Morgunblaðið - 18.10.1987, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 18. OKTÓBER 1987

„EG SEGI ekki að gasklefarnir hafi ekki
verið til. Ég sá þá ekki sjálfur. Ég hef
ekki rannsakað málið sérstaklega, en ég
held að þetta sé lítið atriði ísögu stríðsins. “
|
Svohljóðandi ummæli
Jean-Marie Le Pen,
leiðtoga Þjóðfylk-
ingarinnar í Frakkl-
andi, um útrýmingu
gyðinga í heims-
styijöldinni
1939-1945 hafa
sætt harðri gagnrýni franskra
stjómmálaleiðtoga. Sósíalistar sök-
uðu hann um að „sverta álit
Frakklands" og fv. forsætisráð-
herra þeirra, Laurent Fabius, kvað
hann hafa afhjúpað sig sem fasista.
Hægri menn voru einnig ómyrkir í
máli. Pierre Messmer, fv. forsætis-
ráðherra og þingleiðtogi gaullista,
taldi ummælin „hneykslanleg og
óþolandi" og annar fyrrverandi for-
sætisráðherra, Jacques Chaban-
Delmas, sagði: „Le Pen má þakka
fyrir að hafa ekki verið gyðingur á
hemámsárunum."
Le Pen brást reiður við og hélt
því fram að hann hefði orðið fyrir
barðinu á herferð „þrýstihóps
stuðningsmanna innflytjenda", en
fullvissaði franska gyðinga um að
hann hefði aldrei efazt um glæpi
nazista og sagði: „Frakkland elskar
alla syni sína án tillits til kynþátta
eða trúarbragða."
Ummæli Le Pens höfðu meiri
áhrif en ella vegna þess að réttar-
höldin gegn Klaus Barbie, yfir-
manni Gestapo í Lyon í stríðinu,
em nýafstaðin, afmæli frönsku
byltingarinnar er í nánd, gyðingar
eru fjölmennir í Frakklandi og virð-
ing fyrir mannréttindum hefur
aukizt.
Á móti öllu
Með hinum fleygu orðum sínum
hefur Le Pen stefnt pólitískri
framtíð sinni í voða og sósíalistar
og íhaldsmenn vona að þau megi
nota til að hrinda framrás hægri-
öfgamanna. Þjóðfylking Le Pens
hefur alltaf verið fordæmd og hann
hefur verið kallaður fasisti, kyn-
þáttahatari, hatursmaður gyðinga,
lygari og rógberi. Sjálfur hefur
hann sagzt vera fórnarlamb „póli-
tískrar aðskilnaðarstefnu", apart-
heid.
Le Pen hefur margsinnis valdið
hörðum deilum, sem hefðu orðið
flestum öðrum stjómmálamönnum
að falli, en alltaf náð sér aftur á
strik, hvað sem nú verður. Hann
hefur allt á hornum sér, segir að
Fimmta lýðveldið sé máttlaust og
stjómkerfið „alræðisstjóm skrif-
stofuembættismanna", vinstrisinn-
aðir menntamenn, sem hann kallar
„yfirgangsseggi", séu alls ráðandi
í stjómarskrifstofum og mennta-
kerfíð gegnsósa af marxisma.
Hann kveðst aðeins vilja að
„Frakkland verði aftur Frakkland
og endurheimti nokkuð af fyrra
stolt og sæmd". Til að ná því marki
verði að hætta að leyfa útlendingum
að fiytjast til Frakklands, aðallega
aröbum og Afríkumönnum, og leyfa
aðkomufólki, sem þegar hefur setzt
þar að, að snúa aftur til síns heima.
Hann telur nánast öll vandamál
Frakka stafa frá straumi innflytj-
enda til landsins og segir að glæpir
á götum borga muni hverfa úr sög-
unni þegar þeir séu horfnir á braut.
Le Pen hefur átt nokkurri vel-
gengni að fagna og ein skýringin
er sú að öfgakennd afstaða hans í
viðkvæmum málum dylst á bak við
góðlátlegt yfírbragð hans og
glettni. Hann talar eins og sá sem
valdið hefur og kemur mörgum
þannig fyrir sjónir að hann sé ein-
lægur þjóðemissinni. Hann á
auðvelt með að ná til „fólksins" og
það hópast að honum hvert sem
hann fer, nú síðast á ferðum hans
um landið í sumar.
Ræður Le Pens eru langar og
samhengislausar. Hann brosir hlý-
lega, baðar út öllum öngum og
kemur með hnyttilegar og neyðar-
legar athugasemdir. Þær vekja
fögnuð stuðningsmanna hans, sem
hrópa, söngla nafn hans og klappa
í takt. A sumum áróðursspjöldum
hafa verið myndir af honum með
rauðan klút bundinn fyrir munninn
og slagorðinu: „Le Pen segir satt,
en það er þaggað niður í honum.“
Eitt vinsælasta vígorð hans er: „Ég
segi upphátt það sem allir hugsa,
en láta kyrrt liggja."
„Mótmælaatkvæði“
Þjóðfylkingin hefur nærzt á inni-
byrgðri gremju og ótta margra illa
staddra Frakka í garð innflytjenda.
Flokkurinn hefur náð öflugri fót-
festu á Miðjarðarhafsströndinni á
nokkrum árum og sósíalistaborgin
Marseille er orðin eitt helzta vígi
Le Pens. Um leið hefur Þjóðfylking-
in kappkostað að fá á sig „virðuleg-
an“ blæ, fengið nokkra valinkunna
menn í forystusveit sína, haldið
virðulegar veizlur og þar fram eftir
götunum. Á fundum hreyfíngarinn-
ar er leikin sígild tónlist, en ekki
eftir Wagner heldur Beethoven.
Þótt Le Pen sé hægriöfgamaður
er ekki þar með sagt að allir stuðn-
ingsmenn hans séu það. Samkvæmt
skoðanakönnunum hefur stuðn-
ingsmönnum Þjóðfylkingarinnar
innan 35 ára aldurs fjölgað (úr 31%
í 43% síðan 1984). Hreyfíngin hefur
verið að breytast úr hægriöfgasam-
tökum í flokk fólks, sem vill
mótmæla stefnu fv. stjórnar sósíal-
ista og núv. stjórnar Jacques
Chiracs forsætisráðherra. Þetta
fólk laðast því ekki að hreyfíngunni
fyrst og fremst vegna öfgastefnu
Le Pens, heldur vegna þess að það
vill láta í ljós óánægju með stefnu
andstæðinga hans. Þetta er því
sannkallað „mótmælafylgi“ og
margir þessara kjósenda kalla sig
„vinstrisinna“.
Fylgisaukning Le Pens hefur að
verulegu leyti verið á kostnað
kommúnista og hann hefur einkum
hlotið stuðning fólks, sem hefur
misst atvinnuna og er í nöp við inn-
flytjendur (kommúnistar hlutu
16,1% atkvæða 1981 oghægriöfga-
menn 0,3%, en í marz 1986 fékk
Þjóðfylkingin 9,7% og kommúnistar
9,8%). Þjóðfylkingin hefur verið á
góðri Ieið með að verða flokkur
öfgafullra verkamanna í stað
kommúnista.
Pyntingar
Oft hefur komið í ljós að Le Pen
þrífst bezt á harðvítugum deilum.
„Hvemig á að meðhöndla Le Pen,“
spurði blaðið Le Monde í fyrra. „Ef
ráðizt er á hann virðist hann vera
píslarvottur. Ef hann er hundsaður
heldur hann uppteknum hætti."
Le Pen er 59 ára gamall físki-
mannssonur frá Bretagne-skaga.
Hann var ungur kosinn á þing fyr-
ir poujadista, hægriöfgamenn sem
voru á móti sköttum. Hann lét af
þingmennsku 26 ára gamall þegar
Alsírstríðið stóð sem hæst og var í
hálft ár foringi í fallhlífarliði
frönsku útlendingahersveitarinnar.
Blaðið Libération hélt því fram
fyrir tveimur árum að Le Pen hefði
stjómað og tekið þátt í pyntingum
fanga 1957 og líflátið einn araba.
Hann og hermenn hans voru einnig
sakaðir um að bera ábyrgð á dauða
marokkósks kaupmanns, sem þeir
misþyrmdu við húsrannsókn á
heimili hans. Haft var eftir Hollend-
ingi úr útlendingahersveitinni, sem
sá Le Pen misþyrma fanga: „Hann
lúbarði manninn og sparkaði í hann.
Ég hafði sjaldan séð annað eins.“
Le Pen hefur neitað þessum
ásökunum og mörgum öðmm.
Flestar þeirra komu fram á síðustu

