Morgunblaðið - 26.11.1988, Síða 51
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 26. NÓVEMBER 1988
51
Minning:
Kristinn Rúnarsson
Þorsteinn Guðjónsson
heilluðu hann frá unga aldri. Aðeins
rúmlega tveggja ára þegar fjöl-
skyldan var á ferðalagi spurði hann
um nöfn fjallanna á leiðinni austur
að Kirkjubæjarklaustri og mundi
þau svo á leiðinni til baka. Myndir
af honum með bakpoka og með
göngustaf eru til frá unga aldri.
Árið sem hann var skiptinemi í
Bandaríkjunum ferðaðist hann um
og gekk og kleif fjöllin þar. Einnig
var hann búinn að ferðast mikið
um Noreg, Alpana, Suður-Ameríku
og Nepal. Svona er hægt að halda
áfram endalaust en það er sama
hvaða minningar koma upp í hug-
ann, þá er minning um einstaklega
góðan dreng skýrust, dreng sem
bæði var skapgóður og hjálpsamur.
Þorsteinn fór sína síðustu ferð
ásamt Kristni Rúnarssyni æskuvini
og jafnaldra. Þeir höfðu kynnst í
bamaskóla og bundist miklum vin-
áttuböndum. Snemma kom í ljós
sameiginlegur áhugi á útiveru og
öllu því sem henni tengist og sér-
staklega voru það fjöllin sem heill-
uðu. Fyrir þá voru fjöllin ekki bara
há. Þau voru takmark til að ná,
sigur sem var verðlaunaður með
tilfinningum sem svo margir leita
að en fínna aldrei.
Megi þeir hvíla í friði í landi hins
mikla fjallaanda.
„í moldinni geymast margra alda spor.
Hver minnist þeirra, sem tróðu fjallastíginn?
Ef greina má slóð, er gatan orðin vor,
en gömlu manna sól til viðar hnigin."
(Davíð frá Fagraskógi.)
Systkinin,
Hafdís, Sævar, Helga og
Rannveig.
Eitt af því besta sem nokkur
maður getur eignast í lífinu eru
góðir vinir. Þetta er staðreynd sem
flestir vita að er sönn en leiða hug-
ann sjaldan að. Ástæðan gæti verið
sú að góðir vinir verða svo stór hluti
af lífinu að óhægt er að hugsa sér
að um sé að ræða eitthvað gott sem
manni hafi hlotnast. „Enginn veit,
hvað átt hefur, fyrr en misst hefur.“
Minning:
Vegna mistaka í vinnslu blaðs-
ins féll niður kafli úr þessari
minningargrein i blaðinu í gær.
Hún birtist hér aftur í heild og
biður Morgunblaðið alla aðstand-
endur velvirðingar.
Hinn 17. nóvember síðastliðinn
andaðist í St. Jósefsspítala í Hafn-
arfírði Finnbogi Hallsson, trésmíða-
meistari.
Bogi fæddist 25. nóvember 1902
á Stóra-Fljóti í Biskupstungum.
Hann var sonur Halls Guðmunds-
sonar og Jámgerðar Jóhannsdóttur.
Hann ólst upp á Þórarinsstöðum
hjá föðursystur sinni, Jóhönnu, og
manni hennar, Ögmundi Svein-
bjömssyni.
Bogi fluttist til Hafnarfjarðar
1924 og árið 1926 fluttist móðir
hans til hans og bjó hún hjá honum
og konu hans alla tíð þar til hún
lést. Hann reyndist móður sinni
hinn besti sonur.
Bogi hóf nám í smíðum hjá Lár-
usi Lámssyni 1928, fékk sveinsbréf
í iðninni 15. febrúar 1932 og meist-
arabréf í húsasmíði 21. mars 1945.
Árið 1932 steig Bogi mikið gæfu-
spor er hann kvæntist Ástveigu S.
Einarsdóttur, ættaðri úr Ólafsvík.
Hún var dóttir hjónanna Efemíu
Vigfúsdóttur frá Kálfavöllum í
Staðarsveit og Einars Jónssonar frá
Skammadal í Mýrdal. Bogi og
Tíminn sem liðið hefur frá því
að fréttin barst um fráfall þeirra
Kristins og Þorsteins hefur verið
erfíður. Það er svo erfitt að trúa
því að þeir komi ekki aftur. Það
er erfítt að sætta sig við að ánægju-
stundimar verði ekki fleiri sem við
fáum að njóta með þeim félögum.
