Morgunblaðið - 26.07.1988, Blaðsíða 58

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 26. JÚLÍ 1988
kf
H-lf
þarfiu endilega cfc gldpa. á sjónvarpi’b
pegcxr systir mln er i hciryisókn ?*'
íjafnvægi.
TM R«g. U.S. P»t 0«.—aU hghU rwervd
® 1987 Los Angetss Times Syndicsf
HÖGNI HREKKVÍSI
Bændur duglegir við að rukka
Til Velvakanda.
Mér leiðist að borga veiðileyfi í
ám og vötnum langt uppi á öræfum,
jafnvel þar sem veiði er í lágmarki.
Það sem mér leiðist enn meira er
að borga bændum fyrir þessi leyfi.
Og þeir væru vísir til þess að fara
að rukka mann um gjald fyrir að
tjalda langt frá byggð og í órafjar-
Kæri Velvakandi.
í fréttaþættinum 19:19 á Stöð 2
28. júní síðastliðinn voru birtar nið-
urstöður Verðlagsstofnunar. Þar var
bent á að verð á gosdrykkjum væri
víða hærra úti á landsbyggðinni en
á höfuðborgarsvæðinu. í þættinum
var einnig rætt við Lýð Friðjónsson,
framkvæmdastjóra Coca cola á ís-
landi, og lýsti hann yfir því, að flutn-
ingskostnaður væri helsta ástæðan
lægð frá býlum sínum.
Þegar við í þéttbýlinu forum út
á land eru bændumir strax komnir
að rukka. En svo snúa þeir því við
þegar þeir koma í bæinn og krefj-
ast þess að við borgum undir þá
sveitadvölina með sköttum okkar í
formi niðurgreiðslna, útfiutnings-
bóta, að ógleymdum öllum sjóðun-
fyrir verðmismuninum. Ég vil því
benda á að Sanitas hefur frá því í
maí 1987 greitt flutningskostnað til
umboðsmanna sinna úti á lands-
byggðinni. Þar af leiðandi greiðir
kaupmaður úti á landsbyggðinni
sama verð fyrir gosdrykki frá Sanit-
as og kaupmaður í Reykjavík.
Með kveðju,
Gerður Rikharðsdóttir, markaðs-
fulltrúi Sanitas.
um, sem fátt annað gera en að
veita ný lán og skuldbreyta þeim
eldri.
Bændur, þeir sem ég hef kynnst,
eru flestir hinir mætustu menn og
því þykir mér leiðinlegt að þurfa
að gagnrýna þá á þessum vett-
vangi. En mér er einfaldlega farið
að blöskra það virðingarleysi, sem
okkur úr þéttbýlinu er sýnt úti á
landsbyggðinni. Það má líkja þessu
við Suður-Afríku með dálitlum rétti,
þar sem mikill meirihluti lands-
manna, þeir hörundsdökku, eru
flæmdir inn á Jitla landskika, svo-
kölluð heimalönd, og þurfa leyfi til
þess að yfirgefa þau svæði. Á sama
hátt þá er vart hægt að fara hænu-
fet út fyrir höfuðborgarsvæðið án
þess að fá leyfí bænda fyrir athöfn-
um sínum, hvort sem það er ein-
hvers konar veiðimennska, að tjalda
o.s.frv. Og iðulega þarf að borga
fyrir leyfíð.
Ég vill bara að síðustu hvetja
bændur til þess að fara sér hægar
í því að sýna yfírráðarétt sinn yfír
landi, sem við öll eigum í samein-
*n8U- Reykvíkingur.
Sanitas greiðir
flutningskostnaðinn
Yíkverji skrifar
Hvers kyns kortum fjölgar nú
mjög og þá sérstaklega
greiðslukortum og bankakortum.
