Morgunblaðið - 20.08.1986, Page 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR'20. ÁGÚST 1986
„Viögetuni ekki lal iö nnsþyrnnnpar ojí frelsissviptingu an
dóins og laga viöffangast öllu lengur" — tRamtaka liópur
listanianna segir ölluni þeini, sem vanviröa samferöamenn
sína, stríð á hendur, án oflieldis. ,

n«wm
ssráö
e/dv
ROKKAÐ
til styrktar pólitískum föngum

Draumurinn um bættan heim,
vistlegri veröld, er nokkuð sem
sameinar hinn vestræna hluta
heimsins. Við virðumst geta deilt
um allt á milli himins og jarðar —
trúmál, stjórnmál, siðgæði og lög,
en þegar að misþyrmingum, hungri
eða frelsisskerðingu kemur — þá
^erum við sammála um, að það sé
svaitur blettur á samvisku sérhvers
hugsandi manns, svívirða við allt
sem lifír. „Minnumst þess, að flest
öll stórvirkin hafa verið unnin af
mönnum, sem varðveitt höfðu hæfi-
leika sinn til að dreyma stóra
drauma," stendur einhvers staðar
og vissulega er töluvert til í því.
En það þarf fleira til. Á tímum þar
sem hryllingsmyndir utan úr heimi
eru daglegt brauð, blóð og byssur
allt að því barnaefni, þá er ekki
laust við að fólk verði ónæmt fyrir
hörmungunum, fari jafnvel að
finnast þetta eðlilegt. Að vekja fólk
til vitundar er því fyrsta skrefið -
virkja það til að berjast gegn þess-
ari ómanneskjulegu smán. Meðal
þeirra, sem gengið hafa hvað harð-
ast fram í þessu, eru tónlistarmenn
— blessaðir popparamir, sem lengst
af hafa verið taldir einskisnýtir iðju-
leysingjar, tillitslausir hávaðafram-
leiðendur. Flestum er eflaust enn í
fersku minni hvemig hrifningin
hríslaðist niður bak þeirra og í
bijóstinu kviknaði baráttubál, er
þeir horfðu á „Live-Aid“-tónleikana
í sjónvarpinu, fyrir ári síðan. Sá
samtakamáttur var ógleymanlegur
I
- og enn eru popparamir að. Ekki
alls fyrir löngu lagði nefnilega fjöldi
listamanna upp í hljómleikaför um
Bandaríkin, þeir komu fram til að
safna fé til styrktar pólitískum
föngum, víða um heim. Ferðin hafði
lengi verið draumur Jaek Healey,
framkvæmdastjóra Amnesty Int-
emational í Bandaríkjunum. Það
var svo í fyrra, þegar Bono, söngv-
ari hljómsveitarinnar U2, afhenti
félaginu framlag sitt, sem ráðist
var í að hrinda draumnum í fram-
kvæmd. Bono hreifst nefnilega af
hugmyndinni og hafði samband við
vini sína og kunningja, sem eru
greinilega fjölmargir innan tónlist-
arheimsins. Meðal þeirra voru t.d.
Sting, Peter Gabriel, Bryan Adams,
Joan Baez, the Neville Brothers og
Lou Reed. Þegar lokatónleikarnir
voru haldnir, eftir tveggja vikna för
um landið, sagði Bryan Adams
þessa reynslu hafa verið á við
margra ára háskólanám. Bono lét
þau orð falla að rokkið hlyti nú að
hafa vakið marga upp af væmm
blundi og Sting hét því að verða
virkari í starfsemi samtakanna, sem
hann hefur þó verið félagi í, í ein
fimm ár.
— En hvað getur almenningur
gert til stuðnings þessum pólitísku
föngum?
„Meðvitaður almenningur er
stjómmálalegur þrýstingur," segir
Jaek Healey. „Við erum á móti of-
beldi, í hvaða mynd sem er, og
leggjum því að fólki að skrifa ráða-
mönnum viðkomandi ríkja bréf, lýsa
yfir vanþóknun sinni á þessari villi-
mennsku og krefjast úrbóta. Það
hefur líka komið í Ijós að þessi bréf
hafa ótvíræð áhrif — þau gera þess-
um mönnum grein fyrir því að við
vitum hvers lags viðbjóð þeir láta
viðgangast í löndum sínum - og
innst inni er öllum annt um mann-
orð sitt. Það er staðreynd."
- Eru tónlistarmenn yfirleitt það
vel fjáðir að þeir geti leyft sér að
vinna launalaust vikum saman?