En tíminn líður og við vitum að það
mun gera lífið léttbærara að rifja
upp allar þær ótalmörgu góðu
stundir sem við höfum átt með þeim
síðastliðin 11 ár. Bæði með öðrum
vinum þeirra og kunningjum og
einnig með næstu kynslóð.
Við vottum foreldrum og systkin-
um Kristins og Þorsteins alla okkar
samúð og þér, Hildur. Kæra vin-
kona.
Það voru forréttindi að kynnast
þeim. Það voru mikil forréttindi að
eiga þá sem vini.
Viðar Gylfason,
Oddur S. Jakobsson
Öll vitum við að lífið og dauðinn
ferðast saman. Hinsvegar hugsum
við lítið um dauðann, við sem lifum,
og fyrir okkur táknar hann oft
endalok.
í lífí sem nú spannar aldarfjórð-
ung hef ég sjaldan orðið vitni að
dauða, nema í íjarska, fundið til
augnablikssamúðar og svo haldið
áfram að sinna mínum störfum. En
þegar mér bárust fréttir þær þann
25. okt. sl. að verðandi mágur minn,
Þorsteinn Guðjónsson, og æskuvin-
ur hans, Kristinn Rúnarsson, hefðu
verið týndir síðan 18. okt. og engin
von um að þeir væru á lífí, var eins
og af mér væri tekið skjól og kald-
ar staðreyndir lífsins nístu mig. Ég
skil nú hvað harmdauði merkir.
Ungu fólki er ekki ætlað að deyja
heldur á það að eiga framtíðina
fyrir sér, eignast heimili og verða
hamingjusamt. En hvað sem öll
okkar áform segja, þá ráða lífið og
dauðinn. Og á svona stundum
skynjar maður hve máttlítill maður-
inn er, ásamt sorginni læðist von-
Ágústa bjuggu alla sína búskap-
artíð í Hafnarfirði. Börnin þeirra 6
eru: 1. Garðar, húsasmiður, var
kvæntur Grétu Kristjánsdóttur, sem
er látin. 2. Einar Emil, blikksmíða-
meistari, kvæntur Sesselíu Guðrúnu
Þorsteinsdóttur. 3. Ingveldur Guð-
rún, gift Pálma Viðari Samúels-
syni. 4. Auður Hanna, gift Birgi
Rafni Gunnarssyni. 5. Sigurður
Ágúst, húsasmiður, kvæntur
Guðríði Einarsdóttur. 6. Hulda Kol-
brún, gift Davíð Bimi Sigurðssyni.
Ásta lést 5. apríl 1959 og höfðu
þau Bogi þá búið saman í farsælu
hjónabandi í 27 ár. Bogi og Ásta
voru einstaklega samhent hjón, því
var það honum mikill missir þegar
hún féll frá.
Bogi átti miklu barnaláni að
fagna og naut hann þess í ríkum
mæli í ellinni.
Hann var einstaklega hjálpsamur
maður og nutum við hjónin þess á
okkar fyrstu hjúskaparámm, því
hann var ætíð boðinn og búinn til
hjálpar þegar við vomm að reisa
okkur þak yfir höfuðið
Ég get ekki látið hjá líða að minn-
ast þess hve Bogi var léttur í lund
og hafði einstakt lag á að koma
fólki í gott skap. Hann hélt kímni-
gáfu sinni allt fram í andlátið. Þó
var hann alvömmaður en notaði
kímnina þegar við átti. Ég minnist
leysið inn. Biturleiki útí lífið, af
hveiju þeir, af hveiju nú?
Á slíkum stundum þurfa ástvinir
og ættingjar styrk til að horfast í
augu við lífið á ný. Auk trúar þá
held ég að mestan styrk megi finna
í því að minnast þessara góðu
manna, lífshlaups þeirra, skoðana
og manngildis.
Strax á unga aldri fóm þeir vin-
imir að ganga á fjöll. Þeir höfðu
ást á náttúmnni, hreinni og óspilltri.
I bijósti beggja bjó sú mannlega
hvöt að vilja sigrast á erfíðleikum
og eigin ótta. Gefast ekki upp held-
ur stefna ávallt uppá við.
Til þess þurfti þolinmæði og
þrautseigju. Óg hana áttu þeir ekki
bara fyrir sjálfan sig því þeir höfðu
þolinmæði til að kenna og bera
umhyggju fyrir sínum ættingjum
og vinum.
