Morgunblaðið - 16.06.1989, Side 32

< .WOtáíUftBÍikÐllÖ 'BögWJDAtíÖRl 16< JÚNfíl 9S9
132
Sverrir Jóhannsson,
Grindavík — Minning
Fæddur 18. janúar 1928
Dáinn 7. júní 1989
Sverrir Jóhannsson, Ránargötu
8, Grindavík, lést í St. Jósefsspítal-
anum, Hafnarfirði, 7. júní eftir
stutta legu.
Þessi kraftmikli og hrausti mað-
ur fann fyrst fyrir þeim sjúkdómi
sem leiddi hann til dauða rétt fyrir
síðastliðna páska. Þá kom úrskurð-
urinn — krabbamein.
Sverrir var fæddur á Hauganesi
við Eyjafjörð þann 18. janúar 1928
sonur hjónanna Jóhanns Guð-
mundssonar útvegsbónda þar og
Sigurlínu Sigurðardóttur. Þar ólst
hann upp en fluttist til Grindavíkur
árið 1956 og hóf þar búskap með
eftirlifandi konu sinni, Sæunni
Kristjánsdóttur.
Sjómaður var hann frá unga aldri
allt til ársins 1971, þar af lengst
sem vélstjóri með hinum ágætustu
aflamönnum því hann var mjög eft-
irsóttur tii starfa vegna dugnaðar
síns og hreysti. Eftir að hann hætti
til sjós gerðist hann umboðsmaður
fyrir Olís í Grindavík og starfaði
við það til dauðadags.
Sverrir var mjög félagslyndur og
tók virkan þátt í hinum ýmsu fé-
lagasamtökum. Félagsmál sjó-
manna voru honum mjög hugleikin
og tók hann að sér mörg ábyrgðar-
störf á þeim vettvangi. Um árabil
var hann formaður Sjómanna- og
vélstjórafélags Grindavíkur og full-
trúi á Sjómannasambandsþingum.
Einnig starfaði hann í ýmsum
nefndum á vegum félagsins, allt til
dauðadags.
Lionsfélagi varð hann fljótlega
eftir að Lionsklúbbur Grindavíkur
var stofnaður og gegndi þar ýmsum
trúnaðarstörfum frá því að vera
formaður klúbbsins, svo og starf-
andi í fjölda nefnda á vegum hans.
GuðmundurJ. Magnús-
son - Kveðjuorð
Fæddur 4. október 1925
Dáinn 13. apríl 1989
Síminn hringir, í símanum er
systurdóttir mín. „Sæl frænka, ég
þarf að segja þér slæmar fréttir. “
„Ekki sorgarfréttir?" „Jú, hann
Gummi bróðir þinn er dáinn." Mér
fannst blóðið fijósa í æðum mínum
og ég verð öll máttlaus. Hvernig
mátti þetta gerast. Guðmundur,
sem var svo frískur og glaður síðast
þegar ég hitti hann, góður Guð, nú
I er höggvið nóg á þremur árum.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast elskulegs bróður og
þakka samverustundimar, er við
áttum sem börn og unglingar á
Suðureyri. Við yngstu systkinin
voru svo samiýnd, Gummi, ég og
Lilja. Mikið var gaman þegar
Gummi fór að spila á harmonikuna
sína. Þá komu allir vinir hans til
að hlusta á hann taka lagið. Þá var
fjör í Bakaríinu. Þetta voru yndisleg
ár, engar áhyggjur, við ung og
horfðum björtum augum á lífið.
Mig langar til að þakka elskulegum
broður mínum svo margt, fyrir syni
mína, sem voru með honum á sjón-
um og var hann ætíð reiðubúinn
♦ að leggja þeim lífsreglurnar og leið-
Fædd 17. maíl921
Dáin 9. júní 1989
Þegar Maja vinkona er kvödd,
hrannast upp minningar frá löngu
liðnum árum. Hugurinn leitar til
Seyðisfjarðar, æskuheimilis míns,
og þeirra góðu daga, sem við áttum
< *þar. Vorið 1929 flutt foreldrar mínir
ásamt stórum barnahópi í hús það
á Búðareyrinni, sem jafnan er kall-
að Múli. Við elstu systkinin vorum
svo lánsöm, að í tveimur næstu
húsum bjuggu jafnaldrar okkar,
sem urðu leikfélagar og síðan
lífstíðar vinir. Vinkonumar voru
tvær, og var Maja önnur þeirra.
Brátt tókst einnig góð vinátta með
heimilum okkar allra, vinátta, sem
entjst og aldrei bar skugga á.
