Morgunblaðið - 25.04.1990, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 25. APRIL 1990
35
Minninff:
Högni Helgason á
Isafirði - Minning
voru mjög samrýndar og er því
missir hennar mjög mikill eins og
allrar fjölskyldunnar. Það er sárt
að kveðja en minningin um yndis-
lega og góðhjartaða stúlku mun
ætíð hlýja okkur. Henni hefur
gi-einilega verið ætlað annað hlut-
verk og ég veit að góður Guð og
afí hennar munu taka vel á móti
henni.
Elsku Dabbi bróðir, Hrafnhild-
ur, Sandra og Sunna litla. Megi
Guð styrkja ykkur í þessari miklu
sorg.
Nína Hrönn
Rakel var mjög skemmtileg og
falleg stelpa. Hún var alltaf hress
og til í að gera eitthvað skemmti-
legt. Hún flutti ásamt mömmu
sinni, pabba og tveimur systrum
til Svíþjóðar þar sem þau bjuggu
í rúm þijú ár. Þau komu aftur til
íslanas síðari hluta sumars 1989.
Rakel Bára dvaldi oft hjá ömmu
okkar í Breiðholti og bjó ég þar
rétt hjá. Við vorum mikið saman
meðan hún var hjá ömmu. Við
áttum margar góðar stundir sam-
an og var alltaf gaman að vera
með henni. Tveimur eða þremur
mánuðum eftir að hún kom til Is-
' lands flutti hún á Stokkseyri með
íjölskyldu sinni. Við höfðum þó
alltaf símasamband. Svolítið
seinna fór ég í heimsókn til henn-
ar og hún ætlaði svo að koma í
heimsókn til mín þangað sem ég
var flutt upp í Mosfellsbæ og
hlakkaði ég mjög mikið til að hún
kæmi. En um tvöleytið þann 18.
mars sagði pabbi mér að Rakel
hefði látist í bílslysi á hádegi sama
dag. Ég átti erfitt með að trúa
því. Hún var ung og full af lífsgleði
og hafði löngun til að gera svo
margt í lífinu. Það var gaman að
hafa fengið að vera með henni
þessar stundir sem við áttum sam-
an. Það er mikill söknuður að
missa hana og of erfitt að trúa
því að hún sé farin, að eilífu. Mér
þótti mjög vænt um hana og þyk-
ir enn. Ég lifi í minningunni um
hana. En hún er horfin á braut
og komin á vit hins ókunnuga.
Ég vil þakka Rakel fyrir þær
góðu stundir sem við áttum sam-
an.
Hvíli hún í friði.
Hennar frænka og vinkona,
Svava Margrét.
Fæddur 26. september 1916
Dáinn 14. apríl 1990
Þann 14. apríl sl. lést afi okkar,
Högni Helgason, á gjörgæsludeild
Borgarspítalans. Okkur langar að
minnast hans með nokkrum orðum.
Afi fæddist á ísafirði, 26. septem-
ber 1916, og ólst upp í Odda hjá
foreldrum sínum Helga Ketilssyni og
Láru Tómasdóttur ásamt stórum
systkinahóp, þeim Magnúsi, Maríu,
Hauki, Helgu og Láru en einn bróðir
er hét Helgi lést í frumbernsku. Eftir-
lifandi áf þeim systkinum eru María,
Haukur og Helga. Oddi var mikið
menningarheimili á þeim tíma og þar
var tónlist í hávegum höfð ásamt
bókmenntum. Afi gekk menntaveg-
inn og útskrifaðist frá Menntaskólan-
um á Akureyri 1937. Þaðan lá leiðin
til Svíþjóðar til náms í hagfræði en
1939 varð hann frá að hverfa vegna
styrjaldarinnar. Afi giftist ömmu,
Kristínu Halldórsdóttur, árið 1940
og eignuðust þau 4 börn sem uxu
upp. Elst var Guðrún, en hún lést
1969, þá Ketill, svo Hildur og að
lokum Haukur. í fyrstu bjuggu afi
og amma á ísafirði en fluttust svo í
Kópavoginn og þaðan eigum við sys-
turnar margar góðar og skemmtileg-
ar minningar. Þegar við systurnar
vorum yngri rifumst við oft um það
hver fengi að sofa hjá ömmu og afa
í Kópavogi, því amma var svo góð
og afi svo skemmtilegur. Þegar fjöl-
skyldan kom saman var afi alltaf
hrókur alls fagnaðar og fór oft svo
að afi tók lagið og við hin rauluðum
með. Afi átti ógrynni bóka sem hann
var búinn að lesa Qg læra enda var
það svo þegar svar vantaði við ein-
hveiju þá var leitað til hans og var
ekki komið að tómum kofunum.
