Morgunblaðið - 19.01.1989, Side 45

í>g«>r HAÍtMAl er KUOAriTJTMMrí öiaA.IffVRIOHOM
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR Í9. JANÚAR 1989
45
Kveðja frá nemendum og
starfsfólki Ártúnsskóla
Hann Jón Ingvar er dáinn. Löngu
og erfiðu stríði þessa litla drengs
við illkynja sjúkdóm er lokið. 9 ára
gamall er hann burtu kallaður úr
heimi og ekki virtist vera önnur
lausn frá miklum þjáningum.
Það er oft erfitt að sætta sig við
þennan dóm, sérstaklega þegar sá
dómur er upp kveðinn yfir ungu
lífi sem átti allt lífið framundan.
Spurningin um réttlæti dómsins er
áleitin, en við henni fást engin svör.
Kynni okkar af Jóni Ingvari hóf-
ust haustið 1987, þegar hann kom
í nýja skólann sinn, Ártúnsskóla.
Þá þegar var sjúkdómurinn er hreif
hann á brott frá okkur farinn að
setja verulegt mark á þennan litla
dreng. Engu að síður var lífslöngun
hans og lífsgleði öllu yfirsterkari
og undi hann sér hið besta í skólan-
um. Bekkjarfélagar hans reyndust
honum líka sómafélagar og tryggir
vinir, sem gerðu honum lífið bæri-
legra með ýmsum hætti. Þeirra
söknuður er mikill, nú þegar séð er
á bak góðum dreng og vini.
Starfsfólk og nemendur Ártúns-
skóla votta foreldrum Jóns Ingvars
sína dýpstu samúð og biðja algóðan
Guð að gefa þeim styrk til þess að
standast þá miklu raun sem þeim
er nú búin. Styrkur okkur öllum til
handa hlýtur að vera í því fólginn
að trúa því að Jón Ingvar eigi vísan
sælan samastað hjá Guði, laus við
þær þjáningar sem lífíð hér á jörðu
bjó honum.
Hugur okkar er hjá elskulegum
vini í hinstu för hans. Megi Jón
Ingvar eiga góða heimkomu í
himnaríki og njóta þar yndis í faðmi
alföður.
Þegar dauðinn knýr dyra erum
við alltaf óviðbúin, jafnvel þótt við
vitum að hvetju stefnir. Þetta varð
ég áþreifanlega vör við er ég frétti
um andlát litla frænda míns, Jóns
Ingvars.
Hann lést að kvöldi 6. janúar sl.
eftir langvarandi og illkynja sjúk-
dóm, sjúkdóm sem manni fínnst að
böm eigi ekki að fá.
Jón Ingvar var fæddur 10. des-
ember 1979 og var annað bam
þeirra Kristínar Einarsdóttur og
Erlendar Ingvars Jónssonar, fyrir
áttu þau Einar og síðar eignuðust
þau Atla Má. Það er erfitt fyrir
fullorðna að skilja dauðann, en ekki
síður fyrir bræður hans svo unga
að skilja og sætta sig við að horfa
á eftir bróður sínum.
Þessa sjúkdóms varð fyrst vart
þegar hann var einungis tveggja
og hálfs árs, en eftir velheppnaða
læknismeðferð glæddust. vonir um
að tekist hefði að vinna bug á hon-
um. Þessar vonir urðu að engu þeg-
ar sjúkdómsins varð vart tæpum
fimm árum síðar.
Það var aðdáunarvert að horfa
uppá það hugrekki og þá hetjudáð,
sem hann og foreldrar hans sýndu
í baráttunni við veikindin og ekki
síst þann styrk er þau veittu honum
í lokin.
Eg kynntist Jóni Ingvari vel er
hann var hjá mér hluta úr degi í
nokkra mánuði er hann var á öðru
ári og seinna vildi þannig til að
hann var hjá mér á bamaheimili í
eitt ár. Auk þess hefur alltaf verið
góður samgangur milli fjölskyldn-
anna.
Það kom fljótt í ljós að hann
hafði mikla hæfileika á sviði mynd-
listar og bera teikningar hans og
myndir þess glögg merki. Hann bjó
líka til heilu sögurnar um myndim-
ar sínar, sögur sem báru vitni um
ftjótt og skemmtilegt ímyndunar-
afl.
Að skrifa um ævi níu ára bams
er erfitt, þótt minningamar séu
margar og læt ég því þessi fátæk-
legu orð duga.
