Morgunblaðið - 21.05.1986, Blaðsíða 50

50
MORGUNBLAÐIÐ, MIDVIKUDAGUR 21. MAÍ1986

Morgunbladid/Kjartan Jónss.
Svipmynd úr fullorðinsfræðslubekknum í Mabokoni. Misjafnlega gengur að ráða hin torskildu tábn
bókanna. — Konurnar eru flestar klæddar í litrík klæði, Kanga.
Dígóþj óðflokkurinn
eftir Kjartan
Jónsson
íslenskt kristniboð
á meðal múhameðs-
trúarmanna
„A, e, i, o, u, ...“ heyrist sagt
taktfast í margradda kór, hvað eftir
annað um leið og kennarinn bendir
á sérhljóðana á litlu töflunni, sem
hangir í bandi á moldarveggnum í
skólastofunni. Allir eru samtaka og
ákafír að láta sína rödd ekki vanta.
Síðan lætur kennarinn einn og einn
nemenda fyrir sig segja stafína um
leið og hann bendir á þá á töflunni.
Ein af eldri konunum er ekki alveg
viss og segir: „e ...“ þegar kennar-
inn bendir á „a“, en hristir síðan
höfuðið í uppgjöf og segir upp-
burðarlítil: „Þetta er svo erfitt, ...
ég er orðin svo gömul." Þetta eru
orð að sönnu, því að þessi upprifjun
hefur farið fram í marga mánuði,
en samt er erfítt fyrir sumar af
elstu konunum að henda almenni-
lega reiður á þessum torkennilegu
táknum, enda eru fá tækifæri til
að æfa sig heima og stóru bömin
eru löt að hjálpa mæðmnum, þegar
þau koma heim úr skólanum. Sumir
hinna yngri flissa og líta hveijir á
aðra. Kennarinn segir góðlátlega
og hughreystandi: „Þetta kemur,
gefstu bara ekki upp.“ Síðan fær
nemandinn að vita, að stafurinn
heitir „a“ og að lokum tekst honum
að bijótast í gegnum alla stafína
með aðstoð kennarans, sem vonar
að þessi eftirsóknarverði og mikil-
vægi fróðleikur tolli nú loksins í
kolli nemandans.
Kennarinn er Valdís Magnús-
dóttir, kennari og kristniboði frá
íslandi, eiginkona greinarhöfundar.
Kristniboð á meðal
Dígó-manna
Það var sumarið 1985, að við
Valdís vomm beðin um að taka að
okkur norska kristniboðsstöð í landi
Dígó-manna í eitt ár vegna mann-
eklu hjá Norðmönnum. Samband
íslenskra kristniboðsfélaga (SÍK)
hefur um áratuga skeið haft mjög
náið samstarf við Norska lútherska
kristniboðssambandið (NLM), sem
er stærsta lútherska kristniboðs-
félag í heimi, með yfír 500 kristni-
boða á sínum vegum í 10 löndum.
Við íslendingar höfum tekið að
okkur að reka eina kristniboðsstöð
inni á starfssvæði þeirra hér í
Kenýa, Chepareria í Pókot-héraði,
sem er í um 500 km fjarlægð N-V
af höfuðborginni, Nairóbí. Sama
Mabokoni-hrepps um að koma á
útifund hjá þeim, sem fjalla átti um
menntunarmál hreppsins. Er þang-
að kom, vorum við boðin sérstak-
lega velkomin og spurð hvort við
gætum hjálpað til við að efla mennt-
un í hreppnum, sérstaklega fullorð-
insfræðslu, vegna þess að flestir
hreppsbúar voru ólæsir og óskrif-
andi og allar tilraunir til úrbóta í
þeim efnum höfðu runnið út í
sandinn. Við lofuðum að hjálpa til
eftir bestu getu.
Ólæsi er mikið vandamál í Kenýa
eins og í mörgum öðrum löndum
Afríku og mikið er gert til þess að
minnka það. Nokkuð hefur áunnist,
en langt er í land að því verði út-
lýmt. Kirkjur og kristniboðsfélög
hafa lagt mikið af mörkum í þessu
starfi.
Fullorðinsfræðsla er mjög sér-
stakt starf. Nemendurnir byija
námið fullir af áhuga og vilja til
að innbyrða næstum allan vísdóm
heimsins í einu. Þeir urðu heldur
óhressir, er við samþykktum að
hafa skóla einungis tvisvar í viku
í stað 5 daga, eins og þeir fóru fram
á. En við vissum af fenginni
reynslu, að úthaldið er ekki alltaf
mikið.
