Morgunblaðið - 15.09.1988, Blaðsíða 64

64
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 15. SEPTEMBER 1988
Minning:
Sigtryggur Runólfs-
son húsasmiður
Fæddur 11. júlí 1921
Dáinn 7. september 1988
Sem betur fer hef ég ekki haft
ástæðu eða tilefni til þess í gegn
um tíðina að skrifa minningargrein-
ar um mér nákomið fólk. Því vefst
mér tunga um tönn þegar á að fara
að ri§a upp 26 ára vinskap okkar
Sigtryggs tengdaföður míns.
Sigtryggur var virkilega góður
maður sem ævinlega sýndi áhuga
á því sem ég og aðrir í fjölskyld-
unni voru að framkvæma. Það var
eiginlega einn hlekkur í lífsins keðju
þegar gömlu hjónin renndu í hlað,
komu inn og fengu sér kaffí, þá
spurði hann eins og fyrir aðeins
örfáum dögum: Kalli, hvað ætlar
þú að gera í sambandi við bflaplan-
ið hjá þér? Mér þykir mjög leitt að
geta ekki svarað honum því nú eða
þegið um þær framkvæmdir góð
ráð.
Sigtryggur var mikill afí og veit
ég að yngstu meðlimir hans stóru
fjölskyldu eiga um sárt að binda
og erfítt verður að útskýra af hverju
afí kemur ekki í dag.
Það er kannski svolítið afstætt á
slíkri stundu að það situr bara eftir
gleði og ánægja yfír því að hafa
haft tækifæri til að þekkja slíkan
mann sem ávallt reyndi að sjá réttu
hliðamar á öllu. Okkar kynni
byggðust upp á virðingu og vin-
skap, við skildum hvor annan mjög
vel.
Hafí Sigtryggur þökk fyrir árin
26.
Mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur til Rósu eiginkonu minnar, Guð-
bjargar tengdamóður og bama
þeirra Sigtryggs. Hinstu kveðjur
senda einnig til elskulegs afa Guð-
björg, Rósa Björg, Kalli Maggi og
Ari.
Kalli
í dag verður til moldar borinn
frá Fossvogskirkju tengdafaðir
minn, Sigtryggur Runólfsson húsa-
smiður. Hann lést 7. sept. sl. Sig-
tryggur fæddist í Hvammi í Fá-
skrúðsfírði þann 11. júlí 1921. For-
eldrar hans voru þau Runólfur Sig-
tryggsson og Þómnn Jóhannsdóttir.
Þeim varð sex bama auðið og eru
fjögur eftirlifandi.
Þann 17. sept. 1948 kvæntist
Sigtryggur eftirlifandi konu sinni,
Guðbjörgu Sigurpálsdóttur frá Ósi
í Breiðdal. Þau hjónin hófu búskap
að Innri-Kleif á æskuheimili Sig-
tryggs. Fýrir um það bil 34 árum
flytja þau með bömin sjö til
Reykjavíkur á Suðurlandsbraut þar
sem þau höfðu keypt sér hús. Þar
bættust þijú böm í hópinn. Eftir
nokkurra ára búsetu þar fjölskyldan
fyrir þeirri þungu lífsreynslu að hús
þeirra brennur og þau missa aleigu
sína. Dýrmætasta sjóðnum halda
hjónin eftir en það eru bömin.
Með einstökum dugnaði og elju-
semi tekst þeim hjónum að koma
þaki yfír höfuð sér á nýjan leik, er
þau kaupa sér hús í Heiðargerði
11. Þá verða þau fyrir þeirri sorg
að missa yngsta barn sitt sem var
drengur.
Eg bast fjölskylduböndum við
fjölskylduna fyrir 23 árum er ég
kynntist Magnúsi syni þeirra hjóna,
en hann er fjórði í systkinaröð.
Ég minnist þess hvað þau hjónin
vom samhent í öllum sínum störfum
og hvað þeim var annt um garðinn
sinn enda hirtu þau vel um hann.
Þegar ég kynntist Sigtryggi man
ég vart eftir honum öðmvísi en
sívinnandi.
Sigtryggur var sterkur persónu-
leiki, rólegur, yfírvegaður, dulur og
flíkaði ekki tilfínningum sínum.
Hógværðin var hans aðalsmerki.
Hann átti bágt með að þola að
nokkmm manni væri hallmælt enda
talaði hann aldrei illa um nokkum
mann heldur tók hann upp hansk-
ann fyrir náungann. Hann var með
afbrigðum heimakær og lítt fyrir
að vera í margmenni.
Sigtryggur var víðlesinn og hafði
yndi af ljóðum og átti sjálfur til að
setja saman vísu og er mér ekki
granlaust um að eitthvað sé til eft-
ir hann. Uppáhaldsskáld hans var
Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.
