Morgunblaðið - 23.02.1989, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. FEBRÚAR 1989
Spilagleðin sigrar
Ein af bestu erlendu plötum
sfðasta árs var platan The Travel-
ing Wilburys, Vol. 1. Á umslagi
plötunnar er ekki getið réttra
nafna helstu flytjenda, en 6 um-
slaginu má glöggt þekkja þá Bob
Dylan, Jeff Lynne, Tom Petty, Roy
Orfoison og George Harrison.
Þar sem téð plata var ein sölu-
hæsta erlenda plata síðasta árs
og selst reyndar enn vel, kemur
ofangreint líklega fáum á óvart.
Þaö breytir því þó ekki aö þótt
dómur um plötuna hafi þurft að
víkja fyrir umfjöllun um innlenda
plötuútgáfu, þá á hún þaö skilið
að eytt só á hana einhverjum orð-
um.
Það er greinilega spilagleði sem
liggur aö baki þessarar plötu og
það er spilagleðin sem gerir hana
einkar áheyrilega. Tónlistin er
skemmtilegt afturhvarf til rytmabl-
ússveitapopps áttunda áratugar-
ins, enda eru á plötunni menn sem
mikil áhrif hafa haft á þróun popps-
ins síðustu ár, s.s. Bob Dylan, Roy
Orbison og George Harrison og
lærisveinar þeirra; Jeff Lynne og
Tom Petty. Tom Petty og Dylan
hafa starfað töluvert saman und-
anfarið og er þá skemmst að minn-
ast tónleikaferðar Dylans um heim
allan með hljómsveit Tom Pettys
sem lauk á þarsíðasta ári. Dylan
er þó mun líflegri og skemmtilegri
í Traveling Wilburys en hann var í
þeirri för og sérstaklega er gaman
að laginu Tweeter and the Monkey
man, þar sem hann gerir góðlát-
legt grín að Bruce Springsteen.
Harrison sendi frá sér plötu á
síðasta ári sem han vann með Jeff
Lynne, en á þessari plötu er hann
og betri en oft áður, sem rennir
kannski stoðum undir þá staö-
hæfingu að hann sé bestur þegar
hann þarf ekki að bera allt uppi
einn síns liðs; þegar hann geti
Hauskúpan
sem öskraði
Nýdönsk
staðið að nokkru í skugganum.
Framlag Lynne og Petty er minna,
en Lynne á þó helft heiðursins af
framúrskarandi útsetningum og
Petty stendur sig vel, t.a.m. í lag-
ínu sem han syngur með Roy Orbi-
son, Last Night. Roy Orbison, sem
lést fyrir skemmstu, er stjarna
plötunnar og tregablandinn söng-
ur hans lyftir henni í að vera eitt-
hvað meira en bara góð popp-
plata. Þaö er gaman að veita því
athygli hvaö hann kemst upp meö
að syngja væmna texta án þess
þó að veröa væminn, eins og í lag-
inu Not Alone Any More, sem er
besta lag plötunnar. Af þeim Will-
bury-bræðrum er hann nútímaleg-
astur og um leið merkasti tónlist-
armaðurinn og að honum er mikil
eftirsjá. , •
Fimmtudaginn 29. desember f
fyrra héldu þrjár hljómsveitlr tón-
leika á Hótel Borg: Nýdönsk, E-X
og Naboens Rockband. Tónlelk-
arnir voru ekki góðlr, en skánuðu
þó er á leið.
Naboens Rockband lét fyrst í
sér heyra. Hljómsveitin sú átti
spretti, en sannast sagna voru
þeir sprettir ekki góðir. Raunar var
þetta ein sú mesta hörmung sem
ég hef heyrt um dagana: illa út-
sett færibandarokk sem hljómaði
ótrúlega kunnuglega — eða hefði
gert þaö, hefði það verið betur
spilað. Þegar ofan á þetta bættist
að hljóðblöndun var mjög ábóta-
vant og „sándið" slæmt, var mesta
furða að áheyrendur skyldu ekki
halda fyrir eyrun eða yfirgefa sal-
inn. Naboens Rockband hefur ekk-
ert með það að gera að halda tón-
leika strax — við skulum sjá hvort
hljómsveitin verður ekki orðin betri
eftir nokkra mánuði.
