Morgunblaðið - 07.10.1987, Blaðsíða 54

54
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 7. OKTÓBER 1987
Borghildur Vilmund-
ardóttir—Minning
Fædd 12. maí 1921
Dáin 29. september 1987
í dag er Borghildur Vilmundar-
dóttir kvödd hinstu kveðju, en hún
andaðist á hjartadeild Landspítal-
anseftir stutta legu 29. september.
öllum ættingjum og vinum og
þeim sem þekktu Borghildi er það
vissulega harmafregn að fá hennar
ekki lengur notið við. Það eitt að
sjá glaðlegt bros og einkar notalegt
viðmót, sem hún átti í ríkum mæli,
hlýjaði manni um hjartarætumar.
Borghildur, eða Bogga eins og
hún var kölluð í daglegu tali, var
ein af 13 bömum Guðrúnar Jóns-
dóttur og Vilmundar Ámasonar,
sem lengst af bjuggu á Löndum,
Staðarhverfí í Grindavík. Bogga var
fímmta bam þeirra hjóna. Ung-
dómsárin munu ekki hafa verið
frábmgðin því sem í þá daga gerð-
ist, eilíft brauðstrit til að hafa í sig
og á, ekki síst þar sem svo bam-
margt var. Það kom í hlut þeirra
eldri systra að taka til sín yngri
systkini og hlúa að þeim.
Hinn 8. desember 1946 giftist
hún Inga S. Bjamasyni múrara-
meistara. Hún var tryggur og góður
förunautur, elskaði hún og virti sinn
mann. Ingi er ættaður úr Reykjavík
og lifír hann konu sfna ásamt 9
bömum sem þau eignuðust og em
öll hvert öðm mannvænlegra. Þau
em, talin eftir aldri, Björg, Jón
Steindór, Bima Guðrún, Ingi Gunn-
ar, Ragna Steina, Gunnhildur Anna,
Bjami Vilmundur, Jóhanna Sigríður
og Ráðhildur Sigrún.
Þau hjónin, Bogga og Ingi, vom
mjög samhent f að hvetja böm sfn
til náms, enda em þau öll meira
og minna menntuð hér heima og
erlendis. Bogga hafði það fyrir sið
að gefa hveiju bami kross um háls-
inn þegar þau fóm út f hinn viðsjála
heim. Þetta lýsir kannski betur en
mörg orð einstöku hugarþeli henn-
ar.
Það var mikið sem Bogga kom
í verk. Má marka það af því að hún
fór núna hin seinni ár út að vinna,
m.a. var hún hjá Sjálfsbjörgu að
Hátúni 12. Hún var sérstaklega
natin við þá sem minna máttu sfn
í þjóðfélaginu. í Hátúni naut fólkið
mjög góðmennsku hennar. Hún gaf
sér tíma til að vera vinur þessa
fólks og hlusta á það. Bogga virtist
aldrei þurfa að flýta sér. Hún átti
alltaf stund ef komið var í sopa.
Boggu munaði ekki um að taka
að sér ungan dreng sem var mjög
fatlaður og má segja að það hafi
verið þeirra 10. bam. Þetta fannst
öllum á heimilinu, Inga og bömun-
um, alveg sjálfsagt. í gegnum tíðina
var hún heimilisakkerið og vildi
hvers manns vanda leysa.
Það var og er kært með Landa-
systkinunum og þeirra mökum. Var
oft gaman að blanda geði við ýmis
tækifæri. Þau systkinin vom 13
eins og áður var sagt en em nú 8
eftir. Allar þær mörgu góðu minn-
ingar geymum við og mest er um
vert að þann fjársjóð tekur enginn
frá okkur.
En sárastur er söknuðurinn hjá
þér, Ingi minn, bömum, tengda-
og bamabömum. Við biðjum góðan
guð að gefa ykkur styrk og þið eig-
ið alla okkar samúð.
