Morgunblaðið - 31.10.1992, Qupperneq 41

31 á Selfossi ásamt foreldrum mín-
um og bjuggu þar á efri hæðinni
þar til þau fluttu að Birkivöllum 18.
Sambýlið á Austurveginum var gott
og þaðan eru góðar æskuminningar.
Þar var vel um hnútana búið og allt
heilt að gerð og búnaði.
Sannur metnaður í þágu samfé-
lagsins er mikiis virði og á erfíðum
tímum mikilvægt að honum sé við
haldið. Þeir sem eftir lifa eiga dýr-
mætar minningar um þá sem hverfa
á brott. Minningin um Steina frænda
mun fýlgja okkur inn í framtíðina
og minna á mikilvægi þess að hugsa
frekar um að gefa en þiggja og að
hafa ánægju af því að sjá öðrum
vegna vel.
Minningin lifir um traustan mann.
Við hjónin biðjum góðan guð að
styrkja Guðrúnu, böm þeirra,
tengdaböm og bamaböm.
Sigurður Jónsson.
Það var sólríkur haustdagur um
miðjan október. Trén á Birkivöllum
skörtuðu sum ennþá hinum fegurstu
haustlitum í stillunni. Ég og fjöl-
skylda mín ákváðum að heimsækja
hjónin á Birkivöllum 18. Það voru
liðin ár síðan ég kom þar síðast.
Þorsteinn Sigurðsson föðurbróðir
minn kom til dyra. Hann leit vel út
miðað við árin 79. Handtakið þétt
og brosið hlýtt sem fyrr. Kona hans,
Guðrún Valdimarsdóttir móðursystir
mín, var ekki heima þennan dag.
Hann bauð okkur brosandi í bæinn.
Ég spurði hvemig hann hefði það.
Hann kvaðst hafa það ágætt. Bætti
síðan við að ekki væri svo mikið
starfað þannig að ekki væri von á
öðm. Ég tautaði að hann ætti nú
skilið að taka því rólega.
Það hafa ávallt verið mikil og
náin tengslin milli fjölskyldunnar á
Birkivöllum 18 og okkar í Gaul-
veijabæ. Þau hafa verið meiri og
nánari en öll frændsemin í báðar
áttir skýrir. Þorsteinn og Guðrún
eignuðust fímm böm. Hafa þau ætíð
verið manni í huga og reynd sem
systkin.
Þorsteinn lærði trésmíði og vann
við fag sitt alla ævi. Var hann um
árabil hjá Kaupfélagi Ámesinga en
stofnaði síðan fyrirtækið Trésmiðju
Þorsteins og Árna þá kominn yfír
fímmtugt. Hann gegndi einnig
mörgum trúnaðarstörfum bæði fyrir
bæjarfélag sitt og Sjálfstæðisflokk-
inn. Steini var mikill mannþekkjari
og fylgdist ætíð vel með bæjar- og
þjóðmálaumræðu. Hann var hafsjór
fróðleiks um menn og málefni. Ekki
var hann maður sem tranaði sér
fram, né gaf hann sig að öllum. En
þeir sem áttu við hann samskipti eða
viðskipti fundu fljótt að yfirvegun
og traust geislaði frá hans persónu,
bæði til orðs og æðis. Hann var
bamgóður svo af bar og allra mest
er hann gat farið að spjalla við smá-
fólkið.
Við systkinin frá Gaulveijabæ eig-
um öll Steina og Gunnu óendanlega
mikið að þakka. Hús þeirra var okk-
ur ávallt opið. Við sem sóttum gagn-
fræðaskólann og vinnu á Selfossi
vomm þar sem heimalingar, fengum
lykil, vorum f fæði og gengum þar
út og inn. í hádeginu kom Steini
heim og fylgdi honum oftast lykt
af nýju timbri. Hann var nefnilega
aldrei í forstjóraleik og gekk til allra
starfa. Þó var stýrt dijúgum vinnu-
stað og umsvifin oftast í Reylqavík.
Ávallt vom ærin verkefni. Laugar-
daga og stundum eftir hádegi á
sunnudögum var verið að smíðum.