Elsku Kristín, Elli, Einar og Atli
Már ég sendi ykkur mínar inni-
legustu samúðarkveðjur, megi allar
góðar vættir blessa ykkur og
styrkja.
Margrét frænka.
Það er alltaf sárt að sjá á eftir
þeim, sem okkur þykir vænt um.
Öllu sárara er að þurfa að kveðja
þá, sem hefðu átt að eiga lífíð fram-
undan sér. Að vera 9 ára og rétt
að byija að takast á við lífið, skóla-
gangan hafín, fyrstu bækurnar
lesnar og lífið bíður f sínum fjöl-
breytileik, og verða að deyja er ein-
hvem veginn óréttlátt. En orð sem
réttlæti og óréttlæti ætti ef til vill
enginn að nota á slíkri stundu sem
þessari, til þess erum við of fáfróð.
Jón Ingvar Erlendsson lést föstu-
daginn 6. janúar sl. í Landspítalan-
um.
Vinur okkar, Jón Ingvar, var
bjartur og íjörugur strákur, mjög
skýr og greindur. Hann var oft
sjálfum sér nógur og gat dundað
sér tímunum saman við að lita og
teikna og voru teikningar hans
mjög þroskaðar og skemmtilegar.
Hann hafði lært að tjá sig með því
að mála, lita og teikna. „Þegar mér
líður illa, er reiður eða illt í höfð-
inu, þá mála ég og mér líður þá
betur,“ sagði hann eitt sinn. í
ímyndunarleikjum voru geimvemr
hans uppáhald, þar fékk leikgleðin
mikla útrás. Jón Ingvar var frekar
hár í lofti og myndarlegur strákur.
Það er óskaplegt sárt að sjá þennan
góða dreng fara svo ungan, hann
kynntist svo litlu af lífinu.
Á þriðja ári kom upp æxli í höfði
sem átti eftir að valda andláti hans.
Eftir erfíðan uppskurð hér heima
fór hann í geislameðferð til Dan-
merkur. Var þá óvíst hvort hann
ætti afturkvæmt. En meðhöndlunin
gekk betur en nokkur þorði að vona
og kom hann heim heill og frískur.
I nokkur ár gerðu allir sér vonir
um, að Jón Ingvar ætti góðar líkur
á að fá að lifa og verða stór. En
þá tók æxlið sig upp aftur. Áfallið
var auðvitað ólýsanlegt. Var æxlið
fjarlægt með aðgerð og erfíð lyfja-
meðferð reynd, sem lofaði reyndar
litlu. Sl. vor tók æxlið að vaxa að
nýju og var þá vitað, að Jón Ingvar
ætti sér ekki batavon. Hann vissi
þá sjálfur, hvað að var og að ekk-
ert var hægt að gera, aðeins hægt
að lina þjáningar hans. „Mamma,
ég er ekki svo viss um að meðulin
hafí drepið allar illkynja fmmum-
ar,“ sagði hann við mömmu sína
eftir lyfjameðferðina.
Þetta var erfíður tími fyrir vin
okkar, foreldra hans og bræður.
En þau reyndu að lifa sem eðlileg-
ast og leyfa bræðmnum að njóta
tímans sem best. Jón Ingvar var
þó ótrúlega sterkur og lifði níunda
afmælisdaginn sinn.
Það er ekki hægt að setja sig í
spor Kristínar og Erlendar, foreldra
hans, að missa son sinn svo ungan.
En þau hafa staðið mjög vel saman
og styrkt hvort annað. Það hlýtur
að þurfa sterka sál og jákvætt við-
horf til lífsins að standast slíkan
missi. Þetta er ekki síður erfitt fyr-
ir Einar, 12 ára bróður hans, sem
sér góðan vin sinn fara í burtu.
Jón Ingvar vissi að hverju stefndi.
Hann var hugrakkur tappi enda
þekkti hann bræðurna Ljónshjarta,
sem fóm til grænu dalanna í
Nangijala. Það er fallegt að eiga
sér draum um betri tíma og Jón
Ingvar var sáttur við að fara þang-
að. Þar bíði amma Gúa með pönnu-
kökur handa sér.
Hvíli Jón Ingvar, vinur okkar, í
friði.
Rannveig Einarsdóttir,
Kristján Hjaltason.
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum.)
Þessi orð skáldkonunnar koma
mér í hug þegar við kveðjum lítinn
vin í hinsta sinn.
Jón Ingvar var annar í röðinni
af þrem drengjum þeirra Kristínar
Einarsdóttur og Erlendar Ingvars
Jónssonar.
