Morgunblaðið - 30.10.1991, Blaðsíða 19

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. OKTÓBER 1991
19
í 1 SHg Wk S
■
sér lús með belgvettlingum en ég
hafði þetta þó.
Eg staðsetti mig á hverjum degi.
Notaði sólsetur og sólaruppkomu,
sextantinn og loraninn þegar hans
naut við. Þegar ég nálgaðist ísland
ætlaði ég að halda beint til Reykja-
víkur en mér leist ekki á að fara í
Reykjanesröstina og ákvað því að
halda í átt til Eyja og freista þes að
ná landi þar. Surtsey sá ég kl. 17.00
á mánudag og þegar ég nálgaðist
hana kom ég auga á nokkra báta
að veiðum. Það var í þriðja sinn sem
ég sá báta frá því ég lagði af stað
til íslands. Þegar ég var í fárviðrinu
kom ég auga á veðurathugunarskip
sem sá mig ekki. Um miðjan október
sigldi danskt skip rétt hjá mér. Ég
skaut upp neyðarblysi en skipveijar
tóku ekki eftir mér þó svo að biysið
lenti rétt hjá skipinu.
Ég ákvað að reyna að gera vart
við mig með tveimur síðustu neyð-
arblysunum sem ég átti þegar ég
teldi líklegast að bátarnir sem voru
á veiðum við Surtinn tækju eftir
mér. Þegar Katrín var síðan nokkrum
mílum aftan við mig kveikti ég blys-
in og sem betur fer sáu þeir þau.
Ég hélt reyndar fyrst að þeir hefðu
ekki séð mig þar sem þeir fjarlægð-
ust en þeir hafa þá verið að hífa.
Skömmu síðar sá ég Brúarfoss koma
í áttina ti! mín. Ég blikkaði þá SOS
Bergþór með „loggbókina” um borð í Nakka.
með vasaljósinu, sem var eina ljosið
sem ég hafði, og þeir svöruðu með
blikki um hæl.
Ég var búinn að hugsa hvernig
ég gæti gert vart við mig og ætlaði
að kveikja bál í fötu aftur á skút-
unni ef þeir sæju ekki blysin. Ég
hefði kannski komist til Eyja en ég
var orðinn matarlítill og mátti lítinn
tíma missa og einnig vissi ég að á
seglum kæmist ég ekki til hafnar í
Eyjum. Þess vegna reyndi ég að
vekja á mér athygli og það tókst.
Katrín tók mig svo í tog og ég
komst heilu og höldnu til Eyja.
Það var ákaflega notaleg tilfinning
að komast til lands og heyra ís-
lensku. Ég hafði þá ekki heyrt í nein-
um í á annan mánuð. Verið einn með
sjálfum mér.
Mér leiðist ekki einum og held að
einvera sé holl. Það fer þó eftir hveij-
um og einum hvernig hann er pg
hvort hann er sjálfum sér nógur. Ég
talaði oft við sjálfan mig á leiðinni
og stundum sagði ég eitthvað létt
og skemmtilegt og við hentu stund-
um gaman að því ég og ég sjálfur
þegar allt var í kleinu hjá okkur.
Það má eflaust segja að þetta
ferðalag hafi verið glapræði en það
var ákveðið með löngum fyrirvara
°g ég get ekkert gert nema ásakað
sjálfan mig fyrir hversu seint ég fór
af stað. Ég ætlaði að vera mun fyrr
á ferðinni en brottför seinkaði þang-
að til það var í sjálfu sér of seint
að halda af stað. Ég átti ekki margra
kosta völ. Skútuna gat ég ekki skilið
eftir á Flórída og flogið heim. Ég
þurfti að koma Nakki heim og önnur
leið til heimferðar var ekki fær.
Ég fékk í þessari ferð allt það
mótlæti sem hægt er að hugsa sér
á svona ferðalagi en ég held að samt
gæti ég alveg farið aðra ferð yfir
hafið. Eftir að ég hef nostrað við
bátinn minn og gert hann betri þá
gæti ég lagt í hann á ný reynslunni
ríkari.
Ég hefði getað lent verr í því en
ég gerði hefði ég ekki haft þrek í
að halda bátnum þurrum. Én ég
náði landi og komst heill heim. Auð-
vitað sagði ég oft á leiðinni ó guð
minn góður er enginn endi á þessum
ósköpum. En þegar ég lít til baka
þá held ég að æðri máttarvöld hafi
farið með ferðina í þessu. Sumir
deyja, aðrir lifa og ekki verður ófeig-
um í hel komið segir máltækið. Eg
trúi því að mér sé ætlað að miðla
af þessari reynslu til þess að aðrir
geti af henni lært og þannig geti það
orðið til þess að forða einhveijum
öðrum frá slysum í framtíðinni. Það
er mín trú eftir þessa ferð,” sagði
Bergþór Hávarðsson.
Grímur