Helga Sigurðardóttir
Bogga amma er dáin. Þegar ég
fékk þessa frétt, þá reikaði hugur
minn tuttugu ár aftur í tímann. Ég
var ásamt fleirum komin inn í lítið
hús við Laufásveg. Þar var ég boð-
in velkomin með hlýjum kossi á
vangann. Þannig vom fyrstu kynni
mín af Boggu ömmu og Inga afa,
eins og krakkamir okkar kölluðu
þau alltaf. Þau urðu mér góðir vin-
ir og oft var setið og spjallað. Þá
var stutt í dillandi hláturinn hennar
Boggu ömmu. Hún fylgdist vel með
fólkinu sínu í sveitinni og gaman
hefði verið að fá hana oftar í heim-
sókn.
Við höfðum fyrir venju að hringja
í þau á nýársnótt og óska þeim árs
og friðar. Þá var margt skrafað,
ogþessi samtöl ylja í minningunni.
I sumar kom hún við hjá mér,
er hún kom suður yfír Kjöl. Hún
var alsæl og hrifningin á landinu
var ósvikin. Hún átti ekki til nein
orð yfír kyrrðinni og hún naut
ferðaiagsins. Þetta var slðasta sam-
vera okkar hér á jörðu, og fyrir
hana er ég þakklát.
Nú skilja leiðir okkar um stund,
en I fyllingu tímans hittumst við
aftur, og þá er gott að eiga von á
hlýjum kossi á vangann eins og
forðum.
Við Sævar og krakkamir þökk-
um henni fyrir allt og allt.
Hvíli hún í friði.
Ingi minn. Við sendum þér og
íjölskyldu þinni innilegar samúðar-
kveðjur. Guð vemdi þig og styðji
um ókomin ár.
Rúna og fjölskylda
Mig langar að minnast Borg-
hildar. Ég vil þakka henni kærlega
fyrir að taka mig að sér. Þegar ég
var sex eða sjö ára gamall var ég
hjá henni alla vetur um helgar, en
virka daga í heimavist Hejmleys-
ingjaskólans.
Borghildur var dugleg og góð
kona sem ég elskaði sem móður.
En nú er hún horfín og er sárt sakn-
að af okkur öllum sem umgengust
hana. Henni varð níu bama auðið,
þrír drengir og sex stúlkur, og eign-
aðist tólf bamaböm. Þegar ég
heimsótti hana síðast í mars þá var
hún hress og í góðu skapi eins og
ævinlega, og riíjuðum við þá upp
gamlar minningar, og þess vegna
kom það eins og reiðarslag þegar
ég frétti að hún væri látin. Borg-
hildi mömmu gleymi ég aldrei.
„Ég fel í forsjá þína,
guð faðir sálu mina,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og Ijúfa engia geyma
öll böm þfn, svo blundi rótt.“
(Matthías Joch.)
Rúnar Þórir Ingólfsson
frá Egilsstöðum
„Og jarðraskið jafnast og grær
jurtimar fínna sér stað.
átti þér ófylgt á leið.
Aidrei gerði ég það.“ (G.B.)
Bogga amma á „Laufó“, eins og
hún var ævinlega kölluð af sonum
mínum, er til moldar borin í dag.
Hver hefði trúað því að Bogga, sem
aldrei virtist bogna, brotnaði svo
snögglega. En svona er lífíð. Eftir
stöndum við hnípin og enn einu
sinni er orðið of seint að fara í
heimsóknina sem átti að skreppa í
fyrir margt löngu.
Við erum furðu glámskyggn
mannfólkið á hið mikilvæga í lífínu.
Og nú er hún fallin frá, konan sem
kallaði mig tíunda bamið sitt. Og
ég náði ekki að kveðja.
„Að ég átti þér ótjáða þökk.
Aldreiverðurhúnsögð. (G.B.)
Mörg vom þau bömin, stór og
smá, sem áttu hjá henni skjól. Hver
var svo þessi kona, sem átti slíka
elsku, að þrátt fyrir sinn stóra
bamahóp var hún ávallt veitandi?
