Morgunblaðið - 31.10.1992, Síða 46

46
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 31. OKTÓBER 1992
Ljósm. Sigr. Baehmann.
HJÓNABAND. Þann 15. ágúst
1992 voru gefin saman í hjónaband
í Háteigskirkju af séra Pálma Matt-
híassyni Hrefna Bachmann og Ólaf-
ur Þór Vilhjálmsson. Heimili þeirra
er í Bandaríkjunum.
Ljósmyndarinn — Jóhannes Long.
HJÓNABAND. Halibjörg Karls-
dóttir og Stefán Sveinbjörnsson
voru gefin saman í Dómkirkjunni
3. október sl. Prestur var sr. Hjalti
Guðmundsson Heimili þeirra er í
Leirubakka 24, Rvík.
Ljósmynd Nýja Myndastofan.
HJÓNABAND. Hallfríður Bjarna-
dóttir og Kristinn Jóhannsson voru
gefín saman í Dómkirkjunni 3.
október sl. Prestur var sr. Þórir
Stephensen. Heimili þeirra er á
Laufásvegi 46 (Galtafelli).
HJÓNABAND. Nýlega voru gefín
saman í hjónaband í Hamsund-
kirkju Greta Sovik, Sovik, ogGunn-
ar Kolbeinsson.
Ljósmynd: Sigurður Þorgeirsson.
HJÓNABAND. Erla Rögnvalds-
dóttir og Sigurður Pinnsson voru
gefín saman í Akureyrarkirkju 3.
október sl. Prestur var sr. Birgir
Snæbjömsson. Heimili þeirra er á
Stapasíðu 15A.
Ljósm. Sigr. Bachmann.
HJÓNABAND. Ellen Apalset og
Pétur B. Júlíusson vom gefín saman
í Bústaðakirkju 4. september sl.
Prestur var sr. Pálmi Matthíasson.
Heimili þeirra er á Reynimel 31,
Rvík.
Þær eru frá Þorlákshöfn þessar hnátur og heita Jóhanna Guðmunds-
dóttir, Anna Margrét Káradóttir og Sigríður Elín Sveinsdóttir. Þær
héldu hlutaveltu nýlega og söfnuðu 1.764 kr. sem þær sendu áhuga-
hóp vegna telpnanna í Tyrklandi.
Holdið er veikt
Kvikmyndir
Sæbjörn Valdimarsson
Stjörnubíó:
Leikstjóri Roman Poianski.
Handrit Gérard Brach, Pol-
anski, byggt á skáldsögunni
„Lunes de fiel“. Kvikmynda-
tökustjóri Tonino Delli Colli.
Tónlist Vangelis. Aðalleikend-
ur Peter Coyote, Emmanuelle
Seigner, Hugh Grant, Kristin
Scott Thomas. Frakkland 1992.
Sú erótíska spenna sem jafnan
ríkir í nýjustu mynd Polanski fær
mann til að leiða hugann að
Hnífnum í vatninu, fyrstu mynd
þessa snjalla leikstjóra sem hann
gerði fyrir sléttum þrem áratug-
um. Umhverfíð, uppbyggingin og
ástríðurnar þær sömu. Að þessu
sinni er sviðsmyndin glæstari,
íburðarmikið skemmtiferðaskip á
leið til Istanbul, aðalpersónurnar
tvenn hjón. Önnur eru bresk, Nig-
el og Fiona (Grant og Thomas),
og eru að halda uppá sjö ára brúð-
kaupsafmæli. Dæmigerðir yfír-
stéttar Bretar og allt virðist slétt
og fellt á yfírborðinu - og sjálf-
sagt hefðu þau átt lygna, átaka-
lausa og harla náttúrulausa ævi
ef ekki hefði komið til kynna
þeirra um borð við önnur hjón af
allt öðru sauðahúsi. Strax á fyrsta
degi hitta þau Oscar og Mimi
(Coyote og Seigner). Hann er
mislukkaður rithöfundur, vel
stæður Bandaríkjamaður sem býr
í París ásamt sinni frönsku eigin-
konu. Oscar er í hjólastól, hún
flögrar um skipið frjáls einsog
fuglinn, kynþorstinn uppmálaður.
Oscar nær strax tökum á Nigel
og fer að segja honum af gjör-
spilltu einka- og kynlífí þeirra
hjóna, Nigel ánetjast sögunum af
mögnuðu og afbrigðilegu kynlífí
þeirra sem nú er siglt í strand og
eftir situr óijóst haturs/ástarsam-
band. Yfírkominn af löngun til
Mimi ýtir Nigel konu sinni til hlið-
ar, en ekki er allt sem sýnist og
málin taka nýja stefnu undir lokin.