í fjölda ára var hann einnig með
bókhaldið sem beið hans eftir vinnu.
Laun til hans sjálfs voru oftast af-
gangsstærð. Mikið var hann frændi
minn oft þreyttur. En kvörtun yfír
slíku heyrðist aldrei í nokkurs manns
eyru. Vinnusemin og úthaldið var
með ólíkindum.
Það var kominn tími til að halda
heim á leið. Steini fylgdi okkur til
dyra. Okkur leið vel eftir hlýjar
móttökur. Hann kvaddi innilega.
Kanski feigðin hafí hvíslað. Við vink-
uðum úr bílnum. Hann stóð á stétt-
inni og veifaði til baka. Það var
hinsta kveðjan til okkar. Pjórum
dögum seinna var hann látinn.
Elsku Gunna og þið öll. Samúðar-
kveðjur frá okkur systkinum, föður
mínum og barnabörnum.
Minning Þorsteins Sigurðssonar
lifir.
Valdimar Guðjónsson.
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 31. OKTÓBER 1992 41
Minning
Þórey Jónsdóttir
frá Moldnúpi
Fædd 22. september 1903
Dáin 23. október 1992
Afasystir mín Þórey Jónsdóttir,
eða Tóta eins og hún var alltaf köll-
uð, andaðist í Sjúkrahúsi Suðurlands
aðfaranótt föstudagsins 23. október
sl. Hún var yngst þriggja bama hjón-
anna Jóns Eyjólfssonar bónda að
Moldnúpi og Sigríðar Þórðardóttur
konu hans. Systkini Tótu voru þau
Sigríður Anna Jónsdóttir eða Anna
frá Moldnúpi eins og hún kallaði
sig, rithöfundur og veflistarkona,
dáin 1979, og Einar Sigurþór Jóns-
son formaður og bóndi að Moldn-
úpi, dáinn 1969, auk þess sem
frændi þeirra Siguijón Vídalín Guð-
mundsson, búsettur í Vestmannaeyj-
um, ólst upp með þeim sem bróðir.
Við fráfall nákomins ættingja og
vinar sækja óhjákvæmilega að ótal
minningar um liðnar samverustund-
ir. Ein af fyrstu minningum mínum
er úr hinni svo kölluðu baðstofu
heima í Moldnúpi, en þangað var
gott að bregða sér og ekki vorum
við bömin gömul þegar Tóta kenndi
okkur listina að spila „ólsen", og
með auknum þroska lærðum við
meira og þóttumst fullnuma í list-
inni þegar okkur tókst að vinna
hana í „gömlu jónfrú". Það var líkt
og Tóta hefði alltaf nægan tíma
fyrir okkur og þó svo verk væri að
vinna þá var alltaf hægt að spjalla,
fara með Ijóð eða segja sögur frá
liðnum tímum. Ekki naut hún langr-
ar skólagöngu frekar en annað fólk
af hennar kynslóð, þó var menntun
henni mjög hugleikin og hvatti hún
til þess að fólk nýtti sér öll þau
tækifæri sem gáfust til menntunar.
íslendingasögumar skipuðu önd-
vegi í hennar huga auk þess sem
hún las ljóðabækur sér til ánægju.
Ógrynni ljóða kunni hún og vom þar
fremstir í flokki gömlu þjóðskáldin
Hallgrímur Pétursson, Jónas Hall-
grímsson, Þorsteinn Erlingsson,
Kristján Fjallaskáld o.fl. og ekki
kunni hún eingöngu ljóðin þeirra,
heldur fannst mér barninu sem hún
hefði þekkt þá alla persónulega, því
hún gat sagt margar góðar sögur
af þeim sem ekki finnast á prenti.
Kirkjurækin var hún með afbrigð-
um og sat alltaf í sínu sama sæti í
kirkjunni á Ásólfsskála þar sem
hlustað var eftir hveiju orði prests-
ins og sálmamir sungnir af innlifun.