Á þessum ámm hófst skóla-
skylda barna ekki fyrr en við tíu
.ára aldur, en þeim jafnan kenndur
lestur, skrift og undirstöðuatriði í
reikningi heima. Fyrsta veturinn á
Búðareyrinni vorum við elstu syst-
urnar tvær ásamt Maju í reiknings-
tímum hjá „fósturafa" Maju, Jóni
Sigurðssýni, kennara, er hafði alið
móður hennar upp. Þessar kennslu-
stundir em mér enn í fersku minhi,
kennslan var svo lifandi og
skemmtileg að námið var leikur
beina út í lífið. Ég þakka fyrir
umhyggjuna og kærleikann, sem
hann ávallt sýndi mér, systur sinni.
Finna mín, Anna og afabörn, þið
hafíð misst svo mikið, ég bið góðan
guð að styrkja ykkur öll.
Blessuð sé minning um góðan
dreng.
Hansína Magnúsdóttir
einn, og reyndist okkur gott vega-
nesti, þegar skólanám hófst. Við
sátum alltaf við borðstofuborðið og
iðulega bar húsfreyjan, Elísabet,
okkur veitingar að kennslu iokinni.
Þama bundust við systurnar og
Maja vináttuböndum, sem enst hafa
í sextíu ár.
Maja hét fullu nafni Kristín
María Elísabet og var dóttir heið-
urshjónanna Ingibjargar og Niels
Nielsens, kaupmanns á Seyðisfírði.
Þar ólst hún upp ásamt tveimur
bræðrum, Gunnmari heildsala og
Carii, sem látinn. Heimili þeirra var
annálað fyrir góðvild og gestrisni,
og móðir þeirra forkur dugleg og
svo hjálpsöm og rausnarleg að ein-
stakt var. Þrívegis minnist ég þess
að hún tæki einstæðar, óvanda-
bundnar sængurkonur inn á heimili
sitt og gerði hjónaherbergið og
fæðingarstofu.
Æsku- og unglingsárin dvaldi
Maja á Seyðisfirði og aðstoðaði föð-
ur sinn í versluninni. Þaðan lá leið-
in til Reykjavíkur og þar kynntist
hún mannsefni sínu og síðar eigin-
manni, Atla Þormari, öðlingsmanni
sem lengst af starfaði hjá Pósti og
síma. Þau eignuðust tvær dætur,
Ingibjörgu, sem gift er Ómari S.
Jónssyni, þau eiga þijú börn, og
Ef mikið þurfti við var alltaf hægt
að treysta á Sverri, hann lá aldrei
á liði sínu.
Hann var félagi okkar í Alþýðu-
flokksfélagi Grindavíkur og þar sem
annarstaðar var alltaf hægt að
treysta á hann og konu hans, Sæ-
unni. Þeirra stuðningur var oft
ómetanlegur þegar mikið lá við.
Aðaláhugamál hans hvað varðaði
bæjarmálefni voru hafnarmálin,
enda sat hann í hafnarnefnd til
dauðadags, þar af eitt kjörtímabil
formaður. Atvinnumálin lét hann
einnig mjög til sín taka.
Fyrir þessi og önnur störf í þágu
Alþýðuflokksfélags Grindavíkur vil
ég fyrir hönd okkar félaga þakka
honum sérstaklega.
Þegar áhugi vaknaði hér í byggð
fýrir byggingu á dvalarheimili fýrir
aldraða var hann einn af frum-
heijunum. Síðastliðin tvö ár var
hann formaður byggingarnefndar.
Hann var óragur við að bera
þungar byrðar fyrir samfélagið og
gekk að hveiju því verki sem hann
tók að sér, með sama krafti og
dugnaði.
Okkar samstarf lá víða og fyrir
það allt vil ég þakka honum að lok-
um.
„Eigi má sköpum renna“ og biðj-
um við góðan Guð að gefa eiginkon-
unni, Sæunni Kristjánsdóttur, syni,
tengdadóttur og sonarsonunum
tveim styrk til að standast þá raun,
sem nú er á þau lögð.
Jón Hólmgeirsson
Hann Sverrir Jóhannsson vél-
stjóri í Grindavík er látinn. Ekki
var nann gamall maður þegar kall-
ið kom, aðeins iiðlega sextugur að
aldri.
Sigríði, sem á eina dóttur.
Maja og Atli komu sér upp þægi-
legu húsi á Miðbraut á Seltjarnar-
nesi og undu hag sínum vel. I lok
sjöunda áratugarins fór heilsu Maju
að hraka og hún var langdvölum á
sjúkrahúsi. Ekki löngu síðar kom í
ljós að Atli var haldinn illkynja sjúk-
dómi og lést hann árið 1972. Hann
var öllum harmdauði og er óhætt
að segja, að Maja hafi ekki boríð
sitt barr eftir lát hans. Hann var
einstaklega ljúfur eiginmaður og
faðir og bar Maju á höndum sér.
