Morgunblaðið - 31.05.1990, Blaðsíða 46

46
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 31. MAI 1990
Olafiir Þorvaldsson
Akranesi — Minning
Fæddur 21. júní 1922
Dáinn 23. maí 1990
í dag erum við að kveðja látinn
vin. Þegar við stöndum frammi fyrir
slíku verður okkur oft orða vant.
Einhver, sem stöðugt hefur verið
með okkur, er allt í einu horfínn af
sjónarsviðinu. Einhver, sem alltaf
hefur verið til staðar þegar þurft
hefur að rétta fram hönd á réttum
tíma, hvort heldur hefur verið í leik
eða starfí. Þannig maður var Ólafur
Þorvaldsson mágur minn, sem við
kveðjum hér í dag. Allt frá því hann
kom inn á heimili foreldra minna
fyrir 45 árum, sem væntanlegur eig-
inmaður næstelstu systur minnar.
Þennan tíma er ég búinn að þekkja
hann og allt frá hinni fyrstu stund,
til hinnar síðustu, sem jafn góðan
dreng.
Hann fæddist hér á Akranesi 21.
júní 1922 sonur hjónanna Þorvaldar
Ólafssonar og Sigríðar Eiríksdóttur,
sem þá bjuggu á Valdastöðum hér
á Skaga. Hann ólst upp í foreldrahús-
um við starf og leik eins og böm á
hans aldri gerðu. Að loknu bama-
skólanámi fór hann fljótlega að
vinna. Á þeim tíma var öll vinna hér
ýmist við sjó eða landbúnað, sem
menn stunduðu í smáum stíl, með-
fram annarri vinnu, til þess að geta
betur séð fjölskyidum sínum far-
borða. í þessum störfum tók hann
virkan þátt.
En mjög snemma hneigðist hugur
hans að sjónum og fljótlega var hann
kominn í skiprúm. Það má segja að
síðan hafi lífsstarf hans verið sjó-
mennska. Fyrst og síðast sjó-
mennska. Um það snerist allt hans
líf og hugsun, þó að inn í milli hafí
hann stundað önnur störf. Hann
hafði farið í gegnum öll þróunarstig
vinnu háseta um borð í mótorbátum
frá því að hann kom þar fyrst um
borð sem háseti 15 ára gamall,
hvort sem var á vetrarvertíð, síld-
veiðum fyrir Norðurlandi eða hér
sunnanlands. Lengst af sjómennsku
sinni var hann í skiprúmi hjá ein-
Fædd 13. nóvember 1922
Dáin 22. maí 1990
Nú hverfi oss sviðinn úr sárum
og sjatni öll beiskja í tárum,
því dauðinn til lífsins oss leiðir,
sjá lausnarinn brautina greiðir.
(Stef. Thor.)
Þann 22. maí sl. lést móðir okk-
ar, Halldóra Torfadóttir, eftir stutta
en stranga legu, stundum virtist lífs-
viljinn einn ráða ferðinni hjá henni,
en annað afl varð yfírsterkara og
gaf henni eilífan frið.
Sárt er að missa ástvin sinn, en
huggun harmi gegn er vissan um
að nú er hún á ferð inn í heim þar
sem ekki er til sársauki, angur né
mæða, þar sem er eilíft sumar.
Með þessum fátæklegu orðum
kveðjum við móður okkar og biðjum
Guð að geyma hana.
Kærar þakkir sendum við öllu
hjúkrunarfólki á gjörgæsludeild
Borgarspítalans, sem gerði allt sem
hægt var til að linna þjáningar henn-
ar fram til síðustu stundar.
Einnig viljum við þakka sr. Sig-
finni Þorleifssyni, hans hlýju orð og
þann styrk sem hann veitti okkur í
gegnum þennan erfíða tíma.
