Morgunblaðið - 26.10.1988, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 26. OKTÓBER 1988
Afturhvarfán
endurtekingar
Joan Armatrading og The Shouting Stage
„Ef ég vœri sögupersóna í
öllum þeim misheppnuðu ást-
arœvintýrum sem ég hef ort
um, hefði ég aldrei gert neitt á
tónlistarsviðinu. Hefði hrein-
lega ekki haft tíma til þess. Auk
þess hlyti ég að vera svo marg-
klofinn persónuleiki að ég væri
ekki fær um að vinna."
Þessi orð voru höfð eftir Joan
Armatrading í blaðaviðtali fyrir
skömmu. Tilefni viðtalsins var
útkoma nýrrar plötu frá henni,
sem heitir The Shouting Stage.
Þetta er þrettánda breiðskífa
þessarar ágætu söngkonu og
lagasmiðs og í stuttu máli sú
besta sem hún hefur sent frá
sér um árabil.
Að margra mati eru bestu
plötur Armatrading „Joan Arm-
atrading", Show Some Emotion
og To The Limit, sem út komu
á síðari hluta síðasta áratugar.
Eftir það varð tónlist hennar
harðari og rokkaðri, mörgum
aðdáendum til lítillar hrifningar.
Þetta voru yfirleitt ekki slæmar
plötur en heldur ekki sérlega
góðar þegar á heildina er litið.
Tónlistin á The Shouting Stage
er visst afturhvarf til síðasta
áratugar án þess þó að um
hreina endurtekningu sé að
ræða. Lögin eru flest góð og
útsetningar eru í mýkri kantinum
sem hentar tónlist Armatrading
betur en harða rokkið. Það er
bassaleikarinn Pino Paladino
sem fer með aðalhlutverkið í
undirleiknum og má með sanni
segja að hann fari víða á kostum

. «€>
á bandalausa bassanum sínum.
Þá eru einnig til staðar á þess-
ari plötu spilarar eins og Dave
Mattacks úr Fairport Conventi-
on og Alan Clark og Mark Knop-
fler úr Dire Straits. Þessir hljóð-
færaleikarar skila góðu starfi
svo og allir aðrir sem við sögu
koma.
c Yrkisefni Armatrading er það
sama og oftast áður, þ.e. brost-
in ástarsambönd og skilnings-
leysi karlmanna gagnvart kven-
fólki. Nokkuð sem hún stendur
flestum öðrum framar í að yrkja
um og svo sannfærandi er hún
oft á tíðum að erfitt er að hugsa
sér að viðkomandi atvik hafi
ekki endilega átt sér stað í lífi
hennar sjálfrar.
Sem gömlum Joan Armatrad-
ing aðdáanda geðjast mér mjög
vel að The Shouting Stage og
ef til vill ættu Tracy Chapman
áhangendur einnig að gefa
henni gaum. Chapman er nú
einu sinni bara vasaútgáfa af
Armatrading.
Gunnlaugur Sigfússon
Gölluð saga
Procol Harum var án efa ein
virtasta hljómsveit sem starf-
andi var í heiminum á árunum
frá 1967 og 1977. Þeir slógu í
gegn á eftirminnilegan hátt með
sínu fyrsta lagi, A Whiter Shade
of Pale. Hór er um að ræða ertt
eftirminnilegasta popplag allra
tíma og þetta er að minnsta
kosti eina Procol Harum lagið
sem dagskrárgerðarmenn út-
varpsstöðva hérlendis muna
eftir, eða þekkja tii með hljóm-
sveitinni. Staðreyndin er þó sú
að Procol Harum sendu frá sér
tíu stórar plötur og á þeim var
margt gullkornið að finna.
Portofolio heitir ný safnplata
sem komin er út með úrvali laga
þessarar ágætu sveitar. Ætla
mætti að það væri ekki mikið
vandaverk að fylla tvær plötur
af góðum Procol Harum-lögum,
en á einhvern óskiljanlegan hátt
hefur þeim hjá Chrysalis-hljóm-
plötufyrirtækinu mistekist hrapa-
lega. Astæða þessa er sennilega
sú að fyrstu fjórar plötur hljóm-
sveitarinnar voru ekki gefnar út
af Chrysalis og því láta þeir sér
nægja hér fimm lög af þessum
fyrstu plötum sem allar voru þó
góðar. Aftur á móti er boðið upp
á fjögur lög af Broken Barrica-
des, sem kom út árið 1971 og
er tvímælalaust þeirra lélegasta
plata, þó Something Magic,
þeirra síðasta plata, sé lítið
skárri, en af henni eru notuð tvö
lög. Sitt lagið af hvorri þessari
plötu hefði verið alveg nóg.
Plata sem þó inniheldur gull-
korn eins og A Whiter Shade of
Pale, Homburg, Shine on Brigh-
tly, A Salty Dog, Grand Hotel,
Nothing But The Truth og .fleira
góðmeti getur ekki talist alvond.