Það var sérstök upphefð að fá að
sitja við hliðina á Tótu og hvísla að
henni hvaða sálmanúmer kæmi næst
og ég man hvað mér fannst alltaf
skrýtið að hún virtist ekkert þurfa
að líta í sálmabókina undir söngnum.
Messurnar í kirkjunni vom ekki nóg,
því á útvarpsmessumar þurfti líka
að hlýða og syngja með, og seinna
bætti sjónvarpið um betur með helgi-
stund síðdegis.
Ættfræði var hennar helsta
áhugamál og bæri gest að garði var
hann spurður spjömnum úr um upp-
mna og ætt. Þessi áhugi fannst
okkur krökkunum furðulegur og
kímdum oft þegar ættrækni bar á
góma. Skemmtilegast fannst okkur
þó að alltaf tókst Tótu að fínna
ættartengsl okkar við helstu mekt-
armenn þjóðarinnar.
Kettir vom í miklu uppáhaldi hjá
Tótu og man ég fyrst eftir gamalli
angómlæðu sem var með afburðum
viðskotaill við alla nema Tótu. Hún
lá á rúminu hennar og engum leyfð-
ist að stijúka hana nema Tótu, sem
eyddi ómældum tíma í að greiða
feldinn meðan hlustað var á útvarp-
ið sem bar inn í baðstofu fróðleg
erindi og fagran söng sem Tóta
kunni vel að meta og bar þar hæst
Guðrúnu Á. Símonar og Stefán ís-
landi. Eftir andlát Eyjólfínu ömmu
minnar 1967 tók Tóta við heimilis-
haldi í gamla bænum að Moldnúpi
og leysti það verk vel af hendi. Hún
tók daginn snemma, minnug þess
að dijúg em morgunverkin og oft
barst að vitum manns kleinu- eða
flatkökuilmur um það leyti sem far-
ið var á fætur. Ég sé í minningunni
hvar hún stendur úti á tröppum með
svuntuna sína brosandi að gá til
veðurs eftir baksturinn þegar ég
hálfsyfjuð drattast út í fjós að reka
út kýmar. Ég heyrði stundum talað
um miklar raunir sem Tóta hafði
ratað í fyrir mína tíð. Eitt var það
að hún hafði dag einn átt erindi upp
í heimarafstöð, þá er tilheyrði
Moldnúpi, en þá vildi svo illa til að
önnur flétta hennar festist í hverfl-
inum og með einhveijum undraverð-
um hætti hafði Tóta af að rífa sig
lausa en eftir sat hárið og hluti húð-
arinnar í tækjunum. Bar hún þess
merki æ síðan en þó náði hún sér
undravel miðað við aðstæður. Aðra
raun þurfti Tóta líka að þola þegar
hestur hrasaði með hana með þeim
afleiðingum að hún verður undir.
Miklar kvalir leið hún þá er hún var
borin heim í teppum og lá síðan
bjargarlaus í rúmi sínu langan tíma
á oftir.
Ura þessa hluti var Tótu ekki tíð-
rætt og sló yfir í aðra sálma bæri
þá á góma og vildi heldur segja frá
einhveiju skemmtilegu eins og t.d.
þegar hún var á vertíð í Eyjum að
vaska saltfísk, eða þegar hún fór til
Kaupmannahafnar með Önnu systur
sinni að skoða aðsetur kóngsins og
litast um í þessari gömlu höfuðborg
íslendinga.
Þessi 89 ár sem Tóta lifði hefur
hún upplifað meiri breytingar á þjóð-
félagsháttum en ein kynslóð hefur
nokkru sinni gert. Hún fæddist á
tímum handverksins og upplifði
þessa miklu þróun sem orðið hefur
á öllum sviðum þjóðfélagsins. Þó svo
hún færi ekki oft af bæ fylgdist hún
mjög vel með því sem var að gerast
og tók breytingum opnum huga.
Þegar ég hugsa til baka stendur
eftir góð minning um mikla mann-
kostakonu sem bjó vel að sínum og
eru þeir sem hana þekktu auðugri
en ella eftir þá viðkynningu.