Polanski fetar hér hinar
skuggalegri leiðir holdsins, þar er
hann gjörkunnugur staðháttum
og fípast hvergi. Orugglega geng-
ur hann fram af fjölda fólks og
best að taka það fram strax að
Bitur mánier fyrir fullorðna, þeim
viðkvæmu gæti hæglega verið það
reiðarslag þegar leikstjórinn veltir
sér hvað miskunnarlausast uppúr
fysnum og veikleikum mann-
skepnunnar. Og gleymt kald-
hæðninni sem oftast býr undir
niðri en hrifíst svo með frásögn-
inni að þeir hafí á tilfinningunni,
þegar Oscar lýsir hömlulausri leit
þeirra að sem mestri nautn og
síðar niðurlægingu, að þeir liggi
einhvers staðar á gægjum. Þessi
grimmasti og erótískasti sálfræði-
tryllir um árabil er svo magnaður
og rotinn í senn að hann ofbýður
sjálfsagt mörgum en jafnframt
er hann alltaf vitrænn, tilsvörin
meitluð, persónumar glöggar og
ólíkar, leikurinn og tónlistin langt
yfír meðallagi og leikstjórnin fum-
laus og listræn. Myndin ætti því
ekki að svíkja þá sem unna góðri
kvikmyndalist. Því verður heldur
ekki neitað að Polanski gefur sér
ansi rúman tíma að segja frá,
myndin líður fyrir lengdina um
miðbikið. Sá hluti er einnig heldur
fáránlegur miðað við það sem á
undan og eftir kemur. Niðurlæg-
ing Mimi og uppreisn er ósann-
færandi og minnir auk þess ekki
lítið á vel þekkt verk einsog og
Kvendjöfulinn eftir Fay Weldon.
Polanski er greinilega að kom-
ast í fyrra form og val hans á
leikurunum er aðdáunarvert. Það
snjallasta er Coyote, hér fær þessi
athyglisverði, bandaríski leikari
með sína sterku og hljómfögru
rödd og tjáningaríka andlit heldur
betur að njóta sln og kemst af-
skaplega vel frá margslunginni
og erfíðri persónu glataða skálds-
ins. Grant fer óaðfínnanlega með
Bretann sem liggur kylliflatur
fyrir freistingum holdsins og
Thomas er engu síðri sem eigin-
konan sem tekur til sinna ráða
er hún sér hvert stefnir og segir:
„... allt sem þú getur get ég gert
betur...“. Seigner fer með lan-
gerfíðasta hlutverkið, hina leynd-
ardóms- og lostafullu Mimi sem
hatar jafn heitt og hún elskar og
sleppur nokkuð vel.
Bitur máni er harla óvenjuleg
mynd - í samanburði við daglegt
brauð kvikmyndahúsanna - um
efni sem jaðrar við bannhelgi og
vissulega er hún ónotalega grimm
og miskunnarlaus. En persónurn-
ar eru í vitrænu handritinu og í
meðförum leikaranna og leikstjór-
ans engu að síður fólk með tilfínn-
ingar af holdi og blóði sem á fátt
skylt við plastfígúrur þær sem eru
svo algengar á tjaldinu.
Hvað með Bob?
Kvikmyndir
Arnaldur Indriðason
Frambjóðandinn („Bob Ro-
berts'j. Sýnd í Háskólabíói.
Leiksljóri og handritshöfund-
ur: Tim Robbins. Aðalhlutverk:
Tim Robbins, Alan Rickman,
Ray Wise, Gore Vidal, Gianc-
arlo Esposito og í smáhlut-
verkum eru m.a. Fred Ward,
Susan Sarandon, James Spid-
er, Fisher Stevens og John
Cusack.
Leikarinn Tim Robbins hefur
gert bíómyndina Frambjóðand-
ann, skemmtilega háðsádeilu á
kosningaslaginn vestra og
bandaríska íhaldssemi. Hún
minnir svolítið á meistaraverkið
Borgara Kane eftir Orson Wel-
les. I fyrsta lagi er Robbins höf-
undur verksins, skrifar handritið,
leikstýrir og fer með aðalhlut-
verkið líkt og Welles og í öðru
lagi byggir hann myndina sína
upp í stíl heimildarmyndar sem
er aðferð er Welles beitti í Borg-
ara Kane. Meira að segja svip-
urinn á Robbins minnir stundum
á Kane sem, eins og persóna
Robbins í Frambjóðandanum, var
milljónamæringur með pólitískan
metnað. Samlíkingin nær þó ekki
miklu lengra. Mynd Robbins er
varla neitt meistaraverk en hún
kryfur á frumlegan og spennandi
hátt og talsvert ýktan hægripóli-
tíkina vestra með lýsingu á tví-
skinnungshætti, blekkingum og
lýðskrumi í kringum öfgahægri
sinnaðan frambjóðanda til öld-
ungadeildarinnar.