Bogga var fædd og uppalin í
Staðarhverfi í Grindavík, dóttir
hjónanna Guðrúnar Jónsdóttur og
Vilmundar Ámasonar. Systkinin
vom þrettán og ung fór Bogga að
hjálpa til við hússtörfin. Yngsta
bróðurinn, Jón, missti hún ungan
og var það henni mjög þungbært.
Hún sagði mér eitt sinn af litla
drengnum, sem hlakkaði svo til jól-
anna. Bogga systir ætlaði að sauma
á hann ný föt. Jóiin komu, en lítill
drengur var nár. Og þó að langt
t
Systir okkar,
SESSEUA EYSTEINSDÓTTIR,
Ingólfsstræti 16,
Reykjavfk,
lést á heimili sínu 5. október.
Ólafur Eysteinsson, Arnbjörg Eystelnsdóttlr,
Elnar Eystelnsson, Kristfn Eysteinsdóttir.
t
Faðir okkar,
SIGURGEIR JÓNSSON
bifválavlrkl,
Bræðraborgarstfg 13,
sem lóst 25. september, veröur jarðsunginn frá Fossvogskapellu
fimmtudaginn 8. október kl. 13.30.
Magnús, Baldur
og Gunnlaugur Sigurgeirssynir.
t
Eiginmaður minn, faöir okkar, tengdafaöir, afi og langafi,
BÖRGE HILLERS
mjólkurfræðingur,
Heiðmörk 3, Seifossi,
er varö bráðkvaddur 2. október sl., verður jarðsunginn frá Selfoss-
kirkju fimmtudaginn 8. október nk. kl. 15.00.
Ingibjörg Þorvaldsdóttir,
Ómar Hillers, Anna Friðbjörnsdóttir,
Úlla Hillers,
Úlfar Hillers, Ingibjörg Hjaltadóttir,
Karl Hillers, Edda Guðmundsdóttlr,
Gyða Björnsdóttir, Jón Ágústsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
INGIBJÖRG BENEDIKTSDÓTTIR
pfanókennarl
andaðist 2. október á St. Jósefsspítala, Hafnarfirði.
Útförin fer fram frá Þjóökirkjunni í Hafnarfirði fimmtudaginn 8.
október kl. 13.30.
Vandamenn.
t
Sonur okkar,
BRAGI JÓNSSON
framkvæmdastjóri,
er látinn. Útför verður auglýst síðar. Fyrir hönd barna og ættingja,
Jónfna Magnúsdóttir,
Jón Pólsson.
t
Útför
SIGURÐAR VALS ÞORVALDSSONAR
blfvélavirkja,
áðurtll helmilis á Laugarnesvegi 66,
fer fram frá Fossvogskapellu fimmtudaginn 8. okt. kl. 15.00.
Erna Helgadóttir.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúö og vinarhug við andlát og
útför
SVAVARS JÓHANNSSONAR
fyrrverandi bifreiðaeftirlitsmanns,
Bjarkarstfg 1,
Akureyrl.
Björg Benediktsdóttir,
Elsa Lára Svavarsdóttir og fjölskyldur.
væri um liðið, læddust tár niður
vanga þessarar sterku konu, sem
bar ekki sorgir sínar á torg.
Siðar lá leiðin til höfuðborgarinn-
ar. Þar kynntist hún eftirlifandi
eiginmanni sínum, Inga S. Bjama-
syni, múrara, og byijuðu þau
búskap sinn í Reykjavík.
Fyrsta heimsókn mín á Laufás-
vegi 15 stendur mér lifandi fyrir
hugskotssjónum. Við skelltumst inn
úr dyrunum, elzta dóttirin á heimil-
inu og undirrituð. Verið var að baða
yngstu dótturina og það gekk ekki
hljóðalaust fyrir sig. Dömunni líkaði
ekki hárþvottur. Bogga lét ekki fípa
sig og allt endaði í ró og spekt.
Þær urðu fleiri ferðimar á Lauf-
ásveginn í tímans rás. Á Laufásvegi
15 ríkti aldrei nein lognmolla. Böm-
in, alls níu að tölu, og allir alltaf
velkomnir. Og Bogga ætíð jafn ró-
leg og brosandi. Og rúgbrauðið
hennar og kæfan var betra en ann-
ars staðar, það var staðreynd sem
ekki var haggað.