Kort þessi eru gefín út til ákveðins
tíma og þau þarf að endumýja
reglulega. Þá er ætlast til þess, að
korthafar komi í eigin persónu til
þess að sækja kortin. Yfírleitt er
mikið af fólki, sem bíður eftir af-
greiðslu, þegar komið er í banka
og sjaldgæft, að viðskiptavinir þurfí
ekki að bíða nokkum tíma, þar til
þeir fá afgreiðslu. Þetta er mikið
álag á starfsfólk bankanna og tekur
mikinn tíma fyrir viðskiptavini.
Þeir, sem eiga viðskipti við
greiðslukortafyrirtækið Diners Club
vita, að það fyrirtæki sendir ný
kort í pósti, þegar gildistími hinna
gömlu er að renna út. Þessi kort
eru send hingað frá Danmörku og
er ekki vitað til þess, að það hafi
valdið vandkvæðum að senda þau
með þessum hætti, þótt milli landa
sé.
Víkverji sér ekki nokkra ástæðu
til þess, að greiðslukortafyrirtækin
og bankamir stefni tugþúsundum
landsmanna til sín á hverju einasta
ári til þess að sækja endumýjuð
greiðslukort og bankakort. Úr því
að Diners Club í Kaupmannahöfn
telur óhætt að senda kortin í pósti
á milli landa má spyrja, hvers vegna
það má ekki gera hér innanlands.
Þetta mundi spara starfsfólki ban-
kanna mikla vinnu við afgreiðslu
og yrði mikill tímaspamaður fyrir
þá, sem nú þurfa að bíða lengur
eða skemur í bönkum eftir þessari
einföldu afgreiðslu.
Vonandi taka bankar og greiðslu-
kortafyrirtæki tillit til þessarar
ábendingar eða koma þá fram með
rök, sem hægt er að taka mark á
fyrir því, að þetta sé ekki hægt
innanlands, þótt það sé framkvæm-
anlegt í viðskiptum milli landa.
XXX
Magnús í Staðarskála í Hrúta-
fírði hafði samband við
Víkverja vegna ummæla um ham-
borgara“sjoppur“ hér á dögunum
og var heldur óhress. Hann benti
á, að í Staðarskála væri hægt að
kaupa rauðmaga með smjöri fyrir
690 krónur og rauðsprettu fyrir 720
krónur auk annarra rétta, sem hann
tilgreindi, og bætti því við, að súpa
fylgdi þessum réttum.. Víkverja er
ljúft að koma þessu á framfæri og
það er fagnaðarefni, að þessi ein-
faldi en góði íslenzki matur skuli
vera á boðstólum einhvers staðar
við þjóðveginn.
Það brejitir á hinn bóginn ekki
því, að erlendum ferðamönnum
þykir þetta nokkuð dýrt. Rauðmag-
inn kostar skv. þessu um 15 banda-
ríkjadali. Þeir, sem ferðast t.d. um
Bandaríkin vita, að það er hægt
að fá nokkuð myndarlega rétti fyr-
ir þá upphæð. Rauðsprettan kostar
skv. þessu um 100 franska franka
en á viðunandi veitingastöðum í
París er hægt að fá þríréttaða
máltíð fyrir um helming þeirrar
upphæðar. Þetta er auðvitað ástæð-
an fyrir því, að minna er um er-
lenda ferðamenn hér en menn höfðu
búizt við.
En alla vega er full ástæða til að
hvetja aðra veitingamenn til þess
að hafa þessa einföldu íslenzku fisk-
rétti á boðstólum eins og Magnús
í Staðarskáia gerir. Verðlagið er svo
annar þáttur n.álsins, sem ekki er
hægt að saka veitingamennina eina
um.
XXX
Utsala á bílum af árgerð 1988
vekur bæði athygli og umtal.
Það hlýtur að vera nokkuð um-
hugsunarefni fyrir bílakaupendur,
að mikill afsláttur og hagstæð
greiðslukjör eru á boðstólum. Leiðir
þetta ekki til þess, að fólk bíður
með bílakaup fram í júní ár hvert?!