Námskeiðið hófst og nemendurn-
ir troðfylltu litlu skólastofuna, sem
var byggð á Dígó-manna vísu, með
moldarveggjum og þaki úr pálma-
greinum. Þó var gólfíð með nýtísku
sniði, því það var steypt, svo að
bekkirnir stæðu betur og brotnuðu
síður undan þunga nemendanna.
Það var mikil stemmning í bekkn-
um, er Valdís lét allan hópinn segja
fyrstu stafína í kór. Það jók mjög
á alvöru námsins, að sérhver nem-
andi fékk lestrarbók, blýant og
stílabók til að skrifa í, enda er ekki
hægt að tala um að menn stundi
alvarlegt nám án þess að skrifa
eitthvað!
„Þetta er svo erfitt,
... ég er orðin svo
gömul.“ Þetta eru orð
að sönnu, þvi þessi
upprifjun hefur farið
fram í marga mánuði,
en samt er erfitt fyrir
sumar af elstu konun-
um að henda almenni-
lega reiður á þessum
torkennilegu táknum,
enda eru fá tækif æri til
að æfa sig heima og
stóru börnin eru löt að
hjálpa mæðrunum,
þegar þau koma heim
úr skólanum.“
6. grein
fyrirkomulag hefur verið haft á í
Eþíópíu, en þar höfum við rekið
kristniboðsstarf í Konsó í rúm 30
ár. Þegar á hefur þurft að halda
höfum við Islendingar hjálpað Norð-
mönnum og öfugt, enda erum við
kristniboðarnir hér úti sem ein
heild, einn starfshópur, sem berum
sameiginlega ábyrgð á öllu starfinu.
Dígó-þjóðflokkurinn er einn af
mörgum litlum þjóðflokkum Kenýa.
Heimkynni hans eru við strönd
Indlandshafsins fyrir sunnan Mom-
basa og ná nokkuð suður í Tanzan-
íu. Þessi þjóðflokkur hefur þá sér-
stöðu, að vera eini þjóðflokkur
landsins, sem telst allur vera mú-
hameðstrúar. Þetta er merkilegt,
þegar það er haft í huga, að fyrstu
kristniboðamir komu til strandar-
innar, en erfítt loftslag, slæm mal-
aría o.fl. varð þess valdandi, að
þeir héldu fljótt inn i land, þar sem
loftslag er heilnæmara. Af þessum
sökum var lítið kristniboðsstarf
stundað á ströndinni. Nú á síðustu
árum hafa ýmis kristniboðsfélög
hafíð starf á þessum slóðum. NLM
ereittþeirra.
Kristniboðsstarf á meðal mú-
Morgunbladið/Valdís Magnúsd.
Greinarhöfun.dur talar á útisamkomu í Dígólandi. Hinn kristni boðskapur er nýr þar, en athyglisverður.
Skólahús fullorðinsfræðslunnar er í baksýn.
Á eftir lestrinum voru skrift og
reikningur kennd. Við reynum einn-
ig að koma annarri hagnýtri
fræðslu að eftir því, sem tækifæri
gefast. Óskir hafa komið um leið-
beiningar í landbúnaði og við höfum
kennt heilsufræði með því að sýna
inuiguiiuiauiu/iw.
Olæsi er mikið í Kenýu. Valdis Magnúsdóttir leiðbeinir ungri móður
í fullorðinsfræðslubekknum í Mabokoni. Litla nýfædda barnið lætur
sér fátt um finnast og fær sér mjólkurtár á milli dúra.
hameðstrúarmanna er að mörgu
leyti frábrugðið kristniboðsstarfí
annars staðar. Það er erfítt því að
andstaða er miklu meiri þar en á
flestum öðrum menningarsvæðum
og fylgjendum Múhameðs er inn-
prentuð tortryggni gagnvart krist-
indómnum.
Norsku kristniboðamir hafa ein-
beitt sér að kristnifræðikennslu í
menntaskólum, þar sem kristin
fræði hafa verið kennd sem val-
grein.
Beðin um að koma
Við vorum ekki búin að vera lengi
í Dígó-Iandi, er boð komu frá ibúum