Hrönn Baldursdóttir, Sig-
ríður Baldursdóttir
í dag er kvödd hinstu kveðju frá
Fossvogskapellu Halldóra Torfa-
dóttir, Skúlagötu 72, hún var fædd
á ísafírði þann 13. nóvember 1922,
dóttir hjónanna Bjargar Finnsdóttur
og Torfa Halldórssonar, auk hennar
hveijum þeirra Akra-bræðra, Berg-
þóri, Jóhannesi og Þórði, á Sigur-
fara, Farsæl, Skallagrími og fleiri
skipum. Síðustu árin, sem hann
stundaði sjó að staðaldri, var hann
lengi í skiprúmi hjá Runólfi Hall-
freðssyni á Jörundi II. 1 öll þessi
skiprúm, sem hér eru talin og önnur
sem ekki eru talin hér, var hann jafn
eftirsóttur. Bæði vegna þess að hann
var duglegur og velvirkur sjómaður
og ákaflega Ijúfur í umgengni.
1. desember 1945 gekk hann að
eiga eftirlifandi konu sína, Jóhönnu
Sigurðardóttur. Þau hafa átt saman
fímm böm. Þau em: Þorvaldur kv.
Laufeyju Sigurðardóttur, þau eiga
eina dóttur og einn son. Guðlaug
Sigríður g. Sigurvini Siguijónssyni,
þau eiga þijár dætur. Ólafía g. Kar-
vel L. Karvelssyni, þau eiga þijá
syni. Hreinn, hann dó ungur, og
yngst er Lilja Sesselja, kennari í
Borgarnesi. 011 þau, sem hér hafa
verið talin, sakna nú vinar í stað,
þar sem faðir þeirra og afí er nú
horfínn af sjónarsviðinu. Barnabörn-
in og þá sérstaklega þau yngri,
sakna þess afa, sem alltaf var tilbú-
inn að sinna þeim og taka þátt í leikj-
um þeirra. Oli var svo að öll böm
hændust að honum, bæði skyld og
óskyld. Hann hafði það viðmót að
þau löðuðust að honum hvar sem
hann var. Öll böm, sem komu hér í
húsið og höfðu hitt hann áður,
spurðu gjaman eftir honum og
fannst ástæða til að hitta hann án
sérstaks tilefnis. Aðeins þetta sýndi
gildi hans í augum þeirra. Þetta
gildi hélst fullkomlega þegar þau
eltust. Það þekki ég bæði af börnum
mínum, sem ólust upp í nálægð hans
og öðmm sem fjær stóðu.
Við Erla, sem búið höfum í sama
húsi og Óli og Hanna síðan 1964,
söknum einnig vinar í stað. Ótaldar
em allar þær ánægjustundir, sem
við höfum átt saman þennan tíma
hér í húsinu og einnig fyrir þann
tíma. Við byggðum þetta hús í sam-
einingu á sínum tíma, tvær fjölskyld-
ur, en þó miklu fremur sem ein stór
vora systkinin átta þar af einn hálf-
bróðir.
Faðir Halldóm var velmetinn
skipstjóri, harðduglegur og af bestu
gerð áreiðanlegur, hefur örugglega
verið mikið að gera á æskuheimili
hennar, þessvegna gott að hafa góða
húsmóður sér við hlið, sem móðir
hennar var.
Torfí segír skemmtilega frá sjó-
ferðum sínum og fleiru í bókum er
hann ritaði, Klárir í bátana, útgefna
1972 og Bijóstbirtu og Náungakær-
leik, útgefna 1973.
Árið 1941 giftist Halldóra Baldri
Helgasyni, sjómanni, eignuðust þau
eina dóttur, Sigríði Hjördísi, fædda
22. desember 1960 og kjördóttur
áttu þau, Hrönn, fædda 11. janúar
1945, barnabörn Halldóra em fimm,
Baldur, Aðalheiður, Margrét, Krist-
inn Örn og Hjördis Sif, barnabarnið
er eitt, Arnór Viðar.
Eftir langa sambúð ákváðu þau
Halldóra og Baldur að slíta samvist-
um. Mörg seinni ár Halldóru hafa
verið henni erfíð, hún átti við þrálát-
an öndunarsjúkdóm að etja, af þeim
sökum átti hún mjög erfitt með gang
og eðlilega útiveru, þess í stað not-
aði hún tímann meðal annars til lest-
urs og fróðleiks, þar á meðal um
dulræn málefni.
Halldóra hafði ekki hátt um til-
finningar sínar hé hugsanir, við
fyrstu kynni gat hún verið fámál,
en þar fyrir innan var ylur góðvildar
og kærleika.