Sverrir var kvæntur föðursystur
minni, Sæunni Kristjánsdóttur.
Hann var lengi vélstjóri á bátum
frá Grindavík en síðan umboðsmað-
ur Olís í Grindavík og gegndi hann
því starfi til dauðadags. Einnig
starfaði hann mikið að félagsmálum
fyrir sína heimabyggð. Mig skortir
þekkingu til að greina frá þeim
hluta af ævistarfi hans, mín kynni
af Sverri voru fyrst og fremst gegn-
um fjölskylduna.
Sæja og Sverrir voru tíðir gestir
á heimili foreldra minna allt frá því
ég man fyrst eftir mér. Var þá
gjarnan rætt um menn og málefni
eins og gengur og oft bar Grindavík
sjósókn og sjómennsku á góma.
Gaman þótti mef þá að hlusta á
Sverri tala á sinn yfirlætislausa
hátt um' sjóinn og fiskveiðar. Fyrir
lítinn strák var hafið heillandi
undraheimur og Sverrir var sjómað-
urinn sem þar var öllum hnútum
kunnugur.
Sverrir var maður vörpulegur og
þrekinn, handtakið þétt og svipur-
inn festulegur. Oftast var þó stutt
í glettnina hjá honum og hann gaf
sér tíma til að tala við okkur krakk-
ana í léttum dúr. Varð ég snemma
hændur að Sverri og hann var líka
óspar á að fara með okkur í bíltúr
niður á höfn, ferðir sem ég kunni
að meta.
Minnisstæð er dvölin hjá þeim
Sæju og Sverri í Grindavík part úr
sumri þegar ég var 12 ára. Heilu
dagana leyfði Sverrir mér að vera
með sér við vinnu sína. Við fórum
með olíu í bátana og í húsin og til
Reykjavíkur ýmissa erinda. Og
aldrei þreyttist Sverrir á að svara
spumingum mínum og svala for-
vitni minni um allt sem varðaði sjó-
inn og lífið í sjávarþorpinu. Öllu
svaraði hann glettinn í bragði en
af einlægni. Sú vinátta sem Sverrir
sýndi mér var dýrmæt fyrir ungan
dreng.
Eftir að ég flutti úr föðurhúsum
bar fundum sjaldnar saman eins og
verða vill, en alltaf fann ég fyrir
hlýju og áhuga á velferð minni þeg-
ar við hittumst. Síðast sá ég Sverri
fyrir þremur mánuðum í kaffi hjá
Sigríði ömmu minni á Hrafnistu.
Hann var hress að vanda og það
var spjallað um heima og geima.
Ekki grunaði mig þá að þessi
hrausti maður myndi lúta í lægra
haldi fyrir illvígum sjúkdómi svo
skömmu síðar.
Engin orð fá eytt þeim harmi sem
nú er kveðinn að Sæju og Valda
og öðrum aðstandendum. En þegar
frá líður mun minningin um þann
trausta og góða mann, sem Sverrir
var, hjálpa til að lækna sárin.
Magnús Tumi Guðmundsson
Maja bjó áfram á Miðbrautinni í
mörg ár ásamt dætrum sínum, en
síðar kom að því, þegar dætumar
voru fluttar að heiman, að henni
þótti húsið of stórt fyrir sig eina
og lét hún dóttur sinni og fjölskyldu
það eftir, en fluttist í litla íbúð
skammt frá. Þar fór vel um hana.
Hún hafði píanóið sér tii dægra-
styttingar og hlýddi mikið á tónlist,
en einverunni kunni hún alltaf illa.
Maja var fríð kona og snyrtileg,
einlæg og hispurslaus í framkomu
og lausari við hégóma og sýndar-
mennsku en flestir sem ég hefi
kynnst. Hún var jafnan hress og
kát að góðra vina fundi og kom vel
fyrir sig orði. Hún var vinsæl strax
sem barn, og er ég hugsa til baka
finnst mér sem æskuárin okkar á
Seyðisfirði hafi verið samfelldur
gleðileikur, þótt við hefðum nokkr-
um skyldum að gegna.
Svo komu unglingsárin. Ég var
fjarverandi í skóla á veturna en
alltaf heima á sumrin. Árin liðu,
við stofnuðum heimili og samfund-
um fækkaði meðan börn okkar voru
ung. Árið 1958 stofnuðu nokkrar
vinkonur að austan saumaklúbb —
ég var þá búsett erlendis en var
sjálfsögð í hópinn þegar heim kom.
