Morgunblaðið - 16.06.1989, Side 31

M0RGUNB1I4BIÐ ),FÖSTUÐAGyii/MrJÚNÍ]
Æ
Magnús B. Magnús-
son - Minning
Það eru þung spor að fylgja
mínum æskuvini til grafar á besta
aldri. Magnús Brynjólfur Magnús-
son er borinn til moldar í dag og
eftir lifir glaðvær minningin um
Magga Binna á Hagamelnum. Það
var oft glatt á hjalla í þá daga.
Glaumbær stóð þá opinn við
Tjörnina um helgar og Þórskaffi
virka daga en Hressó á kvöldin.
Stundum héldum við í frægar
Hvítasunnuferðir í Þjórsárdal eða á
Hreðavatn með veislu í farangrin-
um. A landsmót á Laugarvatni og
hestamót á Hellu. Verslunarmanna-
helgi í Þórsmörk og þjóðhátíð í
Eyjum. Við höfðum tímann fyrir
okkur í þá daga.
En best undum við þó hag okkar
í miðborginni í Reykjavík. Glaðvært
félagslífið við Tjörnina eftir dans-
leik að Borgarbíl og Bæjarins bestu
um Lækjartorg og Austurstræti.
Mild vornóttin í flóru Austurvallar
og morgundögg í grasi á Arnar-
hóli. Vélaskrölt við Hallærispianið.
Þaðan var stutt heim á Hagamelinn
sem öllum stóð opinn. Við gengum
ekki hægt um gleðinnar dyr í þá
daga.
Við lærðum líka margt af borg-
inni okkar og sumt var gott en
annað vont. Brátt voru leyndardóm-
ar Reykjavíkur orðnir sem opin bók
og hugurinn leitaði því áfram á vit
ævintýranna handan við hafið. Þá
misstum við sjónar á Magga Binna
í mörg ár á meðan hann freistaði
gæfunnar í öðrum löndum. Kalt
brimið svarf klettana á eyjunni okk-
ar en hann leitaði glaður sólargeisl-
ans á bakvið ystu sjónarrönd.
Svo kom hann Maggi Binni aftur
heim en sólin skein áfram handan
við hafið. Enn var glatt á hjalla og
hann hafði tímann fyrir sér og gekk
áfram hratt um gleðinnar dyr. En
nú er langri göngu lokið á stuttu
æviskeiði. Minn gamli vinur er lagð-
ur af stað um ókunn veiðilönd þar
sem sólin gengur aldrei til viðar.
Þar bíða okkar allra merkileg ævin-
týri hjá Honum sem öllu ræður.
Alfaðir blessar nú fullorðna móður
og aðra ástvini en tekur fagnandi
á móti sínum týnda syni.
En gamli hópurinn drúpir höfði
í guðs friði.
Ásgeir Hannes
Síðastliðinn sunnudag, hérna
vestan hafs, í þann mund er ég var
að setjast að kvöldverðarborði í
húsi vina minna, barst mér fregnin
um andlát félaga míns, Magnúsar
Brynjólfs.
Fátt var fjarri huga mínum en
harmafregn, þennan sólfagra góð-
viðrisdag.
En dauðinn gerir aldrei boð á
undan sér. Alltaf eru frændur og
vinir jafn agndofa og hryggir þegar
náinn ástvinur kveður og þennan
óumflýjanlega atburð í lífi okkar
ailra ber að garði. Og alltaf er sorg-
in þyngri þegar einhver kveður eft-
ir stutta ævidaga.
Mér kemur í-hug sagan, sem ég
heyrði einu sinni úr grísku goða-
fræðinni, um ungan hermann sem
var særður banasári og bað félaga
sína um að bera sig út í sólskinið.
Er hann var inntur eftir hvers vegna
mælti hann: „Fyrst ég verð að deyja
núna langar mig að deyja úti í sól-
inni.“ Á hinn sama hátt finnst mér
vinur minn, Maggi Binni, hafa
brugðist við sínum dauða.