Eftirminnilegast er okkur systrun-
um aðfangadagskvöld undanfarinna
ára þegar afi og amma komu um
sexleytið og afi var búinn að setja
upp svarta harðkúluhattinn sem var
eingöngu settur upp af því tilefni,
enda sagði einhver okkar að það
yrðu engin jól ef afi kæmi ekki með
hattinn. Það verður því tómlegt á
næstu jólum, enginn afi, enginn hatt-
ur.
Eins og áður sagði var afi mjög
söngelskur og hafði góða söngrödd.-
I hvert skipti sem tenórsöngur hljóm-
aði í útvarpinu heyrðist alltaf í ein-
hvetjum: „Hann afi syngur miklu
betur en þetta.“ Við jarðarför afa í
Kópavogskirkju þann 23. apríl
síðastliðinn var sunginn hluti af fað-
irvorinu og héldum við eitt augnablik
að afi væri að syngja og skildum þá
fyrst að við myndum ekki hiitast
aftur í þessu lífi.
Aldrei datt okkur systrunum í hug
að afi kveddi svo fljótt sem raun
varð. Það eru því orð að sönnu að
„Þá fyrst skiljum vér dauðann er
hann leggur hönd sína á einhvern
sem vér unnum“ (Madame de Stael).
Afi var svo fullur af lífskrafti og
sífellt á ferðinni. Á skíðum, í sundi
og í gönguferðum. Ferðaðist hann
bæði hér heima og erlendis. Aðeins
fáum dögum áður en afi fór á spítal-
ann ók hann út fyrir bæinn og fékk
sér göngu á skíðunum sínum. Það
var síðasta skemmtiferðin hans í
þessu lífi en önnur ferð hefur hafist
þar sem hann mun sameinast Guð-
rúnu dóttur sinni, foreldrum og öðr-
um látnum ástvinum. Við óskum
elsku afa góðrar ferðar og þökkum
samfylgdina.
Kristín, Anna Guðrún
og Þórhildur.
Haraldur Runólfsson,
Hólum - Minning
Fæddur 27. apríl 1902
Dáinn 16. marz 1990
Haraldur Runólfsson? Eg sé hann
ljóslifandi fyrir mér. Hann stendur
á landareign sinni með reist höfuð,
tignarlegur öldungur, og bendir
hendinni á eitt eða annað kennileiti
í ríki sínu. Öll hafa þau sitt nafn
og sína sögu, en Haraldur segir
þannig frá, að engum stendur á
sama. Meistari þjóðlegrar munn-
menntar kann listina að grípa hug
hlustenda.
Ég heyri hina þróttmiklu rödd
Haralds. Hún brýzt upp úr djúpuin
sálar, mögnuð, af kímni eða hatri,
skopi eða hlýleika hins skapmikla
manns. Andlit hans, merkt rúnum
langrar lífsreynslu, ljær orðunum
aukinn þunga eða léttleika eftir því
sem við á. Brúnir hans hnyklast,
augun leiftra, og fyrr en varir, er
svipur hans breyttur og röddin önn-
ur. Ilann hefur leitt á svið sögunn-
ar kunningja sinn og hermir eftir
honum svo vel, að ég þekki mann-
inn, þegar ég hitti hann.
Já, ég sé Harald og ég heyri
rödd hans. Minningin er svo sterk,
að hún skyggir á staðreyndina, sem
er tilefni þessara skrifa. Haraldur
hefur Iifað hinzta dag sinn hér á
jörð. Laugardaginn 24. marz var
hann jarðsettur í heimagrafreit
konu sinnar, á bæjarstæði Lofts
Sæmundarsonar fróða, þess sem
hafði átt norska kóngsdóttur og var
faðir Jóns Loftssonar. Hveijum
fornkappa sem er væri boðlegt að
vera heygður, þar sem sér um jafn
víða vegu, frá Krýsuvíkurbergi
lengst í vestri alla leið upp á gíga
á Heklutindi.
Haraldur hóf lífsferil sinn for-
eldralaus, með tvær hendur tómar.
