Morgunblaðið - 29.03.1992, Qupperneq 30

30 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 29. MARZ 1992
Minning:
Helga K. Möller
Það ríkti mikil eftirvænting og
spenna í 7 ára bekknum okkar
haustið 1968. Vorið á undan höfðu
ýmsir kennarar kennt okkur, en nú
vorum við að bíða eftir nýja kennar-
anum okkar. Við gleymum því lík-
lega aldrei þegar Helga Kristín Möll-
er gekk í stofuna, svo stórglæsileg,
brosandi og falleg í rauðum kjól.
Smekkvísi og glæsileiki var alltaf
eitt af aðalsmerkjum hennar.
Helga var þá nýútskrifuð úr KÍ
og var að hefja störf sem kennari.
Hjá okkur var alvara lífsins að byija,
skólagangan. Og við eigum svo góð-
ar minningar úr bamaskólatíð okkar
úr Digranesskólanum.
Helga vann strax hugi okkar allra.
Hún hafði ekkert fyrir því. Það ríkti
agi í kennslustundum, agi sem síðar
leiddi til sjálfstjómar og sjálfsörygg-
is. Þegar bjallan hringdi „inn“ þust-
um við í röð, þegar röðin var bein
og kyrr var okkur hleypt inn og við
hneigðum okkur fyrir kennaranum.
Hún kenndi okkur að bera virðingu
fyrir öðrum, þeim sem eldri eru,
fyrir lífinu sjálfu. Aður en við sett-
umst niður í fyrstu kennslustund að
morgni fómm við saman með bæn.
'Þannig ræktaði Helga alla þessa
góðu þætti í okkur öllum og okkur
leið öllum svo vei í skólanum. Það
var alltaf gaman og það gekk öllum
svo vel og okkur minnir að það hafi
alltaf skinið sól í þá daga. Skólaárin
frá því í 7 ára bekk og upp í 12 ára
bekk eru þau sem skína skærast.
Minningarnar hrannast upp svo
ótrúlega skýrar. T.d. tímarnir í hóp-
vinnu í landafræði þegar Norður-
löndin voru teiknuð upp á stór vegg-
spjöld, lituð, borgir, ár og vötn merkt
inná, myndir klipptar út úr
ferðabæklingum og límdar upp, en
Finnland var óvart nefnt Svíþjóð.
Þá var bara búið til nýtt Finnland.
Foreldrakynningamar, öll fyrir-
höfnin, krafturinn og tíminn sem fór
í að æfa leikrit, söngva og alls kyns
sýningar sem foreldrum var svo boð-
ið á til að þeir gætu fylgst með og
tekið þátt í starfi okkar í skólanum,
öll gleðin sem var uppskorin. Köku-
kvöldin og „dansiböllin" svo eitthvað
sé talið. Nestistímarnir og hvíldar-
stundirnar eru líka minnisstæðar.
Þá komu allir með nesti að heiman
og Helga las skemmtilegar fram-
haldssögur á meðan við borðuðum
nestið. Svo lögðumst við fram á
borðin og „hvíldum“ þá hefði mátt
heyra saumnál detta.
Helga talaði skýrt og fallegt mál.
Við vorum fæst vön norðlensku og
fannst hún oft fyndin. En hún var
stolt af að vera Siglfírðingur og
sagði: „Svona tölum við heima á
Sigló."
Á þeim óróleikatímum sem nú
virðast ríkja í grunnskólunum, þegar
bæði kennarar og nemendur eru
pirraðir og óánægðir hveijir með
aðra oft á tíðum, hugsum við með
okkur að nú hefði vantað fleiri
„Helgur“.
Það eru 18 ár síðan við kvöddum
Helgu okkar með trega. Hún var
okkar aðal kennari í 6 vetur. Svo
tók við gagnfræðaskólinn. En það
var auðvelt að fylgjast með henni
úr fjarlægð, þar sem fór stórkostleg-
ur kennari, félagsmálaforkur, -bar-
áttukona og stjórnmálamaður.
Við höfum álltaf yerið jafnundr-
andi þegar einhvert okkar hefur hitt
Helgu, þá vissí hún alltaf af okkur,
hveiju og einu, miklu meira en við
hvert af öðru. Slík var tryggð henn-
ar við okkur.
