Morgunblaðið - 20.05.1988, Blaðsíða 58

58
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 20. MAÍ 1988
Óssurína Bjama-
dóttir — Minning
Fædd 17. nóvember 1906
Dáin 8. maí 1988
Össurína Bjamadöttir móður-
systir mín er dáin. Það verða marg-
ir tii að sakna hennar og minnast
sem gömlu góðu ínu frænku. _En
eitt sinn skal sérhver deyja og ína
var orðin 81 árs.
Það var í Bolungarvík sem Ina
ólst upp. Foreldrar hennar voru
Kristín Ingimundardóttir og Bjami
Bárðarson frá Hóli í Bolungarvík.
Hún var fjórða elst 12 systkina.
Af þessu stóra systkinahóp eru að-
eins þijú eftirlifandi. Ásta ekkja
eftir Georg Siguijónsson,
Steingrímur físksali kvæntur
Kristínu Kristjánsdóttur og móðir
mín Jóna Bjamadóttir gift Jóni
Hjaltalín Gunnlaugssyni lækni.
Um tvítugt fékk Ina berkla en
naut þeirrar gæfu umfram tvær af
sínum systrum að lifa berklasýking-
una af. Sjálfsagt grunaði þá fáa
að hún ætti eftir að lifa flest sinna
systkina og verða þeim öllum mik-
ill stuðningur. En sjúkdómurinn tók
sinn toll. Fáar umgangspestir létu
hana óáreitta og alltaf átti hún erf-
itt með gang vegna mæði.
Ég var sjö ára þegar við flutt-
umst frá Siglufírði hingað suður.
Steingrímur móðurbróðir minn bjó
þá á Sogaveginum ásamt Kristínu
konu sinni og átta bömum sem
áttu eftir að verða fleiri. Hjá
Steingrími bjuggu amma, afí og ína
frænka eftir að þau fluttu að vest-
an.
Við vomm ijögur systkinin er
þessir flutningar stóðu yfír og eitt
á leiðinni. Steingrímur gerði sér lítið
fyrir og bætti einni hæð ofan á
húsið á Sogaveginum til að geta
hýst þessa fjölskyldu sem ætlaði
að freista gæfunnar fyrir sunnan.
Þau fjögur ár sem við nutum
gestristni Steingríms og Kristínar
konu hans vom það Kristín amma
og ína frænka sem vom miðpunkt-
urinn hjá þessum tveim stóm fjöl-
skyldum.
Ég minnist enn kolaeldavélarinn-
ar. Mesta friðarstund dagsins var
ef það náðist að vakna nógu
snemma. Þá var læðst niður í eld-
hús og sest í hlýjuna við eldinn. Á
eldavélinni kraumaði kaffíð, bætt
með exporti. Á þeirri stundu var
auðvelt að trúa því að aldurinn
væri hærri en árin sögðu til um.
Því alltaf var smáfólkinu sem vakn-
aði snemma skenkt kaffitár í morg-
unsárið ásamt mjólkurkexi til að
dífa í kaffílitinn.
Þótt ína hafí veið bamlaus sjálf
em sjálfsagt fáir sem hafa haft
hönd í bagga með uppeldi jafn-
margra bama og hún. Öll eigum
við frændsystkinin ljúfar minningar
tengdar henni. Það sést best á því
hvað hópurinn hélt mikilli tryggð
við hana eftir að hún fluttist af
Sogaveginum í Álftamýrina.
Það kom ósjaldan fyrir að ína
væri kölluð til ef erfíðleikar steðjuðu
að eða ef einhver þurfti á aðstoð
að halda eins og oft gerist á bam-
mörgum heimilum. Þá var gaman
að sitja hjá henni og hlusta. Hún
gat það sem flest böm kunna að
meta, segja sögur.
í mínum huga var Ina alltaf sam-
einingartákn ættarinnar. Hun hafði
yfírsýnina. Vissi hvar hver fjöl-
skyldumeðlimur var staddur í heim-
inum hveiju sinni og hvað hver og
einn hafði fyrir stafni. Þetta gilti
ekki aðeins um systkinabömin held-
ur einnig systkinabamabömin sem
nú em að nálgast sjötta tuginn.