Eftir harða æsku barst hann til
Næfurholts, kvæntist heimasætu,
kostakonunni Guðrúnu Ófeigsdótt-
ur, bjó fyrst í Næfurholti en' reisti
sér bæ þar á landareigninni, á Hól-
um. Þar kynntist ég honum í eldgos-
inu 1947 og, eins og svo margur
annar, naut frábærrar gestrisni ljöl-
skyldu hans. Þá sat Haraldur á frið-
arstóli, vinsæll fræðaþulur og hjálp-
arhella óforsjálum ferðalöngum. En
fáum leyndist, að stundum hafði
sópað að honum, þegar misboðið
hafði verið réttlætiskennd þessa
geðríka manns. Og honum varð
ekki skotaskuld úr því að svara
fyrir sig, svo að sveið undan.
Á dauðastundu og dómsins tíð
mun hann viðurkenna eins og fornt
skáld: „Ungr vask harðr í tungu.“
En dómsorðinu þarf hann ekki að
kvíða. Dómarinn er langlyndur en
ekki langrækinn, reiðist ekki, er
góðviljaður, breiðir yfir öllu og
umber allt. Svo segir Páll, forn-
kunningi okkar Haralds.
Kári Valsson
Frá sýningu íslenska dansílokks-
ins á Vorvindum í Borgarleikhús-
inu.
M ÍSLENSKI dansflokkurinn
frumsýndi sl. fimmtudag Vor-
vinda í Borgarleikhúsinu. A efnis-
skránni eru fjórir ballettar eftir 3
sænska danshöfunda, þau Birgit
Cullberg, Vlado Juras og Per
Jonsson. Gestadansarar í sýning-
unni eru þeir Joacim Keusch, Per
Jonsson og Kenneth Kvarnström.
Vegna þess hve gestadansararnir
eru tímabundnir er einungis mögu-
leiki á að hafa fimm sýningar að
þessu sinni og eru síðustu sýning-
arnar um næstu helgi; föstudaginn
27. apríl og sunnudaginn 29. apríl.
Sýningunni hefur verið vel tekið
jafnt af áhorfendum og gagnrýn-
endum, segir í fréttatilkynningu.
Seiðandi
rökkurtónar
Kvikmyndir
Amaldurlndriðason
Baker-bræður („The Faboulus
Baker Brothers"). Synd í Há-
skólabíói. Leikstjóri: Steve
Kloves. Kvikmyndataka: Mic-
hael Ballhaus. Aðalhlutverk:
Jeff Bridges, Michelle Pfeiffer
og Beau Bridges.
Baker-bræður, fyrsta mynd
leikstjórans Steve Kloves, þótt
ótrúlegt sé, segir frá tveimur
miðaldra bræðrum sem skemmt
hafa alla sína ævi á fínni börum
og hótelum sem píanóleikarar en
hafi þeir einhverntímann verið
eitthvað númer er sannarlega
tekið að halla undan fæti hjá
þeim núna. Þeir eiga erfitt með
að fá sig bókaða jafnvel í verstu
búllur þar til annar þeirra fær
þá hugmynd að ráða söngkonu.
Súpersexí Michelle Pfeiffer kem-
ur þeim aftur á skrið með eggj-
andi hreyfingum og flauels-
mjúkri rödd en allt kemur fyrir
ekki. Blossinn er löngu slokknað-
ur.
Leikstjórinn Kloves leiðir okk-
ur með miklu sjálfsöryggi um
veröld ljúfra rökkurtóna með
djúpri tilfinningu eftirsjár bæði
glataðra drauma og glæstrar
fortíðar aðalpersónanna. Sagan
er framsett á verulega þekkileg-
um nótum með ögn af kómík í
hægri hrynjandi en myndin ger-
ist að mestu að næturlagi föng-
uðu í seiðandi myndatöku Micha-
els Ballhaus. Hér er fullkomið
samræmi í lágstemmdum
stílnum og þægilegri, látlausri
framvindunni sem grípur þig
áreynslulaust sterkum tökum.
