Morgunblaðið - 28.08.1992, Qupperneq 29

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. ÁGÚST 1992
29
handavinnukennaraprófí frá
Kennaraskóla íslands 1953. Næst
lá leið hans til Vestmannaeyja til
vinnu og náms. Hann lauk námi
í húsasmíði frá Iðnskólanum í
Vestmannaeyjum, 1955, en 1963
öðlaðist hann meistararéttindi í
þeirri grein. Upp frá því stóð hann
fyrir byggingu margra stórhýsa
víða um land. Má þar nefna skóla-
hús að Reykjum í Hrútafírði og
að Reykhólum. Samhliða náminu
í húsasmíði kenndi Ingimundur við
gagnfræðaskóla Vestmannaeyja.
Frá árinu 1958 kenndi hann við
Héraðsskólann í Reykjanesi við
ísafjarðardjúp, en skólastarf var
Ingimundi löngum hugleikið og
hæfni hans til að umgangast ungl-
inga rómuð.
Þó svo Ingimundur stundaði
nám og störf víða átti hann þó
löngum lögheimili í Bæ. Hann
gerðist bóndi í Bæ og reisti sér
nýbýlið Hábæ. Eins og við er að
búast búnaðist Ingimundi vel í
nábýli við frændur sína, en auk
'búskapar stundaði hann smíðar.
Eins og áður er vikið að var Ingi-
mundur kominn af hreppstjóraætt.
Því lá beint við að hann tæki við
hreppstjórastarfí í sveitinni. Þá
gegndi hann flölda trúnaðarstarfa,
meðal þeirra var hann umboðs-
maður skattstjóra í Reykhólasveit.
Kona Ingimundar er Sjöfn K.
Smith, dóttir Sverris Smith, loft-
skeytamanns sem lengi starfaði
hjá Ríkisskipum. Þau gengu í
hjónaband 25. júlí 1959. Um brúð-
kaup tvíburabræðranna Ingi-
mundar og Hákonar var skrifaði
í Tímann og til myndarbrags og
höfðingsskaparins tekið. Börn
þeirra hjóna eru fjögur, Magnús,
Laufey, Sverrir og Hjördís. Barna-
bömin em sex, það yngsta, sonur
Sverris fæddist 13. ágúst sl. eða
rúmri viku fyrir andlát afa síns.
Sá drengur var skírður Ingimund-
ur í höfuð afa síns, en eins og
Ingimundur sagði skömmu áður
en hann dó: „Þeir eru búnir að
endurnýja mig hérna“.
Snemma árs 1984 réðst Ingi-
mundur til starfa hjá fjármála-
ráðuneytinu, nánar tiltekið Fast-
eignum ríkissjóð. Á þeim átta
árum sem frá em liðin hefur hann,
að öðrum ólöstuðum, átt meiri
þátt í því að færa umsjón með fjöl-
mörgum húseignum ríkisins til
betri vegar. í umsjá stofnunarinn-
ar eru nú milli 100-200 húseignir
um allt land og lætur nærri að
þörf er á árvekni til þess að halda
eignum við og forða því að tönn
tímans setji ótímabært mark á
þær. Það er ekki ofsögum sagt,
að Ingimundur lagði metnað í
smekkvísi og hagsýni þegar hús
voru endurbætt. Hann lagði sig
einnig ávallt fram um að eiga
góða samvinnu við húsráðendur
enda skildi hann þýðingu þess fyr-
ir það starf sem hann rækti með
svo miklum ágætum.
Það var einkennandi fyrir Ingi-
mund að hann vandi ekki komur
sínar í fjármálaráðuneytið að
ástæðulausu. Hann leysti jafnan
verkefni sín á eigin spýtur í góðri
samvinnu við samverkamenn í
stjórn Fasteigna ríkissjóð eða
ráðuneytinu. Það var því af ann-
arri ástæðu sem þorri starfsmanna
fjármálaráðuneytisins kynntist
Ingimundi svo vel sem raun varð
á. í nokkur ár hafa starfsmenn
tekið sig saman og plantað trjám
í gróðurreit austur í sveitum. Það
skipulagði Ingimundur öðrum
fremur og undirbjó. í þessum ferð-
um hafa jafnt fullorðnir sem börn
tekið þátt og notið forystu hans
og vináttu. Það er því skarð fyrir
skildi þegar fjármálaráðuneytið
sér á bak svo ágætum starfs-
manni sem Ingimundur var, sem
og starfsmenn félaga sínum.