Hún þekkti þau öll með nafni, fór
nærri um skaplyndi þeirra og vissi
hvað þau tóku sér fyrir hendur.
Fyrir mánuði hélt Steingrímur
upp á sjötugsafmælið sitt af mikilli
rausn. Þar vpru samankomnir flest-
ir ættingja ínu. Okkur er sjálfsagt
flestum ofarlega í huga þakklæti
fyrir að hafa fengið tækifæri til að
vera öll saman með henni svo
skömmu áður en hún lést.
Nu er ína frænka mín heillum
horfin og eftir er tóm sem aldrei
verður fyllt. Ættbogi þeirra Kristín-
ar og Bjama verður aldrei hinn
sami.
Kristín Jónsdóttir
Föðursystir okkar, ína Bjama-
dóttir frá Bolungarvík, er dáin. Mig
langar að kveðja þessa góðu frænku
mína nokkmm orðum, því fáar ef
nokkur manneskja hefur reynst
okkur systkinunum af Sogavegi
158 betur í lífínu.
ína fæddist í Bolungarvík 17.
nóvember 1906. Foreldrar hennar
vom Bjami Jón Bárðarson frá Hóli
í Bolungarvík og Kristín Salóme
Ingimundardóttir frá Vogum í
fsafírði. ína bjó í Víkinni til ársins
1950 er hún flyst til Reykjavíkur
ásamt foreldmm sínum og þau setj-
ast að á Sogavegi 158. Þar bjó fyr-
ir Steingrímur bróðir hennar og fjöl-
skylda hans.
Á Sogaveginum býr ína til ársins
1983 er hún flytur til systur sinnar
Lilju. Eftir að Lilja dó 1985 bjó ína
ein.
ína frænka giftist ekki og eign-
aðist engin böm sjálf. Fyrir okkur
frændsystkini hennar var þetta
mikið happ því með þessu móti
varð hún okkur ennþá nákomnari.
En þó að örlög ínu hafí komið okk-
ur vel, er enginn vafí á að ína hef-
ur sem ung manneskja haft aðrar
væntingar til lífsins en örlögin
bjuggu henni.
Ina smitaðist af berklum sem ung
stúlka. Á þeim tíma vom engin
þekkt lyf við þessum skæða sjúk-
dómi sem gekk undir nafninu „hvíti-
dauði". Trúlega hefur ína smitast
af systmm sínum Karitas eða Jó-
hönnu en báðar þessar konur létust
úr berklum. Á Vífilsstöðum virtist
ína fá góðan bata en nokkmm ámm
síðar eftir að hún var komin vestur
aftur tóku berklamir sig aftur upp
í henni og var hún þá send á Krist-
neshælið í Eyjafirði. Fyrir norðan
var ína „höggvin" og auk þess þind-
arskorin. Var hún með þeim síðustu
sem gengust undir þessar hrotta-
legu aðgerðir, því brátt komu lyf
sem eyddu á skömmum tíma þess-
um áður algengasta sjúkdómi á ís-
landi.
Þetta mikla mótlæti hefur reynt
á viljastyrk frænku minnar og
hennar meðfædda létta skap. En
hún lét ekki bugast enda var slíkt
hugtak ekki til í hennar orðasafni.
Ég minnist þess ekki að hafa nokk-
um tíma heyrt ínu tala um þetta
erfíðleikatímabil í lífí sínu nema þá
til að segja frá einhveiju skemmti-
legu sem hún mundi frá því. ína
þoldi ekki uppgjöf og virti lítils það
fólk sem sífellt var að kvarta yfír
erfiðleikum sem það lenti í. Hefur
hún fengið í arf sterkan vilja móður
sinnar og ömmu minnar Kristínar.
Til að lýsa viljastyrk ömmu heit-
innar ætla ég að segja litla sögu.
