Morgunblaðið - 25.04.1987, Qupperneq 76

76
rsoi jotia .ðs jmoAaflAOTiíj .giaA.iavraoHOM
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 25. APRÍL 1987
t
Ástkær móðir okkar,
INGIBJÖRG NORÐFJÖRÐ,
fædd Bernhöft,
andaöist fimmtudaginn 23. apríl ( Landspítalanum.
Sverrir Noröfjörð,
Kristfn Norðfjörð,
Ingibjörg Nanna Norðfjörð,
Agnar Óttar Norðfjörö.
t
Eiginmaður minn og faðir okkar,
ÁRNIJÓNSSON,
Stórholti 7,
Akureyrl,
sem lést 17. apríl sl., verður jarðsunginn frá Akureyrarkirkju í
dag, laugardaginn 25. apríl, kl. 13.30.
Snjólaug Ólafsdóttir, Jón Árnason,
Ólafur Birgir Árnason, Anna Árnadóttir.
t
Móðir okkar,
SIGRÍÐUR ÓLAFSDÓTTIR,
lést á Hrafnistu 23. apríl.
Kristinn Flnnbogason,
Guðrún, Jóna og
Magnea Finnbogadætur.
t
Maðurinn minn,
GUÐJÓN GUÐMUNDSSON
frá Efri-Miðbæ,
lést í Fjórðungssjúkrahúsinu á Neskaupstað 22. apríl.
Sigurbjörg Bjarnadóttir.
Eiginkona mín, t ANNA MAGNÚSDÓTTIR,
Skálholti,
andaðist á öðrum sumardegi.
Guðmundur Óll Ólafsson.
Faðir okkar. t GUÐMUNDUR A. FINNBOGASON
frá Hvoli, Innrl-Njarðvfk,
verður jarðsunginn frá Innri-Njarðvíkurkirkju mánudaginn 27. apríl
kl. 13.30. Stefanía Guðmundsdóttir, Guðbjörg Edda Guðmundsdóttir,
Flnnbogi Geir Guðmundsson, Laufey Ósk Guðmundsdóttlr,
Jón Már Guðmundsson.
t
Bróðir okkar,
HALLDÓR VALDIMARSSON,
Holtsgötu 21,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni mánudaginn 27. apríl kl.
13.30.
Fyrir hönd systkina,
Gyða Valdimarsdóttir.
t
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim er sýndu okkur samúð
og vinarhug við andlát og útför eiginmanns míns, föður, tengda-
föður, afa og langafa,
GUÐMUNDAR BJARNASONAR
frá Bakka,
Sigluflrði.
Sérstakar þakkir færum við björgunarsveitinni Strákum á Siglu-
firði fyrir ómetanlegt starf.
Guö blessi ykkur öll.
Marfa Bjarnason,
Guðmunda Guðmundsdóttir, Björn Þórðarson,
Jón Guðmundsson, Guðrfður Bergkvistsdóttir.
Halldór Guðmundsson, Helga Hallgrfmsdóttir,
Ólöf Guðmundsdóttir, Friðrik Sigurjónsson,
Guðrún Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Stein vör Sigríður
Jónsdóttir—Minning
Fædd 14. október 1903
Dáin 16. apríl 1987
Skein yfir landi sól á sumardegi,
og silfurbláan Eyjafjallatind
gullrauðum loga glæsti seint a degi.
Við austur gnæfir sú hin mikla mynd,
hátt yfir sveit, og hðfði björtu svaiar
í himinsbláans fagurtærri lind.
Mér koma ofangreindar hending-
ar úr Gunnarshólma eftir þjóðskáld-
ið góða, Jónas Hallgrímsson, fyrst
í huga, þegar ég sest niður til að
minnast í örfáum orðum tengda-
móður minnar, frú Sigríðar Jóns-
dóttur frá Sólheimahjáleigu í
Mýrdal. Sigríður dáði svo mjög
kveðskap gömlu skáldanna. Hún
kunni ógrynni kvæða og gat farið
með þau allt fram á síðasta dag,
kvæði sem hún lærði í bemsku. Svo
mjög snart þessi þjóðlegi kveðskap-
ur hug hennar.
Okkar kynni hófust fyrir um það
bil 22 árum, þegar undirritaður
kynntist næstyngsta bami hennar,
er varð síðar eiginkona hans. Við
Sigríður urðum brátt miklir vinir
og áttum margar ánægjulegar
stundir. Ifyrstu mánuðina í hjúskap
bjuggum við á heimili Sigríðar og
Jóns. Þar voru góðar stundir. Það
sem vakti einna fyrst eftirtekt í
fari Sigríðar var hvað hún var hisp-
urslaus og hreinskilin í eðli. E.t.v.
þóttu sumum samferðamönnum það
um of. Ég taldi þennan eðliskost
hennar góðan. Maður vissi alltaf
hvar maður hafði hana. Sigríður
og Jón Hallgrímsson, eftirlifandi
eiginmaður hennar, bjuggu lengst
af í Vík. Þar byggðu þau sér fal-
legt hús og ræktuðu garðinn.