Nokkur okkar bekkjarsystkin-
anna eigum enn og sum aftur heima
í grennd við okkar gamla góða skóla
og höfum stundum talað um það hve
•gaman það yrði að börnin okkar
myndu nú kynnast Helgu þegar þau
færu í skólann, þar sem hún hefur
starfað meira og minna alla tíð og
nú síðast sem bókasafnskennari. En
það verður ekki því nú hefur Helga,
þessi perla, verið köliuð úr jarðvist-
inni eftir mikil og erfið veikindi sem
hún bar með svo ótrúlegum styrk
• og reisn. Þau fá ekki að kynnast
henni sjálfri en hún skildi svo mikið
eftir sig í hugum okkar og hjöitum,
svo margt sem við erum alltaf að
læra betur og betur að meta, sem
aldrei verður frá okkur tekið, vega-
nesti sem við getum svo ljúflega
miðlað okkar börnum.
Á alltof stuttri ævi hefur þessi
mikla kona og manneskja skilað svo
ríflegu ævistarfi og góðu. Okkur er
efst í huga þakklæti fyrir allt sem
Helga gerði fyrir okkur og minning
hennar lifir áfram með okkur.
Eiginmanni hennar, dætrunum og
öðrum ástvinum vottum við einlæga
hluttekrjingu.
Hafi elsku Helga hjartans þökk
fyrir allt og allt.
Deyr fé
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama
en orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
F.h. nemenda 20. deildar Digra-
nesskólans vorið 1974,
Jóhanna H. Oddsdóttir,
Guðrún Ó. Jónsdóttir,
Unnur Ólafsdóttir.
Frómi fulltrúi,
fárra líki
að dupaði,
dáð og tryggðum;
öll þín önn
var ein og sama;
þíns húsbónda
heill að vinna.
(Matth. Jochumsson.)
Þessar ljóðlínur eiga vel við þegar
minnst er Helgu Kristínar Möller.
Hún bar þá persónu sem allir sem
kynntust báru traust til, sökum þess
hversu vönduð og gegnumtraust
manneskja hún var. Helga var fædd
á Siglufirði 30. október 1942, dóttir
hjónanna Helenu Sigtryggsdóttur og
Jóhanns G. Möller.
Helga var mikill Siglfirðingur og
henni þótti vænt um bæinn sinn. Það
var hennar venja að kalla þá sem
giftust Siglfirðingum tengdasyni og
dætur Siglufjarðar. Það að tengjast
Siglfirði, heimabænum, var merki-
legt og sérstakt. Þar ólst hún upp í
nánum tengslum við hina vinnandi
alþýðu og baráttu hennar fyrir betra
þjóðfélagi og þátt jafnaðarstefnunn-
ar í henni. Þannig var jafnaðarstefn-
an runnin henni í merg og bein og
hún lagði henni alla tíð krafta sína.
Heimili foreldra hennar á Siglufirði
var um langa hríð höfuðvígi Alþýðu-
flokksins á Siglufirði enda var Jó-
hann faðir hennar bæjarfulltrúi hans
um árabil og Kristján, bróðir henn-
ar, stýrir nú liði siglfirskra krata sem
forseti bæjarstjómar. Hann tengdist
snemma fjölskyldu okkar sterkum
tryggðarböndum sem ekki rakna og
ræktuð eru. Helga var að okkar
mati sannur jafnaðarmaður. Við sem
höfum unnið með henni jafnt á sviði
skólamála og á vettvangi Alþýðu-
flokksins kynntumst því gjörla hve
mikil baráttukona hún var. Húh
hafði ríka réttlætiskennd og vann
ötullega að því að forystumenn
flokksins brygðust ekki skyldum sín-
um og lét í sér heyra ef hún taldi
þá víkja af þeirri braut. Á hana var
hlustað því hún ávann sér virðingu
allra í málflutningi sínum og störfum
sínum fyrir flokkinn. Hún gaf sig
alla í það sem hún var að gera hveiju
sinni og maður undraðist oft þá orku
og það úthald sem hún bjó yfir og
entist henni allt til hins síðasta.
Helga valdi sér snemma kennslu
að ævistarfi og vettvangur hennar
í rúma tvo áratugi var Digranes-
skóli í Kópavogi. Helga var farsæll
og dugandi kennari. Hún batt mikla
tryggð við nemendur sína og fylgd-
ist grannt með árangri þeirra, bæði
í skólanum og einnig eftir að þeir
voru frá henni farnir. Þeirra sigrar
voru hennar sigrar og hennar gleði.
Henni tókst með fölskvalausum
metnaði sínum að fá nemendur sína
til að leggja sig fram og ná árangri.
Sem samkennari var hún hrein-
skiptin og úrræðagóð og lét ekki
sitt eftir liggja ef eitthvað skyldi
framkvæma. Ómetanleg og styrk
stoð í því vandasama starfi.
