Morgunblaðið - 22.06.1985, Side 32

»-32
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 22. JÚNÍ 1985
Minning:
Ólína Þórey
Jónsdóttir
Fædd 16. september 1932
Dáin 14. júní 1985
Hinn 14. júní andaðist á heimili
sínu í Cleveiand, Ohio í Bandaríkj-
unum, ólína Þórey Jónsdóttir. —
Ollý eins og hún var alltaf kölluð
fæddist í Reykjavík 16. sept. 1932.
Foreldrar hennar voru Jón Stef-
"*?msson og Ólafía Guðmundsdóttir
sem er nýlega látin. Ollý átti 4
yngri systkini, Guðmund, sem er
albróðir, og Jónu, Hrafnhildi og
Gísla sem eru hálfsystkini hennar.
Að loknu almennu skólanámi
lagði Ollý stund á nám í hár-
greiðslu og lauk meistaraprófi í
þeirri iðn. Hún stofnaði Hár-
greiðslustofuna Pírólu við Grett-
isgötu og starfrækti hana um ára-
bil. Var hún farsæl og naut mik-
illa vinsælda í starfi.
Þann 23. apríl 1954 giftist Ollý
Magnúsi Óttari Magnússyni
lækni, en hann var þá að hefja
nám í læknadeildinni. Þau eignuð-
ust 2 drengi, Jón Gylfa (f. 1955),
'$ttar(f. 1962) og eina dóttur, Þór-
eyju (f. 1966).
Það er varla hægt að hugsa sér
hamingjusamari og samhentari
hjón en Magnús og Óllý. Á meðan
Magnús stundaði nám i lækna-
deildinni hér heima átti hann
stöðugan stuðning og hvatningu
vísa hjá Ollý. Það átti ekki síður
við þegar haldið var til Bandaríkj-
anna til framhaldsnáms. Þetta
voru erfiðir tímar. Námsstöður
voru þá afar illa launaðar og
— lægðu launin varla til að hægt
væri að sjá fyrir fjölskyldu, hvað
þá meira. Við það bættust síðan
langar fjarvistir lækna frá heimil-
um sínum vegna tíðra og langra
vakta á sjúkrahúsinu. Staða eig-
inkonunnar sem þurfti að vera ein
með börnin langtímum saman í
ókunnu landi gat því oft verið erf-
iðari en eiginmannsins, sem var í
félagsskap samstarfsmanna.
Lækniskonur verða snemma að
læra að venjast löngum vinnutíma
og erilsömu starfi eiginmanns síns
og það breytist lítið, þótt fram-
haldsnámi sé lokið og sérfræð-
ingsstörf séu hafin.
Konan verður að bera alla
ábyrgð á heimilinu og börnunum
og vera um leið helsta stoð og
stytta eiginmannsins í starfi. Það
er örugglega ekki hallað á aðrar
stéttir þótt bent sé á það hve hlut-
verk lækniskonunnar er erfitt.
Ollý hafði bæði kjark og dugnað
sem þurfti til að leysa þetta erfiða
hlutverk af hendi með sóma.
Ollý var einstaklega glæsileg
kona, sem vakti athygli hvar sem
hún kom. Hún var fríð sýnum, há
vexti og fallega vaxin. Hún var
glöð og hress og hún vildi að hlut-
irnir gengju hratt og vel fyrir sig.
Ollý hafði þann líkamlega þrótt og
orku sem góðar íþróttakonur
þurfa að hafa og að auki var hún
prýdd frábæru keppnisskapi. Um
skeið var hún einn fremsti liðs-
maður okkar í kvennalandsliðinu í
handbolta. Margir minnast henn-
ar örugglega frá þessum árum.
Skíðaíþróttin var ofarlega í huga
hennar og nú um margra ára skeið
stunduðu þau hjónin siglingar af
kappi og lá Ollý ekki á liði sínu í
þeirri íþrótt.
Við hjónin kynntumst Ollý og
Magnúsi á háskólaárunum. Við
urðum samferða þeim til Worcest-
er í Massachusetts í Bandarikjun-
um veturinn 1%3, þegar haldið
var til framhaldsnáms. I þau tæp
6 ár sem við vorum samtíða vestra
var stöðugt og náið samband,
jafnvel þó þau Ollý og Magnús
flyttu í lokin í annað ríki. Magnús
var kominn í góða stöðu sem sér-
fræðingur í nýrnasjúkdómum við
Cleveland Clinic Foundation í
Cleveland í Ohio og í framhaldi af
því reistu þau sér fallegt heimili í
einu af úthverfum borgarinnar.