Þorsteinn dvaldi í Bandaríkjum
Norður-Ameríku í eitt ár sem skipti-
nemi og þar komst hann í kynni
við hina hlið okkar þjóðfélags, fá-
tæklingana sem em utangátta. Þó
hann ræddi ekki um það setti þetta
svip sinn á skoðanir hans og reynd-
ar má segja um þá báða að þeir
hafí ekki sóst eftir vindi samfélags-
ins heldur litið í eigin barm og tek-
ist að vera þeir sjálfir, nokkuð sem
reynist örðugt.
Heimspeki, hugsun hins mennt-
aða manns, var nokkuð sem báðir
veltu mikið fyrir sér. í góðra vina
hópi var lífsgátum oft velt fyrir sér
og þeir spurðu mig oft í þaula um
þau atriði í lífí manns sem maður
tekur góð og gild og hugsar varla
útí. Þess á milli var sungið og dans-
að því báðir vom skapgóðir og stutt
var í glens og grín. I þeirra vina-
hópi er skarð fyrir skildi.
Ég minnist þeirra í þátíð. Þeir
vom. En í huga mínum em þeir.
Ég ber virðingu fyrir hugrekki
þeirra og skapfestu. Lausir við allan
glannaskap, Þorsteinn og Kristinn
vom menn sem sífellt buðu sjálfum
sér birginn. Neituðu að hreiðra um
sig á syllum okkar hinna. En jafn-
framt vissu þeir um sín takmörk
eins og okkur er ljóst að ekki hafa
allir þann eldmóð sem þarf til að
skríða útúr skjólinu til að öðlast
þekkingu og skilning á sjálfum sér
og lífinu.
Ég geng áfram um lífsins braut
án þeirra en ég hef fengið nesti að
gjöf frá þeim. Það er að leita að
mannkostum inní hveijum og einum
en ekki að dæma menn eftir útliti.
Virða hvem hlut stóran og smáan
fjölskyldufundanna þar sem hann
var hrókur alls fagnaðar og gerði
öllum glatt í geði. Þeir vom ófáir
laugardagseftirmiðdagar sem við
hjónin og elstu dætur okkar ásamt
tengdaforeldmm mínum eyddum á
heimili Boga og Ástu og var þar
oft glatt á hjalla, þrátt fyrir heilsu-
leysi húsmóðurinnar sem ágerðist
mjög seinni árin. Þetta em ógleym-
anlegar stundir.
Bogi bjó einn öll sín ekkjumanns-
ár þar til fyrir rúmu ári að heilsan
bilaði og hann naut umönnunar á
Hrafnistu í Hafnarfirði. Nú er hann
kominn til Ástu sinnar og veit ég
að þar hafa orðið fagnaðarfundir.
Eg og fjölskyldan mín öll eram
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast Boga.
Blessuð sé minning hans.
Holger Clausen og íjölskylda.
Finnbogi Hallsson
trésmíðameistari
og temja sér þolinmæði til að um-
gangast alla af tillitssemi. Uppgjöf
og vonleysi er ekki í anda þeirra.
Þeir vom hógværir en viljasterkir.
Kristinn og Þorsteinn vom báðir
í miklum metum hjá fjölskyldum
sínum og þeir vom, e.t.v. án þess
að gera sér grein fyrir því, aflvaki
jákvæðra strauma, stoðir og stytt-
ur. Þeirra harmur er þungur en
minning um góða drengi lifir og
minning Þorsteins og Kristins er
hrein og tær eins og náttúra sú er
sem þeir unnu svo mjög.
Þessi tími hefur verið erfíður
ættingjunum en litlu systkinabömin
hans Þorsteins, þau sem honum
þótti svo vænt um, hafa í óvitaskap
sínum krafíst þess að lífíð gangi
sinn gang. Komið fólki til að brosa
crepnum tárin og herða sig upp.
Enn er von. Og eins og dauðinn
hrifsar mann frá hugsun um lífíð
þá kemur lífíð aftur og krefst at-
hyglinnar. Og þannig mun ófætt
bam Kristins f fyllingu tímans krefj-
ast þess af Hildi móður sinni að
lífíð haldi áfram og ég bið góðan
Guð að blessa þau.
Ég bið hann líka að blessa alla
aðra aðstandendur og vini þeirra
og vona að þessar máttvana línur
megi verða örlítil huggun harmi
gegn.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér,
hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
Halldór Kiljan Laxness.
Þórður Bogason
Símar 35408 og 83033
Soleyjargatao.fi. Sunnubraut
Lindargata 39-63 o.fl.
Hverfisgata 4-62 o.fl.
Skúlagata
Laufásvegur 58-79 o.fl.
Skipholt 40-50 o.fl.
3Nt*0miMbifeifr
KOPAVOGUR
AUSTURBÆR