Hann vissi að hann var særður
og lét bera sig út í sólskinið.
Sjúkdómur sá er Magnús barðist
við í mörg ár átti óefað þátt í dauða
hans. Andlát hans mun vissulega
minna á hversu alvarlegur þessi
sjúkdómur er og styrkja þá sem í
sama stríði beijast.
Ég ræddi við móður hans í síma
á mánudaginn og mælti hún þá
þessi fáu sönnu orð sem lýsa syni
hennar best: „Mér þótti svo vænt
um hann Magga Binna, hann var
alltaf svo blíður.“
Því er það víst að bestu blómin gróa
í bijóstum sem að geta fundið til.
(J.H.)
Á þennan hátt minnumst við
Magnúsar sem þekktum hann best
og erum í sorginni og treganum
þakklát fyrir að hafa kynnst honum
og tekið þátt í stuttri ævi hans.
Ég kveð nú í bili minn kæra vin.
Guð blessi hann og alla hans fjöl-
skyldu Lilja mín. Megi hann gefa
ykkur styrk og trú á þessum erfiðu
tímum.
Eiki
Ég finn köllun hjá mér til að
skrifa minningargrein um dreng
sem var mér mjög hjartfólginn. Nú
þegar hann hefur sofnað svefninum
langa, bijótast fram minningar um
sameiginlegt lífshlaup okkar, vin-
áttu oggagnkvæma væntumþykju.
Maggi Binni, eins og hann var
ávallt kallaður af fjölmennum vina-
hópi, var í okkar augum drengur
sem ávallt gaf sig allan og allt sem
hann átti sem sjálfsagðan hlut og
ekkert vandamál var honum óvið-
komandi því hjartahlýjan og góð-
semin gerði það að verkum að allir
báru mikla virðingu fyrir honum
og minnast hans nú með sárum
söknuði.
Ef minnst var á endurgjald í ein-
hverri mynd svaraði hann alltaf
brosandi: „Láttu ekki svona“, eða,
„svona vinur minn, vinátta þín er
nóg fyrir mig, elsku drengurinn
minn.“
Maggi Binni var selskapsmaður
mikill og glaður á góðri stund og
ætíð miðdepill ails þegar við kunn-
ingjarnir hittumst og ófáar voru
góðu stundirnar á Hagamelnum er
við hittum foreldra hans og sáum
að Maggi Binni hafði erft brosið frá
þeim báðum, en á því heimili var
enginn sem gestur heldur einn af
fjölskyldunni og andrúmsloftið eftir
því.
Því er maður sleginn yfir því
hvers vegna hann kaus að ganga
hinn grýtta veg, nakinn og berfætt-
ur, nema það hafi verið ásetningur
hans, okkur hinum víti til varnaðar.
Aldrei skipti hann skapi og eng-
inn þurfti nokkurn tíma að hafa
áhyggjur af honum eða hans mál-
um, en nú spyr maður sjálfan sig,
hvers vegna fékk þessi drengur
ekki sálarró og því var honum ekki
endurgoldin sú gæfa er hann var
öðrum.
Megi guðirnir gæta hans og gefa
honum það er hann eklci fann á
jörðu og elska hann á sama hátt
og við syrgjendur er minnumst hans
með trega.
Helgi Steingrímsson
í dagsins önnum dreymdi mig
þinn djúpa frið, og svo varð nótt.
Ég sagði í hljóði: Sofðu rótt,
þeim svefni enginn ræni þig.
En samt var nafn þitt nálægt mér
og nóttin full a söngvaklið
svo oft, og þetta auða svið
bar ætíð svip af þér.
Og þungur gnýr sem hrynji höf
mitt hjarta lýstur enn eitt sinn:
Mín hljóða sorg og hlátur þinn,
sem hlutu sömu gröf.
