Morgunblaðið - 08.11.1985, Síða 45

MORGUNBLAÐIÐ, FOSTUDAGUR 8. NÓVEMBER1985
45
fremst sem gleðigeisla. Hressandi
andblær og lífskraftur fylgdi hon-
um. Hann var betri til fagnaðar í
veislu heldur en vín. Hann gat
spilað öll þau lög utan að, sem
hann kunni.
En hinn sangvinski maður lét
það nægja á ungum aldri. — Hann
var upptekinn af lífsgleðinni og
fyrst og fremst því að gleðja aðra
með söng sínum, eins og vorboðinn
ljúfi.
Hann var fæddur tónskáld.
Fögur lög hrundu yfir hann utan
úr himingeimnum og tóku á sig
hina heyranlegu og ósýnilegu verð-
andi, þegar hann lék þau á orgel
eða píanó og söng þau með sinni
miklu, fögru og björtu tenórrödd.
Hvað ættum við mörg fögur lög
eftir hann, ef hann hefði lagt út í
tónlistarnám? — Það hefði reynst
honum auðvelt og gleðilegt við-
fangsefni.
Ég heyrði frú Sigrúnu Kjartans-
dóttur aldrei hefja söng í Mosfells-
kirkju. En það er með fegurstu
stundum lífsins að heyra Gísla
Gíslason hefja þar forsöng. Þegar
Kjartan, bróðir hans, lék á orgelið,
en allra fegurst, þegar Gísli söng
þar einsöng og fagra tenórröddin
fyllti allt húsið. Það var einsöngv-
arans rödd. — Alltaf, þegar Kjart-
an var á Reykjalundi, þá var hann
kirkjuorganisti á Mosfelli. Hann
var mikill organisti og píanóleik-
ari. Allt var það framlag þeirra
bræðra ókeypis. — Og þannig var
öll afstaða þeirra systkina til
kirkjunnar.
Öll gáfu systkinin Mosfells-
kirkju dýrgripi í minningu for-
eldra sinna, ásamt tengdabörnum
þeirra Mosfells-prestshjóna. —
Það tel ég hafa verið upphaf þeirr-
ar endurreisnar, sem kirkjan hlaut
á síðustu árum okkar hjónanna á
Mosfelli.
Gísli minntist stundum á þann
dag, þegar hann sá í fyrsta sinn
unga stúlku, Áslaugu Benjamíns-
dóttur. Honum þótti sem hamingj-
an sjálf og uppfylling allra drauma
æskumannsins um ástina kæmi
þar á móti sér. Þau giftu sig og
entist vel. „Það sumar varð langt
og gott“.
Dóttir þeirra og einkabarn er
frú Valfríður, gift Dr. Einari Júl-
íussyni, eðlisfræðingi.
Reykjalundur, skammt frá Mos-
felli, var sumarbústaður þeirra
bræðra Kjartans og Gísla í ára-
tugi. Kjartan rak þar gróðrarstöð,
sem þá var mikið brautryðjanda
starf. Og voru þar þá garðyrkju-
menn. Seinna kom það sérstaklega
í ljós, þegar Gísli Gíslason hætti
sínu aðalstarfi í Reykjavík, að
hann var framúrskarandi ræktun-
armaður — og eins dóttir hans.
Reykjalundur er skammt frá
Mosfelli og þar urðu kynni okkar
við þá bræður og fjölskyldur þeirra
bæði löng og góð.
Ég hugsa til heimilisins yndis-
lega, sem þessir vinir okkar áttu
bæði í Reykjavík og Reykjarlundi.
Dýrmætar eru minningarnar frá
þeim dögum — á meðan í lyndi lék.
Það er eftirsjá fyrir land og þjóð
að hverjum slíkum sólskinsreit í
lífinu. Þau eru eins og einstakling-
urinn sjálfur, þessi heimili með
einkenni sinnar tíðar, fögur, sér-
stæð og heillandi með sinni fágæðu
gestrisni. Það sama verður aldrei
aftur fengið.
Hljótt var veður, sólfegrað og
kyrrt, þegar kveðjan hinsta fór
fram, er vér kvöddum Gísla Gísla-
son.
