Morgunblaðið - 16.09.1992, Page 29

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 16. SEPTEMBER 1992
29
Minning
Indriði Bogason
Fæddur 13. desember 1911
Dáinn 6. september 1992
Þótt seint sé, og raunar um sein-
an, vil ég þakka góðvini mínum,
Indriða Bogasyni, fyrir samfylgd í
fjöldamörg ár. Fyrst lágu leiðir okk-
ar saman á skrifstofu Verslun-
armannafélags Reykjavíkur í Von-
arstræti 4 á öndverðum stríðsáram,
er Indriði var þar skrifstofustjóri en
ég einn af stjórnarmönnum félags-
ins. En þá fyrst kynntumst við að
marki stríðslokavorið 1945, þegar
ég réðst þangað til að ritstýra
Frjálsri verslun, tímariti félagsins.
Voram við þá einustu starfsmenn
VR í fullri vinnu, en Hjörtur Hans-
son fyrrverandi formaður félagsins
var í hlutastarfi. Gott var að blanda
geði við þessa heiðursmenn, því að
báðir voru þeir þægilegir í viðmóti
og grannt hjá þeim á gamansemi.
Þama stóð samvinna okkar Indr-
iða í 2‘/2 ár, uns ég fór til Ríkisút-
varpsins, en raunar hélt ég áfram
ritstjórninni enn um sinn eftir það.
Liðu svo fram stundir, og þar kom
að Indriði brá einnig starfsvettvangi
og gerðist líka starfsmaður Ríkisút-
varpsins. Hann var tónlistarmaður
og gekk til liðs við tónlistardeild,
vann þar u.þ.b. hálfan dag, því að
hann var þá fastráðinn lágfiðluleik-
ari í Sinfóníuhljómsveit íslands.
Þótt verkasamskipti okkar væru þar
ekki náin, en nokkur þó, fannst mér
alltaf gott að vita af Indriða á næsta
leiti og geta leitað ráða hans í tón-
listarefnum. Síðustu árin eftir að
við hættum báðir útvarpsmennsku
varð lítið um samfundi, en þá sjald-
an gladdi hann enn geðið með hlý-
leika sínum.
Indriði Bogason var sérlega vand-
aður maður til orðs og æðis. Hann
gerði alla hluti vel, hafði t.d. frá-
bæra rithönd, og eru þar til vitnis
margar bókhaldsbækur og ekki síð-
ur nótnahefti. Hann var um langt
skeið helsti nótnaskrifari útvarpsins
og Sinfóníuhljómsveitarinnar og
fórst það afbragðsvel út hendi.
Hann var líka hinn mætasti hljóð-
færaleikari, músíkalskur, glöggur
og nákvæmur. Þótt hann væri lam-
aður á fæti, lét hann það ekki aftra
sér frá störfum, og má kallast að-
dáun_arvert, hvetju hann fékk áork-
að. Ég sendi Jóhönnu Ólafsdóttur
konu hans og börnum þeirra innileg-
ar samúðarkveðjur og þykir leitt að
vera fjarverandi og geta ekki fylgt
vini mínum til grafar.
Baldur Pálmason.
Hinn 6. september andaðist á
Landspítalanum Indriði Bogason,
hljóðfæraleikari, tæplega 81 árs að
aldri.
Með Indriða er að kveðja sú kyn-
slóð sem hefur á fáum áratugum
breytt lífsháttum í landinu úr van-
þróun og fátækt í nútíma þjóðfélag
og velmegun. Kynslóð sem endur-
heimti sjálfstæði þjóðarinnar og
gerði landið að lýðveldi.
Á þessum uppgangs- og umbrota-
tímum gerðu margir sér ekki grein
fyrir þvf að það er fleira verðmæti
en vélar og steinsteypa. Ýmsar listir
áttu erfitt uppdráttar, t.d. tónlistin.
Enda voru margar hljómsveitir í
landinu og einu hljóðfærin sem flest-
Minning
Ingi S. Bjarnason
Fæddur 21. mars 1908
Dáinn 7. september 1992
Það er ýmislegt sem kemur upp í
huga minn nú þegar ég ætla að minn-
ast elsku afa míns. Þó era það tveir
atburðir sem standa örlítið ofar í
huga mér en aðrir.
Fyrst langar mig að nefna hve
gaman hann hafði af því að spila og
var ég ekki há í loftinu er hann
kenndi mér marías, var það alltaf
mikið tilhlökkunarefni að fara í heim-
sókn til afa og ömmu því ég vissi
að afi myndi spila við mig og oftast
stakk hann upp í mig bláum ópal sem
hann geymdi í krakku á skrifborði
sínu.
Einnig era mér minnisstæðar ferð-
irnar til Sigga rakara en þangað
fórum við alltaf saman í klippingu,
keypti afi þá alltaf handa mér fullan
poka af töggum til að japla á, meðan
klippt var. Þessum sið hélt hann svo
áfram þó ég yxi upp úr honum, því
barnabömin urðu fleiri og keyrði ég
hann og Inga Sævar, litla bróður,
stundum í klippinguna og „töggurn-
ar“. Já, það era margar ljúfar og
skemmtilegar minningaraar sem rifj-
ast upp. Þakka ég elskulegum afa
mínum fyrir þær. Þær lifa áfram.