Handarverkin munu þó halda
minningu hans á lofti um ókomin
ár.
Um miðjan júní sl. sáust þess
engin merki að Ingimundur gengi
ekki heill til skógar. Þá komu
starfsmenn ráðuneytisins og Fast-
eigna ríkissjóðs saman til gróður-
setningar. Nokkru síðar fékk hann
staðfestingu þess að hann væri
haldinn illkynja sjúkdómi sem erf-
itt kynni að reynast að ráða við.
Þessum tíðindum tók hann af
æðruleysi og ræddi veikindi sín
eins og hvern annan hlut sem að
höndum bæri og menn fengju ekki
við ráðið. Eins og hann sagði, þá
ráða forlögin því, en ekki ég eða
þú, hvað að höndum ber. Til hinstu
stundar hélt hann þeim einstaka
eiginleika að tala um alvörumál,
starfið eða gamanmálefni af sömu
yfírvegun og ætíð. Það var hans
háttur að telja mönnum kjark
fremur en draga úr.
Ég votta eftirlifandi eiginkonu,
börnum, barnabömum og öðrum
ættingjum dýpstu samúð fyrir
hönd samverkamanna Ingimundar
í fjármálaráðuneytinu og við minn-
umst hans sem góðs drengs og
félaga.
Magnús Pétursson.
Það er með miklum söknuði og
trega, sem ég sest niður og skrifa
þessar línur sem hinstu kveðju
mína til frænda míns, vinar og
lífstíðarleiðbeinanda, Munda
frænda, eins og ég ávallt kallaði
hann.
Ég átti því láni að fagna sem
ungur föðurlaus hnokki að fá að
halla höfði mínu að traustu brjósti
þessa elskulega frænda míns. Þau
bönd, sem þá bundust með okkur,
hafa aldrei brostið frá þeirri stund.
Á þeim níu sumrum, sem ég
naut þess að dveljast hjá afa mín-
um, Magnúsi Ingimundar.yni frá
Bæ í Króksfírði, var Munf ’ ævin-
lega ímynd hins duglega kraft-
mikla frænda, sem allan /anda
leysti. Hann var hamhleypa til
vinnu og óvæginn sjálfum sér að
leggja á sig langan vinnudag, sem
verkin kölluðu á hveiju sinni.
Minning
Fæddur 18. nóvember 1907
Dáinn 21. ágúst 1992
Hinn 21. ágúst sl. lést Adolf
Hallgrímsson loftskeytamaður, á
85. aldursári.
Adolf var fæddur 18. nóvember
1907 á Vatneyri á Patreksfírði.
Foreldrar hans voru hjónin Hall-
dóra Guðbrandsdóttir, f. 27. sept-
ember 1878 á Sjöundá í Rauða-
sandshreppi, V.-Barð., d. 7. október
1937 á Patreksfirði, og Hallgrímur
Guðmundsson járnsmiður, f. 8.
ágúst 1881 á Bóli í Biskupstungum,
d. 14. október 1973.
Adolf ólst upp í föður- og móður-
húsum á Patreksfirði. Hann tók
loftskeytamannspróf árið 1927 og
1928 réðst hann á togarann Leikni
á Patreksfirði. Við heimkomu úr
ísfiskssiglingu til.Bretlands í janúar
1931 strandaði Leiknir við Kúða-
fljót. Allir skipveijarnir björguðust
og mátti þakka það karlmennsku
og samviskusemi loftskeytamanns-
ins er náði sambandi við Loft-
skeytastöðina í Reykjavík sem síðar
náði sambandi við björgunarsveitir
á Suðurlandi, sem hjálpuðu áhöfn-
inni til lands og að komast í skjól
og aðhlynningu á næstu bæjum.
Adolf komst þó ekki heill frá þess-
ari raun og bar þess merki upp frá
því. í stórfelldu brimi barðist skipið
harkalega niður í fjöruborðinu.
Adolf var við loftskeytatækin með-
an möguleikar leyfðu, en tognaði
illa í hægri axlarlið sem ekki tókst
að betrumbæta. Adolf missti því
mátt að miklu leyti í þeirri hönd
og handlegg. Þrátt fyrir þetta áfall
réð hann sig ódeigur á bv. Gylfa
er fyrirtækið Ó. Johannesson á
Patreksfirði fékk í stað Leiknis og
starfaði þar svo til sleitulaust til
ársins 1962 er hann flutti til
Reykjavíkur og réð sig til af-
greiðslustarfa hjá byggingarvöru-
verslun J. Þorláksson og Norðmann
Þegar hann kvæntist sinni
elskulegu eiginkonu, Sjöfn Smith,
átti ég síðan því láni að fagna að
eiga með þeim átta sumur á þeirra
bráðmyndarlega heimili eftir að
þau hófu búskap.