+
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
KRISTJÁN LEÓS,
verður jarðsunginn frá Fossvogskapellu þriðjudaginn 24. maí kl.
10.30.
Kristján P. Kristjánsson, Laila I. Kristjánsson,
Leó Kristjánsson, Elfn Ólafsdóttir
og barnabörn.
t
Þökkum hlýju og vinarhug við andlát og útför
EINARS EINARSSONAR,
Selási 10,
Egilsstöðum.
Fyrir hönd aðstandenda,
Bergur Ólason, Svanhildur Sigurðardóttir.
+
Eiginkona mín, dóttir, fósturdóttir, móðir, tengdamóðirog amma,
GUÐRÍÐUR KARLSDÓTTIR,
Brœðraborgarstfg 3,
andaðist í Landspítalanum 18. maí. Jaröarför auglýst síðar.
Fyrir hönd okkar ættingja,
Ragnar Sigurðsson.
+
DAGBJARTUR GUÐMUNDSSON,
Garðbæ,
Eyrarbakka,
sem andaöist 15. maí, verður jarðsunginn frá Eyrarbakkakirkju
laugardaginn 21. maí kl. 14.00.
Olga Ingimarsdóttir,
Erla Karlsdóttir.
+
Hjartans þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar, tengdafööur og afa,
GUÐMUNDAR J. GfSLASONAR
múrara,
Grensásvegi 46,
Reykjavlk.
Kolbrún Skaftadóttir,
Stefanfa Guðmundsdóttir,
Jóhannes Guðmundsson,
Kjartan Þór Guðmundsson,
Erna Björk Guðmundsdóttir,
Sigurbjörg Sigurðardóttir,
og barnabörn.
Hörður Felixson,
Ágúst Bergsson,
Ana C. L. Guðmundsson,
Þórunn Oddsdóttlr,
Ragnar T ryggvason
+
Innilegar þakkir fyrir vináttu og hlýhug við andlát og jarðarför
bróður okkar og mágs,
ARNÞÓRS INGVARSSONAR,
Bjalla, Landsveit.
Ragnheiður Ingvarsdóttir,
Guðríður Ingvarsdóttir, Magnús Magnússon,
Svanfrfður Ingvarsdóttir, Sæmundur Jónsson,
Þurfður Jónsdóttir, BJörgvln Kjartansson.
+
Þökkum öllum er sýndu okkur samúð og vinarhug við andlát og
útför
RANNVEIGAR HULDU MOGENSEN
frá Árnanesi.
Sérstakar þakkir til lækna og hjúkrunarfólks Vífilsstaðaspítala.
Guðný J. G. Vilmundsdóttir,
börn og barnabörn.
+
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur samúð og vinar-
hug við andlát og jarðarför litlu dóttur okkar, systur og barnabarns,
HREFNU BJARGAR HAUKSDÓTTUR.
Haukur Kr. Eyjólfsson, Guðrún Vllhjálmsdóttir,
Vera Björt Hauksdóttir,
Vilhjálmur Valdimarsson, Slgfrfður Slgurðardóttir,
Eyjólfur Jónsson, Guðbjörg Ásgelrsdóttir.
Þegar amma var níræð veiktist hún
af inflúensu sem lagði hana alveg
í rúmið. Amma var vön að rísa
mjög snöggt upp í rúminu þegar
hún vaknaði enda vönust því að
verkin ynnu sig ekki sjálf. Meðan
amma var veik hélt hún þessu
áfram en nú gekk þetta ekki leng-
ur, því það leið yfír hana í hvert
sinn sem þetta gerðist. Eitthvað
fannst henni heilsan láta standa á
sér svo hún greip til sinna ráða
frekar en að leggjast í kör. Hún
skreið fram úr rúminu sínu og
skreið fyrsta daginn einn hring í
kringum borð sem hún hafði á miðju
gólfí í herberginu sínu. Eins veik
og amma var, að maður tali ekki
um aldurinn á henni, hefði hún aldr-
ei getað þetta nema vegna þess að
hún rak sig áfram með óbugandi
vilja. Næsta dag tókst henni að
gera heldur betur og með tímanum
tókst henni að rétta sig upp og
ganga óstudd um gólf. Maður fylgd-
ist orðlaus með þessum sigri ömmu
á dauðanum, en hann hefði getað
unnið auðveldan sigur þama ef
mótspyman hefði engin verið. Miklu
fleiri sögur væri hægt að segja frá
þessari konu. Allt hennar líf var ein
samfelld sigurganga andans yfír
efninu.
