Morgunblaðið - 30.07.1992, Blaðsíða 31

fSKNSIA AUGlfSINGASTOMN HF.
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. JÚLÍ 1992
31
Jóhann Páll Símonarson
„Ég hef tekið reykköf-
unartækin sem dæmi
um þann slóðaskap sem
allt of oft virðist ráð-
andi þegar öryggismál
sjómanna eru annars
vegar.“
skoðað í júní 1990 og janúar 1992.
Skoðunarmaður Karl Taylor. Skoð-
unarmaðurinn fékk skoðunarleyfi
24. október 1991.
Bergvík VE 500. Svar: Óyfir-
byggð, þarf ekki tæki, að sögn Sigl-
ingamálastofnunar. Tæki um borð
í Bergvík var skoðað af Slökkvi-
tækjaþjónustunni í Vestmannaeyj-
um 24. október 1991. Siglingamála-
stofnun segir að skipið þurfi ekki
tæki þar sem skipið sé ekki yfir-
byggt. Tekið skal fram að undirrit-
aður fór sjálfur til Vestmannaeyja
3. júlí 1992 til að kynna sér þessi
mál og var umrætt reykköfunar-
tæki, Fenzy 5000, um borð í Berg-
víkinni VE 505 og Bergvík er yfír-
byggð. Því eru upplýsingar sigl-
ingamálastjóra rangar.
Erlingur SF 65. Svar: Er ekki
með tæki — 101 brl. Þessi bátur
fékk tæki 9. janúar 1987, þvert
ofan í það sem Siglingamálastofnun
heldur fram. í maílok 1992 er mér
kunnugt um að þetta tæki sé að
fínna í geymslu fyrir austan.
Bessi IS. Svar: Seldur úr landi.
Hér mætti siglingamálastjóri svara
því hve margir sjómenn frá Chile
treysta á Fenzy 5000 tækin sem
eru í gamla Bessanum, eða er ekki
alþjóðlegt samstarf siglingamála-
stofnunar með þeim hætti að þeim
ber að láta þarlend yfirvöld vita um
gölluðu tækin? Hér mætti einnig
spyrja hvernig stóð á því að skipið
fékk leyfi til að sigla úr landi með
gölluð tæki?
Framganga Siglingamálastofn-
unar í reykköfunartækjamálinu
finnst mér bera öll merki slóðaskap-
ar. Mér fínnst þetta litla dæmi sýna
að öryggismál sjómanna eru eins
og mávastell. Það er að segja kaffí-
stell sem er aðeins tekið fram á
hátíðisdögum vegna þess að það
þolir ekki of mikið álag, enda þótt
stellið sé fagurt og gaman að
drekka úr því, til dæmis á hátíðis-
dögum eins og á sjómannadaginn.
I skipum á skipaskoðunarmaður
að framfylgja reglum. Hann á að
sjá til þess að vottorð fylgi reykköf-
unartækjum. Hann á að sjá til þess
að tækin séu prófuð af löggildum
aðilum Brunamálastofnunar. Þetta
er ekki gert. Slökkvilið úti á landi
eru að yfirfara tæki, t.d. á Akur-
eyri þar sem enginn löggildur skoð-
unarmaður er, og víða er slökkvilið-
ið úti á landi að gera það sama,
án þess að hafa löggildingu. Hver
ber ábyrgðina í þessu tilviki? Hver
ber ábyrgðina ef eitthvað kemur
upp á? Er það Siglingamálastofnun
eða Brunamálastofnun, eða kannski
slökkviliðið á viðkomandi stað, sem
hefur ekki leyfí til að framkvæma
skoðun?
Siglingamálastjóri sagði í útvarpi
fyrir stuttu að undirritaður hefði
gert allt of mikið úr þessu reykköf-
unartækjamáli. Það má svo sem
færa rök fyrir því að þetta sé rétt.
En ég spyr á móti: Hvernig stendur
á því að málum skuli vera svo kom-
ið hjá eftirlitsstofnuninni, Siglinga-
málastofnun, að óbreyttur sjómaður
skuli þurfa að eyða frítíma sínum
í að reka á eftir stofnuninni og
vekja athygli á misfellum til að
reyna að koma í veg fyrir að slys
hljótist af? Hvernig stendur á því
að sjómenn skuli þurfa að berjast
fyrir því að stofnunin sinni því hlut-
verki sem hún á samkvæmt lögum
að gera?
Dæmin eru nefnilega fleiri en
þetta reykköfunartækjamál. Sigl-
ingamálastofnun hefur til dæmis
gefíð út haffærisskírteini á skip og
báta, án þess að skoðun hafí farið
fram á viðkomandi skipi í mörg ár.
í þessu sambandi vísa ég á skýrslur
rannsóknarnefndar sjóslysa, sem
tekur þessi mál föstum tökum
(skýrsla útgefín 1987, bls. 69-70
og skýrsla útgefín 1988, 89 og 90,
bls. 56-57). Gæti Siglingamála-
stofnun ýmislegt lært af vinnu-
brögðum sjóslysanefndar.
Eg ritaði ríkissaksóknara vegna
reykköfunarmálsins og fékk svar
frá honum 25. mars 1992. Hann
sá enga ástæðu til að hreyfa við
reykköfunartækjamálinu. Það er
rétt að benda embættismanninum
í þessu greinarkomi á nefndar blað-
síður í skýrslu sjóslysanefndar sem
varða starfsemi Siglingamálastofn-
unar, það er að segja skoðunarþátt-
inn hjá stofnuninni. Hann telur
kannski að ekkert þurfí að gera í
því máli heldur.
Höfundur er sjómaður.
JajSi'W tT''-
NUER
ÞREFALDUR
1. VINNINGUR