Seinna var komið með bamavagn
og þvínæst kerru, og aldrei var á
kot vísað.
Bogga var ein þeirra sem ævin-
lega hafði tíma, þó að mikið væri
umleikis.
Þar kom að Laufásvegur 15 varð
að víkja fyrir skipulagi. Ingi og
Bogga fluttu upp í Breiðholt og
skömmu seinna var Bogga farin að
vinna fulla vinnu utan heimilis.
Þó að mikið væri að gera var
hjálpsemin söm og jöfn. Mér er í
minni þegar hún, með hálfs dags
fyrirvara tók tvo strákapjakka í
fóstur svo að móðirin gæti farið í
ferðalag. Og ekki var Ingi sfðri
þegar kom að litlum sérvitringi,
enginn gaf gefíð Bjama syni mínum
hafragraut svo vel færi nema hann.
Bömin bera foreldrunum gott
vitni. Þau em: Björg, myndlistar-
maður, búsett í Danmörku, hún á
einn son; Jón Steindór, rafmagns-
verkfræðingur, kvæntur Önnu Þóru
Eiríksdóttur, böm þeirra eru tvö,
þau em búsett í Svíþjóð; Bima
Guðrún, gift Rúnari Svavarssyni,
raftæknifræðingi, þau eiga eina
dóttur; Ingi Gunnar, bílamálari,
kvæntur Kristjönu Kristjánsdóttur,
þeirra böm era þijú, ein dóttir og
tveir synir; Ragna Steinunn, mynd-
listarmaður, búsett í Noregi;
Gunnhildur Anna, fyármálastjóri,
býr í Reykjavík, á einn son; Bjami
Vilmundur, býr í Bandaríkjunum, á
eina dóttur, Jóhanna Sigríður, nemi,
gift Sigurði Karlssyni, tölvuforrit-
ara, dætur þeirra em tvær; Ráð-
hildur Sigrún, art. therap., gift
Tuma Magnússyni, myndlistar-
manni, þau eiga einn son. Rúnar
Þór Ingólfsson frá Egilsstöðum var
þar einnig sem heimamaður frá því
hann var ungur drengur og þurfti
að sækja skóla í Reykjavík. Var
hann Boggu og öllum í fyölskyld-
unni einkar kær og var litið á hann
sem son á heimilinu.
Það gefur augaleið að mikið
þurfti að hafa fyrir öllum þessum
hóp. En húsmóðirin var myndarleg
og handlagin og mörg var flíkin
sniðin og saumuð á methraða.
„því hvað er auður afl og hús
ef eingin jurt vex í þinni krús.“ (H.K.L)
kvað Bjartur í Sumarhúsum og
óneitanlega vaknar sú spuming í
miðju lífsgæðakapphlaupinu.
Hver er hinn raunvemlegi auður?
Laufásvegur 15 var auðugt heim-
ili, ekki á veraldarvísu, en svo rikt
af því sem mestu máli skiptir. Á
þessum tímum sjálfshyggju er okk-
ur hollt að minnast þess, að það
em Boggur þessa lands, sem halda
okkur saman.
í eldhúsunum sínum hafa þær
yfimmsjón með öllu, smáu og stóm,
sem fjölskylduna varðar. Og síðast
en ekki sízt em þær heima þegar
á liggur. Það að vera góð eiginkona
og móðir þykir ekki mikið nú til
dags. En sú kona sem afneitar
móðureðlinu tapar miklu.
Bogga tapaði ekki. Eftir því sem
hún gaf meira, þeim mun meiri
ástúð uppskar hún.
Synir mínir eiga henni mil'.ið að
þakka og við öll í fjölskyldunni.
Það var gæfa að kynnast henni.
„Ég átti þér ógoldna skuld.
AJdrei veiður hún greidd." (G.B.)
Sigríður Gunnlaugsdóttir