I miðpunktinum er uppgjör
bræðranna sem vita að löngu er
kominn tími á skemmtiatriðið
sem hangir varla mikið lengur
saman á bræðraþelinu einu. Þeir
eru útdauðir í heimi dinnertón-
listarinnar og neðar er varla
hægt að ná. Hjá öðrum (Jeff
Bridges) er það framtaksleysi
að hætta ekki og leyfa hæfileik-
um sínum að þróast þangað sem
þeir sækja. Hann ber þreytuna
utan á sér og deyr alltaf svolítið
meira á hveiju kvöldi. Hjá hinum
og hæfileikasnauðari bróðurnum
(Beau), sem er fjölskyldumaður,
er þetta spurning um að hafa
ofan í sig og á.
Bræðurnir Beau og Jeff eru
frábærir en nýja aðdráttaraflið
í skemmtiatriðinu þeirra er líka
aðdráttarafl myndarinnar. Það
er Michelle Pfeiffer. Hún kemur
inn í þátt þeirra og rífur hann
upp með söng en mætir aðeins
meiri lífsleiða og kaldranalegri
firringu Jeffs þegar ástarævin-
týri þeirra verður að engu. Pfeif-
fer eignar sér myndina á köflum
sem hin kynæsandi og töfrandi
Súsí Diamond og sannarlega í
hvert sinn sem hún grípur í hljóð-
nema og myndavél Ballhaus tek-
ur að leika um hana; söngatriðið
uppi á píanóinu við undirleik
Jeff Bridges stendur eitt og sér
í minningunni um góða mynd.
Stórmyndin
sem aldrei varð
Stórmyndin („The Big Picture").
Sýnd í Bíóhöllinni. Leikstjóri:
Christopher Guest. Aðalhlut-
verk: Kevin Bacon.
Stónnyndin með Kevin Bacon
tekur fyrir oft með nöpru háði kvik-
myndaiðnaðinn í Hollywood eins
og hann getur litið út frá sjónar-
hóli efnilegs leikstjóra sem nýskrið-
inn er úr kvikmyndaskóla. Allir
vilja eiga hann að vini, umboðs-
menn sitja um hann,
stórglæsilega unga
leikkonan tælir hann
og forstjóri kvik-
myndaversins klapp-
ar honum á bakið og
hleður á hann lofi
áður en hann tekur
svolítið barnalega en
heiðarlega hugmynd
hans um fullorðins-
lega ástarsögu og
breytir henni í gal-
tóma strandpartý-
mynd fyrir„þá sem
kaupa bíómiðana"
eða aldurinn 14 til
24 ára. Og efnilegi
leikstjórinn gleypir
agnið.
Þetta er saga um
hégómagjarna lista-
manninn með stjörnur í augum sem
selur sál sína fyrir örlítið lof og
fyrirheit um glamúrveröld drauma-
verksmiðjunnar áður en hann vakn-
ar til raunveruleikans og sér að lífið
er ekki svona einfalt. Fallið kemur
hraðar en Porsche-inn nær uppí
hundrað.
Myndin hefur kappnóg af kald-
hæðni í lýsingu á þeirri Hollywood
sem maður á auðvelt með að
ímynda sér að geti verið til en
grínið í henni er varla upp á nema
svona tvo hlátra sem kemur á óvart
þegar haft er í huga t.d. að hún á
aðheita „grínmynd stórmyndanna"
eins og segir í auglýsingunni. Per-
sónurnar eru staðlaðar eftir kunn-
uglegri formúlu og gegna litlu hlut-
verki nema sem annaðhvort slæm-
ar og falskar eða góðar og sannar:
Forstjórar kvikmyndafyrirtækj-
anna á framúrstefnulegu skrifstof-
unum sínum fylla auðvitað fyrri
hópinn en fornvinir unga leikstjór-
ans þann seinni. Tónlistarmynd-
bandi er skotið inn í miðja mynd
sennilega fyrir „þá sem kaupa bíó-
miðana“ og handritið er svo húm-
orslaust á stórum köflum þegar hin
löngu fyrirsjáanlegu umskipti
verða á aðalpersónunni og myndin
leiðist út í vellu, að maður fer að
velta því fyrir sér hvort maður
hafi gert rangt í því að taka ekki
vasaklútinn með.
ímyndanir Kevins Bacons eru
oft sviðsettar með góðum árangri
og fræg nöfn eins og Roddy
McDowall, Elliot Gould og John
Cleese eru gestaleikarar. Ekkert
kemst þó í hálfkvisti við frábæran
Martin Short í hlutverki umboðs-
manns sem er gersamlega út úr
heiminum. Myndin hefði gott af
meiri slíkri klikkun.