.

;" , :
> í ■■
.
...................................................

wm

Jean-Marie Le Pen: gyðingamorðin „smáatriði'*
Pierrette í „Playboy“: „Hneyksli í París“
mánuðunum fyrir kosningarnar
1986. Þá lenti hann líka í útistöðum
við skattyfírvöld og fékk ekki að
koma fram í útvarpi vegna móðg-
andi athugasemda um fjóra blaða-
menn af gyðingaættum.
Dularfullur arfur
Mesta athygli vakti sú ásökun
sósíalistablaðsins Le Matin að hann
hefði ýtt undir drykkju áfengis-
sjúklings, Huberts Lambert, en
hann arfleiddi hann að öllum eign-
um sínum, , sem átti öflugt
sementsfyrirtæki. Hann lézt 1976,
42 ára gamall, mánuði eftir að
móðir hans dó og níu mánuðum
eftir að hann samdi síðustu erfða-
skrá sína.
Frændi Lamberts, Philippe, ve-
fengdi lögmæti erfðaskrárinnar á
þeirri forsendu að hann hefði ekki
verið með réttu ráði þegar hann
samdi hana. Áður en málið kom til
kasta dómstóla sömdu Le Pen og
frændinn um að skipta á milli sín
arfínum, um 200 millj. ísl. kr. Le
Pen losnaði úr þrálátum fjárhags-
erfíðleikum og fluttist með Pierette
konu sinni og þremur dætrum í
virðulega höll í St. Cloud skammt
frá París.
Vinur Le Pens og einkalæknir,
Jean-Marie Demarquet, stundaði
Lambert áður en hann lézt og Le
Pen krafðist þess að hann lýsti því
yfír að Lambert hefði verið andlega
heilbrigður þegar hann samdi erfða-
skrána. Demarquet neitaði því og
vinátta þeirra fór út um þúfur. Til
að bæta gráu ofan á svart sagði
Demarquet í blaðaviðtali að dauði
Lamberts hefði verið „einkennileg-
an“ og kvað það „fullkominn glæp“
að gefa dauðvona ofdrykkjumanni
áfengi, án þess að fara nánar út í
þá sálma. Um leið sakaði hann Le
Pen um „sjúklegt gyðingahatur",
tók undir ásakanirnar um að hann
hefði staðið fyrir pyntingum í Alsír
og kallaði Þjóðfylkinguna „apaplán-
etuna.“
Le Pen svaraði með því að bera