Snyrtimennska var henni í blóð
vorin, enda bar heimilið þess merki
alla tíð. Hún unni fyrst og fremst
fjölskyldunni og heimili sínu.
Sigríður Steinvör hét hún fullu
lést árið 1946, aðeins 23 ára. Seinni
maður Sigríðar er Jón Hallgrímsson
frá Felli í Mýrdal, lifír hann konu
sína.
Þau eignuðust fjögur böm og em
þijú þeirra á lífí. Inga var þeirra
elst, en hún lést árið 1945 aðeins
10 ára gömul. Hin em Sigurgrím-
ur, kvæntur Sigrúnu Scheving,
Erlen gift undirrituðum, og Elín
Jóna, gift Gunnari Gunnarssyni.
Bamaböm Sigríðar vom 7 og em
6 á lífí.
Sigríður varð að fínna fyrir miklu
mótlæti í lífínu, því ástvinamissir
var óvenju mikill. Það er ljóst að
þessi þungbæra reynsla hefur
markað að einhveiju leyti lífsvið-
horf hennar. Auk þess átti hún við
veikindi að stríða mikinn hluta ævi
sinnar. En alltaf kom fram í andliti
hennar einhver glampi, þegar hún
minntist æskuheimilisins. Oft
minntist hún einnig með virðingu
og þökk ábúendanna á Sólheima-
bæjum, sem reyndust móður hennar
svo vel á erfíðum tímum. Ég tel
að æskustöðvamar í Sólheimahjá-
leigu hafí alla tíð verið henni
kærastar og nefndi hún það alltaf
að fara heim, er hún fór þangað.
Nú er hún farin í síðustu ferðina
til móts við horfna vini og vanda-
menn.
Ég þakka henni að leiðarlokum
fyrir allt, sem hún hefur gert fyrir
mig og fjölskyldu mína, það var
gott að koma í heimsókn til henn-
ar. Við gleymum ekki þeim móttök-
um. Sérstakar þakkir á eiginmaður
hennar fyrir einstakt æðruleysi og
umhyggju fyrir Sigríði, sérstaklega
seinni árin, þegar hún þurfti þess
með.
Guð blessi minningu hennar og
hafí hún þökk fyrir allt og allt.
Matthías Gíslason
nafni. Hún fæddist árið 1903 í Sól-
heimahjáleigu í Mýrdal. Foreldrar
hennar vom hjónin Elín Sigurðar-
dóttir frá Pétursey og Jón
Sæmundsson bóndi í Sólheimahjá-
leigu. Ólst hún upp í foreldrahúsum,
ásamt systkinum sínum þeim Sæ-
mundi, síðar bónda í Sólheimahjá-
leigu, Tómasi og Ingu; eru þau öll
látin. Foreldra sína missti Sigríður,
þegar hún var mjög ung. Sigríður
var tvígift, fyrri maður hennar var
Eiríkur E. Sverrisson kennari frá
Fossi í Mýrdal, dáinn 1932. Þau
eignuðust einn son, Trausta, sem
Fátt gefur lífinu meira gildi svo
og umhverfínu öllu en að kynnast
góðu fólki og eignast góða vini.
Vegna ástvinamissis sest ég nú nið-
ur til þess að minnast Sigríðar
Jónsdóttur, sem til moldar er borin
í dag.
Sigríður var gift föðurbróður
mínum, Jóni Hallgrímssyni frá Felli
í Mýrdal. Ekki ætla ég að fjölyrða
um ættir Sigríðar — það munu aðr-
ir gera.
Sigríður átti við mikla vanheilsu
að stríða hin síðustu ár, bæði heima
Kveðjuorð:
Benjamín Kristjáns
son prófastur
„Allar framfarir mannkjmsins
hafa byggst á því að mönnum hefur
smám saman opnast sýn fyrir dá-
samlegum hlutum og þeir hafa lært
að virða þá og bera lotningu fyrir
þeim. Og vér vitum að hið sama
gildir um einstaka menn. Enginn
hefur orðið að mikilmenni fyrr en
hann hefur fundið eitthvert það
málefni eða einhveija þá hugsjón
sem hann hefur orðið svo hrifínn
af að hann hefur verið reiðubúinn
að lifa og deyja fyrir hana.“
Honum sem þetta ritaði opnaðist
sýn fyrir dásamlegum hlutum, hann
gerði það að lífsstarfí sínu að bera
sannleikanum vitni og hann bar
takmarkalausa lotningu fyrir hon-
um. Hann átti þá yfírburði andans
sem ljrftir mönnum upp á æðra
svið þar sem útsýnið er vítt og tak-
markalaust.
Sannleikskjami guðfræðinnar og
trúarbragðanna var honum tindr-
andi skýr. Og hann bar djúpa
virðingu fyrir þeirra mikla boðskap.