Margt verkið var unnið og mörg
málin rædd og ávallt lagði hann
metnað sinn í að dugnaður, heil-
indi og réttmæti væru í hávegum
höfð. Handleiðsla hans var ein-
staklega uppbyggjandi og leiðandi.
Hann hafði lag á að skilja mann
alltaf eftir hugsandi og metandi
þau mál, sem voru uppi á pallborð-
inu á hveijum tíma. Þróa þau og
þroska í eigin bijósti og komast
að sjálfstæðri niðurstöðu. Ávallt
hefur frændi minn verið mér ná-
kominn og hugleikinn. Hann hafði
sterkan persónuleika, sem var ein-
staklega gefandi til eftirbreytni,
hlaðinn festu, tryggð og trausti.
Hann sleppti aldrei af mér sinni
styrku hendi. í bland við hans yfir-
vegaða yfirbragð var ávallt stutt
yfír í góðlátlega glettni og jafnvel
snefil af stríðni, sem gerði sam-
skiptin og samveruna með honum
ævinlega svo skemmtilega.
Mundi sinnti ávallt öllum þeim
málum, sem honum hafa verið
falin, af kostgæfni. Bæði fyrr og
síðar. Orðspor hans sem bónda,
kennara og hreppstjóra, svo eitt-
hvað sé nefnt, talar sínu máli.
Hann hafði mannkosti, sem eftir-
sóknarvert er fýrir hvem mann
að ná að líkjast. Ég kveð þennan
góða vin með miklum söknuði.
Elsku Sjöfn, Maggi, Laufey,
Sverrir og Hjördís. Guð gefí ykkur
handleiðslu og styrk í sorg ykkar.
Það er stór hópur frændsystkina
og vina, sem myndar þann kær-
leikshring, sem er með ykkur á
þessari örlagastund.
Magnús G. Friðgeirsson.
og starfaði þar til ársins 1983 en
réðst þá sem skrifstofumaður hjá
Tónskóla Sigursveins D. Kristins-
sonar og vann þar tvö síðustu
starfsár sín.
Árið 1933 kvæntist Adolf Helgu
Guðmundsdóttur, f. 13. september
1908 á Vatneyri, Patreksfírði. Hún
er dóttir Önnu Helgadóttur, f. árið
1876 í Hólshúsum á Bíldudal, en
var ættuð úr Austur-Barða-
strandarsýslu, og Guðmundar
Þórðarsonar útvegsbónda á Pat-
reksfírði, f. árið 1876 á Stakka-
nesi, ísafirði, en átti ættir að rekja
í Rauðasandshrepp. Börn Adolfs
og Helgu eru Hilmar Kristinn, sölu-
maður í Reykjavík, f. 1935, Hall-
dór, f. 22. júlí 1937, d. 17. apríl
1940, Gylfi, skrifstofumaður, f.
1940, Hildigunnur, f. 1945, hús-
freyja, og Anna Halldóra, f. 1937,
en dó strax eftir fæðingu.
Systkini Adolfs eru: Jónas, vél-
virki, Helgi, húsgagnaarkitekt og
kennari, Magnús er lést ungur,
Guðmundur, sjómaður, látinn, Rik-
harður, dó um tvítugt, Margrét,
húsfreyja, og Kristbjörg, húsfreyja
í Bandaríkjunum.
Hallgrímur, faðir Adolfs, kom til
Patreksfjarðar árið 1905 til að járn-
binda turn og kirkjuskip á myndar-
legri kirkju sem var þá í smíðum.
Hallgrímur hafði lært járnsmíði í
Reykjavík og kunni til allra verka
í þeirri grein og var því aufúsu
gestur til byggðar, sem þá var að
rísa af grunni. Eftir að smíði kirkj-
unnar lauk réð hann sig sem meist-
ara og yfirmann í járnsmiðju er
Ólafur Jóhannesson, útgerðar- og
kaupmaður, lét reisa á Patreks-
firði. Hallgrímur stjórnaði henni
með skörungsskap og atorkusemi
í fimmtán ár, en reisti þá eigin
smiðju í þorpinu og rak það fyrir-
tæki til ársins 1941 er hann flutti
til Reykjavíkur.