Guðný.
Sumir trúa því að mönnum séu
sköpuð örlög með þeim hætti að þeir
ráði engu um framvindu lífsferils.
Aðrir eru sannfærðir um það að við
búum yfir afli til þess að ráða að
verulegu leyti lífshlaupi okkar sjálf
og valdi þar mestu vilji og hæfileikar
hvers og eins. Flest okkar hygg ég
þó hafa þá lífsskoðun, að hvort
tveggja ráði að nokkra örlögum ein-
staklingsins.
Svo vel tel ég mig hafa þekkt vin
minn, Kristinn Einarsson, að hann
hafi talið sig ráða allmiklu um fram-
vindu eigin mála, þótt í lífi hans
hafi skiptst á skin og skúrir eins og
verða vill hjá flestum okkar.
Alloft á liðnum árum ræddum við
Kristinn mannleg örlög og spunnust
þær umræður þá gjaman af einhverj-
um vángaveltum vegna lögfræði-
legra málefna. En Kristinn var, um
leið og hann taldi hvera einstakling
sinnar eigin gæfu smið, einn sá
umburðarlyndasti maður sem ég hef
kynnst og man ég þess varla dæmi
að ég hafi heyrt hann hallmæla
nokkrum manni.
Nú þegar Kristinn er allur, langt
um aldur fram, koma í hug ótal
stundir sem við áttum saman, þar
sem jöfnum höndum var rætt um
skáldskap eða bókmenntir, sem var
sameiginlegt áhúgamál, en Kristinn
var ágætlega lesinn, auk þess sem
hann átti það til að kasta fram vísu
þegar vel lá á honum.
Eg kynntist Kristni ekki að marki
fyrr en eftir að hann hafði, að loknu
lagaprófí, sett á stofn eigin Iög-
mannsstofu, sem hann rak allt til
dauðadags. Tel ég mér lán að hafa
eignast Kristin að vini, þar sem fór
bæði góður drengur, auk þess að
hann var stálgreindur og ágætur lög-
maður. Kristinn var mannasættir og
sleipur samningamaður og veit ég
mörg dæmi þess að hann leysti með
lagni sinni og lögviti úr málum sem
virtust í óleysanlegum hnút.
Þrátt fyrir góða lagakunnáttu og
lögmennsku að ævistarfi tel ég mig
hafa vissu fyrir því að hann var oft
þreyttur á lögmennskunni og hafði
oftar en einu sinni orðað það við
mig að hann vildi gjaraan hætta
henni og breyta um starfsvettvang,
en þar sem enginn má sköpum renna,
auðnaðist honum ekki að koma þessu
í framkvæmd.
Nú, að leiðarlokum, vil ég ljúka
þessum fáu línum með því að þakka
Kristni órofa vináttu um leið og ég
sendi Guðrúnu og bömum Kristins
mínar innilegustu samúðarkveðjur, í
von þess, að minningin um góðan
dreng megi draga úr söknuði þeirra.
Þorsteinn Júlíusson.
Látinn er góður söngbróðir okkar,
Ingi S. Bjarnason, múrarameistari.
Hann var um áratugaskeið virkur
félagi, og það sem við félagarnir
dáðum mest, var hve lengi hans
ágæta tenór-rödd entist, og það í
hárri elli.
ir þekktu voru kirkjuorgel og harm-
onikka. Það er lengst af ævistarf
Indriða að vera hljóðfæraleikari.
Trúlega hefur flestum ekki þótt það
ábatasamt ævistarf. Enda þurfti
Indriði ætíð að vinna önnur störf
með hljóðfæraleiknum til að fram-
fleyta sér og fjölskyldu sinni. En
Indriði og stéttarbræður hans þurftu
einnig að kynna fyrir þjóðinni töfra-
heim tónlistarinnar og fá þessa list-
grein metna og viðurkennda.
Indriði fæddist á Seyðisfirði 13.
desember 1911. Foreldrar hans voru
hjónin Bogi Benediktsson frá Garði
í Fnjóskadal og Elín Sigurðardóttir
frá Firði í Seyðisfirði. Þegar Indriði
var 7 ára fékk hann lömunarveiki
og lamaðist þá hægri fótur. Geta
menn ímyndað sér hvílíkt áfall það
hefur verið ungum dreng. Því áfalli
tók Indriði með karlmennsku og lét
lömunina aldrei hafa aftra sér. Fjöl-
skyldan flutti til Reykjavíkur um 1920.
Ingi var spengilegur á velli og
ákaflega glaðlyndur. Hann var ætíð
tilbúinn til starfs í kórnum þegar til
hans var leitað utan hins hefðbundna
starfs. Sönghæfni hans og tóneyra
var með ólíkindum, enda eftir honum
sóst við öll tækifæri, er kórinn þurfti
á traustu liði að halda.