Elstur er Einar, fæddur 12. des-
ember 1976, þá Jón Ingvar fæddur
10. desember 1979 og yngstur Atli
Már, fæddur 25. júlí 1985.
Eg kynntist þessum litla dreng
aðeins nokkurra mánaða gömlum,
þegar við fluttum í Suðurhólána.
Hann var kátur lítill „Pjónki" sem
átti það til að kútveltast á stóra
bróður sínum Einari, sem þá var
þriggja og hálfs árs og sem skreið
á gólfínu eins cg litli bróðir vegna
fötlunar sinnar.
Kynni okkar foreldranna hófust
í gegnum bömin okkar, því Ásdís
dóttir mín og Einar höfðu verið
saman á Múlaborg, og ég man enn
hve hrifin hún vað sjá uppáhalds
barnið sitt af dagheimilinu flytja í
sama hús og hún.
Eg laðaðist strax að litlu bjart-
hærðu snáðunum og þótti gaman
að fá að líta eftir þeim þegar þurfti,
eða fá þá í heimsókn upp til mín
með mömmu sinni.
Jón Ingvar var varla meira en
sjö mánaða þegar hann uppgötvaði
að hann gat meira en bara tekið til
Anna Jóhannes-
dóttír - Kveðjuorð
Okkur langar með fáum orðum
að kveðja kæra vinkonu.
Leiðir okkar lágu fyrst saman
þegar við byijuðum allar með
brennandi áhuga í fímleikum. Alltaf
vorum við samferða í tíma og ekki
var sleppt úr æfirigu. Þó árangurinn
yrði ekki merkilegur var félags-
skapurinn góður og ávallt glatt á
hjalla. Kunningsskapurinn þróaðist
svo upp í vináttu sem hélst þó leið-
ir lægju sitt í hvora áttina.
Anna útskrifaðist sem stúdent
fyrst af okkur vinkonunum sem
sýndi aðeins að hún leiddi hópinn
og fór hljóðlega að. Ekki var mikil
fyrirferð í kringum Önnu og alltaf
var hún þar sem við vildum hafa
hana, tilbúin að hlusta og hjálpa
ef með þurfti.
Eftir því sem árin liðu virtust
vinasamböndin aðeins styrkjast, því
alltaf gátum við sest niður og spjall-
að þó oft liði langur tími á milli
þess að við hittumst.
Þrátt fyrir að Anna ætti við þenn-
an erfiða sjúkdóm að stríða, sýndi
hún okkur ótrúlegan kjark og
lífsvilja og það var fátt sem gat
stoppað hana af. Hún horfði raun-
sæisaugum á það sem beið hennar
og kenndi okkur þá um leið að gleðj-
ast meira yfír bjartari hliðum tilver-
unnar frekar en að einblína á þær
dekkri.
Það er alltaf sárt þegar ungir
deyja en þegar við hugsum til baka
sjáum við hversu mikinn kjark Anna
sýndi með því að horfast i augu við
örlögin og taka þau í sátt. Hún var
þannig vel undir þetta búin og hjálp-
aði okkur að takast á við hlutina
eins og þeir komu fyrir.
Að lokum viljum við þakka Önnu
fyrir samfylgdina og gleðjumst yfir
því að hafa fengið að kynnast henni.
Nanna, Sigga og Lúcía
í neðstu hillunni hjá mér, hann gat
skriðið upp í hana og þar skríkti
hann af ánægju, en svo brast kjark-
inn þegar hann vildi niður aftur,
hann var þó fljótur að vinna þessa
þraut eins og aðrar og erfíðari síðar.
Þeir döfnuðu vel bræðumir, und-
ir handleiðslu og ástar góðra for-
eldra.
En sumt er það sem við fáum
ekkert við gert og getum ekki skil-
ið. Rúmum mánuði eftir tveggja ára
afmælið hans, gætti ég hans sem
oftar, hann var með smá hita litla
skinnið og vildi bara láta halda á
sér. En litli vinurinn var veikari en
við héldum, og þurfti í skyndi á
sjúkrahús. Þetta var erfiður dagur
fyrir foreldra hans, en því miður
bara sá fyrsti. Ekki liðu nema fáir
mánuðir þar til sjúkdómurinn
greindist og lítill drengur gekk í
gegnum erfiða skurðaðgerð og
geislameðferð.
Hann hresstist furðu fljótt og
leit út fyrir að hann hefði yfírunnið
meinið.
