Morgunblaðið - 16.07.1989, Side 10

U—é-
MORGUNBLAÐlÐ sÚnnIJDAGUR 16.!jVjLÍ ÍM
Morgunblaðid/BAR
eftir Urði Gunnarsdóttur og Árna Matthíasson
FYRSTA SKIPTIÐ sem menn heyrðu Guðmundar getið, var vorið
1987 er músíktilraunir SATT voru haldnar í Tónabæ.
Músíkskríbentar, rokk- og blúsaðdáendur máttu vart vatni halda
af hrifhingu yfir gítarleik fjórtán ára stráks, Guðmundar
Péturssonar. Hann kom, sá og sigraði, spilaði af þvílíkri innlifun
að menn áttu allt eins von á að hann og gítarinn sameinuðust í eitt
á hverri stundu. Hann spilaði með tönnunum og hálfsítt hárið
flaksaðist út um allt. Það kom afgreiðslustúlku í hljóðfæraverslun
því dálítið á óvart þegar hann laumaðist inn í verslunina og bað
um linar gítarneglur. Það var ekki auðvelt að þekkja aftur
gítarleikarann í þessum hlédræga og uppburðarlitla strák. En
núna, tveim árum síðar, hefúr Guðmundur Pétursson braggast
heilmikið þó hann viðurkenni fúslega að hann sé ennþá feiminn.
Hann notar ekki lengur linar neglur heldur harðar, þær hörðustu
sem fást. Hann veit hvar hann stendur og hver geta hans er sem
hljóðfæraleikara en er ekkert að flíka henni. „ Að spila er það
eina sem er mér nokkurs virði,“ segir hann og hefúr ekki fleiri
orð um hljóðfærið sem hann hefur heillað svo marga með. Og
blúsáhugamennirnir segja að hann sé góður, strákurinn, „djöfúll
góður“.
Eg hef verið alinn meira
og minna upp í músík;
því sem hefur verið að
gerast í rokkinu fyrir
1980, til dæmis Yes pg
Jethro Tull,“ segir Guðmundur. „Ég
var hvattur til þess að læra á hljóð-
færi, enda töluverður áhugi á tón-
list í fjölskyldunni. Ég byrjaði að
læra á píanó þegar ég var tíu ára
en missti áhugann, fannst allar
prelúdíurnar og menúettarnir sem
ég lærði á píanóið lítið spennandi
þó ég sjái gildi þeirra nú. Ég hætti
þegar ég hafði lært í tvö ár og fór
ég að spila á gítar. Þá kom blúsinn
til sögunnar. Einn félagi minn var
að læra á gítar og ég fékk að grípa
Guðmundur Pétursson er að-
eins sextán ára en þykir þó
einn sn jallasti gítarleikari
landsins í dag. Hann hefur
leikið með nokkrum af þekkt-
ustu tónlistarmönnunum á
ferli sem spannar ekki nema
tvö ár en hann hefur spilað
mun lengur á gítarana fjóra.
staðar. Síðan hef ég ekki þurft að
koma sjálfum mér á framfæri."
Hvernig tóku strákarnir því að
þú værir dreginn svona fram í dags-
ljósið? „Ágætlega. Við héldum
áfram í smátíma, spiluðum í sjón-
varpi og á fleiri stöðum áður en við
hættum. Ég spilaði síðan sáralítið
sumarið eftir en fór þá að spila
með Bobby Harrison síðastliðið
haust. En hef æft mig stöðugt
heima. Pabbi hefur hvatt mig
áfram, hefur meira að segja verið
að gutla eitthvað sjálfur á gítar og
það kemur fyrir að við spilum sam:
an heima.“ En skólafélagarnir? „í
skólanum varð ég aðeins vinsælli
en ekkert merkilegri.“
IHHHi Einhveija hug-
mynd hlýtur þú nú
að hafa haft um að
þú værir góður
gítarleikari . . .?
„Það var bara nokk-
uð sem vinirnir
sögðu. Ég var ekki
alveg meðvitaður
um það og átti allra
síst von á þessum
viðbrögðum. En ég
get ekki ímyndað
mér hvað ég væri
að gera ef ég hefði
ekki farið í Músíktil-
raunirnar.
í hjá honum. Fyrst lærði ég sjálfur
en fór síðan á námskeið í tvo mán-
uði. Það er eina kennslan sem ég
hef fengið.
Ekki þurft að auglýsa mig
Fyrst fannst mér að gítarinn
væri eingöngu til að spila rokk og
ról en þegar ég ætlaði mér að spila
eitthvað af viti, fór ég að hlusta á
blús. Ég spilaði með hinum og þess-
um, með vinum mínum og í skólan-
um. En það varð ekki hljómsveit
úr fyrr en Bláa bílskúrsbandið var
stofnað, sem fór svo í Músíktilraun-
ir. Við tókum þátt í þeim til að
auglýsa okkur, til að spila einhvers
Engin stjarna
Að ioknum Músíktilraununum
var ég dreginn fram í dagsljósið sem
fullburða gítarleikari án þess að
vera það. Ég hafði miklar áhyggjur
af því hvort ég myndi standa undir
því síðar meir. Músíkskríbentarnir
gerðu allt of mikið úr hæfileikum
mínum og ég vissi af mörgum sem
voru ósammála þeim. En auðvitað
var ég í sigurvímu fyrst.
í dag þyrði ég ekki að láta nokk-
urn mann sjá mig ef ég tæki sama
gítarsólóið og ég gerði þegar ég
kom fram í kosningasjónvarpinu
fyrir tveimur árum. Aldurinn skipti