Þá var þráðurinn tekinn upp á ný
og hefur ekki rofnað fyrr en við
fráfall Maju. Við vinkonurnar
kveðjum Maju með þökk fyrir ára-
tuga vináttu og tryggð og færum
dætrum hennar, bróður og öðru
venslafólki hlýjar samúðarkveðjur.
Guðrún Gestsdóttir
í dag er jarðsunginn í Grindavík
Sverrir Jóhannsson, fyrrverandi
vélstjóri. Sverrir var rétt rúmlega
sextugur þegar hánn lést. Það er
mikill harmur þegar góðir menn
eins og Sverrir deyja langt fyrir
aldur fram. Það er þó huggun harmi
gegn, þegar ævistarfið hefur verið
farsælt og sporin sjást,
Þegar ég nú rifja upp kynni mín
af Sverri kemur fyrst upp í hug-
ann, þegar hann kom heim frá út-
iöndum með fiskiskipið Þorbjörn
annan, sem hann var vélstjóri á frá
upphafi. Mér skilst að það hafi ver-
ið 1963 eða 1964. Ég var þá ungur
gutti í sveit hjá Heiðu og Bjarti í
Þórkötlustaðahverfinu í Grindavík.
Ég fékk að skoða skipið og það
vakti þá hjá mér þá tilfinningu að
Sverrir væri sérstaklega traustur
maður. Það átti síðar eftir að koma
í ljós, að sú tilfinning átti sér sterka
raunverulega stoð.
Sverrir var kvæntur föðursystur
minni, Sæunni Kristjánsdóttur, en
þau hafa alla sína búskapartíð búið
í Grindavík. Á mínum yngri árum
og síðar voru nöfn þeirra órfjúfan-
lega tengd Grindavík. Þau voru ein-
faldlega Sæja og Sverrir í
Grindavík. Það var hins vegar ekki
fyrr en á síðustu árum, sem mér
var ljóst að Sverrir hefur í mörg
ár leikið mikilvægt hlutverk í bæjar-
lífínu í Grindavík. Hann var virkur
í bæjarmálum og starfaði mikið að
félagsmálum. Sverrir sat meðal
annars í hafnamefnd bæjarins og
í atvinnumálanefnd. Það sem átti
þó hug hans síðustu tvö árin var
bygging elliheimilis í Grindavík, en
hann var formaður í byggingar-
nefnd þess. Ég minnist þess þegar
við hittumst í kringum síðustu ára-
mót, að hann færði elliheimilis-
byggingu í tal við mig, en honum
var mikið í mun að hún gæti orðið
tilbúin sem fyrst og gæti þjónað
sem öldrunarheimili fyrir öll Suður-
nesin. Margt bendir nú til að honum
hafi fyrir andlátið tekist að koma
því máli í höfn. Aldraðir Grindvík-
ingar munu vonandi minnast lengi
þess starfs sem Sverrir vann fyrir
þá.
Sverrir hafði töluverðan stjórn-
málaáhuga, enda virkur meðlimur
í Alþýðuflokknum. Við ræddum oft
stjórnmál og stundum deildum við,
eins og verða vill. Minna fór þó
fyrir þvi síðustu árin, enda fann ég
að stjórnmálaskoðanir okkar voru
nær hvor annarri en áður. Hins
vegar var sama hvort ég var ósam-
mála eða sammála Sverri, alltaf
mátti treysta því að hann hefði
hagnýtt sjónarhorn á hlutina. Hann
ræddi alltaf landsins gagn og nauð-
synjar en karpaði ekki, og sjónar-
mið hans skiptu því alltaf máli.
Sverrir var einn af þessum mönn-
um, sem eru svo mikilvægir á ís-
landi, af því þeir eru máttarstólpar
í sínu byggðarlagi, bæði vegna þátt-
töku sinnar í atvinnulífinu og vegna
starfs að velferðar- og félagsmál-
um. Þá sögu þekkja hins vegar
aðrir mun betur en ég í tilfelli Sverr-
is. Mér er hins vegar hugstæðast
nú, hversu mikill styrkur hann og
Sæja voru móður minni, ömmu og
fjölskyldunni allri, þegar faðir minn
lést, langt fyrir aldur fram, fyrir
tveim árum. Þá sannfærðist ég
endanlega um að tilfinningin sem
ég fékk þegar ég var lítill gutti í
Grindavík átti við sterk rök að styðj-
ast.
Ég vona að þeir sem nú syrgja
Sverri, sérstaklega Sæja og Valdi,
megi finna huggun í merkilegu
lífsstarfi hans og því góða sem
hann lét af sér leiða.
Már Guðmundsson
/3x67
Steindór Sendibflar
María Þormar frá
Seyðisfírði—Minning