Einar og Jón Ingvar voru mjög
samrýndir bræður, léku sér mikið
saman og það sem annar fékk varð
hinn að fá líka. Og þegar Einar
byijaði í skólanum þurfí Jón Ingvar
líka að fá tösku. Og ekki hallaði á
með afmælisgjafír því þeirra veisla
var sameiginleg.
Jón Ingvar átti fallegt bros og
falleg augu, hann var blíður í eðli
sínu og þegar hann læddi hendi
sinni í lófa minn eða tók um hálsinn
á mér snerti hann alveg sérstakan
streng.
Þegar veikindi hans tóku sig upp
aftur var eins og hann þroskaðist
og öðlaðist ótrúlegan innri styrk
sem hann miðlaði öðrum, og ekki
hvað síst foreldrum sínum.
Hann vissi hvert stefndi og þegar
amma þeirra „amma Gúa“ eins og
þeir kölluðu hana dó fyrir rúmu
ári, þá sagði hann að hún væri far-
in til annars lands í öðru heimi og
þar biði hún eftir honum.
Því veikari sem hann varð, því
sterkari varð hann andlega, og
beitti öllum sínum töfrum við að
hughreysta aðra.
Nokkrum dögum áður en hann
lagðist inn í síðasta sinn, spurði
hann mig hvort ég vildi eklri fá
mynd ef hann teiknaði hana handa
mér, ég gæti átt hann alltaf. Hann
eyddi miklum kröftum í þessa mynd
og mér finnst ég rík að eiga hana,
ásamt öðrum hlut sem hann eitt
sinn gaf mér.
Elsku Einar minn, missir þinn
er mikill, en mundu að Jón Ingvar
og Gúa amma eru saman og fylgj-
ast með þér og þykir alveg jafn
vænt um þig þó þau geti ekki sagt
þér það í orðum og mundu að nú
er Jón Ingvar ekki veikur lengur
honum líður vel hjá Guði og englun-
um.
Elsku Kristín og Elli, og Atli Már
guð gefi ykkur styrk til að mæta
sorginni og finna huggun og frið.
Þetta er tómarúm verður aldrei fyllt
nema með ljúfum minningum um
fallegan og góðan dreng. '
Sigrún Guðgeirsdóttir, Ásdís
og Vilhjálmur Ásgeirsbörn.
Birting afmælis- og
minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafin-
arstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði að
berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.
í minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Ekki eru tek-
in til birtingar frumort ljóð um hinn látna. Leyfilegt er að birta ljóð
eftir þekkt skáld, 1—3 erindi og skal þá höfundar getið. Sama gildir
ef sálmur er birtur. Meginregla er sú, að minningargreinar birtist
undir fullu nafni höfundar.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar
greinar um fólk sem er 70 ára eða eldra. Hins vegar eru birtar af-
mælisfréttir með mynd í dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er á það lögð að handrit séu vel frá gengin, vélrituð
og með góðu línubili.
t
Ástkær sonur okkar og bróðir,
LÝÐUR SIGURÐUR HJÁLMARSSON,
Vitateig 4,
Akranesi,
verður jarðsunginn frá Akraneskirkju föstudaginn 20. janúar kl.
14.00.
Katrín Karlsdóttir, Hjálmar Lýðsson.
Esther Hjálmarsdóttir, Gunnar Örn ísleifsson,
Valur Karl Hjálmarsson,
Hafdis Björg Hjálmarsdóttir,
Hulda Mekken Hjálmarsdóttir.
t
Útför bróður okkar,
SIGURÐAR HELGASONAR,
sem andaðist 13. þ.m. verður gerð frá Dómkirkjunni föstudaginn
20. janúar kl. 13.30.
Valgerður Helgadóttir,
Katrín Helgadóttir,
Torfhildur Helgadóttir,
Jóhanna Helgadóttir,
Ingibjörg Helgadóttir,
Magnús Helgason.
t
Innilegar þakkir færum við öllum, sem vottuðu okkur systkinunum
og fjölskyldum samúð við fráfall og útför móður okkar,
INGIBJARGAR ÓLAFSDÓTTUR
frá Vatnsdal,
Vestmannaeyjum.
Ásta Hlldur Sigurðardóttir,
Högni Sigurðsson,
Ólafur Sigurðsson,
Sigríður Sigurðardóttir,
Hulda Sigurðardóttir,
Ólafur T ryggvason,
og fjölskyldur okkar.