Morgunblaðið - 14.05.1991, Síða 44

44
MANEX
HÁRVÖKVINN
Sigríður Adólfsdóttir;
„Fyrir 15 árum varð ég fyrir
þvi óhappi í Bandaríkjunum
að lenda í gassprengingu og
missti við það augabrúnirnar,
sem uxu aldrei aftur. Ég fór
að nota MANEX vökvann
og i dag er ég komin með
fullkomnar augabrúnir.
Hárgreiðslumeistarinn minn,
Þórunn Jóhannesdóttir
Keflavík, segir þetta vera
hreint kraftaverk".
Jóna Björk Grétarsdóttir:
Ég missti megnið af hárinu
1987 vegna veikinda. Árið
1989 byrjaði hárið fyrst að
vaxa aftur, en það var mjög
lélegt, svo þurrt og dautt og
vildi detta af. Siðan kynntist
ég MANEX. Eftir 3ja mánaða
notkun á MANEX próteininu,
vitamíninu og sjampóinu er hár
mitt orðið gott og enn í dag
finn ég nýtt hár vera að vaxa “.
Fæsl í flestBia apðteRum,
lirsreiðslu- og rakarsstofuæ
öfíi lanti aiit.
Dreifing:
anfóraia
S. 680630.
Jóhannes S. Jóhannesson:
„Ég hafði i gegnum árin reynt
allt til að losna við flösuna en
ekkert dugði. Ég hélt ég yrði
bara að sætta mig við þetta.
En nú veit ég betur. Vökvinn
virkilega virkar“.
Elín Sigurbergsdóttir:
„MANEX hárvökvinn hefur
virkað með ólikindum vel fyrir
mig. Ég var því sem næst að
missa allt hárið. Það datt af i
flygsum og ég var komin með
hárkollu. Fljótlega eftir að ég
byrjaði að nota MANEX hætti
hárlosið og i dag er ég laus
við hárkolluna og komin með
mikið og fallegt hár. Læknirinn
minn og kunningjar minir eru
hreint undrandi á þessum ár-
angri".
MORGUNBLAÐIÐ MtlBJUDAGUK 14. MAÍ 1991
Minning:
Sverrir Erlendsson
fyrrv. skipstjóri
Fæddur 19. júní 1925
Dáinn 5. maí 1991
Sverrir Erlendsson fyrrverandi
skipstjóri varð bráðkvaddur við
störf sín sunnudaginn 5. maí síðast-
liðinn, 65 ára að aidri.
Sverrir var sonur Erlendar Árna-
sonar og Önnu Ófeigsdóttur. Þau
létust bæði þegar Sverrir var bam
að aldri. Þá fór hann í fóstur á
ágætis heimili móðursystur sinnar,
Þórdísar Ófeigsdóttur, og manns
hennar Bjöms Snæbjömssonar.
Sverrir kvæntist móður minni
Dóru Bergþórsdóttur árið 1956, er
ég var ungur að árum. Það fór strax
vel á með okkur og hann átti eftir
að reynast mér og síðan fjölskyldu
minni einstaklega vel alla tíð.
Sverrir var ekki gamall þegar
hann fór að stunda sjóinn enda
varð hann snemma að standa á eig-
in fótum. Hann var um árabil stýri-
maður og síðan skipstjóri á ýmsum
togurum, m.a. hjá frænda sínum
Tryggva Ófeigssyni á togurunum
Neptúnusi, Marz og Úranusi, en
síðustu árin sín til sjós var hann
skipstjóri á togaranum Ymi frá
Hafnarfirði. Eftir liggur dijúgt
dagsverk á starfsvettvangi þar sem
gerðar eru strangar kröfur.
Fjölskyldulíf sjómannsins mótast
mikið af fjarveru heimilisföðurins
og hér á árum áður var minna um
frí en nú tíðkast, auk þess sem að
mörgu þarf að hyggja á milli veiði-
ferða og dagar í landi hjá yfirmönn-
um eru oft æði annasamir. Sam-
verustundimar verða hins vegar
dýrmætar og þegar Sverrir var í
landi fannst okkur alltaf vera hátíð-
isdagar.