Hún hefði bara getað orðið enn
betri ef vandað hefði verið til
lagavals.
Gunnlaugur Sigfússon
Kjarnorkusviti og
pönk/fönk/jass/rokk
Bandaríska danshljómsveitin Defunkt til Tunglsins
Áárunum íkringum 1980
fór að bera mikið á nýrri
hljómsveit í undirheimum
New York borgar og þóttu
tónleikar þeirrar sveitar
vera með því besta sem
menn þekktu íþeirri borg
þar sem alltaf er verið að
leita að betri leiðum tii að
drepa tímann. Leiðandi
maður f hljómsveitinni var
básúnuleikari, sem gaf
sveitinni nýja vídd, en auk
þess þótti samleikur gítar-
leikaranna, sem voru tveir,
með ólíkindum. Hljómsveit-
in hét Defunkt og tónlistin
var feiknaþung jassblendin
fönktónlist sem kom fólki
út á dansgólfið þegar hljóm-
sveitin kom fram og hélt því
þar alla tónleikana.
Defunkt stofnuðu þrír bræð-
ur, þeir Lester, Byron og Joseph
Bowie. Ekki lágu leiðir þeirra þó
lengi saman, því Lester og Byr-
on hættu í sveitinni (Lester sneri
sér meira að jassinum með góð-
um árangri) en Joseph var eftir.
Hann hefur alla tíð síðan verið
höfuð Defunkt og lagt tónlist-
arlínurnar.
Kjarnorkusviti
1980 kom út fyrsta plata
sveitarinnar sem hét einfaldlega
í höfuð hennar og vakti platan
sú mikla athygli og þá ekki síst
í Bretlandi, þar sem vart var
annað leikið á betri dansstöðum
en tónlist Defunkt. Önnur plat-
an, Thermonuclear Sweat, þótti
enn betri og var ekki annað að
sjá en að framtíð sveitarinnar
væri björt. 1983 var Joseph
Bowie kominn svo á kaf í heróín-
neyslu að hljómsveitin leystist
upp og hann fór í langt leyfi til
endurhæfingar í Karíbahafi.
Fjórum árum síðar var hann að
fullu laus við eitrið og hóaði
neinu því sem boðið hefur verið
upp á á tónleikasviðinu hér á
landi fram til þessa. Fönktónlist-
in sem sveitin leikur er þyngri
og harðari en það sem menn
eiga að vejast og jassáhrifin
gefa henni nýja vídd. Bretar
hafa fallið fyrir sveitinni á þeirri
forsendu að hún leiki danstón-
list, en menn geta ekki síður
fallið fyrir henni vegna þess að
hún er fersk og óvenjuleg um
leið og hún er ágeng með há-
pólitíska texta. Við fyrstu áheyrn
ber kannski mest á þéttum
bassa og trommutakti sem er
leikandi um leið, en vel bjagaður
gítar og snjall trombónuleikur
Bowies setja menn út af laginu
og sýna að ekki er hægt að af-
greiða tónlistina á einfaldan
hátt. Tónlist Defunkt þótti fram-
sækin 1980 og þegar hlustað
er á síðustu plötu sveitarinnar
má heyra að enn er sveitin á
undan sinni samtíð. Víst er
koma Defunkt hingaö til lands
fengur ekki síður en koma Pere
Ubu, þó á öðrum nótum sé.
Eins og áður sagði leikur Def-
unkt í Tunglinu fimmtudaginn
3. nóvember og síðustu fregnir
herma að hljómsveitin Risaeðl-
an verði til upphitunar.
saman í sveitina að nýju. Af-
rakstur þess er platan In Amer-
ica, sem út kom fyrir nokkru,
og tónleikaferð um Evrópu sem
lýkur í Tunglinu 3. nóvember.
Viðtökurnar sem hljómsveitin
hefur fengið eftir endurreisnina
hafa verið á sama veg og var;
menn eiga varla nógu há-
stemmd orð til að lýsa tónleikum
sveitarinnar og enn þykir hún
vera í fararbroddi bandarískra
danssveita.
Hreyfing til framtíðar
Joseph Bowie hefur sagt það
um Defunkt vera hreyfingu, en
ekki hljómsveit; að hann sé að
setja tónlistarmönnum framtíð-
arinna mark til að stefna að.
Hann kallar tónlistina sem sveit-
in leikur blöndu af popptónlist,
rytmablús, rokki, fönktónlist,
bebopi, orku og spuna og óhætt
er að segja að hún sé ekki lík
ItBlf
itatsiiiiitifiii ■ i ii* i it • i a it itK i#« x » »■* ******* «*** #a»a®*»a*aaaar3».amj«aM*«i»mí,í:
KI'.lÆKfeií SSt’iRB-HtfiB ISHWBBK WBE’ fc S1: