Morgunblaðið - 22.06.1985, Qupperneq 43

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 22. JUNÍ 1985
43
Þann sem vantar kímni-
gáfu, vantar mikið
A.Þ. skrifar:
Kæri Velvakandi!
Ég skrifa þér vegna viðtalsþátt-
ar í sjónvarpinu nýlega um feguð-
arsamkeppnina. Mér fannst þetta
athyglisverður þáttur. Ég man því
miður ekki hvað maðurinn heitir,
sem hefur með þessa samkeppni
að gera, en það verð ég að segja að
hann kom mér með afbrigðum vel
fyrir sjónir og svaraði langbest og
skynsamlegast af öllum þarna.
Theodóra var líka bæði greinargóð
og háttvís, en presturinn á auð-
heyranlega bágt með að setja sig í
spor svona venjulegs fólks, en þó
tók út yfir þegar hann fór að bera
stúlkurnar saman við hross og
með þeim orðum sem því fylgdu
var þetta vægast sagt dónalegt.
Svo var það Kvennalistakonan,
kennari. Hvað er að? Því eruð þið
svona hörundsárar? Þetta er
minnimáttarkennd. Ég held að
engum hafi þótt það neitt sniðugt
þegar þið mættuð með pappakór-
ónur í gömlum satínkjólum á
borgarstjórnarfund. Fyrir mitt
leyti fannst mér borgarstjórinn
bara með góðlátlegt grín við krýn-
ingarhátíðina og ég tók það nú svo
að hann væri engu síður að gera
grín við krýningarhátíðina og ég
tók það nú svo að hann væri engu
síður að gera grín að karlmönnum
fyrir hvað þeir væru veikir fyrir
kvenlegri fegurð, sem betur fer.
Mitt álit á fegurðarsamkeppninni
er það að allar stúlkurnar þarna
hefðu verið verðugir fulltrúar ís-
lands hvar sem væri í heiminum
— fallegar, fágaðar og glæsilegar í
framkomu.
Fötin skapa manninn, segir ein-
hversstaðar. Presturinn myndi
segja að Guð skapaði manninn. Ég
er sammála honum en Guð gaf
manninum vilja. Og með klæðnað-
inn: Ég vildi heldur að mín börn
hefðu svona stúlkur til fyrirmynd-
ar heldur en t.d. þegar pönkara-
tískan var og hét og allir áttu að
vera helst í skítugum lörfum jafn-
framt því sem auknar hassreyk-
ingar fylgdu í kjölfarið og alls
konar óþverri.
Það er nú svo að vel klætt fólk í
huggulegu umhverfi verður ósjálf-
rátt prúðara og kurteisara í allri
umgengni. Ég vil taka fram að ég
er ekki flokksbundin og verð aldr-
ei og Kvennalistakonur, við ykkur
vil ég segja: Við erum að sækjast
eftir jafnrétti en ekki að verða al-
veg eins og karlar. Það má ekki
lengur t.d. tala um hjúkrunarkon-
ur, þjónustustúkur eða neitt sem
ber nafnið kona, heldur bara fræð-
ingar eða tæknar. Við eigum ekki
að afneita okkar kyni, heldur vilj-
um við jafnrétti við hitt kynið. Og
einnig vil ég segja þetta: Þann,
sem vantar kímnigáfu, vantar
mikið.
Ef þið haldið að ég skrifi þetta
vegna þess að ég ætli í fegurðar-
samkeppni, þá er það ekki svo. Ég
á fjögur börn og fullt af barna-
börnum og meira að segja lang-
ömmubörn, og þakka ég Guði fyrir
að það er allt bæði fallegt, duglegt
og heiðarlegt fólk.
Dollarar og krónur
Hinn 16. júní sl. var á þessum
síðum grein eftir Ólaf Á. Krist-
jánsson og þar segir meðal ann-
ars: „í Morgunblaðinu 7. júní sl. er
fréttaklausa með yfirskriftinni
„43 milljónir á gjaldeyrisreikning-
um“. Er blaðið eitthvað að fela
héma eða er þetta bara fljótfærni
blaðamanns? Margir fara fljótt
yfir lestur dagblaða og láta gjarn-
an fyrirsagnir duga þegar þær
segja aðalkjarna greinarinnar. En
ég hef nógan tíma og við lestur
greinarinnar kemur fram að hér
er átt við dollara, en ekki íslensk-
ar krónur, sem eru á innlendum
gjaldeyrisreikningum.
