Morgunblaðið - 15.09.1988, Qupperneq 68

68
886í aaaManae .ai jmoAQUTMMia .gigajhwudhom
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 15. SEPTEMBER 1988
Minning:
Hulda S. Þorsteins-
dóttirfrá Eyjólfsstöðum
í dag verður jarðsungin frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík Hulda Þor-
steinsdóttir frá Eyjóifsstöðum í
Vatnsdal. Hún andaðist 2. þ.m. eft-
ir nokkra sjúkdómslegu. Hulda var
dóttir hjónanna Þorsteins Konráðs-
sonar og Margrétar Jónasdóttur
sem bjuggu lengi stórbúi á Eyjólfs-
stöðum. Þau brugðu búi árið 1938
og fluttu til Reykjavíkur. Hugur
sona þeirra stóð ekki til búskapar.
Eyjólfsstaðir voru fyrst leigðir og
síðan seldir þeim góðu hjónum
Bjama Jónassyni og Jenny Jónas-
dóttur.
Hulda var bóndi að upplagi, en
tíðarandinn var sá að ógift dóttir
tók tæpast við búi foreldra sinna
þótti bæði vilji og hæfileikar stæðu
til þess. Tímamir hafa því betur
breyst á þeirri hálfu öld sem síðan
er liðin og mér fínnst vafalaust að
nú hefði Hulda tekið við búi á Eyj-
ólfsstöðum og víst er að hún hefði
búið bæði af rausn og myndarskap.
Ekki að efa að margur maðurinn
hefði viljað setjast í það bú með
henni. Búsæld Vatnsdals sleppir
ekki tökum á þeim sem slík gæði
kunna að meta og það kunni Hulda.
Hún fluttist hinsvegar suður með
fjölskyldu sinni og þær Unnur syst-
ir hennar héldu lengi heimili með
foreldrum sínum á Bergstaðastræti
64, fyrst með yngri systkinum
sínum. Þá var sjálfsagt að böm
legðu sig fram um að búa foreldrum
sínum sem best ævikvöld og þau
böm, sem það var hægast, sinntu
með glöðu geði þeirri skyldu tímans.
Það kom fyrst og fremst í hlut
Huldu og Unnar og bjuggu þær
með foreldrum sínum á Bergstaða-
strætinu þar til þau voru bæði höll
af heimi. Á Bergstaðastrætinu var
heimili stótfyolskyldu og þar var
sömu rausn haldið uppi og á Eyj-
ólfsstöðum.
Eftir þetta héldu þær Unnur og
Hulda saman heimili I Stóragerði
32 þar til Unnur missti heilsuna og
varð löngum að vera á sjúkrastofn-
unum. Hulda bjó þá ein í íbúð þeirra
systra og kann að hafa átt þar
margan langan daginn eftir að
starfsævinni lauk.
Ég kynntist Huldu fyrst sem
tengdasonur Kristínar systur henn-
ar og verða mér þau kynni minnis-
stæðust fyrir það hve vel hún tók
mér og hversu mikið lífsfjör geisl-
aði af henni. Þegar fjölskyldan kom
saman var hún hrókur alls fagnaðar
og gaf þar öðrum af þeirri lífsgleði
sem henni var meðfædd. Mér koma
í hug aðfangadagskvöldin í
Barmahlíð 54, þegar þau systkin
Hulda, Unnur og Konráð héldu þar
kvöldið heilagt hjá Kristínu systur
sinni og fjölskyldu hennar. En þótt
haldin væri hátíð þá var glaðværðin
og hláturinn alltaf skammt undan.
Minnisstæðust er Hulda mér þó
vegna þess hve miklu ástfóstri
dætur okkar Margrétar tvær tóku
við hana og hún við þær. Hulda
gætti þeirra ungra iðulega, m.a. í
tvo vetur sleitulaust. Það var þeim
hollur og fróðleiksríkur skóli þar
sem trúin á lífsreyndan kennarann
og frásögn hans var ótvíræð. Eitt
sinn sagði hin yngri mér það að
kvöldi dags, glóandi af fögnuði, að
þær Hulda ætluðu saman í sveit.
Hún hafði borið nokkum kvíðboga
fyrir því að eiga að fara í sveit að
sumri, en þegar Hulda ætlaði með
var henni tilhlökkunin ein í huga.
Og af því varð, þær mæðgur fóru
allar norður í Eyjólfsstaði næsta
sumar ásamt Huldu til lengri og
skemmri dvalar hjá Ingvari og Ingi-
björgu.