Helga sótti framhaldsnám í bóka-
safnsfræðum til Danmerkur og
byggði upp skólasafn Digranesskóla
og stýrði. Safnið naut skipulagshæf-
ileika hennar og dugnaðar og ber
henni fagurt vitni. Nú er þar skarð
fyrir skildi, skarð sem verður vand-
fyllt.
Dóttir okkar, Margrét, sem nú er
við nám í Frakklandi og Lóa, dóttir
hennar, voru samstúdentar frá MR
og biður hún fyrir innilegar samúð-
arkveðjur til Lóu.
Við hjónin þökkum Helgu sam-
fylgdina og flytjum Karli, Lóu,
Hönnu Lillý og fjölskyldum þeirra
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning um góðan
félaga og samstarfsmann.
Sólveig Helga Jónasdóttir og
Einar Long Siguroddsson.
Delta Kappa Gamma eru alþjóð-
leg samtök kvenna í fræðslustörf-
um. Þegar þriðja deild þessara sam-
taka var stofnuð hér á landi árið
1977 og leitað eftir verðugum félög-
um, var Helga Kristín Möller ein-
róma valin í hópinn. Hún hafði þá
getið sér orð sem framúrskarandi
skólamanneskja með mikinn félags-
legan áhuga. Helga naut óskoraðs
trausts allra og var strax kosin í
fyrstu stjórn deildarinnar. Þann
alltof stutta tíma sem henni gafst
til að starfa með deildinni nutum
við áhuga hennar og ósérhlífni. Það
kom glöggt fram í afstöðu hennar
og verkum hversu mjög hún bar
hag skólaæskunnar fyrir bijósti.
Undirrituð kom fyrir tilstuðlan
Helgu inn í samtökin 1985. Ég
hafði áður orðið þeirrar gæfu að-
njótandi að kenna með Helgu frá
upphafi kennsluferils hennar við
Digranesskóla fram til ársins 1976
og svo aftur 1982-83. Samstarfið
við Helgu var mér alla tíð mjög
gjöfult. Hún var frábær kennari
sem undirbjó sig af alúð, gerði mikl-
ar kröfur til nemenda og fylgdi
þeim vel eftir. Hún var snillingur í
að leiða nemendur inn í heim bók-
mennta. Hún var skemmtileg og
hugmyndarík í samstarfi og frum-
býlisárin í Digranesi geymast í huga
mér sem dýrmæt perla.
Helga var hugsjónamanneskja
sem þekkti hvorki að hika né hopa
og kom það glöggt fram hin síð-
ustu erfiðu ár í lífi hennar. Á hug-
ann leita eftirfarandi ljóðlínur
Stephans G. Stephanssonar í kvæð-
inu Greniskógurinn:
Bognar aldrei - brotnar í
bylnum stóra seinast.
Við félagar í Gamma-deild þökk-
um Helgu ánægjulegt samstarf og
vottum eiginmanni hennar og dætr-
um innilega samúð og biðjum Guð
‘áð styrkja þau.
F.h. Gamma-deildar,
Stella Guðmundsdóttir.
Deyr fé,
deyja frændr,
deyr sjalfr it sama;
en orðstírr
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getr.
Vorið nálgast og bjartari dagar
framundan. Fyrir okkur, starfsfólk
fræðsluskrifstofunnar þýðir það að
tími er kominn til að skipuleggja
þjónustu við skólana í umdæminu
fyrir ijæsta skólaár og meta hvernig
til hefur tekist á liðnum vetri.
Næsta skólaár verður ekki eins
og árið í ár. Næsta skólaár er aldrei
eins og árið á undan. Allt er breyt-
ingum undirorpið. Á næsta skólaári
njóta skólarnir ekki krafta Helgu
Kristínar Möller, kennsluráðgjafa,
með sama hætti og áður.
Við, starfsfólk fræðsluskrifstof-
unnar, sjáum nú á bak mikilhæfum
skólamanni, góðum samstarfsmanni
og vini.
Helga bjó yfir mikili reynslu úr
löngu starfi sem kennari og bæjar-
fulltrúi, reynslu sem kom að góðum
notum þegar hún kom til starfa á
fræðsluskrifstofunni sem kennslu-
ráðgjafí. Þær eru ófáar hugmyndirn-
ar sem Helga var upphafsmaður að
til að bæta starfið í skólunum, hug-
myndir sem margar eru fram-
kvæmdar í dag og setja mark sitt á
starfið í skólum umdæmisins. Skól-
arnir í umdæminu munu því um
ókomin ár njóta góðs af þeirri vinnu
sem Helga lagði grunn að í sam-
starfi okkar hér á skrifstofunni.