Að mínu mati hefði fyrirsögn
átt að vera, „1800 milljónir á
gjaldeyrisreikningum", samanber
frétt í Morgunblaðinu 8. júní sl.
um að skæruliðar i Nicaragua fái
1570 milljónir dollara, en hefði átt
að vera þannig að skæruliðar í
Nicaragua fái 1570 milljónir þegar
átt er við 38 milljónir dollara.
Hvað varð um friðarplaggið?
Sigurður Kristjánsson skrifar:
Hr. Velvakandi:
Marconi vissi að hann gæti sent
þráðlaus skeyti með þeirri orku
sem hann hafði þekkingu á. Orkan
þurfti þó að verða miklu meiri til
þess að sanna umheiminum að hér
var um staðreynd að ræða.
Góðir alþingismenn! Hvað varð
um þetta góða friðarplagg sem þið
sömduð? Já, hvað varð um það?
ísland, þessi litli blettur á jarð-
arkúlunni, dregur víst ekki mikla
athygli að sér í stórum heimi.
Þrátt fyrir mikil fundahöld hér
munar ekki mikið um þau. En
hvernig væri nú að þið, sem sömd-
uð þetta plagg um alþjóðafrið,
hélduð fund saman og einbeittuð
hugsun ykkar að því sem í plagg-
inu stendur og senduð þá hugsun
frá ykkur í hljóðri bæn. Orka
bænarinnar er slík að þetta yrði
stór sigur fyrir heiminn og ykkur.
Lét klippa og lita!
TóU skrifar:
Kæri Velvakandi.
í Morgunblaðinu 9. júní sl. eru
ummæli frá Duran Duran-aðdá-
anda um að hann/hún trúi ekki að
Simon le Bon sé búinn að klippa
hárið stutt og lita það svart.
Ég er áskrifandi að breska
popptímaritinu „Smash Hits“ og í
22. maí—4. júní-blaðinu á bls. 63
og í 5.—18. júní-blaðinu á bls. 37
eru myndir af kappanum með
nýju greiðsluna og háralitinn.
Jæja, aldrei að segja aldrei og
þar hefurðu það.
Þessir hringdu . .
Michael Jackson
Tveir Michael Jackson-aðdóend-
ur hringdu:
Nú er okkur nóg boðið. Nú er
kominn tími til að fá Michael
Jackson í Traffic og sjónvarpið.
Plata hans, „Off The Wall“ fékk
frábæra dóma. Síðan kom plata
hans „Thriller”, sem sló öll sðlu-
met heims á sínum tíma. Samt
er verið að spila Duran Duran,
Wham U2 og Frankie Goes To
Hollywood á rás 2.
Von er á tveimur plötum með
snillingnum Jackson. önnur
þeirra kemur til landsins eftir
einn til þrjá mánuði en hin hefur
ekki enn fengið útgáfudag. Von
er á nýrri dagbók með Jackson. í
henni eru u.þ.b. 200 myndir. Sú
sem gefur bókin út er fyrrver-
andi kona Bandarikjaforseta.
Við viljum í lokin þakka Pétri
Steini fyrir frábæra þætti um
snillinginn á rás 2 að undan-
förnu.
„Mixiði" lögin?
1799-2317 hringdi:
Ég vil spyrja dagskrárgerðar-
menn á rás tvö hvort þeir „mixi“
inn lög, tæknilega. Maður þekkir
stundum ekki lögin sem spiluð
eru, en finnst þau lík einhverju
sem maður hefur áður heyrt.
Lögin eru orðin öðruvísi en þau
eru á plötunni.
Sigríður Páls-
dóttir — níræð
í dag, 22. júní, er Sigríður
Pálsdóttir 90 ára. Hún fæddist 22.
júní 1895. Ekki verður ætt hennar
rakin hér enda er hún mér lítt
kunn. Þann 8. júní 1916 gekk hún
að eiga Ágúst Guðmundsson vél-
stjóra sem ekki löngu síðar gerðist
yfirvélstjóri rafstöðvarinnar við
Elliðaár, en því starfi gegndi hann
til dauðadags, 27. desember 1952.
Bæði tilheyrðu aldamótakynslóð-
inni, þeim sterku stofnum sem þá
uxu með þjóðinni og lögðu grunn-
inn að því besta og traustasta sem
hún nú á. Uppbyggjandi starf var
þeirra líf. Glæsilegum barnahópi
komu þau upp með ráðdeild,
myndarskap og festu. Heimili
þeirra var menningarheimili þar
sem fágun ríkti bæði hið ytra og
innra. Ágúst var starfsmaður með
afbrigðum, skyldurækinn og
snyrtimenni svo af bar. Það hygg
ég að það sé hann, sem fremur
öllum öðrum skapaði þá snyrti-
legu umgengi sem orðið hefur ein-
kennandi fyrir aflstöðvar hér á
landi.