Hallgrímur tók mikinn þátt í
Samstarfsmaður minn og vinur,
Ingimundur Magnússon, frá Bæ,
Reykhólahreppi, er fallinn frá, fyrr
en nokkurn óraði fyrir.
Kynni okkar hófust stuttu eftir
að hann tók við starfi, sem for-
stöðumaður Fasteigna ríkissjóðs,
þá er hann falaðist eftir tækni-
íegri þjónustu hjá embætti Húsa-
meistara ríkisins og réðust mál
þannig að í minn hlut kom að
vera megin-tengiliður hans við
Húsameistaraembættið.
Ingimundur var mikill mann-
kosta- og drengskaparmaður.
Hann lagði ríka áherslu á að fylgja
hveiju máli í höfn er hann hafði
lagt upp til.
Honum lét einkar vel að fá aðra
til að líta jákvæðum augum á til-
veruna. Glettni hans og hlýja
framkoma kom öðrum títt til að
brosa.
Hann gekk óhikað og leitaði sér
aðstoðar, ef honum þótti verkefn-
inu betur borgið í höndum annarra
og kom þar e.t.v. að hluta til
reynsla hans sem fyrrum kennara
og húsasmíðameistara til margra
ára.
Ingimundi virtust vera ákaflega
rík í huga orðin: Vel skal til vanda,
sem lengi skal standa. Hann lagði
sig ávallt í framkróka að við-
gerðarverkefni, sem hann átti
hlutdeild í væru útlitslega og fag-
lega vel af hendi leyst, svo ekki
þyrfti að sinna þeim aftur í bráð.
Fyrir kom er hann mætti á
vinnustað til eftirlits og þætti hon-
um hægt hafa miðað, átti hann
til að taka rösklega til hendinni
og sýna hvernig ætti að standa
að verki og ýta þannig við sam-
verkamönnunum, fremur en með
ákúrum og stóryrðum.
Ingimundur gerði lítið úr veik-
indum sínum og sagði í glettni
sinni, lækna vilja líta á sig, er
sveitarstjórnum héraðsins og var
valinn til ábyrgðarstarfa, var odd-
viti, hreppstjóri og oft og tíðum
settur sýslumaður í forföllum eða
í orlofi sýslumanns.
Á fyrstu árum aldarinnar, er
Patreksfjarðarkauptún var í upp-
byggingu, voru faðir minn, Davíð
Jónsson, trésmiður og bygginga-
meistari, þeirra tíma og Hallgrímur
í blóma lífsins. Þeir áttu því mikið
saman að sælda vegna starfa sinna.
Þeir höfðu og svipaðar skoðanir á
farsælli framvindu samfélagsins,
m.a. að farsælast væri að virkja
athafnasemi og atorku manna til
átaks í mikilvægum samfélagsmál-
um án þess að skerða framtakssemi
og frelsi einstaklingsins til eigin
framkvæmda, er styrkti samfélagið
Uífsbaráttunni. Þeir voru góðvinir.
Á bernsku- og unglingsárum dvaldi
Adolf nokkur sumur á búi föður
míns í Örlygshöfn. Hann minntist
þeirrar dvalar með ánægju, enda
var þessi prúði og tápmikli drengur
í dálæti hjá heimilisfólkinu.
Helstu bernskuminningar flestra
sem alast upp í þorpum eru að jafn-
aði bundnar við heita sólskinsdaga,
busl í lækjum eða í fjöruborði. Hins
vegar eru sumir óveðursdagarnir á
Patreksfírði öllu eftirminnilegri. Þá
lögðust þokuský á fjöllin en samsax
og gufumulla lá yfir firðinum. Þá
fylktust útlend fiskiskip inn á fjörð-
inn, allt inn að botni. Við pollarnir
töldum oft og tíðum upp í 30 skip
sem andæfðu gegn norðan og vest-
an roki allt upp í 3 daga. Þá hafði
okkur borist sú vitneskja, að með
sérstökum tækjum gætu menn tal-
ast við á einhvers konar merkja-
máli. Engir okkar höfðu heyrt slíkt
merkjamál því útvarp var þá ekki
komið til sögunnar. Þeir sem best
þóttust vita sögðu að það líktist
helst pípi úr flautu, eða eins og
þegar spilað er á eina og sömu
nótuna á harmonikku, en aðrir líktu
því við lóukvak út í móum. Aðeins
þyrfti að setja smá skildi yfír eyrun
og spila svo á ákveðið tæki. Þá
gætu menn talað saman fullum
fetum, meira að segja sagt gaman-
sögur, sem allir, sem hefðu svona
tæki, gætu hlustað á og hlegið og
gamnað sér yfir sögunum.