En það er samt ekki hinn faglegi
þáttur samstarfsins við Helgu Krist-
ínu sem er okkur samstarfsmönnum
efst í huga á þessum degi. Mann-
kostir Helgu urðu okkur kannski
fyrst ljósir á síðustu vikum og mán-
■uðum sem við nutum samvista við
hana. Það er með engu móti hægt
að ímynda sér að hægt sé að mæta
örlögum sínum af meiri hugprýði og
æðruleysi en Helga gerði.
Helga hélt áfrarn a& vinna að
þeim verkefnum sem hún taldi að
kæmi skólunum best, fram á síðasta
dag. Hún kvartaði aldrei eða íþyngdi
neinum með erfiðleikum sínum
vegna veikindanna. Hún hugsaði
fyrst og síðast um aðra og skilaði
vinnu fyrir skólana meðan kraftar
entust.
Það er í raun ótrúlegt til þess að
hugsa að það era einungis fáar vik-
ur síðan hún stóð fyrir námskeiði
fyrir kennara barna sem þurfa sér-
staka aðstoð og stjómaði því af
röggsemi og festu þrátt fyrir veik-
indi.
Helga Kristín Möller hefur kennt
okkur margt um hvernig bæta megi
skólastarf í umdæminu og verið okk-
ur samstarfsmönnum fyrirmynd um
hvernig öðlast megi meiri þroska
sem manneskjur. Hún hefur nestað
okkur inn í vorið og framtíðina með
hlýjum og næringarríkum geislum
sem fylgja munu okkur öllum í fram-
tíðinni.
Við vottum aðstandendum öllum
okkar innilegustu samúð.
Starfsfólk Fræðsluskrif-
stofu Reykjanesumdæmis.
Við minnumst með hlýhug og
þakklæti kennara okkar öll barna-
skólaárin, Helgu Möller.
Á þeim 12 árum sem liðin eru
síðan leiðir skildu í Digranesskóla
hefur okkur lærst hve mikils virði
kennsla Helgu var okkur. Hjá henni
lærðum við öguð og skipulögð
vinnubrögð og með kennslu sinni
lagði hún traustan grunn sem var
gott veganesti í áframhaldandi
námi.
Áfram þjóta árin
sem óðfluga ský.
Og tíðin verður tvenn og þrenn,
og tíðin verðdr ný.
En það kemur ekki mál við mig,
ég man þig fyrir því...
(Jóhann Jónsson)
Fjölskyldu Helgu sendum við
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Brynhildur Fjölnisdóttir,
Guðrún Margrét Baldursdóttir.
Kvennadeild Alþýðuflokksins er
afburða mikilhæf. ‘Ekki hafði ég
verið lengi í flokknum þegar mér
skildist hvílíka einstaklinga var þar
að finna. Dijúgur hluti flokksstarfs-
ins hvílir á þeirra herðum og á
landsfundum flokksins og í flokks-
stjórn sitja þær gjaman með pijón-
ana sína og fjarstýra karlpeningn-
um með augnaráðinu einu saman.
Forustumenn flokksins hafa alltaf
metið þær að verðleikum og til eru
þeir ráðherrar Alþýðuflokksins, sem
tekið hafa U-beygjur af árshátíðum
flokksins þegar þeir uppgötvuðu að
þeir höfðu gleymt að dansa við
formann kvenfélagsins.
Sumum félaga minna hefur þótt
þær á stundum nokkuð harðar af
sér og ákveðnar en sonur fátækrar
ekkju hefur alltaf notið þess að
heyra hinn göfuga tón móðurástar-
innar í flokknum sínum. Snemma
kynntist ég Helgu Möller í Alþýðu-
flokknum. Áður hafði ég heyrt eld-
hugann, faðir hennar, halda ræður
og þegar talið barst að verkalýðs-
málum, varð það eins og að standa
við Dettifoss — bergið nötraði.
Helga var gædd afburða gáfum,
stjórnunarhæfileikum og réttsýni.
Á henni voru aldrei neinar vöflur,
hún kom beint framan að hlutunum.
Stjórnmál gjörþekkti hún og mat
alltaf hlutina rétt og sagði það bejnt
út hvort sem mönnum líkaði það
betur eða verr. Af henni stafaði sú
birta og persónutöfrar sem einkennt
hefur margan sveitunga hennar frá
Siglufirði.