Lífsganga okkar hér á jörðu er í
flestum tilfellum í mörgum þáttum,
hún hefur nú lokið sínum, en eftir
lætur hún minningu góðra kynna.
fjölskylda. Á þessum tíma höfum við
þolað saman bæði súrt og sætt. Á
þessum tíma hefur heldur aldrei
skuggi fallið á. Það er ekki minnst
að þakka hinu sérstaka jafnaðargeði
sem Óli var gæddur. Alltaf tilbúinn
að ganga að þeim verkum sem vinna
þurfti, hvenær og hvar sem var.
Síðan 1968 hefur ÓIi ekki verið í
föstu skiprúmi. Hann hefur verið
starfsmaður Trésmiðjunnar Akurs
hf. Þar höfum við einnig verið sam-
starfsmenn. Þar, eins og alls staðar
annars staðar, sem hann var ráðinn
rækti hann starf sitt af stakri trú-
mennsku og vil ég koma á framfæri
þökkum fyrirtækisins fyrir allt hans
starf í þágu þess í gegnum árin.
Þeir, sem hafa stundað sjó svo
lengi, una því ekki alltaf að slitna
alveg úr tengslum þó komið sé í
land. Óla var einnig svo farið. Hann
hefur því í mörg ár gert út á vorin
og fram á sumar með félaga sínum.
Þeirra vettvangur hefur verið á grá-
sleppumiðunum hér við Skagann.
Þessi störf hafa farið fram í frístund-
um frá daglegri vinnu. Hann gekk
að þessu af sömu eljusemi og öðm
sem hann gerði og dró hvergi af
sér. Hann var nýkominn heim úr
einni slíkri sjóferð, þegar kallið kom.
Jafn óvænt og tillitslaust eins og
okkur, sem eftir sitjum, virðist það
Síðustu tvö æviárin dvaldi Halldóra
að Ási í Hveragerði, en var flutt
þaðan 10. apríl sl. á Borgarspítal-
ann, þar andaðist hún að kvöldi 22.
maí, á gjörgæsludeildinni, en á
þeirri deild hafði hún legið í rúman
mánuð, var mjög vel hugsað um
hana í alla staði, svo sem og alla
aðra er á deildinni dvelja.
Nú að leiðarlokum þakka ég
Halldóru góð kynni og bið henni
Guðs blessunar, um leið og ég votta
öllum ástvinum hennar innilega
samúð.
Gef mér, drottinn, bljúgan bænaranda,
beyg minn vilja í sannri hlýðni að standa,
gnótt af þínu Ijósi gef þú mér,
góði faðir, svo ég lifi í þér.
Gef mér, drottinn, trúartraustið hreina,
til þín, sem ert raunabótin eina,
og er lifs míns vinnudagur dvin,
Drottinn, leyfðii mér þá heim til þín.
(Á.J. Áfangar)
Theodór Nóason
oftast vera. En eins og sjómaðurinn
er kallaður til róðra, því að án hans
er skiprúm hans ekki fyllt, eins trú-
um við því að faðir okkar á himnum
kalli okkur til sín til að fylla þau
rúm, sem hann álítur okkur best
skipa. Ég get því frekast sætt mig
við þessa skyndilegu brottför vinar
okkar, að ég veit að það rúm sem
honum hefur verið þar ætlað, hefði
ekki verið eins vel skipað af neinum
öðmm. Við Erla og öll okkar fjöl-
skylda vottum öllum hans ástvinum,
konu, bömum og fjölskyldum þeirra,
okkar dýpstu samúð. Megi minningin
um góðan dreng lengi lifa.
Gísli S. Sigurðsson
Mig langar að minnast hans Óla
í örfáum orðum. Þegar góðir vinir
hverfa á braut sækja minningarnar
á mann.
Óla kynntist ég í gegnum dóttur
hans, Lellu, fljótlega eftir að ég flutt-
ist hingað á Akranes.
Ég heillaðist strax af skapgerð
hans og persónuleika. Aldrei man
ég eftir honum öðravísi en í góðu
skapi. Hann var skemmtilegur maður
og sá yfirleitt eitthvað spaugilegt í
öllum hlutum. Ósjaldan hlógum við
dátt saman að alls kyns vitleysu.