Ég hef aidrei verið mikill aðdá-
andi E-X, en eftir frammistöðu
Naboens Rockband var næstum
léttir aö fá þá á sviðið. í rauninni
var ekkert út á þá að setja, nema
þá helst að þeir virðast aldrei vera
viðstaddir á eigin tónleikum. Mað-
ur finnur ekki fyrir því að þeir séu
þarna. Og mann grunar að þeir
hafi líka veriö fjarverandi þegar
þeir sömdu tónlistina. Hún er af
því taginu að áheyrandinn fer að
velta fyrir sér hvað vanti í hana,
fremur en hvað hún hefur upp á
að bjóða. Sum lögin væru sæmi-
legasta rokk — ef þau væru bara
ekki svona fjandi dauð.
Nýdönsk er hljómsveit sem er
líkleg til frekari vinsælda. Hljóð-
færaleikur er góður og útsetningar
í lokalagi plötunnar líta Willbury-
bræður aftur til sjöunda áratugar-
ins og kannski er þar að finna
stefnuyfirlýsingu þeirra og réttlæt-
ingu fyrir gerð plötunnar; Það
skiptir meira máli hvernig þú tekur
þátt, en hvað þú berð úr býtum.
„Maybe somewhere down the ro-
ad/When someone plays Purple
Haze/You'll remember me.
þolanlegar. Lögin eru misgóð,
mörg slæm, en flest höfða þó til
poppsálar íslendinga á einhvern
hátt: Þau ganga hinar breiðu
brautir og seilast aldrei út fyrir
mörk hins viðtekna og kunnuglega.
Þetta er helsti galli sveitarinnar,
og þetta er mikill galli. Hún hefur
enn ekki skapað sér eigin stíl, eig-
in hljóm eða anda. Nýdanska
skortir sjálfstætt líf; hún nærist á
„áður-heyrðu“. Hún líkist um of
öðrum — sérstaklega minnir hún
mig á Stuðmenn á hnignunarskeiði
þeirra. Þessum kunnugleika þarí
að útrýma — eða a.m.k. fela hann
aö einhverju leyti.
Baldur A. Kristinsson
E-X
Tónleikaár
Sfðasta ár gekk ýmlslegt á f
innflutningl erlendra hljóm-
sveita, eins og gengur. Til
landslns komu sveitir sem eng-
an hefði grunað aö enn vesru
til og sem enginn þekkti og
einnlg sveitir sem verulegur
fengur var aö fá. Þegar þetta
birtlst hafa tvmr erlendar sveit-
Ir haldlð hór tónleika, Honey
B. and the T-Bones og The Band
of Holy Joy, en nokkrar eru
væntanlegar.
í mánaðarlok kemur hingað
John Mayall með sveit sína, og
1. mars leika Dubliners ( Reið-
höllinni, ef lögregla leyfir, og
norska þungarokksveitin Artch I
Hótel fslandi. Artch heldur aðra
tónleika 2. mars á sama stað og
Dubliners leika einnig (Tunglinu.
Village People hefja tónleikahald
í Broadway í enduðum febrúar
og verða að til 5. mars og í end-
uðum mars kemur Dr. Hook með
hljómsveit sína og leikur í Broad-
way 30. og 31. mars og 1. febrú-
ar. 17. mars leikur síðan ein efni-
legasta þjóðlagarokksveit Bret-
landseyja, The Men They Co-
uldn’t Hang í Tunglinu. Fleiri
hljómsveitir eru svo væntanlegar
á árinu, en til að fá nánari upplýs-
ingar um það leitaði Rokksíðan
til Bobby Harrison, en hann og
félagi hans Tony Sandy hafa ver-
ið umsvifamiklir (hljómsveitainn-
flutningi sfðustu ár við þriðja
mann í fyrirtæki sínu Split Pro-
motions. Bobby sagði sig og
Tony hafa snúið sór að því að
aöstoöa aðra við tónleikahald
meðfram því sem þeir standa að
tónleikum sjálfir. Hann sagöi aö
það væri sífelt verið að bjóða
þeim hljómsveitir sem þeir hefðu
ekki tíma eða áhuga á að flytja
inn og þá væru þeir farnir að
bjóða stöðum eins og t.d. Tungl-
inu, að aðstoða þá við að ná
samningum. Bobby sagði komu
Dubliners hingað vera af þeim
toga og það hafi reyndar verið
samkomulag milli hans og Tony
að aðstoöa Reiðhöllina við að
rétta úr kútnum eftir Status Qu-
o-áfallið.