Það var honum auðvelt að greina
hismið frá kjamanum. Með orðsins
brandi beitti hann sér gegn kredd-
um og fávísi, en alltaf var það
málefnið sem hann átti við.
Aldrei féll hann í þá gryfju að
missa sjónar á málefninu og rita
af öðrum hvötum en einlægri sann-
færingu sinni fyrir málstað sínum.
Hugsjón hans var að opna augu
fólks fyrir þeim dásamlegu hlutum
sem liggja í sannleika trúarbragð-
anna. Ekkert var honum fjær skapi
en hræsni og yfirdrepsskapur og
blind og andlaus bókstafstrú. Ritaði
hann margar hvassar greinar á
móti þeim kenningum. Kirkjuna
vantar meira af einlægum sann-
leiksleitendum sagði kennimaður-
inn Benjamín Kristjánsson.
Hann var víðlesinn í heims-
bókmenntunum og fylgdist með
öllum straumum á bókmenntasvið-
inu. Hann var á móti realísku
stefnunni og taldi vænlegra til ár-
angurs í bókmenntum að hafa
fagrar fyrirmyndir og háleitar hug-
sjónir heldur en draga fram eymd
og volæði og lágkúru og sýna það
gegnum stækkunargler ritaðs
texta. Hann hafði meiri trú á því
uppeldislega, að sýna fordæmi góð,
en hræða með umvöndun og ljótum
lýsingum.
Skelegglega barðist Benjamín
móti ofsatrú kommúnismans og sá
í gegnum blekkingarvef þeirrar
hugmyndafræði frá fyrstu tíð.
Með ólíkindum má telja hversu
afkastamikill hann var. Hvort held-
ur það var lestur, skriftir eða
líkamleg vinna. Enda liggur eftir
Benjamín Kristjánsson mikið ævi-
starf. Mikill arfur eftirlifandi
og á Borgarspítalanum, þar sem
hún lést aðfaranótt skírdags. í veik-
indum hennar annaðist Jón frændi
minn hana af einstakri hlýju og
nærgætni og naut við það aðstoðar
bama þeirra hjóna.
Ég varð þess aðnjótandi að kýnn-
ast þessari elskulegu konu og
fjölskyldu hennar þegar ég var sex
ára gömul send til þeirra austur í
Vík í Mýrdal í veikindum móður
minnar. Þau hjón tóku mér þar sem
eigin dóttur. Aldrei, fyrr né síðar,
hefí ég fundið slíka hlýju og elsku-
legheit, sem varað hafa allt síðan.
Þetta var reyndar ekki í eina skipt-
ið, sem ég dvaldi hjá þeim hjónum
og ávallt var mér vel tekið.
Tryggð hennar og þeirra hjóna
hélst áfram með umhyggju þeirra
og ást á bömum okkar hjóna. Slík
tryggð er og verður því miður ekki
endurgoldin. Fyrir þessa tryggð er
ég og verð að eilífu þakklát.
Það er ávallt sár söknuður að
missa ástvin sinn, en sorgin er þó
þyngst hjá eiginmanni og bömum.
Það er þó ávallt huggun að eiga
og geta geymt hjá sér minningar
frá liðnum samverustundum —
stundum sem geymast, en aldrei
gleymast.
Eiginmanni hennar, frænda
mínum, Jóni Hallgrímssyni, bömum
og bamabömum sendum við sam-
úðarkveðjur og biðjum Guð að
blessa þau í sorg þeirra. Minningin
lifír í hjörtum okkar.
Far vel heim
heim í drottins dýrðargeim,
náð og miskunn muntu fínna
meðal dýrstu vina þinna.
Friðarkveðjur færðu þeim.
Far vel heim. (Steingr. Thorst)
Ragna
kynslóðum. Prédikanir, fy'öldi rit-
gerða um trúarleg og önnur efni,
ótal blaðagreinar og sögulegir þætt-
ir um menn og málefni. Og stór-
verkið Vestur-íslenskar æviskrár, 4
bindi. Benjamín var jafngamall öld-
inni og setti mikinn svip á samtíð
sína.
Þeim sem kynntust honum og
nutu leiðsagnar hans fannst þeir
fara ríkari af hans fundi. Það voru
alltaf hlýjar móttökur sem gestir
fengu á heimili hans og hans góðu
konu, Jónínu Bjömsdóttur. Raunar
var heimili þeirra hjóna, bæði á
Syðra-Laugalandi og einnig í Glað-
heimum 18 í Reykjavik, einstakt,
andinn sem ríkti þar verður öllum
sem kyntust þeim ógleymanlegur
og yndisleg minning.
Það er gæfa okkar þjóðar að
eignast syni sem Benjamín Krist-
jánsson. Hann hefur lokið störfum
hér en verkin hans lifa og verða
þökkuð og dáð um alla framtíð.
Kristján Baldursson