Það er undarlegt en satt að Sig-
ríði sá ég fyrst í draumi ná-
kvæmlega eins og ég árum síðar sá
hana við heimilisstörf í eldhúsinu
í stöðinni. Við Ingólfur sonur
þeirra hjóna höfðum kynnst í Vás-
terás í Svíþjóð þegar hann stund-
aði nám við Tekniska-háskólann í
Stokkhólmi, en ég vann ýmsa
vinnu og bjástraði við að afla mér
þeirrar menntunar sem svo með
tímanum náði til háskólanáms- og
prófs í Uppsala. Á sumrin ferðuð-
umst við nokkuð saman enda þótt
pyngjan væri jafnan í léttara lagi.
Farartækin voru reiðhjól, vegir
góðir og mishæðir hóflegar um
þennan hluta landsins. Margar
skemmtilegar minningar á ég frá
þessum ferðum okkar og samveru.
Þannig hófust kynni mín af fjöl-
skyldunni við Élliðaár, én þau
hafa orðið mér ómetanleg.
Það var svo þann 27. júní 1946
að ég, eftir að hafa dvalið 14 ár
erlendis, að mestu í Svíþjóð, í
fyrsta sinn kom á heimili þeirra
hjóna í rafstöðinni við Elliðaár.
Þær móttökur eru mér í minni.
Eins var og að koma í foreldrahús
og nánast eins og týndur sonur
væri aftur fundinn. Upp frá því
mátti segja að heimili þeirra Sig-
ríðar og Ágústs væri um árabil
sem mitt heimili þegar ég var hér
á landi. Þar var ég sem í hópi
systkina og hefur mér síðan fund-
ist ég tilheyra þeim hópi þótt
fundum hafi fækkað með tíman-
um. Sigríður var okkar allra
mamma, hafði alltaf tíma fyrir
alla, kvartaði aldrei yfir annríki,
var alltaf glöð. Hún var stóra
stjarnan á þessu fíngerða en jafn-
framt trausta menningarheimili.
Mörg sumarkvöldin á túninu við
Elliðaár eru mér dýrmætar perlur
minninga eða í garðinum sem Sig-
ríði þótti svo vænt um og sem hún
hlúði að með þeirri nærfærni, sem
henni er svo lagin.
Á langri æfi hlýtur margt að
mæta og ekki hefur Sigríður farið
varhluta af sorgum þessa lífs. Eig-
inmanni og þremur dætrum hefur
hún orðið á bak að sjá, nú alveg
nýlega Ingunni Sigríði (Gógó),
sem hrifin var brott á besta aldri,
elskuð og virt af öllum sem hana
þekktu. Stundum er líf og dauði
ótrúlega óbilgjarnt. Hvað vill
er ræður? í þessum raunum hefur
Sigríður verið sterk og aldrei
mælt æðruorð, í sannleika mikil
persóna. Að kynnast slíku fólki er
ein af bestu gjöfum lífsins.
Árin eru orðin mörg, tíminn
gefur engum grið. Starfsorka
dvínar og dagarnir þokast áfram.
Miklu starfi er skilað í hendur af-
komenda, sem meta það og varð-
veita. Að óska til hamingju þeim
sem þrotnir eru að líkamskröftum
hljómar sem öfugmæli. Ég veit að
Sigríður hlýtur blessun alls hins
sanna og góða, því svo hefur hún
verið og er sjálf. Þessar fátæklegu
línur eru til þess festar á blað að
þakka Sigríði nú á þessurir
merkisdegi fyrir allt það sem hún
er og hefur verið mér og öllu sínu
umhverfi, veit ég að margir munu
taka undir það.
Jón Jónsson
Á afmælisdaginn verður Sigríð-
ur fjarverandi.
Skoskur barpíanisti
skemmtir á Fógetanum
Veitingahúsið Fógetinn hefur
fengið skoskan píanóleikara til að
skemmta gestum hússins með leik
og söng fjögur kvöld í viku næsta
hálfa mánuðinn.
Nafn píanóleikara þessa er
Angus Rollo og hefur hann ferð-
ast víða og spilað fyrir fólk bæði
á börum og krám sem og á
djasshátíðum. Að sögn Jóns Er-
lendssonar hlustuðu aðstand-
endur Fógetans á Rollo á krá í
Lúxemborg og þóttust sjá að hér
væri kominn rétti maðurinn til
að skapa hina einu sönnu krá-
arstemmningu á Fógetanum.
Angus Rollo