Fyrir rúmu ári síðan bilaði heilsan
og Tóta lagðist í fyrsta skipti á
ævinni inn á spítala þar sem hún
gekkst undir uppskurð. Skömmu
eftir það fær hún inni á Kirkju-
hvoli, dvalarheimili aldraðra á Hvols-
velli, þar sem hún naut fádæma
umönnunnar en var síðan orðin svo
máttfarin að hún var send á Sjúkra-
hús Suðurlands á Selfossi þar sem
hún andaðist. Vil ég enda þetta með
því að senda starfsfólki beggja þess-
ara stofnanna bestu þakkir fyrir góð
störf.
Árný J. Jóhannesdóttir.
Langafasystir mín Þórey Jóns-
dóttir, eða Tóta eins og flestir köll-
uðu hana, andaðist á Sjúkrahúsi
Suðurlands aðfaranótt föstudagsins
23. október.
Tóta átti heima á Moldnúpi alla
sína ævi. Þegar ég heyri talað um
Tótu, koma upp í huga mér allar
þær stundir sem við Tóta áttum
saman í baðstofunni hennar. í hvert
skipti sem ég kom þangað tók Tóta
á móti mér með opnum örmum og
nokkrum konfektmolum, þannig að
ég hlakkaði alltaf til að heimsækja
Tótu frænku. Oft á kvöldin horfðum
við saman á Tomma og Jenna eða
Tóta sagði sögur frá gömlum tímum.
Tóta átti tvö systkini, þau Einar
Jónsson og Sigríði Önnu Jónsdóttur.
Einar var skipstjóri og bóndi en Sig-
ríður, eða Anna frá Moldnúpi, var
rithöfundur og ferðaðist heimshom-
anna á milli, og í eitt sinn tók Anna
Tótu með sér til Kaupmannahafnar.
Tóta hafði mikið dálæti á köttum
og fyrsti kötturinn sem ég man eft-
ir hét Strútur og fáir máttu snerta
hann nema Tóta sem í sífellu var
að stijúka honum.
Tóta var mikil trúarmanneslqa og
fór hún oft til kirkju að Ásólfsskála
og söng hún með öllum sálmum sem
sungnir voru. Tóta fylgdist líka með
öllum messum í útvarpi og sjón-
varpi. Eitt októberkvöld í fyrra var
heilsan orðin það slæm að Tóta var
flutt á spítala, og var það í fyrsta
skipti á ævinni, þar sem hún gekkst
undir aðgerð og tekin var úr henni
gallblaðran. Eftir þetta má segja að
hún hafi aldrei náð sér á strik. Hún
var síðan flutt á dvalarheimilið
Kirkjuhvol á Hvolsvelli og hún var
þar í tæpt ár. Síðustu jólin átti Tóta
heima á Moldnúpi en það var í síð-
asta skiptið sem hún kom þangað.
í september 1992 var hún flutt á
Selfoss þar sem hún andaðist aðfara-
nótt föstudagsins 23. október.
Jóhann Gunnar Guðmundsson.
Halldór Sævar Sigur-
jónsson - Minning
Fæddur 24. janúar 1967
Dálnn 21. október 1992
Því deyr sumt fólk í blóma lífs-
ins, á meðan sumir verða gamlir
og þreyttir og fá ekki langþráða
hvíld? Tilgangurinn hlýtur að vera
einhver með því að elsku Dóri okk-
ar var tekinn á brott svo snögglega.
Þessi yndislegi strákur skilur eft-
ir sig stórt skarð, sem ekki er auð-
fyllt. En við eigum minningamar í
hjörtum okkar og þær lifa með
okkur um aldur og eilífð.
Guð styrki alla þá sem eiga um
sárt að binda.
Alla og Nonni.
Okkur langar í fáum orðum að
minnast mágs míns og svila, Hall-
dórs S. Siguijónssonar eða Dóra
eins og hann var kallaður. Hann
lést er trilla hans fórst við Sand-
gerði miðvikudaginn 21. október sl.