Alltaf var jafn gott að koma á
heimili Óla og Hönnu og fínnst mér
ég pínulítið eiga heima þar.
Aðaláhugamál hans var að veiða
grásleppu á vorin. Alltaf hlakkaði
hann jafn mikið til að komast á sjó-
inn og var gaman að fylgjast með
honum á þessum tíma.
Ég þakka Óla allar samvemstund-
irnar og á ég eftir að sakna hans
mikið. Elsku Hanna, ég sendi þér
og fjölskyldu þinni mínar innilegustu
samúðarkveðjur og bið góðan Guð
að styrkja ykkur á þessari erfíðu
stundu.
Gústa
Okkur langar til að minnast í örf-
áum orðum elskulegs afa okkar. Það
er sárt að hugsa til þess að afí Óli
sé dáinn svona langt um aldur fram,
því í okkar augum var hann svo
ungur og lífsglaður. Afi var ætíð
okkur öllum góður og fannst okkur
gott að vera í návist hans. Það voru
ófáar nætur sem við sóttumst eftir
að fá að vera inni á Hjarðarholti hjá
ömmu og afa. En áfram munu leiðir
okkar liggja inn á Hjarðarholt í heim-
sókn til ömmu því þangað er gott
að koma.
Afi var okkur öllum mikils virði
og því er fráfall hans mikið fyrir
okkur öll.
Elsku amma, megi góður Guð
styrkja þig í þessari miklu sorg. Bles-
suð sé minning afa.
Ó, faðir, gjör mig ljúflingslag,
sem lífgar hug og sál
og vekur sól og sumardag
en svæfir storm og bál.
(Matthías Jochumsson)
Jóhanna, Karvel, Kristjana,
Kristín, Óli, Andri,
Valdís og Siggi.
Þegar ég frétti að Ólafur Þorvalds-
son væri dáinn ætlaði ég varla að
trúa því. Það eina sem mér datt í
hug var að ég hafði aldrei haft tæki-
færi eða kjark til að þakka honum
hvað hann var alltaf góður við mig.
Þess vegna ætla ég að reyna að
skrifa eitthvað til minningar um
hann. Ég vildi bara að ég ætti nógu
mikið af fallegum orðum til að skrifa
um Óla. Hann hafði þá hæfileika að
geta sett sig niður á plan lítilla
bama og leikið sér við þau og með
þeim eins og eitt af þeim.
Ég man eina útilegu sérstaklega,
af mörgum, þegar Óli var með okk-
ur. Þá var ég 5 ára og vomm við
gestir í sumarbústað í Olveri, að ég
bauð Óla í kaffí í mjög lítinn dúkku-
kofa, ég reiknaði aldrei með að hann
myndi koma inn í kofann, en þessi
stóri maður bögglaði sér saman til
að komast inn í kofann og þiggja
hjá mér kaffí, sem var bara í þykjus-
tunni, ég man hvað ég var feimin,
ég held að ég hafi troðið upp í mig
allri hendinni. .
Ef ég hefði mátt óska mér að eiga
afa á Akranesi, eins og mamma, þá
hefði ég kosið Óla.
Ég bið Guð að blessa Hönnu og
bömin hans og barnabörn.
Blessuð sé minning hans.
Lilja Sesselja Steindórsdóttir
Þegar fyrirvaralaust fráfall verð-
ur, andlát ættingja, vinar eða kunn-
ingja, setur mann hljóðan. Ósjálfrátt
riQast upp samskipti við viðkomandi
og minningar atburða birtast ljóslif-
andi fyrir hugskotssjónum nú, þótt
þær hafí ekki virst mikilvægar í
raunvemleikanum.
Fyrir rétt rúmu ári, í upphafí grá-
sleppuvertíðarinnar, þeirrar 24. sem
þeir voru saman Bragi og Óli, fékk
ég að fara með í vitjun. Þá kynntist
ég Óla. Fljótlega varð mér ljóst að
þótt Óli væri ekki þrekvaxinn, var
hann sterkur og hörkuduglegur, allt-
af að og sagði fátt. Undir lokin á
vitjuninni var mér, skrifstofublók-
inni, farið að verða órótt í belgnum,
og sást það. Þá hló Bragi en Óli ekki.