(Steinn Steinar)
Hann Maggi minn er dáinn, svo
ótrúlegt, svo sárt. Sérstakur per-
sónuleiki sem auðvelt var að láta
sér þykja vænt um. Að fá ekki oft-
ar litið glampandi augu, góðlegt
bros, og eiga með honum ljúfa stund
er erfitt að horfast í augu við. Við
Maggi Binni kynntumst fyrst um
árið 1960, kátir og glaðir unglingar
á stúkuballi, ekki farnir að hafa
áhyggjur af lífsins amstri, framtíðin
óráðin, spennandi og björt. Um
svipað leyti varð til Langabarsklík-
an sem uppistóð af hópi góðra pilta
og stúlkna sem héldu hópinn um
margra ára skeið. Við Maggi rædd-
um oft að af þessum saklausa og
ómetanlega skemmtilega félagskap
byggjum við alla ævi. Leiðir skildu,
hópurinn tvístraðist eins og gengur,
ég _sá Magga af og til.
Ég frétti af honum erlendis við
ýmis störf og svo liðu árin. Við
Maggi hittumst aftur fyrir tilviljun
síðastliðið haust og gáfum okkur
tíma til að endurnýja kynnin. Maggi
átti við vandamál að stríða sem
settu djúp og sár spor í hans líf
síðustu ár, baráttan við Bakkus var
hörð og erfið en nú var von, það
virtist sem ljúflingurinn Maggi ætl-
aði að hafa betur í þessari baráttu
en þeim fyrri, vonin og trúin var
stór, framtíðarplön lögð og lífið og
tilveran tekin í sátt, allt virtist leika
í lyndi. En kallið kom þann 11. júní,
það kall sem við öll verðum að hlýða
hvenær sem það kemur. Fyrir mér
varð allt grátt og dapurt. Ég vil
trúa því að honum Magga mínum
liði vel núna.
Yndislegur maður er okkur horf-
inn um aldur fram. Megi Guð geyma
hann og styrkja móður hans, dætur
og aðra ástvini í þeirra miklu sorg.
Elsku Magga kveð ég með sárum
söknuði og þakka fyrir allt.
Halla
Mig langar til að kveðja hann
Magga Binna með fáeinum orðum.
Orð eru bara svo fátækleg stundum.
í hugann koma upp minningar,
margar góðar og skemmtilegar og
ég get séð hann fyrir mér, brosandi
og glaðlegan. Þannig var hann allt-
af, elskulegur, greiðvikinn og bros-
andi, alltaf hrókur alls fagnaðar,
þó honum liði kannski ekki alltaf
vel í sálinni sinni. Hann Maggi Binni
kunni ekki að segja nei, var alltaf
tilbúinn að þjóta ef einhver hringdi
og bað um greiða.
Nú hefur hann loksins fundið
þann frið sem hann leitaði löngum.
Guð veri með sálu hans um alla
eilífð.
Elsku Lilja og ijölskylda, sem
voruð honum öll svo kær, Guð blessi
ykkur.
Júlía
Dáinn, horfínn! - Harmafregn!
Hvílikt orð mig dynur yfir!
En ég veit að látinn lifír.
Það er huggun harmi gegn.
Þessi orð Jónasar Hallgrímssonar
langar okkur frænkurnar að gera
að okkar, því þannig leið okkur
þegar við fréttum Iát frænda ofek-
ar, Magnúsar Brynjólfs Magnús-
sonar. Engan gat órað fyrir að við
værum að hitta hann í síðasta sinn,
þegar við hittum hann í lok maí-
mánaðar, því hann var svo hress
og kátur. Én vegir guðs eru órann-
sakanlegir og enginn veit hvað
verður.
Með þessum örfáu orðum langar
okkur að þakka Magga Binna allar
skemmtilegu samverustundirnar en
þær voru margar. Það verður tóm-
legt næst þegar fjölskyldan hittist
því nú vantar þá feðga báða, afa
Magnús, sem dó fyrir tveimur og
hálfu ári, og Magga Binna.
