stðan.
„Ég varð fyrst formaður árið
1914 á 8 tonna báti frá Mjóafirði
sem hét Trausti. Þetta var svona
miðlungsstór bátur miðað við það
sem gerist í þá daga,“ rifjaði Há-
varður upp. „En oft starfaði ég
sem mótoristi og lengi sem spíss-
ari eða kyndari á togara. Og síð-
ustu árin sem ég var til sjós var
ég kokkur, þótt ég kynni ekki
mikið meira en að hella upp á
kaffi fyrst í stað.“
Hávarður hætti sjómennsk-
unni árð 1963, þegar hann stóð á
sjötugu, en vann við fiskverkun í
landi mörg ár eftir það. Nú er
hann á Sjúkrahúsi Seyðisfjarðar
og segist vera orðin hálf heilsu-
tæpur.
Én hvað finnst Hávarði vera
mesta byltingin í sjómennskunni
sem hann upplifði á sínum langa
ferli?
„Það er varla hægt að nefna
eitt öðru fremur, það er nánast
allt gjörbreytt. En ég man eftir
því að það var geysilegur munur
þegar línukallinn kom, mig minn-
ir að það hafi verið 1928. En línu-
kall er renna sem notuð er til að
leggja út línu, sem áður var gert
með höndunum.
Eins var það mikil breyting hjá
mér þegar ég hætti á línu og fór
yfir í dragnót. Það var 1936.“
— Saknarðu sjómennskunnar?
„Já, það geri ég. Mér hefur allt-
af þótt voðalega leiðinlegt að
vinna í landi.“