Sverrir var mikill Qölskyldumað-
ur og fór t.d. ekki fram hjá neinum
hve hreykinn hann var af litla dótt-
ursyninum, sem skírður var í höfuð-
ið á afa sínum. Mér fannst því að
hann kynni að mörgu leyti vel að
meta það síðustu árin að loknum
löngum sjómannsferli, að vera kom-
inn í land í rólegri störf og hafa
meiri tíma fyrir fjölskylduna og til
að sinna áhugamálum sínum, en
hann hafði gaman af að leika golf
og fylgidst vel með í knattspyrnu
og fór á völlinn þegar færi gafst.
Á unglingsárunum var ég í skóla-
fríum háseti þar sem Sverrir stýrði
skipi og kynntist ég honum þá einn-
ig frá þeirri hlið. Hann var farsæll
skipstjóri og ég varð þess var, að
hann lét sér einstaklega annt um
þá menn, sem hjá honum störfuðu
enda var hann ætíð virtur og vin-
sæll meðal áhafnarinnar.
Á veiðunum skiptast á skin og
skúrir. Stundum er mokafli og allt
gengur í haginn, í önnur skipti er
ördeyða og skipstjórinn þarf að taka
afdrifaríkar ákvarðanir. Á að taka
áhættuna á langri siglingu til Græn-
lands eða á önnur fjarlæg mið, upp
á von og óvon, eða á að taka stefn-
una suður og austur fyrir land?
Þá er sjálfsagt bijóstvitið oft lát-
ið ráða, en einnig nýtist vel mennt-
un og löng reynsla og þá koma sér
vel þeir eiginleikar, sem Sverrir var
gæddur í ríkum mæli, að vera mað-
ur afskaplega æðrulaus en ekkert
haggaði rósemi hans þó á móti blési.
Það er dýrmætt og lærdómsríkt að
fá að kynnat slíkum mönnum í
uppvextinum.
Stundum gafst tækifæri til að
renna fyrir lax. Þá komu vel í ljós
þeir hæfileikar sem einkenna afla-
manninn. Hann var jafn laginn að
kasta flugu og renna maðki en auk
þess kappsamur og iðinn, alltaf
sannfærður um að vel myndi ganga.
Áhuginn var ódrepandi. Þegar var
búið að leggja drög að veiði sumars-
ins er kallið kom, alltof snemma.
Mennirnir gera sínar áætlanir en
guð ræður. Veiðiferðimar verða
ekki fleiri.
Fósturfaðir minn Sverrir Er-
lendsson hefur nú lagt upp í sína
síðustu ferð. Harmur er kveðinn að
móður minni og systrum mínum,
Hallfríði, Önnu og Ásgerði, en það
er huggun harmi gegn að eftir lifa
góðar og bjartar minningar. Við
Hildur og börnin biðjum góðan guð
að blessa sálu hans.
Bergþór Konráðsson
Mig langar til að minnast Sverr-
is Erlendssonar í nokkmm orðum.
Ég byijaði með Sverri um áramctin
1976-’77 sem annar stýrimaður á
b.v. Ingólfi Arnarsyni og færðist
brátt upp í starf fyrsta stýrimanns.
var ég óslitið með honum, fyrst tvö
ár á Ingólfi og svo þrjú ár á b.v.
Ými frá Hafnafirði.
Sverrir reyndist mér góður læri-
meistari, enda laginn og reynslu-
mikill skipstjóri og fór vel með veið-
arfæri og skip. Hann hafði orð á
sér hjá öllum útgerðum sem hann
hafði verið hjá fyrir það hvað hann
fór vel með veiðarfæri, sem er ekk-
ert smáatriði vegna þess hve stór
kostnaðarliður þau eru í útgerð.
Sverrir gat verið stífur og látið í
sér heyra þegar mikið lá við, en
þegar hann kom niður í mat byij-
aði hann strax að gantast við mann-
skapinn og þá var allt búið og
gleymt. Þannig var Sverrir.