Oft hlustaði ég á Sigtrygg yrkja
upphátt.
Honum þótti gaman að taka í
spil og minnist ég sérstaklega jóla-
boðanna í Heiðargerði 11, en þá
var mikið spilað.
Mér er ofarlega í huga hvað hann
var alltaf góður við bamabömin
sín, en þau vom orðin 28 þegar
hann lést. Alltaf vildi hann skenkja
einhveiju góðgæti að þeim er þau
komu í heimsókn og ef ekkert var
við höndina skaust hann sjálfur út
í búð eftir því.
Ég minnist tengdaföður míns
með þakklæti og hlýhug. Alltaf fór
vel á með okkur og fann ég mikinn
styrk frá honum þegar maðurinn
minn átti við veikindi að stríða.
Honum var mjög umhugað að fylgj-
ast vel með honum og ef hann gat
ekki heimsótt hann á sjúkrahús
hringdi hann ævinlega í mig.
Tengdamóður minni og öðmm
aðstandendum votta ég mína
dýpstu samúð. Að lokum kveð ég
Sigtrygg með ljóði eftir Davíð Stef-
ánsson:
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
sem enginn í vöku sér.
Ég þakka tengdaföður mínum
fyrir vináttu hans og góðar sam-
vemstundir. Fari hann í friði, friður
Guðs sé með honum.
Louisa Biering
Hann afí starfaði margt um
ævina, meðal annars var hann bóndi
í Breiðdal, húsasmiður, svo vann
hann hjá Sambandinu. Skemmtileg-
ast fannst honum að starfa sem
bóndi, það var hann bestu ár ævi
sinnar.
Hann var nokkuð mikið fyrir að
yrkja, og hafði mikið dálæti á ljóð-
um og kvæðum, var Davíð Stefáns-
son frá Fagraskógi í uppáhaldi.
Eftir afa er þó nokkuð af vísum
og ljóðum og safnaði hann vísum
saman og hélt tii haga. Vísum eftir
sjálfan sig, vinnufélagana og fleiri
sem honum fannst mest varið í og
vom vel ortar.
Hann las mikið af ljóðabók-
menntum. Einnig kenndi hann okk-
ur eldri systkinunum mikið um ljóð,
hvemig nota ætti stuðla og höfuð-
stafí.
Síðustu ár var hann veikur og
dvaldi nokkuð á sjúkrahúsum.
Við systkinin eigum eftir að
minnast hans sem afa, sem var
blíður og góður.
Við eigum eftrir að sakna elsku
afa okkar en munum minnast hans
og alls þess góða sem hann gaf
okkur og muna þann tíma sem við
áttum með honum.
Blessuð sé minning hans.
Lóa, Unnsteinn, Jón Loft-
ur og Guðbjörg Lilja.
Hjá því verður varla komist að
einhvemtíma á lífsleið manns komi
fregnir svo á óvart að vant verði
orða. Þannig varð mér er hringt
var heim til mín að kvöldi miðviku-
dagsins 7. september sl. og mér
sagt lát vinnufélaga míns og vinar
Sigtryggs Runólfssonar. Að vísu
vissi ég að hann hafði átt við nokkra
vanheilsu að stríða og orðið að
hætta störfum vegna þess, gmnaði
þó ekki að svo snögglega slitnaði
lífsþráðurinn. Það tómarúm sem
myndast við slíka frétt varir ýmist
lengur eða skemur en eftir verður
söknuðurinn og minningin um góð-
an starfsfélaga og vin sem gott og
gagnlegt var að blanda geði við.
Fljótlega eftir að ég hóf störf hjá
Innflutningsdeild Sambands Is-
lenskra samvinnufélaga í Holta-
görðum í sept. 1977, kynntist ég
Sigtryggi. Hann var þá í vinnu í
Búsáhaldadeild eins og jafnan síðan
meðan vinnuþrek hans entist. Þá
vom þar að störfum nokkrir menn
sem skemmtu sér við hina alda-
gömlu dægrastyttingu íslendings-
ins^ að búa til ferskeyttar vísur.
Ég hygg að við höfum báðir fund-
ið okkur vel í þeim hópi. í minning-
unni em það góðir dagar.
Lengst af þann áratug sem við
Sigti^ggur unnum á sama vinnu-
stað vomm við borðfélagar í mat-
sal. Gjama vitnaði hann í vísur og
kvæði er krydduðu umræðuna og
hitti tíðum í mark. Slík fím kunni
hann og gat haft yfír af ljóðum að
mér fannst með ólíkindum. Og þar
fór hann ekki á mið annars en hins
besta og fegursta í ljóðagerð góð-
skáldanna. Hvemig honum gat
unnist tími til að læra þessi ljóð,
erfiðismanninum sem ámm og ára-
tugum saman vann strangan vinnu-
Jóhannes Guðmunds-
son frá Seli - Minning
Fæddur 31. október 1899
Dáinn 6. september 1988
Er náinn ættingi hverfur sjónum
birtast í hugskotum svipleiftur,
minningar um gleði og ánægju-
stundir með ýmsum myndbrotum.