Myndin er látin gerast í þing-
kosningunum árið 1990 þegar
Persaflóadeilan er að ná há-
marki. Robbins leikur frambjóð-
andann glimrandi vel, gersam-
lega sléttur og felldur og ósi-
grandi sjálfbirgingslegur I fram-
komu. Hann hefur unnið sig úr
fátækt í það að vera milljóna-
mæringur og er í þokkabót nokk-
uð vinsæll poppari sem syngur
um heimilislausa og fátæka eins
og þeir séu aumingjar sem nenni
ekki að vinna fyrir sér en merg-
sjúgi hið opinbera. Hann vill að
þjóðfélagið „breytist aftur“ til
þess sem var fyrir daga hippa-
byltingarinnar. Hann blæs á
prentfrelsi eins og það sem kom
Nixon frá völdum. En annars er
erfítt að muna hvað það er sem
þessi loftkenndi Iýðskrumari seg-
ir þegar hann höfðar til trúaðra
(bænin skipar stórt hlutverk),
virðist algerlega málefnalaus og
byggir á persónuárásum gegn
andstæðingi sínum, sem rithöf-
undurinn Gore Vidal leikur, frek-
ar en málefnum. Engin brögð eru
nógu slæm til að ná tilgangi sín-
um eins og kemur í ljós þegar
tekur að halla á hann í skoðana-
könnunum eftir að upp kemst
um vafasöm tengsl hans við hús-
næðissvindl, vopnasölu og dóp-
smygl.
Það er í raun fátt nýtt í því
sem Robbins hefur að segja sér-
staklega þegar boðskapurinn
tekur undir lokin að snúast um
súpersamsaéri stríðsmangara og
vopnaframleiðanda til að halda
ófriði í heiminum gangandi og
gæta þess að fijálslyndir demó-
kratar fái sem minnst völdin í
Bandaríkjunum. Þeir hafa í raun
skapað frambjóðandann. Fram-
bjóðandinn dregur upp mynd af
Bandaríkjunum sem þjóðarör-
yggisríki en ekki lýðræðisríki eins
og Gore Vidal segir, því viðkvæð-
ið er ef einhver ætlar að fletta
ofan af svínaríinu að það varði
þjóðaröryggi að halda leyni-
makkinu leyndu.
Frumleiki myndarinnar og
ágætur húmor liggur fyrst og
fremst í frásagnaraðferðinni sem
Robbins beitir, heimildarmynda-
stílnum. Allt sem við fáum að
vita um frambjóðandann kemur
í gegnum handstýrða myndavél
sem eltir hann hvert sem hann
fer á kosningaferðalagi sínu en
breskir sjónvarpsmenn hafa
fengið leyfí til að fylgjast með
hveiju spori hans. Inní eltingar-
leikinn er skotið viðtölum við
fylgdarmenn hans, mótframbjóð-
andann, blaðamenn og aðra.
Sýnd eru tónlistarmyndbönd
frambjóðandans (eitt er unaðs-
legur útúrsnúningur á Bob Dyl-
an-bandi) og auglýsingar hans,
sýnt úr sjónvarpsfréttum og
teknar myndir af blaðaforsíðum.
Öll fjölmiðlatæknin glóir í kring-
um hann. Myndin gæti svo sem
vel verið um yfirborðsgrufl stóru
fjölmiðlanna sem móta hinn póli-
tíska raunveruleika en hafa ekki
döngun til að kafa nógu djúpt
eða eins og Robbins vill meina,
er stjórnað af samsærisöflunum.
Breski leikarinn Alan Rickman
er snákslegur sem hægri hönd
frambjóðandans og Ray Wise
undirgefnin ein sem aðstoðar-
maður hans. Fjöldi þekktra leik-
ara kemur fram í myndinni í örs-
máum hlutverkum og má þar
nefna Susan Sarandon, eigin-
konu Robbins, Fred Ward, James
Spider og John Cusack o.fl.
Hefst kl. 13.30____________ i
Aðalvinninqur að verðmæti________
;________100 þús. kr.'_____________ 1]
Heíldarverðmæti vinninqa um — TEMPLARAHOLLIN
300_þús. kr. Eiríksgötu 5 — S. 20010