Því miður urðu endurfundir eftir
það allt of strjálir bæði ytra og
hér heima. Ollý reyndi þó að heim-
sækja ísland, ættingja og vini eins
og hún gat, en Magnús átti sjaldan
heimangengt vegna vinnu sinnar.
Maður fann að með hverju árinu
sem leið urðu tengsl Ollýjar við
fsland sterkari enda var hún fyrst
og síðast sannur fslendingur.
Það er svo erfitt að trúa því að
hún Ollý sé dáin. Hún sem alltaf
ljómaði af lífsorku og þrótti og var
þar að auki á besta aldri. Frá því
hún veiktist í nóvember sl. vissum
við að framundan var aðeins bið
eftir því hvenær lokakallið kæmi.
Það var skelfilegt að sitja hér
heima og geta ekkert aðhafst til
að létta undir með henni, Magnúsi
og börnunum. Allt var gert til þess
að dvöl hennar í sjúkrahúsinu yrði
sem skemmst. Það hefur áreiðan-
lega verið mikilvægt fyrir Ollý að
fá að vera sem lengst heima hjá
fjölskyldu sinni og reyndar þar til
yfir lauk. Magnús og börnin og þá
sérstaklega Þórey lögðu mikið á
sig til að þetta væri hægt.
Á þessari stundu hrannast
minningarnar upp. Það er erfitt
að staldra við og ein minning tek-
ur við af annarri. Við hjónin
minnumst dásamlegra samveru-
stunda bæði hér heima og sérstak-
lega á námsárunum í Bandaríkj-
unum. Ferðir á strendur í kring-
um Cape Cod í Nýja-Englandi með
börnin gleymast seint, sömuleiðis
stuttar skemmtiferðir og sam-
verustundir með öðrum löndum í
helgarfríum. Þegar þurfti að ná
saman hóp af fslendingum eða
gera eitthvað til tilbreytingar var
Ollý ávallt driffjöðurin sem hreif
alla með sér. Það var dásamlegt að
heimsækja þau hjónin í Cleveland
og njóta einstakrar hlýju og gest-
risni á hinu fallega heimili þeirra.
Sigling með þeim hjónum á Erie-
vatni var ógleymanlegt ævintýri.
Á vatninu nutu þau lífsins og leið
vel enda eyddu þau þar svo til öll-
um sínum frístundum og öllum
sumarfríum hin síðari ár. Þegar
Ollý var hér í heimsókn í fyrra tók
hún af okkur hjónunum loforð um
að koma í heimsókn í síðasta lagi í
sumar til að sigla með þeim í
sumarfríinu. Því miður getur aldr-
ei af þessari siglingu orðið. Ollý
hefur nú kvatt okkur og lagt upp í
sína hinstu för — síðustu sigling-
una í þessum heimi. Við skiljum
alls ekki hvers vegna við fengum
ekki að hafa hana hjá okkur leng-
ur. Söknuður ættingja og vina er
mikill, en fagrar minningar um
yndislega eiginkonu, móður og
ömmu milda hann.
Elsku Magnús, Þórey, Óttar og
Gylfi. Megi Guð vera með ykkur
og hjálpa ykkur til að varðveita
minninguna um hana.
Sigrún og Sævar
Það er alkunna að fslendingar
við nám og störf erlendis myndi
með sér nokkurs konar samfélag,
haldi hópinn og styrki þannig
tengslin við ættjörðina. Þannig
gerðist það á fyrri hluta sjöunda
áratugarins að við nokkrir ís-
lenskir læknar, héldum vestur til
Bandaríkjanna til framhalds-
náms. Meðal þeirra voru þau
Magnús Óttar Magnússon og kona
hans ólína Jónsdóttir, sem alltaf
var kölluð Ollý. Smám saman
týndumst við flestir heim til
starfa nema Ollý og Magnús. Það
lá fyrir þeim að ílendast þar
vestra enda bauðst Magnúsi starf
við einn besta spítala Bandaríkj-
anna The Cleveland Clinic Found-
ation í Cleveland, Ohio.
Ég kynntist Óllý fyrst þegar
hún lék handbolta með Fram í
gamla íþróttahúsinu að Háloga-
landi. Hún er mjög minnisstæð
fyrir leikgleði sína, djörfung og
dugnað í leiknum. Hún var örv-
hent og skoraði mikið af mörkum
fyrir lið sitt. ósjálfrátt varð hún
leiðandi í hópnum og hreif alla í
kringum sig með sér.