Þá er við hæfí að staldra við, láta
hugann reika og rita nokkur kveðju-
orð í þakklætisskyni fyrir samfylgd-
ina.
Nú er afí allur, Jóhannes Guð-
mundsson fæddur að Seli í Holtum
hinn 31. október árið 1899 og því
nær níræður. Hann var einn af stór-
um systkinahópi. Allir bræðumir
em látnir, en eftir lifa íjórar syst-
ur. Hann kvæntist Mettu Einars-
dóttur árið 1934, en hún dó fyrir
nokkmm ámm. Þau áttu einn son,
Helga Scheving. Metta átti einnig
böm frá fyrra hjónabandi, Borgþór
Einar Oddsson nú látinn, Rósmund
Theodór Oddsson, sem ólst upp hjá
þeim, en lést ungur af slysfömm,
og Nínu Oddsdóttur, sem bjó hjá
þeim frá fermingu. Helgi kvæntist
Lám Kristinsdóttur og eiga þau
þijú böm. Nína giftist Guðna Vil-
mundarsyni og eiga þau fjóra syni.
Ámm saman bjuggu allar fjölskyld-
umar undir sama þaki í Grandar-
gerði 15. Síðar bjuggu afi og amma
í sambýli með syni sínum Helga og
fjölskyldu I Huldulandi 18. Svona
mikil návist hlýtur að eiga sterkan
þátt í mótun minninganna.
Afí var maður lágvaxinn, fremur
þéttur á velli, snaggaralegur og vel
á sig kominn líkamlega, andlits-
drættimir skarpir. Yfírbragðið bar
merki rólyndis, enda minnumst við
þess varla að hafa séð hann skipta
skapi. Afí var á ámm áður togara-
sjómaður, lengst af hjá Bæjarút-
gerð Reykjavíkur og fyrstu minnin-
gamar um hann tengjast komu
hans af sjónum — úr siglingum,
lengri eða styttri veiðiferðum. Þá
var það segin saga að í býti morg-
uns þess dags er veiðiferðinni lauk
þá vissum við nokkuð að hveiju
dró. Vom þá komnir á skörina poka-
skjattar, einn fyrir hvem okkar
bræðranna og var hver þeirra futlur
af sælgæti. Hlýtur að hafa verið
kostuleg sjón að sjá drengjakolla
gægjast upp fyrir hliðið, sem hafði
verið komið fyrir til vamar því að
við yltum niður stigann. Vom þá
viðhafðar ýmsar kúnstir og tilfær-
ingar til að nálgast hinn dýrmæta
vaming. Þar var aldrei gert upp á
milli bamanna frekar en í annan
tíma. Einnig hlóðust í gullkassann
gripir sem enn þann dag í dag em
notaðir af bamabamabömunum.
Oft átti hann það til að taka okkur
með og sýna undraheima sjó-
mennskunnar. Sumir fengu jafnvel
að fara í stutta sjóferð með honum,
til að stilla kompás úti á Faxaflóa
eða annað slíkt. Vindurinn feykti
hárlubbanum og heldur þótti
drengjum til lífsins koma. Afí fór
inn í bræðsluhús því hann var
bræðslumaður og sýndi litlum
labbakút leyndardóma katla og
potta. Þar var hann í essinu sínu -
konungur í ríki sínu. Slíkar stundir
em verðmætar minningar.
Lestrarhestur var hann mikill.
Sérstaklega þótti honum til fomra
sagna koma; af konungum, nddur-
um og sögum þeim sem við íslend-
inga em kenndar og þykja hinar
menntuðustu. Ekki fyllti hann flokk
þeirra sem draga sannverðugleika
þeirra í efa. Þvert á móti, honum
var vel að skapi hetjulund og garp-
skapur ýmis sem þar er lýst. Trúði
hann á atburði sem þar gerðust.
Hlýddi okkur gjaman yfír einstök
efiiisatriði sagnanna og lagði
áherslu á hreysti og drengskap.
Ósjaldan rak hann okkur á gat og
vissi greinilega miklu meira en við.
Kannski þótti honum við hæfí að
vekja áhuga og virðingu okkar fyr-
ir uppmna íslendinga og alþýðu-
menningu þjóðarinnar. Skyldi eng-
inn ganga þess dulur sem hann
ætti að vita.