Hulda var einstaklega bamgóð
og líklega hefur stærsta ástæðan
fyrir því hve mikið traust böm báru
til hennar verið sú, að hún var
ætíð hrein og bein. Sagði hug sinn
vafningalaust, þegar henni bauð svo
við að horfa og hafði ríkan vilja til
þess að miðla því sem hún hafði
að gefa.
Dætur okkar Margrétar voru
ekki einu bömin sem nutu þessa.
Systkinaböm hennar og síðar böm
þeirra mörg hver fóm ekki á mis
við atlæti hennar og munu nú sakna
vinar í stað.
Straumur timans er jafn og
þungur og enginn fær stöðvað
hann. Nú er þessi góða kona okkur
horfin. Henni fylgir ríkur söknuður
og um leið innilegt þakklæti mitt,
Margrétar og dætra okkar fyrir
samfylgdina, fyrir það að hafa
auðgað Iff okkar með því að gefa
okkur hluta af sjálfri sér.
Friðgeir Bjömsson
Hulda frænka er dáin. Mig lang-
ar að minnast elskulegrar frænku
minnar og vinkonu í fáeinum orð-
um.
Hulda Þorsteinsdóttir var móður-
systir mín. Hún bjó í Stóragerðinu,
lengst af með Unni systur sinni.
Þær systur vom mjög samrýndar,
enda var alltaf talað um þær sem
Unnu og Huldu.
í bemskuminningunum bregður
upp myndum af Unnu og Huldu.
Ósjaldan fóram við spásserandi með
nesti niður í Hljómskálagarð. Þær
systur pössuðu mig oft þegar for-
eldrar mínir vora á ferðalögum og
mikið var nú gaman að fá að gista
yfír nótt hjá þeim. Þá vora sagðar
sögur sem mér era enn hugstæðar.
Margar þeirra vora af álfinum góða,
sem bjó í herberginu hennar Huldu.
Síðustu árin bjó Hulda ein í
Stóragerðinu. Mamma var vön að
hringja eða líta til hennar á hveijum
degi. Fyrir nokkram áram þegar
foreldrar mínir vora að fara í langt
ferðalag bað mamma mig að líta
til með Huldu á meðan þau væra
í burtu. Þá upphófst vinátta okkar
sem hélst æ síðan. Hulda var ekki
aðeins gömul frænka heldur góður
vinur sem alltaf var hægt að leita
til.
Hulda var mjög hress og kát og
til í allt. Kaffíhúsaferðimar og
bfltúramir veittu okkur báðum
ómælda ánægju. Oft var mikið
spjallað og alltaf þótti mér jafn
gaman að heyra sögur frá því er
við systumar voram litlar. Einnig
er mér minnisstætt þegar hún sagði
frá ferðum sínum með Gullfossi
forðum.
Hulda var mjög hreinskilin, hún
hafði ákveðnar skoðanir og var
mjög gaman að ræða við hana um
málefni líðandi stundar.
Mikið var notalegt að koma í
ijúkandi heitt súkkulaði og róleg-
heitin hjá Huldu.
Tímaleysi hijáir okkur nútíma-
fólk. Við gefum okkur alltof lítinn
tíma til að staldra við hjá þeim sem
eldri era. Hulda kunni vel að meta
þegar einhver heimsótti hana eða
hringdi.
Hulda var mjög lasin í sumar.
Hún treysti sér aldrei út, nema til
að kjósa í forsetakosningunum og
á eftir fórum við í Veitingahöllina
sem var hennar uppáhaldsstaður.
Það var okkar síðasta ferð saman
á kaffihús.
Eitt síðasta skiptið sem ég kom
til hennar bað hún mig að vera
stutta stund og halda í hönd sína,
sér liði þá miklu betur.
Höndin hennar Huldu var alltaf
hlý og styrk. Hún hafði unnið mik-
ið og sjaldan verið aðgerðarlaus.
Hún hafði leitt og styrkt þá sem
til hennar leituðu.
Drottinn vakir, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Blíðlynd eins og besta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
Allir þótt þér aðrir bregðist
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar, — Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(S.Kr. Pétursson)
Guð blessi minningu Huldu
frænku.
Guðmunda Hrönn Guðlaugsdótt-
ir
Hulda S. Þorsteinsdóttir frá Eyj-
ólfsstöðum í Vatnsdal, síðast til
heimilis að Stóragerði 32 í
Reykjavík, lést á Landspítalanum
föstudaginn 2. sept. sl. Hún hafði
átt við nokkra vanheilsu að stríða
um alllangt skeið, en veiktist svo
skyndilega og þar með vora enda-
lokin ráðin.