Stundum brá hann á leik og stjórn-
aði kórnum, er „gleði var í höll“, og
gerði það með sóma; svo vel, að við
félagarnir kölluðum hann í gamni
Toscanini.
Það er mikil eftirsjá að félaga
okkar, Inga S. Bjarnasyni. Hans
Ungur að arum for Indnði að
vinna við bókhald og stundaði jafn-
framt nám í fiðluleik hjá Þórarni
Guðmundssyni. Síðar lék hann í
Hljómsveit Reykjavíkur, Útvarps-
hljómsveitinni og Sinfóníuhljómsveit
íslands frá stofnun hennar þar til
hann hætti hljóðfæraleik 70 ára.
Hann hóf störf á skrifstofu Verslun-
armannafélags Reykjavíkur um ára-
mótin 1938-1939. Varð þar síðar
skrifstofustjóri og gegndi því starfi
til 1953 en gerðist þá starfsmaður
Tónlistardeildar Ríkisútvarpsins.
Ég tel Indriða vera gæfumann.
Hann kvæntist 18. júní 1938 mikilli
sómakonu, Jóhönnu Ólafsdóttur frá
Múlakoti á Síðu í Vestur-Skaftafell-
sýslu. Þau bjuggu lengi á Melhaga
12 í Reykjavík og' síðar á Kapla-
skjólsvegi 35. Börn þeirra era: Sig-
ríður Hjördís kennari, Bogi fram-
leiðslustjóri hjá Námsgagnastofnun,
Ólafur rafmagnstæknifræðingur og
Magnús blikksmíðameistari. Barna-
bömin era sex og barnabarnabörnin
tvö. Indriði og Jóhanna létu sér mjög
annt um heimili sitt og ljölskyldu.
Indriði átti gott bókasafn, var víð-
lesinn og vel að sér. Hann lærði sjálf-
ur dönsku, ensku og þýsku, las
bækur og tímarit á þessum málum
og talaði málin ágætlega. Hann
hafði fagra rithönd og nótur skrifaði
hann sérstaklega vel og var eftirsótt-
ur nótnaskrifari. Einnig hafði hann
gaman af smíðum. Þó Indriði færi
á eftirlaun 70 ára og hafði hann nóg
að sýsla og áhugamálin vora mörg.
Eitt af því sem einkenndi Indriða
var hve hann var léttur í lund. Hann
sá oft skoplegu hliðarnar á tilver-
unni og kunni ótal skrýtlur og gam-
ansögur sem allar voru án illkvittni
og rætni. Indriða hef ég þekkt í 30
ár. Ég er þakklátur fyrir þau kynni.
Blessuð sé minning Indriða Boga-
sonar.
Þórir Hallgrímsson.
munu kórfélagar minnast lengi, enda
vandfundnir slíkir söngmenn sem
hann; auk þess sem hann var ein-
stakt ljúfmenni og góður félagi.
Aðstandendum hans sendir Karla-
kór Reykjavíkur dýpstu samúðar-
kveðjur við fráfall hans.
Ragnar Ingólfsson.
í dag fer fram útför Inga S.
Bjarnasonar. Undanfarna fjóra mán-
uði hefur Ingi legið á Borgarspítalan-
um og lést hann þar í þessum mán-
uði. Eg vil þekka starfsfólki deildar
A7 fyrir góða umönnun við Inga á
þessum tíma.
Ég er heyrnarskertur og þegar ég
var 4 ára sendu foreldrar mínir mig
í Heyrnleysingjaskólann. Dvaldi ég
þar í heimavist. Þegar ég var 6 ára
kynntist ég Birnu dóttur Inga, sem
fór með mig heim og kynnti mig
fýrir foreldrum sínum, Borghildi og
Inga.
Meðan ég var í Heyrnleysingjaskó-
lanum var ég fastagestur á heimili
þeirra um hvetja helgi, því má segja
að þau hafi verið fósturforeldrar
mínir. Ég á margar góðar minningar
um þau frá þessum tíma.
Ég kem til með að sakna Inga nú
þegar hann er horfinn. Ingi var mjög
góður söngmaður og var í Karlakór
Reykjavíkur yfir 50 ár. Ingi missti
eiginkonu sína Borghildi Vilmundar-
dóttur 1987. Þau áttu níu böm og
barnabömin era orðin fjórtán. Ég
vil votta fjölskyldu hans mínar inni-
legustu samúð.
Rúnar Þórir Ingólfsson.
Hýlt skrifstofutækninám
Tölvuskóii Reykjavíkur gerir þér kleift að auka við
þekkingu þína og atvinnumöguleika á skjótan og
hagkvæman hátt.
Þú lærir bæði á Macintosh- og PC-tölvur, auk al-
mennrar skrifstofutækni, bókfærslu, tölvubókhalds,
verslunarreiknings og toll- og verðútreikninga.
innritun stendur yfir.
Hringið og fáið sendan ókeypis bækling.