Afí hætti sjómennsku er aldurinn
færðist yfír. Hann var um skeið
vaktmaður í skipum lengst af hjá
Eimskipafélaginu og er hann þótti
of gamall og neyddur til að hætta,
nær áttræðu, þá var hann ekkert á
því að setjast í helgan stein. Tók
þá við tími spilakvölda og félags-
starfs með öldmðum. Ferðalög og
Spánarferðir vom reglulegir við-
burðir. Frásagnargleðin var mikil
og lýsingamar skemmtilegar og var
unun að sjá og heyra hversu vel
hann naut lífsins síðustu árin. Hann
bjó síðasta árið í Lönguhlíð, sam-
býli fyrir aldraða og hafði búið vel
um sig þar og undi sér greinilega.
Það var þar sem hann fékk áfallið,
er lagði hann í rúmið fyrir nokkmm
mánuðum, áfall sem dró hann til
dauða nær níræðan.
Þannig leita á hugann ýmis per-
sónuleg brot úr hafsjó minninganna
og eftir stendur mynd um heil-
steypta og þægilega manneskju og
eingöngu eftir að þakka fyrir sam-
fylgdina.
Dóttursynir
Afí okkar, Jóhannes Guðmunds-
son, andaðist á Landakotsspítala
6. september sl. eftir stutta en erf-
iða sjúkralegu.
Við munum hann alltaf sem afa
uppi því hann og amma bjuggu á
heimili okkar.
Afí var alltaf vel em og hans líf
og yndi vom ferðalög og ferðasögur
sem við krakkamir vomm aðnjót-
andi í æsku.
Afí eyddi stómm hluta af tíma
sínum í lestur hinna ýmsu bók-
mennta.- Þar vom fomaldar- og ís-
lendingasögur í miklu uppáhaldi og
nutum við krakkamir oft góðs af
þekkingu hans, á skólaámm okkar.
Eftir að afí hætti að vinna hitt.
hann oftar félaga sína og jafnaldra.
Þar var oft.kátt á hjalla sérstaklega
við spilamennskuna sem hann hafði
svo mikinn áhuga á. Á hátíðis-
dögum átti hann það til að taka
slag við okkur krakkana sem var
oft hin mesta skemmtun. í gegnum
tíðina hefur afi verið okkur einstak-
lega góður og alltaf tilbúinn að
gefa af sér þegar til hans var leitað.
Við emm honum þakklát fyrir
samvemna og í framtíðinni munum
við minnast hans sem gamla góða
afa.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem.)
Jói, Metta, Hildur.
Með nokkmm orðum langar mig
til að minnast tengdaföður míns,
er lést á Landakotsspítala eftir
nokkurra mánaða erfíða sjúkralegu.
Jóhannes Guðmundsson fæddist í
Seli í Holtum 31. október 1899,
sonur hjónanna Sesselju Vigfús-
dóttur frá Króki og Guðmundar
Jóhannessonar í Seli. Hann var elst-
ur flórtán bama þeirra hjóna. Bræð-
ur hans allir em famir á undan
honum, en fjórar systur em á lífi.
Það má ætla að oft hafí verið erfítt
að vera elsta bam f svo stóram
systkinahópi og það á þeim erfíðu
tímum er þá vom. Þó við hjónin
byggjum í sama húsi og tengdafor-
eldrar mínir okkar fyrstu hjúskap-
arár, þá gafst ekki mikill tími til
náinna kynna því hann var sjómað-
ur og því oftast lítið heima.
Seinustu tíu árin sem hann
stundaði vinnu var hann vaktmaður
hjá Eimskipafélagi íslands þá kom-
inn hátt á áttræðisaldur er hann
hætti. Á þessum tíma gafst mér
betra tækifæri til að kynnast hon-
um. Hann var ákaflega dulur maður
og dagfarsprúður. En seinni árin
eftir að tengdamóðir mín féll frá
og hann deildi lífí sínu meira með
okkur og bömunum fann ég best
hve auðvelt var að umgangast hann
og gera honum til hæfís, alltaf
ánægður og þakklátur. Bókamaður
var hann mikill, enda fróður um
marga hluti. Oft var gaman að
hlusta á frásagnir hans af ýmsu frá
löngu liðnum tíma, fullar af glettni
innan um alla alvömna.
Hann hafði mikið yndi af útivist
og ferðalögum. Eftir að hann hætti
að vinna fór hann margar ferðir
innan lands og utan er skipulagðar
vom fyrir aldraða.
Hann var bömunum góður afí,
sagði kannski ekki mikið en var
alltaf tilbúinn að hlusta á þau og
hjálpa þeim ef með þurfti.
Hann var alla tíð hraustur maður
og sterkur og stóð af sér marga
storma lífsins.
Nú á kveðjustund vil ég þakka
honum samfylgdina. Bið guð að
blessa hann og gefa honum góða
heimkomu. Minningin um hann
mun fylgja okkur.
Lára