Mótlæti ínu frænku í lífinu hefði
reynst veikbyggðari sál skeinuhætt,
enn ína var enginn aukvisi frekar
en móðir hennar.
Þær aðgerðir sem hún gekk í
gegnum rýrðu svo líkamsþrek ínu,
að Jiún varð alla ævi að gæta þess
að ofbjóða sér ekki. Það hefur ekki
alltaf verið auðvelt fyrir hana jafn
drífandi og dugleg og hún var að
eðlisfari. Enda sagði hún oft þegar
henni þótti seint ganga með eitt-
hvað sem henni þótti mikilsvert, að
hefði hún fulla burði yrði hún ekki
lengi að framkvæma hlutinn. En
þótt líkamsþrek frænku hafí verið
lítið þá gerði hún betur en að vinna
það upp með andlegu atgerfí. Hún
var bæði gáfuð og skemmtileg
mannesiqa sem hægt var að tala
við um alla skapaða hluti. ína hafði
gaman af góðum bókum og þá sér-
staklega að ræða um þær við ein-
hvem sem einnig hafði lesið þær.
Um nokkurt skeið rákum við ína
einskonar tveggja manna leshring.
Við lásum bæði sömu bókina og
ræddum svo um efni hennar og
innihald. Um þetta gátu spunnist
fjörugar umræður og hvaða stefnu
þær tækju var aldrei vitað fyrir-
fram.
Við sem ólumst upp í stómm
systkinahópi á Sogaveginum teljum
það eitt okkar mesta lán í lífínu að
hafa fengið tækifæii til að alast
upp með ömmu og Inu í húsinu.
Inni hjá þeim ríkti kyrrð og reglu-
semi með alla hluti og þar var
hægt að eiga góðar stundir annað
hvort við spjall eða lestur. Ekki
spillti fyrir, að maður átti oftast
vísan kandís hjá þeim, ekki síst ef
maður skaust út í búð fyrir þær.
Þessar konur tóku frá því að þær
fluttu á Sogaveginn þátt í lífi fjöl-
skyldunnar og höfðu ómæld áhrif
á okkur systkinin. Frá þeim fómm
við ávallt betri manneskjur en yið
komum.
ína hélt alla tíð mikilli tryggð
við Sogaveginn og fjölskyldu sína
þar. Það gerði hún einnig við aðra
ættingja sína og vini.
Margir urðu til að heimsækja
hana bæði á Sogaveginn og til Lilju
eftir að hún flutti þangað, enda var
hún ávallt hrókur alls fagnaðar.
Þótt ína yrði nokkuð öldmð lifði
hún alltaf í nútíðinni. Hún undi sér
vel innan um ungt fólk og nútíma-
legar skoðanir hennar á málefnum
líðandi stundar gerðu þeim oft
skömm til. Ina naut þess að fá
ættingja sína og vini í heimsókn
en tryggð hennar við fólkið sitt var
mikil. Má segja að með henni sé
gengið mikilvægt sameiningartákn
þess. Frænka var elskuð af öllum
sem kynntust henni og það vildi
allt fyrir hana gera vegna þess að
því fannst hún gefa sér svo mikið
á móti.
Fyrir hönd okkar systkinanna
kveð ég elskulega frænku okkar
og þakka enn og aftur fyrir allt það
sem hún gerði fyrir okkur og þær
minningar sem við geymum um
hana. Hvíli hún í friði.
Steinþór Steingrímsson