Við Karl, maðurinn hennar, erum
gamlir félagar úr Hlíðunum, spörk-
uðum saman bolta í Val og í flokkn-
um var alltaf yndislegt að hitta
Kalla og Helgu. í ótrúlega mörgum
málum fóru skoðanir okkar saman,
hvort sem við ræddum þær í flokkn-
um eða við Kalli í Útvegsbankanum.
Einhverntíma kom það meira að
segja í þeirra hlut að bjarga hross-
um mínum undan yfirvaldinu í
Garðabæ, sem ekki hafði mikinn
skilning á fijálslyndi þeirra í kart-
öflugörðum í Álftanesinu.
Ung kona er hrifin frá eigin-
manni og börnum, foreldrum og
vinum í blóma lífsins. Svo gersam-
lega setur okkur hljóð að við heyr-
um nánast orð drottins í himninum
sem segir að öll dýrð mannsins er
eins og liljur vallarins sem misst
geta blóm sín hvenær sem er. Þeg-
ar sálin stendur á hyldýpi örvænt-
ingarinnar og skelfur fyrir ægileika
veraleikans, finnur hún gleggst
hversu erfitt það oft er að vera
maður. Hjálpræði drottins og ljós-
geisli í myrkrinu er samkenndin
með öllum öðrum sem líka finna
til. Þess vegna var Helga Möller
jafnaðarmaður.
Guðlaugur Tryggvi Karlsson.
Sunnudaginn 15. mars lést á
Landspítalanum Helga Kristín
Möller. Hún var aðeins 49 ára að
aldri.
Dugnaður og ósérhlífni voru m.a.
aðalsmerki Helgu. Hún lét ■ ekki
bugast og stóð meðan þrekið ent-
ist. Sjúkdómurinn markaði spor á
þessa óvenjulega glæsilegu konu.
Samt sem áður mætti hún á fundi
og nú síðast á þorrablót Alþýðu-
flokksins í Garðabæ, sem haldið var
15. febrúar sl. Viljinn var yfirsterk-
ari þrekinu. Hún stóð í eldlínunni
alla tíð og var okkar helsta lyfti-
stöng í flokknum. Hún var bæjar-
fulltrúinn okkar og helsta stoð
flokksins.
En Helga var fyrst og fremst
manHeskja sem barðist fyrir rétt-
læti og hugsjón. Hún lét aldrei deig-
an síga og barðist af þeim dugnaði
sem henni var einni lagið. Hún var
hjartahlý, hrein og bein^gn lét skoð-
anir sínar óspart í ljós.
Alltaf var hægt að treysta á
Helgu. Hún var gáfuð, réttlát og
óeigingjörn og sérstakiega glæsileg
og falleg kona. Það sópaði að henni
hvert sem hún kom. Flest málefni,
sem vörðuðu þjóðfélagið í heild lét
hún sig skipta og öll þau mál sem
snertu heimilið, börnin og skólana.
Hún var kennari að mennt og
starfaði lengst af í Kópavoginum.
Einnig var hún kennsluráðgjafi við
Fræðsluskrifstofu Reykjanesum-
dæmis.
Helga var gift Karli Hariý Sig-
urðssyni og áttu þau tvær dætur,
Helenu Þuríði og Hönnu Lilly. Þau
reistu sér fallegt heimili að Hlíðar-
byggð 44 í Garðabæ og þangað var
gott að koma. Helga var mikil hann-
yrðakona og fallegar heklaðar
gardínur prýða gluggana víða á
heimili þeirra. Helga og Harrý voru
samhent um að gera heimilið fallegt
og hlýlegt. Karl Harrý var Helgu
mikill styrkur í veikindum hennar,
hann hlúði að henni á allan hátt
og dæturnar létu heldur ekki sitt
eftir liggja.
Mikill tómleiki ríkir í sálinni eftir
að Helga er farin og þótt við mætt-
um búast við brottför hennar úr
þessu lífi, hélt maður alltaf í von-
ina. Mestur er söknuðurinn hjá fjöl-
skyldunni, þau hafa misst mikið og
sárin verða lengi að gróa. Enginn
mun nokkru sinni koma í stað
Helgu. Megi góður guð gefa fjöl-
skyldunni, ættingjum og vinum
styrk á þessum erfiðu tímamótum.
Guð blessi sálu hennar.
Valborg Soffía Böðvarsdóttir.
Látin er langt um aldur fram
elsta systir okkar, Helga Kristín
Möller. I fjögur ár háði hún erfitt
stríð við óvæginn sjúkdóm. í þeirri
baráttu sýndi hún fádæma sálar-
styrk og með kjarki og djörfung
tókst hún á við óblíð örlög. Baráttu-