Það vita allir sjómenn sem þekktu
Sverri að hann hafði tekið ástfóstur.
við viss fiskimið, svokölluð Fjöll,
suðvestur af Reykjanesi. Á sumrin
fyllti hann t.d. b.v. Ingólf Amarson
oft á skömmum tíma, fékk þá 340
tonn á 10-12 dögum einn túrinn,
man ég.
Sverrir var einn fyrsti íslending-
urinn sem byijaði að toga á Fjollun-
um, fýrst eftir baujum á b.v. Úran-
usi. Svo eftir að C-lóraninn kom
voru allir þessir hólar merktir í lór-
antötum og lóranlínum og dregið
eftir því. Þetta var allt komið inn
í kollinn á Sverri, hann þurfti hvorki
að nota kort eða annað, bara að
líta á lórantölurnar. Sverrir var líka
kunnugur víðar, t.d. út af Austur-
ljörðum. Hann gerði líka oft góða
túra fyrir vestan, á Halamiðum.
Að lokum vil ég minnast Sverris
sem góðs drengs. Hann var mikið
snyrtimenni. Bæði var hann sjálfur
alltaf glæsilega til fara og kapp-
kostaði jafnframt að hafa skipið
snyrtilegt, bæði utan sem innan.
Lét hann mannskapinn þrífa skipið
reglulega að innan þegar langar
keyrslur voru milli miða. Ég vil
þakka honum þessi fimm ár sem
ég fékk að starfa með honum og
þann lærdóm og þekkingu í fisk-
veiðum og skipstjóm sem hann
miðlaði mér. Eiginkonu, dætrum
og fjölskyldunni allri votta ég mína
dýpstu samúð.
Kristján Grétar Sigurðsson
Þegar okkur systkinunum var
tilkynnt að elsku afi Sverrir væri
dáinn braust út mikil sorg. Andlát
hans bar mjög skyndilega að og var
mikið áfall fyrir okkur öll. Annan
eins missi höfum við aldrei fyrr
þurft að horfast í augu við.
Afi Sverrir eins og við kölluðum
hann alltaf, reyndist okkur barna-
börnunum mjög vel og var okkur
mjög góður. Hann var yndislegur
maður, glaðvær og rólegur.
Minningarnar um þær stundir
sem við áttum saman eru margar
og góðar. Munu þær aldrei gleym-
ast.
Liv, Halldór og Bergþór
Lítill drengur situr á kollinum
sínum fyrir framan dyrnar að her-
bergi þar sem móðir hans liggur
fársjúk. Hann má ekki fara inn til
hennar en rær fram og aftur og
tautar fyrir munni sér: „Það deyr
enginn í dag, það deyr enginn á
morgun, það deyr enginn, aldrei!"
Þessi drengur, sem því miður varð
ekki að ósk sinni, var elskulegur
frændi minn, sem hér er kvaddur.
Hvíti dauðinn hrifsaði móður hans
frá honum þegar hann var tæpra
sex ára og föður sinn missti hann
hálfu öðru ári síðar. Athvarf átti
hann eftir það hjá móðurfólki sínu,
aðallega hjá Þórdísi, móðursystur
sinni og manni hennar Birni Snæ-
björnssyni. Á miða sem Arnljótur,
uppeldisbróðir hans, fann að móður
sinni látinni stendur þetta: „Sverrir
litli kom hingað alkominn 30. sept-
ember 1932.“
Foreldrar Sverris voru þau Anna
Ófeigsdóttir og Erlendur Árnason.
