Morgunblaðið - 21.12.1986, Síða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 21. DESEMBER 1986
að er töluvert
af erlendu
fólki sem heldur jól
á Islandi ár hvert,
sumir bósettir og
orðnir hálfgildings
Islendingar, aðrir
dvelja um
stundarsakir
einhverra erinda.
Meðal þeirra sem
hér búa um árabil
og hverfa síðan til
síns heima eða til
annarra ókunnra
landa er
sendiráðsf ólkið.
Morgunblaðið/Ámi Sæberg
Bandarísku tijáfræi var sáð í Hallormsstaðarskógi fyrir 26 árum og nú skartar tréð í garðstofunni
hjá sendiherrahjónunum.
Bandarísku sendiherrahjónin á íslandi:
„ Við áttum hér
yndisleg jól í fyrra“
Nicholas Ruwe ásamt konu sinni, frú Nancy Ruwe.
Með þeim á myndinni er Rex Scouten, núverandi listráðunautur
Hvíta hússins.
Blaðamaður, sem tíðum á er-
indi um Laufásveginn, veitti því
athygli að snemma á aðventunni
mátti sjá jólatré skarta í stofum
bandaríska sendiráðsins, en þar
eru húsráðendur um þessar
mundir þau Nicholas og Nancy
Ruwe. Þau tóku því vel þegar
undirrituð falaðist eftir því að
leyfa lesendum að sjá jólasvipinn
á heimili þeirra.
Þau hafa dvalið hér átján
mánuði og segja að þeim hafí
líkað sérlega vel það sem af er.
Sendiherrahjónin koma frá
Washington D.C., þar sem þau
hafa búið síðastliðin átján ár.
Nicholas var áður starfsmanna-
stjóri á skrifstofu Nixons fyrrum
Bandaríkjaforseta og kona hans
Nancy hægri hönd fyrrum for-
setafrúar, Betty Ford.
Það vekur athygli þegar komið
er inn á heimili þeirra hjóna
hversu fagurlega er skreytt í til-
efni jólanna; kerti loga hvarvetna
og ilm af greni leggur um húsið.
Nicholas segir að kona sín eigi
allan heiðurinn af þessu og bætir
við að hún hafi alltaf haft sér-
stakt yndi af þvi að prýða
umhverfi sitt.
En það er annað sem einnig
er áberandi á heimili þeirra hjóna
og það eru hinir ýmsu hlutir sem
minna á veiðimennsku, myndir
af þeim hjónum á slíkum ferðum,
hom af dýrum og fleira. Sendi-
herrann vill þó ekki gera mikið
úr veiðimennsku sinni, segist
ekki skjóta annað en fugla sér
til matar en hafa líka gaman af
því að renna fyrir lax. Reyndar
kemur á daginn að undanfarin
tuttugu og sex ár hefur hann
komið til landsins í þeim erinda-
gjörðum ásamt föður sínum sem
nú er kominn á níræðisaldur.
„Mér verður það ætíð minnis-
stætt,“ segir Nicholas „þegar ég
var að segja föður mínum að ég
væri að fara að gifta mig. Við
feðgar vorum einir á ferð í bíl
og ég sagði honum frá Nancy
eftir því sem ég gat og beið svo
með eftirvæntingu eftir viðbrögð-
unum frá honum. Hann sagði
hinsvegar fátt og það liðu örugg-
lega tíu mínútur án þess að hann
segði nokkuð eða sýndi hin
minnstu svipbrigði. Þegar kom
loksins að því að hann segði eitt-
hvað var það á þessa leið:
„Nicholas, heldurðu að þetta
komi til með að hafa áhrif á ís-
landsferðimar okkar?" Svona var
honum umhugað um að koma
hingað árlega, til að renna fyrir
lax og vera í ísienskri náttúru.
Þannig að við hjón fögnum því
nú að fá að dveljast hér og kynn-
ast landi og þjóð enn betur."
— En er samt ekki nokkur
tregi samfara því að halda jól í
ókunnu landi? Frú Nancy verður
fyrir svörum: „Nei, það er enginn
sérstakur söknuður hjá okkur,
því bæði er hér fallegt og jóla-
legt, fjölmargir siðir þeir sömu
og við erum vön að heiman og
við höfum eignast góða vini og
kunningja hér í grenndinni. Ann-
ars er það nú þannig að í þetta
sinn getum við ekki verið hér
sjálfa hátíðisdagana, þar sem við
þurfum að hverfa heim í nokkra
daga. En við áttum hér yndisleg
jól í fýrra, borðuðum okkar kalk-
ún á jóladag samkvæmt banda-
rískri venju og fórum í
miðnæturmessu á aðfangadag."
Þegar talið berst að því að
búið sé að setja jólatréð þeirra
upp í byijun desember segja þau:
„Við höldum þeim sið að heiman
að kveikja á trénu okkar fyrstu
eða aðra vikuna af desember.
Auk þess viljum við gjaman hafa
jólalegt áður en við förum og
eftir að við komum hingað á ný,
enda bjóðum við ýmsum til jóla-
fagnaðar og höfum gaman af.
En talandi um jólatréð þá er
dálítið skemmtileg saga á bakvið
þetta tré sem er eitt það falleg-
asta sem við höfum nokkm sinni
átt. Árið 1954 var tijáfræjum
safnað i Colorado. Kona nokkur
sem þá var búsett hér á Keflavík-
urflugvelli hafði forgöngu um að
að fá nokkuð af þessum fræjum
hingað til lands árið 1960 og
þeim var síðan plantað í Hall-
ormsstaðaskógi. Það gerðist
síðan í fyrra fyrir jólin þegar við
vorum að velja okkur tré að sölu-
aðilamir sögðu okkur að næsta
ár skyldu þeir útvega okkur alveg
sérstakt tré. Og það reyndust orð
að sönnu, því við fengum þetta
tré, sem nú nær til lofts í garð-
stofunni, þéttvaxið og fallegt,
vaxið upp af bandarísku fræi sem
gróðursett var fyrir 26 árum.“
Það vekur óneitanlega athygli
að ívemstaður þeirra hjóna hefur
mjög stílhreinan en persónulegan
blæ á sér þrátt fyrir að ekki hafí
þau dvalið lengi hérlendis. „Við
ákváðum að flytja hingað með
okkur nokkuð af eigin húsgögn-
um og munurn," segir Nancy.
„Við verðum að búa um okkur
eins og okkur er lagið og teljum
reyndar að varla sé unnt að kynn-
ast okkur eins og við emm nema
fínna okkur í því umhverfi sem
við höfum hlúð að og farið um
höndum eftir því sem smekkur
okkar og áhugamál segja til um.
Og þessa gætir nú ekki síst þeg-
ar að jólum kemur, enda höfum
við haft með okkur svo til allt
jólaskrautið og við reynum að
halda í hefðir hvað hátíðamm-
búnaðinn varðar. Skrautið á
jólatrénu okkar er frá Williams-
burg, en samnefnd borg er þekkt
fyrir listahandbragð gripa og
þjóðlegar hefðir."
Stuttu spjalli er að ijúka. Þau
munu víst vera nær áttatíu kerta-
ljósin sem tindra í þessum
veglegu húsakynnum sendiherra-
hjónanna. En það sem yljar
kannski einna mest er að gestir
úr fjarlægu landi skuli geta sagt
að lokum: „Hér er gott að vera.“
GRG
LIFATiDI JOLAGJÖF