Erfitt er að sætta sig við þegar
ungur maður í blóma lífsins, aðeins
25 ára gamall, er hrifínn burt frá
eiginkonu og þremur ungum böm-
um. Dóri var kvæntur systur undir-
ritaðs, Guðrúnu Guðmundu Kjart-
ansdóttur, og átti með henni bömin
Ingunni Björgu 5 ára, Helga Sævar
3 ára, og Selmu Guðlaugu fædda
1. júní sl.
Við hjónin minnumst margra
góðra samverustunda með þeim og
börnum þeirra. Svo vildi til að 3 af
4 bömum okkar voru fædd sömu
ár og þeirra böm og því var oft
glatt á hjalla er allir voru saman
komnir hvort heldur var í fjöl-
skylduboðum eða á ferðalagi. Dóri
var mikill fjölskyldumaður og
reyndi ætíð að haga sínum vinnu-
stundum þannig að hann gæti varið
sem mestum tíma með fjölskyldu
sinni. Þeirra missir er mikill. Við
biðjum góðan guð að blessa minn-
ingu hans og veita eiginkonu hans,
bömum og öðrum ástvinum styrk
í þessari miklu sorg. Minningin um
góðan dreng lifir.
Elsku Gunna Munda, við vottum
þér og börnunum þínum okkar
dýpstu samúð.
Björn Kjartansson,
Elín Björg Birgisdóttir.
Stundum verður vetur
veröld hjartans í.
Láttu fræ þín lifa
ljóssins Guð í þvi.
Gef þú oss þitt sumar
sólu þinni frá.
Kristur kom og sigra,
kom og ver oss hjá.
(Frostenson Sbj.E.)
Elsku Gunna Munda, Ingunn
Björg, Helgi Sævar og Selma Guð-
laug, við sendum ykkur og Qöl-
skyldum ykkar okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Gunna Sigga og Auður Edda.
Dauðinn þvi orkar enn til sanns,
út slokkna hlýtur iífíð manns,
holdið leggst í sinn hvfldarstað,
hans makt nær ekki lengra’ en það,
sálin af öllu fári frí
flutt verður himna sælu i.
(Hallgrímur Pétursson.)
Elsku Gunna Munda og böm.
Guð gefi ykkur styrk í sorginni.
Við vottum ykkur samúð okkar.
Hvíli hann í friði.
Svanbjörg Clausen,
Sverrir Karlsson.
Góður drengur er fallinn í valinn.
Sá söknuður nístir hjörtu okkar.
Þegar ungur maður í blóma lífs-
ins er hrifínn burt koma upp ótal
spurningar. Hvers vegna? Hver er
tilgangurinn? Hvar er réttlætið? En
það er ekki okkar að þekkja tilgang-
inn. Vegir Guðs eru órannsakanleg-
ir. En við treystum því og trúum
og huggum okkur við að allt hefur
sinn tilgang og öll höfum við okkar
hlutverk.
Ég kynntist Dóra þegar hann 17
ára gamall, kom inn í fjölskyldu
mína sem mannsefni systur minnar,
Guðrúnar Kjartansdóttur. Þau vom
búin að koma sér upp fallegu heim-
ili í Sandgerði. Böm þeirra em þijú,
Ingunn Björg 5 ára, Helgi Sævar
3 ára og Selma Guðlaug 5 mánaða.
Dóri var búinn að láta draum
sinn rætast með því að kaupa trillu
og róa til fiskjar. Það vita allir sem
eiga ástvini á sjónum, að það situr
ákveðinn kvíði í þeim sem í landi
em. En Dóri hafði reynslu sem sjó-
maður og réttindi og öll öryggismál
í lagi. En mennimir áætla en Guð
ræður. Við fráfall ástvinar hrannast
endurminningar upp og maður ger-
ir sér enn betur grein fyrir því hve
mikið ríkidæmi er í því fólgið að
hafa fengið að eiga hann að vini.
Við emm öll ríkari af að hafa feng-
ið að þekkja hann.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tið.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalti
(V. Briem.)
Ég kveð vin minn og mág með
þökk og virðingu. Blessuð sé minn-
ing hans.
Þóra Kjartansdóttir.