Strax á fyrsta árinu sem við
vorum í læknisfræði giftust þau
Ollý og Magnús. Hún rak sína eig-
in hárgreiðslustofu en hann
stundaði sitt nám. Að því loknu
héldu þau til Bandaríkjanna, fyrst
til Worcester í Massachusetts-
ríki, þar sem Magnús stundaði
nám í almennri lyflæknisfræði. Á
þeim árum voru allmargir íslensk-
ir læknar við nám á Nýja-
Englandi og við héldum hópinn
eftir bestu getu og hittumst þegar
mögulegt var. Á slíkum fundum
vakti íslenski barnahópurinn jafn-
an athygli enda öll börnin ljós-
hærð.
Síðan hittumst við aftur í Cleve-
land. Ég hafði byrjað þar nám
1966 og ári síðar byrjaði Magnús
við sama spítala. Kynni okkar og
samgangur fjölskyldnanna hlaut
að aukast. Lífið var ákaflega
ánægjulegt á þessum árum. Við
höfðum ákveðið markmið að
keppa að í námi og starfi og fjöl-
skyldurnar stækkuðu og lífið lék
við okkur þrátt fyrir langan
vinnudag og kröpp kjör. Sem fyrr
var Ollý drifkrafturinn í félagslifi
okkar. Hún skipulagði „picnics",
framkvæmdi það sem þurfti og
hreif okkur öll með gáska sínum
og léttlyndi.
Magnús starfaði við nýrna-
sjúkdómadeild spítalans og leidd-
ist smám saman út í rannsókna-
starfsemi á því hvernig mögulegt
væri að geyma nýru og halda þeim
lifandi á meðan unnt væri að
vefjaflokka gjafa og finna besta
þegann. Hann varð spítalanum
ómissandi og að loknu sérnámi
bauðst honum góð staða við spftal-
ann og ákvað því að setjast að þar
úti.
Þau keyptu sér hús skammt
utan við Cleveland á bökkum
Erie-vatns en þar áttu þau eftir að
njóta ótal ánægjustunda við sigl-
ingar á vatninu. Allmargir ís-
lenskir hjartasjúklingar hafa leit-
að til Cleveland til hjartaaðgerða.
Ollý tók að sér að aðstoða sjúkl-
ingana og aðstandendur þeirra og
eftir lýsingum frá sjúklingunum
er ljóst að hún gekk að því með
sama kraftinum og dugnaðinum
og öllu öðru sem hún tók sér fyrir
hendur.
OUý var allan tímann mikill ís-
lendingur og ég held að hana hafi
alltaf langað heim og hugurinn
hafi stefnt til þess. Hún kom oft í
heimsókn síðast fyrir um einu ári.
Við áttum þá saman ógleymanlega
stund á heimili okkar á Víkur-
strönd. Hún var í essinu sínu og
naut þess að segja okkur frá lífinu
og lífsbaráttunni í Cleveland, við-
ureign við bílasala sem höfðu selt
henni gallaðan bíl, siglingum á
vatninu og áform þeirra Magnús-
ar í þeim efnum. Óg ekki sist frá
því sem var að gerast á spítalan-
um, sem er í stöðugum vexti og
framför.
Ekki grunaði okkur þá að þetta
væri okkar síðasti fundur. Aðeins
nokkrum mánuðum síðar veiktist
Ollý hastarlega og kom í ljós að
hún var með ólæknandi sjúkdóm.
Dauðastríðið var stutt og hún lést
á heimili sínu í Cleveland 14. júní
sl.
Um leið og við þökkum samferð-
ina sendum viö Magnúsi og börn-
unum innilegar samúðarkveðjur.
Kristín S. Jónsdóttir
Ólafur Öm Arnarson, læknir
Hjónaminning:
Hans Jörgen Ólafsson
Ólöf Guðmundsdóttir
Hans Jörgen
Fæddur 17. febrúar 1900
Dáinn 16. nóvember 1983
Ólöf
Fædd 26. október 1901
Dáin 12. júní 1985
Mig langar að minnast nokkrum
orðum afa og ömmu sem hafa
bæði kvatt þennan heim með
stuttu millibili.
Afi var fæddur á Eyrarbakka og
var sonur hjónanna Þorbjargar
Sigurðardóttur frá Eyrarbakka og
ólafs Sigurðssonar söðlasmiðs frá
Breiðabólstað á Síðu. Þau Þor-
björg og ólafur bjuggu lengst af á
Eyrarbakka og eignuðust 7 börn
og eru 3 enn á Iífi.