Hulda Sigríður, eins og hún hét
fullu nafni, fæddist að Eyjólfsstöð-
um 27. mars 1913. Foreldrar henn-
ar vora hjónin Þorsteinn Konráðs-
son bóndi og kona hans Margrét
Jónasdóttir, er bjuggu þar frá árinu
1901—1938. Foreldrar Þorsteins
vora hjónin Konráð Konráðsson og
Guðrún Þorsteinsdóttir yngri, sem
kölluð var, en þau bjuggu að Múla
í Línakradal og þar fæddist Þor-
steinn. Þau fluttu síðan að Mýram
í Hrútafírði og lést Konráð þar árið
1888, enn á besta aldri. Guðrún
flutti að Haukagili f Vatnsdal 1889
með syni sína tvo, Þorstein og Egg-
ert.
Aldamótaárið flutti Þorsteinn að
Eyjólfsstöðum. Árið eftir gengur
hann að eiga Margréti Oddnýju
Jónasdóttur Guðmundssonar bónda
þar og konu hans Steinunnar
Steinsdóttur. Jónas faðir Margrétar
var hálfbróðir Jóhannesar Nordal,
föður Sigurðar Nordal.
Þau Þorsteinn og Margrét eign-
uðust átta böm og tóku eitt í fóst-
ur. Heimilið var því ávallt mann-
margt; fjölskyldan sjálf 11 manns
auk vinnufólks, sem þá var kallað,
sérstaklega á meðan bömin vora
ung. Þetta krafðist mikillar orku
og athafna. Þorsteinn var völundar-
smiður, hann byggði nýtt og vandað
íbúðarhús 1918, hann var organisti
Undirfellskirkju og hann stundaði
ætt- og tónlistarfræði auk sjálfs
búrekstursins. Margrét var afburða
húsmóðir, enda ekki heiglum hent
að sjá um svo stórt heimili. Eyjólfs-
staðaheimilið var orðlagt fyrir
rausn og menningarbrag. Böm
t
Eiginkona mín,
RÓSA ÞORGILSDÓTTIR,
Sökku, Svarfaðardal,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri 10. september. Útför
hennar fer fram frá Vallakirkju í Svarfaðardal laugardaginn 17.
september og hefst kl. 14.00 e.h.
Gunnlaugur Gfslason.
t
GUÐJÓN E. GUÐMUNDSSON
frá Þóroddsstöðum,
áður tll helmills f Hjallalandl 14,
verður jarðsunginn frá Hallgrímskirkju, föstudaginn 16. septem-
ber kl. 13.30.
Slgrún Helgadóttir.
t
Utför sonar okkar og bróður,
GUNNARS EYÞÓRS ÁRSÆLSSONAR,
ferframfrá Frfkirkjunni í Hafnarfirði föstudaginn 16. þ.m. kl. 15.00.
Sigrföur G. Eyþórsdóttir,
Ársæll Pálsson
og systur hins látna.
t
Eiginkona mín, móðir og dóttir,
GUÐRÚN BJARTMARSDÓTTIR
frá Sandl,
Grfmsskaga 8, Reykjavfk,
lést á gjörgaesludeild Borgarspftalans þriðjudaginn 13. september.
Þorkell St. Ellertsson,
Þormar Þorkelsson,
Þorri Þorkelsson,
Álfrún Guörföur Þorkelsdóttlr,
Teltur Þorkelsson,
Hólmfrföur Slgfúsdóttir.
t
Útför föður okkar,
KJARTANS ÞORKELSSONAR
fyrrum bónda á Kjartansstöðum,
verður gerð frá Akraneskirkju föstudaginn 16. september kl. 14.30
eftir hádegi.
Kristfn Kjartansdóttlr,
Björn Kjartansson, Svala Árnadóttir,
Guörún Kjartansdóttir,
Þorkell Kjartansson,
Ásmundur Kjartansson,
Anna Lllja Kjartansdóttir, Guðmundur Óskarsson,
Ragnheiöur Kjartansdóttir,
Halldór Kjartansson, Krlstfn Valdimarsdóttir,
Svanborg Kjartansdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn og barnabarnabarnabarn.
þeirra hjóna vora sem hér fer á eftin
1. Sigurður Jónas, stórkaupm. í
Reykjavík, f. 10 maí 1901, d. 16.
aprfl 1946. Eiginkona Kristín
Hannesdóttir frá Stóra-Sandvík f
Flóa.
2. Jóhannes Nordal, iðnrekandi
í Reykjavík, f. 18. okt. 1905, d. 12.
júní 1937. Eiginkona Anna Gísla-
dóttir frá Saurbæ í Vatnsdal.