Nokkmm dögum seinna, í norðan
kalda og 2ja til 3ja stiga hita, sá ég,
þar sem ég var staddur nyrst á Vest-
urgötunni, hvar þeir félagarnir á
Kára AK 21 vom að vitja um síð-
ustu trossuna úti á Kantinum. Ég
hugsaði með mér, að ef ég væri
þarna úti í þessari nepju vildi ég að
einhver biði mín með heita súpu,
þegar ég kæmi í land. Aldrei hef ég
fengið hlýrri þakkir fyrir matargerð
en frá Óla það kvöld. Ég er enn fegn-
ari nú að hafa framkvæmt þessa
hugmynd mína.
Ég þekki ekki lífshlaup Óla, nema
af þessum sjóferðum með þeim félög-
um, né hans ættingja og læt því
aðra um að rekja sögu hans. Það eru
ævisögur slíkra manna sem ekki em
settar á prent. Ég á minningu um
góðan mann.
Ég votta eiginkonu, börnum og
öðram ættingjum, svo og félaga hans
á Kára mína hluttekningu.
Magnús H. Ólafsson
Óli Þorvalds er dáinn þó að mér
fyndist hann vera ein af þessum
persónum sem manni finnst vera eilí-
far. Yrðu alltaf til og þannig ætti
það að vera. Ekki var það vegna
þess að hann væri svo hávær eða
framkoman svo frökk og afgerandi
að allir tækju eftir honum. Heldur
vegna þess að útgeislunin var svo
mikil að hann var sjálfsögð eilífðar-
vera sem tilheyrði fjölskyldunni.
Búinn að vera átrúnaðargoð bam-
anna sem rakið geta rætur síiiar að
Bakkatúni 18 í rúm 40 ár.
Hann Óli, hann gat nefnilega bull-
að og skáldað og verið svo sniðugur
alveg eins og krakkar vildu hafa
fullorðið fólk. Svo seinna þegar ég
kom siglandí yfir flóann, til vetur-
setu á Skaga og í fóstur hjá Hönnu
og Óla og var smátt og smátt að
uppgötva að Akranes bernskusum-
ranna hafði breyst og var ekki bara
stelpur í kjól og sportsokkum, afí og
amma, sólglitrandi Lambhúsasund,
endalaus Langisandur, fjömgull,
baldursbrár og Öli Þorvalds, þá upp-
götvaði ég líka að það sem hélt sér
yfír vetrartímann á Skaganum voru
afí og amma og Óli Þorvalds, hann
gat nefnilega sumar sem vetur bullað
og skáldað yndislegar sögur. Oft
grétum við úr hlátri, ég, Hanna og
Lella, þegar hann var t.d. að ræða
mjög „vafasamt" móðemi Lellu, sem
ýmist var dóttir útlenskrar greifynju
eða Judy Garland sem Óli hafði búið
með en honum leiddist deyfðarlífíð í
Hollywood, svo hann fluttist bara
aftur heim á Skagann til Hönnu.
Svona vora sögurnar, og maðurinn
glitrandi af kímni. Það var aldrei
eins og hann ætlaði að vera fyndinn,
þetta bara rann upp úr honum eins
og ekkert væri eðlilegra.
Áhugamál manna liggja á ýmsum
sviðum, og ég hygg að áhugamál
Óla hafi mest tengst sjónum og þá
sérstaklega grásleppuvertíðinni
hans, sem hófst með hvarfi hans í
kjallarann upp úr áramótum, og end-
urkomu frá sama stað að vori, þá
var hann búinn að vinna hörðum
höndum hálfan veturinn við undir-
búning á netum o.fl. Þá gat vertfðin
byijað fyrir alvöru.
Þá var kannski táknrænt fyrir
þennan mæta mann að það var ein-
mitt eftir heimkomu úr róðri að hann
kvaddi þetta líf, langt fyrir aldur
fram aðeins 67 ára gamall.
Við komum öil til með að sakna
hans mikið. En ég er viss um að við
hittumst síðar þar sem Óli er að
veiða stærri grásleppur og þar sem
hrognaverðið er stabílla en hér.
Elsku Hanna, Lella og öll hin, Guð
geymi góðan dreng og gefi ykkur
styrk og trú.
Sigurlaug frá Hellum
HaUdóra Torfa-
dóttir — Minning