Morgunblaðið - 02.06.1985, Qupperneq 18

18 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 2. JÚNl 1985
í beituskúrnum hjá Vagni, Haukur Vagnsson.
Morgunblaðið/RAX
Pálmi Jónsson beitir einnig fyrir Vagn á Hauld.
„Það er hægt að vera
sparibúinn á smokknum“
— segir Vagn skipstjóri á Hauki ÍS
ÞAÐ VAR góð stemmning í beitu-
skúrnum hjá Vagni Hrólfssyni á
Hauki ÍS 195. Þeir eru tveir á sjón-
um og svo beita fjórir í landi, fjóra
bala hver, nema konan f beitu-
skúmum, hún Hrönn, hún beitir 5
bala og var reyndar ekki við þegar
okkur bar að garði.
„Ég er aðallega á línuveiðum
eftir rækjuna," sagði Vagn.
„Svona fram í miðjan júní, það
þarf að reyna að ná í eitthvað af
þessu sem er undanþegið kvót-
anum. Eftir miðjan júní er
skvering og svo eru það færin frá
júlí og fram á haust þegar
smokkurinn tekur við. Smokkur-
inn bjargaði mér alveg í fyrra-
haust, ég náði nær helmingi inn-
komunnar á árinu á einum mán-
uði, því við fiskuðum tæp 90 tonn
af smokki þótt ég byrjaði ekki
strax og mátti, vildi leyfa honum
að stækka svolítið. Þetta er al-
veg ljómandi á smokkinum með
þessum nýju aðferðum, maður
getur verið sparibúinn á smokk-
inum í dag.
Jú, þetta er ágætis bátur, ég
var að skipta um vél um pásk-
ana, en ég er búinn að eiga bát-
inn síðan 1978, var búinn að vera
á öðrum litlum 20 ár. Ég eignað-
ist fyrsta bátinn minn árið 1955,
þá 17 ára, það var opin þriggja
tonna trilla vestan úr Arnar-
firði, ég átti hana í þrjú ár og
keypti svo aðra, en Haúksnafnið
hef ég alltaf haft. Nei, ég verka
ekki sjálfur, ætlaði f rækjuverk-
un en fékk ekki leyfi, ég fer ef til
vill í eitthvað annað.“
— á-j.
Vagn er lengst tíl hegrí, þá Jakob Fkwason, 12 árm strákur, sem er að
byrja að beita, og lengst til vinstrí er Tryggvi Thorsteinsson.
„Sjómenn,
almennt, eru
sárir“
ÞAÐ VAR hálfgerður slydduhraglandi á tsafirði laugardaginn fyrir hvíta-
sunnu, nokkrir togarar lágu bundnir og stærri bátar, en það var hógver
kliður við höfnina daginn þann. Við brugðum okkur um borð í aðkomu-
bát í ísafjarðarböfn, Mars ST 150 frá Drangsnesi, sjötíu og fjögurra
tonna bát. Skipstjórinn, Sigvaldi Ólafsson, var að koma úr sínum fyrsta
túr sem skipstjóri.
„Við erum á rækjuveiðum,
djúprækju, og þetta hefur gengið
sæmilega, hvorki vel né illa, en
við löndum tímabundið á ísafirði
vegna þess að það er verið að
breyta og bæta í frystihúsinu á
Drangsnesi. Við erum fjórir á
bátnum, en vélstjórinn og skip-
stjórinn, sem ég skiptist á við,
eiga bátinn.
Gamall? Ég er 30 ára og hef
alltaf verið til sjós síðan ég var
15 ára, en ég hef alltaf verið að
hætta, aðallega vegna fjarver-
unnar frá landinu og svo finnst
manni ekkert metið að maður-sé
sjómaður. Sérstaklega hef ég
velt þessu fyrir mér síðan ég
eignaðist konu. Ég er nýfluttur
frá Hólmavík vegna ótryggs
ástands. Ekki hefur bætt
ástandið á Hólmavík og
Drangsnesi tilkoma kvótans,
þegar bátarnir stóðu uppi nær
kvótalausir. Það olli því að mér
fannst ekki hægt að setjast þar
að fyrir fullt og fast þótt mig
hafi langað til þess.
Ég hafði um skeið verið til
skiptis háseti, bátsmaður og
stýrimaður á Hólmadrangi, en
fór síðan á togara á Suðvestur-
landi og á þeim tíma hafði mað-
ur varla ofan í sig að éta, karfinn
gefur svo lítið af sér.
Eins og málin standa í dag er
þetta ekkert bjart og ég skil það
vel að menn veigri sér við að
fara út í sjómennsku. Það sem
mér finnst athyglisverðast í
þróuninni í dag er það, að menn
á mínum aldri og þar yfir eru að
flýja í land, mönnum finnst það
ekki borga sig að fara á sjó mið-
að við það sem gengur og gerist í
kjörum í landi, útiveran er svo
lítils metin. Ég hygg að menn
hafi til skamms tíma hugsað
þetta frá öðru sjónarhorni, hugs-
að þetta eins og þeim kæmi ekk-
ert við í þessum efnum annað en
sjómennskan, en þetta er að
Sigvaldi Ólafsson skipstjórí á Marz frá Drangsnesi.
Morgunblaðið/Rax
breytast, matið á tímanum er
orðið annað. Á meðan sifellt er
hlaðið undir hinn félagslega þátt
fólksins, sem vinnur í landi, er
sjómaðurinn látinn sitja eftir,
þá kemur að stóra brestinum.
Jú, ég verð að segja að ég er
frekar sár út í lífið og tilveruna
þessa stundina. Það er stundum
verið að blása út í fjölmiðlum
þegar toppar koma til sjós, gera
mikið úr því sem veiðimennskan
gefur þá, en það er sjaldan tekið
tillit til þess í umræðunni hvert
meðaltalið er, að ég tali nú ekki
um slæma tímann. Mér finnst til
dæmis að síðasta ár hafi komið
mjög illa út fyrir sjómenn og
verkfallið í vetur hjá Vestfjarða-
sjómönnum gaf því sem næst
ekkert, að minnsta kosti ekki
eins og efni stóðu til að mínu
mati. Sjómenn almennt eru sár-