Afi vann alla almenna vinnu.
Til dæmis fór hann nokkrar ver-
tíðir til sjós og einnig vann hann
við lagningu síma um landið. Síð-
an lá leið hans til Selfoss og þar
vann hann í nær 40 ár hjá S.ó.
Ólafssyni.
Amma var fædd í Kvíárholti í
Holtum. Hennar foreldrar voru
Ólöf Árnadóttir frá Skamm-
beinsstöðum í Holtum og Guð-
mundur Jónsson frá Hreiðri í
Holtum. Systkini ömmu voru 8
sem upp komust en 5 þeirra eru
enn á lífi. Faðir þeirra missti
heilsuna þegar amma var 6 mán-
aða og var henni þá komið í fóstur
til frænku sinnar, Guðrúnar
Jónsdóttur og Einars Pálssonar í
Haga í Holtum, einstöku sóma-
fólki og voru þau hjónin henni sem
bestu foreldrar og taldi amma sig
aldrei geta fullþakkað fósturfor-
eldrum sínum. Síðar tók við búinu
í Haga Guðni sonur Einars og
Guðrúnar og Guðfinna kona hans.
Böm þeirra hafa alla tíð sýnt
ömmu og fjölskyldu hennar mikla
tryggð og vináttu og veit ég að
amma og afi mátu það mikils.
Árið 1927 flyst fjölskyldan frá
Haga til Reykjavíkur. Þar stund-
aði amma ýmsa vinnu, til dæmis
fiskvinnu, en á sumrin fór hún
sem kaupakona austur í Holta-
hrepp. Seinna fór hún að Selfossi
þar sem hún vann í Tryggvaskála
og þar lágu leiðir afa og ömmu
saman. Þau giftust 27. október
1934 og hófu sinn búskap á Stað á
Selfossi hjá foreldrum afa. Þau
reistu síðan sitt eigiö hús að Aust-
urvegi 8 og var því gefið nafnið
Garður. Þar bjuggu þau til ævi-
loka.
Þau eignuðust 4 börn; Einar,
býr á Selfossi, kona hans er Hrönn
Pétursdóttir; Þorbjörg, býr á Æg-
issíðu Rang., maður hennar er
Ægir Þorgilsson; Guðrún, býr í
Þrándarholti, hennar maður er
Þrándur Ingvarsson; ólafía, býr á
Selfossi, hennar maður er Páll
Björnsson. Barnabörnin eru 14 og
barnabarnabörnin eru 2.
Afi og amma voru mikið fjöl-
skyldufólk og barnabörnin voru
•þeirra líf og yndi. Margar góðar og
skemmtilegar minningar á ég um
afa og ömmu, einkum sögur af lífi
fólks í byrjun aldarinnar og sam-
tíðarmönnum þeirra. Sumarið
1982 vann ég á Selfossi og var þá
daglega hjá afa og ömmu sem þá
voru orðin heilsulítil.
Afi hafði þó enn yndi af lestri
góðra bóka og tefldi og spilaði oft
við okkur þegar við komum í
heimsókn. En haustið 1983 veikt-
ist afi og dó eftir skamma sjúkra-
húslegu. En amma bjó ein í húsinu
þeirra í eitt ár meðan heilsan
leyfði. Þá tók við sjúkralega á
Sjúkrahúsi Suðurlands á Selfossi
en þaðan átti hún ekki aftur-
kvæmt, en var þó andlega hress og
hélt áfram að fylgjast með öllum
málum fjölskyldu sinnar og frétt-
um blaða og útvarps. Það voru
ánægjulegar stundirnar sem við
áttum saman þegar ég heimsótti
hana. En síðustu vikurnar var hún
orðin hressari og fór stundum um
helgar til Ólafíu dóttur sinnar og
hafði gaman af.
Ég þakka þeim afa og ömmu
fyrir takmarkalausa umhyggju
fyrir okkur barnabörnunum
þeirra, en þau gerðu aldrei upp á
milli okkar. Slíkt var fjarri þeim.
Á hverri stórhátíð var fastur liður
að heimsækja þau, þau nutu þess
að veita af rausn meðan afkom-
endurnir sögðu af högum sínum.
Afi og amma voru að mörgu leyti
með ólíka skapgerð, en ábyrgðar-
tilfinning, grandvarleiki og hjálp-
semi voru einkenni þeirra beggja
og þannig verður minningin um
þau.
Baldur
Legsteinar
marmari
Hanii j./.
Unnarbraut 19, SettjamamMi,
símar 820009 og 72818.