Yfírleitt veittum við börnin því
ekki athygli hver gekk um aðalgötu
hann lagðist nú í fyrsta skipti á
sjúkrahús.
Slík var elja hans og eldmóður
að hann óskaði oftlega vinnu-
gagna á sjúkrahúsið, hann var
ekki hættur í vinnunni þótt svona
væri komið.
Skjótt þyngdi róðurinn og er
syrta tók í álinn þóttist ég skynja
sem hann vildi hughreysta okkur,
sem áfram erum hér enn um sinn,
með orðum Þóris J. Steinfinnson-
ar:
„Upp skalt þú kjöl klífa,
köld er sjávardrífa.
Kostaðu huginn að herða,
hér munt þú lífið verða
skafl beygjattu skalli,
þótt skúr á þig falli.
Ást hafðir þú meyja
eitt sinn skal hver deyja".
Skarð er fyrir skildi við fráfall
Ingimundar.
Maður kemur í manns stað varð
honum að orði og eykur sá veg
Fasteigna ríkissjóðs, hveijum
hann sjálfur hafði helgað síðustu
starfsár sín.
Eiginkonu, börnum og ættingj-
um hans flyt ég innilegustu sam-
úðarkveðjur frá samstarfsaðilum
hans hjá Húsameistaraembættinu.
Ekki læt ég hjá líða að vitna í
Hávamál er ég hugsa til Ingi-
mundar og samstarfs okkar og
kveð góðan dreng:
„Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur hið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim sér góðan getur“.
Svavar Þorvarðsson.
Fleiri greinar munu birtast um
Ingimund Sigurð Magnússon,
í blaðinu næstu daga.
þorpsins, janvel sýslumaðurinn,
læknirinn, presturinn eða kaup-
maðurinn féll í gleymsku nema
hvað okkur fannst þeir vera á
stundum ankanalega klæddir, með
gyllta hnappa og gljádershúfu eða
í dragsíðum svörtum kjól. Hins
vegar þótti okkur afskaplega at-
hyglisvert er togararnir komu af
hafi og sjómennirnir gengu prúð-
búnir og strílaðir í land. Margir
höfðu harðkúluhatt á höfði og
gengu í þykkum frökkum. Sumir
þeirra stigu fast í fótinn eins og
þeir byggjust við sama veltingnum
á götunni eins og um borð. Sér-
staka eftirtekt vakti þó loftskeyta-
maðurinn, bjartur yfirlitum og
háttprúður í framgöngu. Við
skoðuðum hann eins og kostur var
á, lögðum útlit hans á minnið og
spáðum í það okkar á milli hver
af okkur myndi geta lært merkja-
mál.
Adolf var mikill reglumaður,
neytti hvorki tóbaks né víns. Hann
var félagslyndur og sótti með eigin-
konu sinni, eins og við varð komið,
veigameiri skemmtanir í þorpinu. Á
þeim skemmtunum vildi stundum
kastast í kekki milli örgeðja eða
óþroskaðra manna og skoðanir oft
áréttaðar með smá pústrum eða
jafnvel farið í hryggspennu. Enginn
hefði dirfst að blaka hendi við
Adolfi því í hugum allra var hann
helsti gæslumaður öryggis fyrir
þýðingarmestu menn í þorpinu og
lykilmaðurinn að ná sambandi við
land eða skip ef eitthvað bar útaf
á veiðum eða í siglingum eins og
hér að framan er getið.
Eftir að Adolf flutti suður tók
hann þátt í starfí átthagafélags
síns og endurskoðaði fleiri ár reikn-
inga þess.
Hjónin Adolf og Helga voru mjög
samrýnd og meðal kunnugra kom
að jafnaði nafn annars þeirra í
hugann þegar hitt var nefnt. Um-
hyggja fyrir velferð barnanna var
ríkur þáttur í lífi þeirra.
Síðustu árin urðu Adolfi all erf-
ið, en þá þjáði hann hjartveiki.
Andlegri heilsu og reisn hélt hann
alla tíð. Eiginkonu hans, bömum
og fjölskyldum þeirra sendi ég inni-
legar samúðarkveðjur.
Sigurjón Davíðsson.
Adolf Hallgrímsson
loftskeytamaður