Hvað varðaöi tónleikahald
Split, sagði hann að hann hefði
fariö til New York til að reyna
að ná samningum við Billy Idol,
en hann hefði tekið sér leyfi frá
tónleikahaldi að sinni. I þeirri för
heföi honum boðist Stevie
Wonder ( aprft. Það mál væri (
athugun, en hann sagðist óttast
að Stevie Wonder væri of dýr
fyrir (slendinga. Proclamers
sagði hann hafa ætlaö að koma
hingað (febrúar, en sveitin hafi
þurft aö fara til Bandarikjanna.
Þeir bræður hefðu þó lofað að
koma síðar á árinu. Aðrar hljóm-
sveitir sem væri verið að semja
við væru Whitesnake, Ozzy Oz-
boume og Bon Jovi meðal ann-
ars, en ekki væri hægt að slá
neinu föstu.
Ljósmynd/lngibjörg
ARTCH - Ekki
bara efnileg
Þungarokk hefur átt fremur
undir högg að sækja hór á landi,
aö þvf leyti aö þessi tónlistar-
stefna hefur fengið litla umfjöllun
f fjölmiðlum. Þungt rokk á þó sinn
aðdáendahóp hór á landi og hann
er alls ekki jafn Iftill og fjölmiöla-
fólk vlll vera láta.
Þungarokk hefur líka átt erfitt
uppdráttar hvað varðar lifandi
spilamennsku íslenskra hljóm-
sveita og liggja til þess margar
ástæður og ef til vill ekki síst þær
sem hér eru að framan nefndar.
Nú er líka svo komið að æðsti
prestur íslenskra þungarokkara í
tónlistarstétt hefur flúið land og
tekið sér bólfestu í Noregi. Eirdgur
Hauksson heitir maðurinn. Hann
hefur þurft að halda nafni sínu á
lofti hér á landi með því aö syrígja
í Evrósjón-keppnum, syngja dæg-
urlög inn á plötur hjá Gunnari
Þórðarsyni (sem þarf ekki að vera
slæmt) og á síðasta ári lét hann
sig hafa það að gerast meðlimur
diskósveitarinnar Módel.
Hljómsveitin ARTCH (Another
Return to Church Hill), sem Eiríkur
Hauksson hefur gengið til liðs við,
hefur verið starfandi frá árinu
1982. Fyrir tveimur árum urðu
þeir svo fyrir því áfalli að missa
söngvara sinn i bifhjólaslysi og
hófst þá leit þeirra að nýjum
söngvra, sem endaði hér uppi á
íslandi. Þeir hafa nú sent frá sór
plötu sem nefnist Another Return
og er skífa þessi gefin út af bresku
fyrirtæki, sem nefnist Active Rec-
ords. Ég verð nú að segja eins og
er, að ég hafði ekki gert mér háar
hugmyndir um norskt þungarokk
áður en óg fókk þessa plötu í hend-
ur. Bætti þar ekkert úr skák þó
það væri blandað íslensku blóði.
Þess vegna varð ég satt að segja
steinhissa þegar ég heyrði An-
other Return. Það er ekki bara að
ARTCH spili kröftuglega, heldur
er þessi plata áreiðanlega ( hópi
bestu platna þessarar gerðar sem
komið hafa út í heiminum í ár.
Það skella nú sjálfsagt margir
upp úr ef farið er að tala um fjöl-
breytni ( þungarokki, að ég tali nú
ekki um frumleika. Þessu er þó
hvoru tveggja fyrir að fara á An-
other Return.
Á Another Return má finna áhrif
frá hinum ýmsu stefnum þunga-
rokks. Fyrir mína parta hef ég
mest gaman af lögunum Power to
the Man, Metal Life, Promised
Land og Reincarnation. Þessi lög
eiga það öll sameiginlegt að vera
stundum á mörkum þess sem kall-
að er „thrash metal". Á hinn bóg-
inn hef ég líka gaman af Where I
Go sem kemst næst því að vera
ballaðan á plötunni. Fallegt lag og
uppbygging þess og útsetning er
góð.
[ stuttu máli má segja að allur
hljóðfæraleikur ARTCH sé góður
og umfram allt kraftmikill. Gítar-
sólóin eru leiftrandi og lengd þeirra
er stillt i hóf og er það kostur. Um
söng Eiríks er það að segja, að
vitað var að hann hefði hæfileika
til að syngja þessa tegund tónlist-
ar, en að honum tækist þaö með
slíkum glans sem hér um ræðir
kom mór á óvart. Another Return
er góð plata frá hljómsveit sem
virðist ekki bara efnileg heldur er
hreinlega mjög góð.
Gunnlaugur Slgfússon