»J6Ítahl*

„Einstöku sinnum koma upp
mál, sem eiga ekkert skylt við pen-
inga,“ segir forsprakki the Neville
Brothers, Cyril Neville. „Við urðum
t.a.m. að aflýsa öllum okkar hljóm-
leikum vegna þessa. Við höfðum
svo sannarlega ekki efni á því fjár-
hagslega — en við höfðum síður
efni á því siðferðilega að sleppa
þessari ferð.“

Auk þeirra, sem fyrr er getið,
komu fram á tónleikunum m.a.
Madonna og Sean Penn, Rosanna
Arquette, Jack Nicholson, Shelley
Duvall, Tom Petty, Bob Geldof,
Yoko Ono og Dave Stewart. Af-
rakstur þessa erfíðis var líka vel
viðunandi, litlar 120 milljónir
COSPER
TF
©PIB
umuui
COSPER
10271
- Hva-hvað? Hvar er lítli sæti hundurinn minn?
MOLLY RINGWALD
Hún er tákn táninganna,
en segir sjálf
sína vera
sál
Molly Ringwald heitir hún,
stelpan sem nú er orðin
nokkurs konar tákn fyrir táninga
út um allan heim. Hún hefur vakið
verðskuldaða athygli fyrir leik sinn
í myndunum „Breakfast Club“ og
„Pretty in Pink“, sem nú er verið
að sýna í kvikmyndahúsum verald-
ar. En hvernig líkar Molly þesi
skyndilega frægð? Er hún dæmi-
gerður unglingur? „Ja, fólk virðist
allavega vera með það á hreinu
hvernig manneskja ég er“ segir
hún. „I það minnsta hef ég lesið
fjöldann allan af greinum, þar sem
skapgerð minni og áhugamálum eru
gerð ítarleg skil. Áuðvitað eru þær
allar skrifaðar af fólki, sem ég þekki
ekki, hef ekki einu sinni hitt. Það
var sennilega mesta áfallið að upp-
götva að úti í heimi hafi fólk
bókstaflega atvinnu af þvi að Ijúga
hinu og þessu upp á annað fólk.
Fyrst í stað var mér alveg sama,
enda var ég þá aðeins 14 ára og
fannst ég vita alla skapaða hluti.
Nú er ég hinsvegar orðin 18 — og
einhverra hluta vegna finnst mér
ég ekki alveg eins stór og áður.
Sumar greinarnar finnst mér reynd-
ar enn fyndnar, en aðrar eru
bókstaflega illkvittnislegar og und-
an þeim svíður sárt,“ bætir hún
eldgamla
Molly ásamt mótleikurum
sínum í „Pretty in Pink“, þeim
Andrew McCarthy og Jon Cry-
er.
við. „Ég veit eiginlega ekki hvað
það þýðir, að vera venjulegur ungl-
ingur. Mér finnst unglingar nefni-
lega ekki síður fjölskrúðugir en
þeir fullorðnu. En ef átt er við hvort
égtilheyri ekki einhverri klíku —
þá er svarið nei. Eg hef alltaf verið
svolítill einfari í eðli mínu, alls ekki
ólík þeirri manneskju, sem ég leik
í „Pretty in Pink“. Eg er sjálfstæð
í skoðunum, sættist sjaldan á mála-
miðlanir og er frekar alvönigefin.
Eg hef gamla sál, ef svo má að
orði komast."
Líf Mollyar hefur ekki verið neinn
dans á rósum. Hún ólst upp við
kröpp kjör — faðir hennar var blind-
ur jazzleikari og fjárhagurinn því
oft æði bágborinn. Þegar Molly var
þriggja ára tróð hún fyrst upp —
sönggamanvísur í alls kyns klúbb-
um vestan hafs. Sex ára sendi hún
svo frá sér sína fyrstu og einu
hljómplötu, „Molly Sings“. Hún
söng síðan jazzlög fram til 13 ára
aldurs, þegar hún fékk loks hlut-
verk í myndinhi „Tempest". Það var
í þeirri mynd, sem þeir sáu hana
fyrst, Warren Beatty og John Hug-
hes, en þeir tveir eru nú hennar
nánustu vinir. „Nú, það hafa auðvit-
að ýmis blöð gert sér mat úr þeirri
vináttu," segir Molly, „þið getið nú
bara rétt ímyndað ykkur. Þær
dylgjur eru vissulega ekki svara-
verðar — koma einungis upp um
rotið hugarfar og spillt siðgæði
skríbentanna sjálfra, ekki satt?“ En
þrátt fyrir andúð sína á hinum óvön-
duðu vinnubrögðum sumra blaða-
manna á Molly sér þá ósk heitasta
að verða annað hvort rithöfundur
eða blaðamaður. „Ég veit ekki hvað
eða hvers vegna — ég bara veit að
ég verð að fá að skrifa,“ segir hún.
Unnusti Mollyar er einnig þekkt-
ur — og þá fyrir að vera sonur föður
síns — tónlistarmannsins Franks