3. Guðrún Margrét, húsmóðir, f.
12. febr. 1907. Eiginmaður Magnús
Hannesson, rafvirkjam. frá Stóra-
Sandvík í Flóa. Nú látinn.
4. Unnur Sigurlaug, verslun-
arm., f. 9. nóv. 1910, d. 6. jan. 1987.
5. Hulda Sigríður, verslunarm.,
f. 27. mars 1913, d. 2. september
1988.
6. Hannes Eggert, stórkaupm. í
Reykjavík, f. 19. febr. 1918. Eigin-
kona Jóhanna Thorlacius.
7. Konráð, kaupm. í Reykjavík,
f. 31. ágúst 1919, d. 10. mars 1978.
Eiginkona Steinunn Vilhjálmsdótt-
ir. Þau slitu samvistum.
8. Kristín, húsmóðir, f. 22. sept.
1924. Eiginmaður Guðlaugur Guð-
mundsson, kaupm. frá Sunnuhlíð í
Vatnsdal.
9. Fósturd.: Margrét Oddný Jós-
efsdóttir, húsmóðir, f. 14. ágúst
1917. Eiginmaður Guðmundur Jó-
hannesson. Nú látinn.
Hulda Þorsteinsdóttir, er við
fylgjum til moldar í dag, var alin
upp á þessu stóra heimili. Þar var
glaðværð, reglusemi og hveijum
einum var innprentuð skyldurækni
og tillitssemi við menn og málleys-
ingja. Þar var öllum gert skylt að
gera kröfur til sjálfs sín og kröfu
til lífsins, að láta það ekki renna
fram hjá í tilgangs- og afskipta-
leysi. Hulda rækti þetta hlutverk
af alúð. Á skólamenntun átti hún
ekki mikinn kost frekar en flest
fólk til sveita á þessum áram. Hún
naut að sjálfsögðu venjulegrar
barnaskólagöngu og svo var hún á
Kvennaskólanum á Blönduósi vet-
urinn 1933-34. En í skóla lífsins
gekk hún og það var hennar megin-
menntun.
Þeir vora bræður Þorsteinn á
Eyjólfsstöðum og Eggert á
Haukagili, faðir minn. Við krakk-
amir á báðum bæjunum voram alin
upp með hugarfari ættrækni, enda
var ættrækniskenndin almennt
miklu sterkari á þessum áram en
nú. Hvað okkur snerti var sam-
gangur á milli bæjanna ekki mikill,
það var svo Iangt í þá daga og áin
óbrúuð á milli. En þegar við fengum
að fara út að Eyjólfsstöðum, var
það alltaf mikil hátíð. Það var tekið
svo vel á móti okkur, þar var allt
svo fínt og sérstakur blær yfir öllu.
Húsið var stórt og fallegt, enda
langbest byggða fbúðarhúsið í sveit-
inni um margra ára skeið. Og að
fara yfir ána á feiju — hvflflrt und-
ur. Eg sé enn fyrir mér Þorstein
ganga hægum skrefum niður túnið
og eitthvað af bömunum með,
renna svo bátnum út á ána eins og
ekkert væri og setjast undir árar
og róa yfir. Þetta var hámark mikil-
leikans í mínum augum.
Vegna §arlægðarinnar á milli
Haukagils og Eyjólfsstaða kynntist
ég þessu frændfólki mínu ekki mik-
ið á mínum bamsáram. Það var
ekki fyrr en árið, sem ég fermdist,
að ég kynntist Huldu að ráði, við
voram fermingarsystkin. Það fór
ákaflega vel á með okkur, en hún
sagði þó, að ég hefði stundum ver-
ið með nokkur ærsl við spuming-
amar. Þessi samvera okkar þá lagði
granninn að síðari tengslum, sem
ég mat einnig mikils. Hulda hafði
mjög sterka og heilsteypta persónu-
gerð. Hún kom sér hvarvetna vel
og var sannkölluð gæfumanneskja
þótt stundum blési á móti. Hún var
foreldram sínum og systur stoð og
stytta og hún átti tiygga vini allt
frá unga aldri. Og þótt hún ætti
ekki böm sjálf, naut hún sérstakra
vinsælda hjá bömum og bamaböm-
um systkina sinna. Það var hennar
mesta gleði að fá þau í heimsókn
eða þar sem fundum þeirra bar
saman á annan hátt. Hún var góða
frænkan, sem vildi hag þeirra sem
bestan.
Það varð hlutskipti þeirra systr-
anna, Huldu og Unnu (hún var allt-
af kölluð Unna), að halda heimili
með foreldram sínum, og síðar fyr-
ir þau, er þau voru flutt hingað til