Við vottum dætrum hans, Lilju
og Ingunni, okkar innilegustu sam-
úð. Við biðjum guð að styrkja og
hjálpa ömmu okkar, hún hefur
misst svo mikið.
Og hún er þögul og ávallt ein
og á ekki samleið með neinum.
Því hún er sorgin, sem sefar hvert mein,
og sífellt leitar að einum.
(Tómas Guðmundsson)
Guð blessi elsku frænda okkar.
Svandís Unnur, Vilborg Edda,
Bryndís Lára og Anna Lilja.
Árni Björgvin
Jónsson — Minning
Fæddur 24. maí 1901
Dáinn 6. júni 1989
Árni Björgvin Jónsson, föður-
bróðir minn, Miðtúni 70 í
Reykjavík, andaðist í Borgarspíta-
lanum að morgni 6. júní sl. Jarðar-
för hans verður gerð frá kirkju
Hvítasunnusafnaðarins, Hátúni 2
í dag. Árni var fæddur á Austara-
Hóli í Flókadal í Fljótum norður
og voni foreldrar hans hjónin Þó-
rey Ásmundsdóttir, Eiríkssonar
bónda í Neskoti og Jón Magnús-
son, Gíslasonar bónda á Hugljóts-
stöðum í Unadal. Voru þau Þórey
og Jón þvi bæði Skagfirðingar að
ætt og uppruna. Þau hjón hófu
búskap á Austara-Hóli árið 1893.
Árni var'yngstur fjögurra systkina
en þau voru: Guðmundur, f. 1893,
d. 1927. Kona hans var Ólöf
Björnsdóttir, sem síðar giftist Haf-
liða Eiríkssyni. Þau eru bæði látin;
Björg, f. 1894, dó í æsku; Sæ-
mundur, f. 1895, búsettur í Ólafs-
firði. Kona hans var Salbjörg
Helga Þorleifsdóttir, sem er látin.
Árni ólst upp hjá foreldrum sínum
á Austara-Hóli, en fór snemma að
vinna fyrir sér eins og títt var hjá
unglingum í þá daga, ýmist við
landbúnaðarstörf heima fyrir eða
verkamannavinnu á síldarsumrum
í Siglufirði. Auk þess var hann um
skeið til sjós, bæði á fiski- og há-
karlaskipum. Árið 1929 kvæntist
Árni frænku sinni Magneu Eiríks-
dóttur frá Reykjarhóli á Bökkum,
hinni mætustu konu. Þau hjón
byijuðu búskap á Austara-Hóli
1928 og eignuðust þau fjögur börn,
Þau eru: Guðmundur Sævar, f.
1929 d. 1957; Eiður, f. 1931, bif-
reiðastjóri hjá Reykjavíkurborg.