Skógartrén stóðu í fullu lauf-
skrúði og fegurstu litadýrð hausts-
ins búin til kveðju frá löngu sólríku
sumri.
Þannig kvaddi jörðin sinn son,
einn „söngva og drauma mann“.
„Ðreymi þig ljósið,
sofðu rótt.“
Fagrar karlakórsraddir góðra
kórfélaga sungu yfir honum.
Vissulega er gott að syrgja göfug-
an mann. En náin snerting dauð-
ans gjörir alla fegurð jarðarinnar
litverpa.
Ég veit að óvenjulegt ástríki
dóttur og tengdasona veita minni
elskulegu vinkonu frú Áslaugu þær
bætur, sem hægt er — og einnig
sólargeislarnir þrír, barnabörnin.
Guð huggi ástvini — og blessi
þá um leið.
Kveðja frá húsi mínu.
Rósa B. Blöndals.
Bladburðarfólk
óskast!
.vY\0
^ |

Austurbær Barónstígur4—33
Laugavegur34—80 Vesturbær
Bergstaöastræti Melhagi og Einimelur
Hverfisgata65—115
pi^i^piittibisibib
Andrés Þór
Andrésson - Kveðja
Andrés Þór Andrésson er horf-
inn inn á nýtt tilverusvið, ungi
söngva vinurinn okkar er lést 15.
september í sumar, aðeins 22ja
ára.
Andrés var söngfélagi okkar I
Rangæingakórnum í Reykjavík.
Nú er skarð höggvið í kórinn, en
hann söng þar bassa af næmri
tónheyrn. Hann var góður músík-
maður og lék á hljóðfæri. Hann
mun hafa verið gæddur fleiri list-
rænum hæfileikum.
Ekki datt mér í hug, er við eldri
kórfélagarnir vorum að kveðja
kórinn í vor, er vetrarstarfinu var
að ljúka, að það væri í síðasta sinn
er ég sæi Ándrés. Kynni okkar
voru ekki löng, en góð, aðeins 3 ár.
Minningarnar bjartar og fagrar,
sí glaður og viðmótsþýður. Það var
alltaf bjart í kringum hann þó
hárið hans væri dökkt. Ég hlusta
inn í kórinn, minningar tóna og
hljóðs.
„Ég er hirðingjasveinn, ég rek
hjörð mína einn...“
Við fórum til Vestmannaeyja í
vel heppnaða og yndislega söng-
ferð.
Ég heyri úthafsöldurnar drynja
fyrir Landeyjasandi. „ólag yfir
Landeyjasand."
Það var eitt söngverkið sem við
æfðum og sungum þá. Ég heyri í
minningafjöldanum sem eltir mig
eins og brimið við ströndina. Ég
held áfram að hlusta, það er alltaf
bjart yfir minningunum af hvaða
toga sem þær eru spunnar.
„Inn til heiða ég mun leita, ein
á vængjum sólroðans. Þar sálu
minni svölun veita, silfurtónar
himbrimans." Þetta var eitt af
síðustu lögunum okkar. Nú er fóta-
tak Andrésar vinar míns hljóðnað,
— það er að segja, — við heyrum
það ekki.
„Þó Iukkan sé brothætt, þótt ljós
þitt sé tál, sá leitar þín sern finnur
og týnir engri sál ... og lukkan
er eilíf þó hviki um stund.“
Ég þekki ekki aðstandendur
Andrésar. Ég bið algóðan Guð að
Hrafnista fær níu sjúkrarúm
Formenn nokkurra styrktarsjóða færöu Hrafnistu, dvalarheimili aldraðra sjómanna, níu fullkomin sjúkrarúm nýlega
og eru rúmin ætluð til nota á hjúkrunardeildum Hrafnistu. Meðfylgjandi mynd var tekin er afhending sjúkrarúm-
anna fór fram en i henni eru talið fri vinstri: Rafn Sigurðsson, forstióri Hrafnistu, Hrefna Jóhannsdóttír, hjúkr-
unarforstjóri, Guðmundur Hallvarðsson, form. Sjóm.fél. Rvk., Isak Ólafsson, Ari Leifsson, Guðlaugur Gíslason,
Karl Magnússon og Einar Thoroddsen.