Þau giftust ekki. Var Anna dóttir
hjónanna Ófeigs Ófeigssonar frá
Fjalli á Skeiðum og Jóhönnu Frí-
mannsdóttur frá Hvammi í Langa-
dal. Bjuggu þau lengst í Ráðagerði
í Leiru en fluttu til Reykjavíkur
1926. Anna gekk í Kvennaskólann
og útskrifaðist þaðan með hæstu
einkunn. Mörgum árum síðar sagði
fröken Ragnheiður Jónsdóttir, þá
kennari við skólann, við unga
frænku Önnu, Halldóru, sem var
að hefja þar nám: „í þessu sæti sem
þér sitjið í sat stúlka sem var minn
besti nemandi í skólanum í gegnum
árin. Það mætti segja mér að þið
væruð skyldar." Anna þótti afbragð
ungra kvenna í sjón og raun og var
foreldrum og systkinum hjálpar-
hella. „Anna leysti allan vanda, var
afgerandi" segir Bjöm bróðir henn-
ar. Hún var elskuð af öllum.
Ófeigur, bróðir Önnu, sat löngum
hjá henni þegar hún lá fyrir dauðan-
um á Vífilsstöðum. í herbergi með
henni lá 18 ára stúlka sem var
mjög alvarlega veik og vissi að hún
myndi deyja. Hún grét oft mikið,
ekki aðeins vegna þess að hún
myndi deyja, heldur hafði hún ekki
þekkt foreldra sína og vissi ekki
hver myndi taka á móti sér þegar
hún kæmi yfir landamærin. Anna
reyndi oft að hugga hana þó að
sjálf væri hún við dauðans dyr. Eru
þær oft að tala um þetta. Anna
hafði alist upp á miklu menningar-
heimili og hafði lesið mikið af kvæð-
um Jónasar Hallgrímssonar. Sagði
hún henni frá honum og fór með
kvæði eftir hann. „Ég er viss um
að hann Jónas Hallgrímsson myndi
taka á móti þér,“ sagði hún við
stúlkuna og eftir það var eins og
henni yrði rórra.
Erlendur, faðir Sverris, var bóndi
á Móum á Kjalarnesi. Sótti einnig
sjó, eins og gekk. Foreldrar hans
voru Árni Bjömsson, bóndi þar,
ættaður úr Mýrdal. Kona Árna var
Sigríður Jónsdóttir frá Bakka í
Landeyjum. Voru böm þeirra mörg.
Föðurfólkið var Sverri gott. Var
hann t.d. í sveit hjá Oddnýju föður-
systur sinni á Esjubergi og föður-
bræður hans, Ólafur og Jón, sem
bjuggu í Reykjavík, vom honum
afar góðir. Einn föðurfrænda hans
er Jónas Sigurðsson, fv. skólastjóri
Stýrimannaskólans. Hinn þekkti
lýtalæknir Árni Bjömsson og Sverr-
ir vom bræðrasynir.
Hugur Sverris stóð til sjó-
mennsku. Var hann til sjós í ein
40 ár, þar af skipstjóri í 20 ár. Fór
hann fyrst á sjóinn 1940 er hann
réðst í skiprúm til Ólafs móðurbróð-
ur síns á bv. Hafstein frá Hafnar-
fírði. Fiskimannapróf frá Sjómann-
askólanum tók Sverrir 1952. Lengst
var hann á skipum útgerðarfélag-
anna hf. Júpíters og hf. Marz, sem
annar móðurbróðir hans, Tryggvi,
var aðaleigandi að, þar af skipstjóri
á Úranusi í rúman áratug. Einnig
var hann skipstjóri á togurum Bæj-
arútgerðar Reykjavíkur og síðustu
árin á skuttogaranum Ými frá
Hafnarfirði.
Sverrir kvæntist hinn 16. apríl
1956 Dóru Bergþórsdóttur. Ásgerð-
ur Skjaldberg, móðir Dóm, lifir í
hárri elli, en Bergþór H. Bergþórs-
son, faðir hennar sem var bóndi á
Ölvaldsstöðum á Mýrum, er látinn.
Dætur Sverris og Dóru em tvær,
Anna, fædd 8. nóvember 1956, og
Ásgerður, fædd 1. mars 1962. Anna
er í framhaldsnámi í skurðlækning-
um við háskólann í Edinborg en
Ásgerður er á kandídatsárinu í
læknisfræði. Sambýlismaður henn-
ar er Steinn Auðunn Jónsson, í
sérnámi í barnalækningum við Kar-
ólínska sjúkrahúsið í Stokkhólmi.