Kona hans var Hulda Sigurðar-
dóttir og eignuðust þau tvo syni;
Guðrún, f. 1932, og Unnur Erla,
f. 1934. Magnea kona Árna lést
1979. Hafa þær Guðrún og Unnur
Erla annast heimili föður síns, í
Miðtúni 70, síðan auk þess sem
annar bróðursonur þeirra hefur átt
heimili hjá þeim. Eins og áður er
að vikið hófu þau Árni og Magnea
búskap í Fljótum og bjuggu þar á
ýmsum jörðum í Haganeshreppi
þangað til þau flytja búferlum um
miðjan fimmta áratuginn að Sjáv-
arborg í Skagafirði og litlu síðar
til Sauðárkróks. Á árinu 1953 flytj-
ast þau alfarin úr Skagafirði til
Suðurlands og setjast að á Akra-
nesi, þar sem Árni festi kaup á
húseign í félagi við Hafliða Eiríks-
son mág sinn og konu hans, Ólöfu
Björnsdóttur. Næstu árin stóð
heimili þessa mæta fólks á Vestur-
götu 95, „Svalbarða" á Akranesi,
uns það fluttist til Reykjavíkur um
það leyti sem að sjöundi áratugur-
inn gekk í garð. Árið 1957 urðu
þau Árni og Magnea fyrir þeirri
þungbæru reynslu að missa eldri
son sinn af slysförum og hygg ég
að hvorugt þeirra hafi náð sér að
fullu eftir það áfall. Á Akranesi
og fyrstu árin í Reykjavík stundaði
Árni vinnu við fiskverkun og annað
sem laut að því starfi. Hann var
góður verkmaður, samviskusamur
og ábyggilegur eins og aldamóta-
mönnum var mörgum gefið. Árni
var mikill trúmaður þegar á unga
aldri og starfaði í Fíladelfíusöfnuð-
inum um árabil eins og svo margt
af hans nánasta skyldfólki. Er ég
lít til baka fer ekki hjá því að
ýmsar myndir liðinna ára leiti á
hugann. Ég kynntist Árna frænda
mínum það snemma að fyrstu
minningar mínar eru bundnar
ferðalagi með honum á hestbaki,
„á ströndinni norður við ysta haf,“
er ég fékk að heimsækja Jón afa
minn. Ég hef þá líklega verið á
fimmta árinu. Og enn sé ég Árna
fyrir mér standa á Akranesbryggju
mörgum árum síðar og bíða komu
minnar með „Eldborginni“ gömlu,
í ijúkandi útsynningi er ég var á
leið þangað til vertíðarstarfa. En
hjá frændfólkinu á Svalbarða átti
ég góða dvöl þann vetur. Þó að
Árni hafi dvalist nær hálfa ævi
sína í kaupstað fannst mér alltaf
búa í honum sveitamaðurinn að
norðan, í lundarfari hans, lífi og
starfi. Hann hafði yndi af hestum
og átti oft góða gæðinga á sínum
yngri árum í Fljótum. Magnea
kona Árna var honum samhent.
Það varð því annað áfall fyrir Árna
og börnin er hún féll frá fyrir
nokkrum árum. Þær slóðir, þar
sem menn slíta barnsskónum verða
flestum nákomnari en aðrir staðir.
Eiginlega renna þær ómeðvitað inn
í líf manns og ekki hvað síst ef
þar við bætist að skyldmenni og
ættir hafa um langan aldur búið í
sömu sveitum, verða tengslin enn
sterkari milli manns og byggðar.
Hamraskaginn á milli Skagafjarð-
ar og Eyjafjarðar hefur stundum
þótt nokkuð strangur í að aga
börn sín, en það uppeldi hefur þó
átt sinn þátt í að móta líf þeirra,
sem þarna ólust upp og síðar áttu
eftir að bera hita og þunga dags-
ins, í margvíslegum störfum hins
fulltíða fólks. Við sem eigum okkar
endurminningar frá þessum lands-
hluta minnumst ótrúlegra margra
hamingjustunda frá stórbrotnu
umhverfi, sem í fjótu bragði virtist
fábreytt og einangrað. Og ekki
verður því neitað, að oft var lífsbar-
áttan hörð i Fljótum á fyrri hluta
aldarinnar, snjóþyngsli mikil og
brimasöm úthafsströnd bönnuðu
samgöngur dögum og vikum sam-
an. En hinu má ekki heldur
gleyma, að úthafið á einnig sína
töfra, þegar sjórinn er sléttur og
bjartar sólnætur og gullnir geislar
vaka á bárum lengst norður í fjar-
lægðirnar. Nú er komið að leiðar-
lokum. Aldraður maður, sem missti
heilsuna fyrir allmörgum árum, er
horfinn héðan. Ég og fjölskylda
mín frá Neðra-Haganesi, sendum
börnum hans og öðrum aðstand-
endum samúðarkveðjur. Guð blessi
minningu Árna Björgvins Jónsson-
ar.
Guðmundur Sæmundsson