Eiga þau ársgamlan son, Sverri,
sem hafði búið sér traustan stað í
hjarta afa síns og nafna.
Dóra átti tvö börn af fyrra hjóna-
bandi sem urðu stjúpböm Sverris.
Hallfríður er gift Axel Gíslasyni,
forstjóra Vátryggingafélags ís-
lands. Eiga þau tvær dætur, Sól-
veigu og Dóm Björgu. Bergþór er
framkvæmdastjóri Sindrastáls,
kvæntur Hildi Halldórsdóttur,
meinatækni. Börn þeirra eru Lív,
Halldór Birgir og Bergþór Óttar.
Sverrir átti fyrir soninn Guðjón
Inga, fæddan 14. okt. 1953. Er
hann prentari, kvæntur Guðbjörgu
Hauksdóttur. Þeirra sonur er Ófeig-
ur Jóhann.
Sverrir Erlendsson var vel af
guði gerður, fríður og karlmannleg-
ur, greindur, glaðsinna og hafði
gott skopskyn. Undir niðri sló samt
hjarta alvörumannsins. Skáldið
Smári sagði eitt sinn að gáfur án
vilja væm lítils virði. Sverrir hafði
viljann og hann var líka skylduræk-
inn. Það var ekki ofsagt að hann
hafði lagt sig allan fram í starfi.
Þessa nutu allir þeir sem áttu eitt-
hvað undir því að vel tækist til um
stjóm togaranna sem honum var
treyst fyrir, jafnt útgerð sem áhöfn
— og þjóðin öll, að sjálfsögðu. Hann
ávann sér vináttu og virðingu undir-
manna sinna jafnt sem eigenda
skipanna.
Ágúst Sigurðsson, útgerðarmað-
ur Ýmis, sagði um hann: „Hann var
alveg sérstakur maður, sérstakur
heiðursmaður. Var duglegur og vel
Iiðinn af öllum mönnum sem hann
átti viðskipti við. Var alveg sérstakt
prúðmenni. Hann sótti Ymi fyrir
okkur til Englands 1978 og var
með hann þangað til hann veiktist."
Sverrir kom í land 1982 vegna
veikinda. Hann starfaði hin síðari
ár sem vaktmaður hjá Sambandinu
inni í Sundahöfn. Veikindum sínum
tók hann af meðfæddu æðruleysi
en lánsamur var hann, að eiga að
trausta og góða konu og börnin sín.
Veri Sverrir, frændi minn, kært
kvaddur.
Rannveig Tryggvadóttir
Á morgni lífsins, eru mönnum
sköpuð þau örlög, að dauðinn kveðji
dyra. Dauðinn er það gjald, sem lífs-
skuldin skal greidd með. Dauðinn
er sú dularfulla gáta, sem mannkyn-
ið hefur glímt við að leysa, bæði
raunhyggja og dulspeki. Ef til vill
er dauðinn aðejns bjart hlið nýs og
æðra tilverustigs. Slík von ætti að
vera lifendum hollt veganesti á jarð-
vistarbraut þeirra. Þá gætu þeir ótt-
alaust horft til síns skapadægurs,
og kvatt ástvini hinstu kveðju fullir
trausts, án yfirþyrmandi sorgar, en
með söknuði aðskilnaðarins, og von
um endurfundi.
Það er að vísu satt, að enginn fær
flúið þessi örlög sín, en með misjöfn-
um hætti eru þeir leiddir á vit þeirra.
Margur þarf að heyja langa og
stranga baráttu áður en yfir lýkur,
en aðrir eru kvaddir til hinstu ferðar
mitt í erli og önn dagsins.
Það er einmitt þannig, sem svili
minn og góðvinur til margra ára,
Sverrir Erlendsson, fyrrum skip-
stjóri, kvaddi þennan heim. Hann
varð bráðkvaddur við störf sín
sunnudaginn 5. maí sl. Síðasta kall-
ið kom af skyndingu, og hann bjóst
umsvifalaust til siglingarinnar síð-
ustu.