Morgunblaðið - 12.03.1993, Blaðsíða 43

Minning
Véný Viðarsdóttir
Mánudaginn 1. mars lést í Land-
spítalanum Véný Viðarsdóttir. Þar í
grennd, á Fjölnisvegi 6, leit hún fyrst
dagsins Ijós 17. nóvember 1930. Þar
var þá heimili Katrínar læknis, öm-
musystur hennar, og Guðbjargar
Jafetsdóttur, Bauju ráðskonu og
fóstru. Foreldrar Vénýjar voru Anna
Margrét (Dassa) Halldórsdóttir Stef-
ánssonar læknis og Unnar Skúladótt-
ur Thoroddsens, Ijósakonu og mann-
vinar, og Viðar Pétursson Zophoní-
assonar ættfræðings og _ Guðrúnar
Jónsdóttur, húsfreyju frá Ásmundar-
stöðum á Melrakkasléttu. Dassa
hafði lokið stúdentsprófi þá um vor-
ið, en Viðar var við nám í lækna-
deild Háskóla íslands. Þau eru nú
bæði látin fyrir allmörgum árum.
Ekki lágu leiðir þeirra Dössu og
Viðars lengi saman og kom það því
í hlut móðurforeldra að ala önn fyrir
Vénýju. Mun það hafa mætt meira
á Unni og kallaði hún hana alltaf
mömmu en Halldór afa sinn Alla, sem
var gælunafn hans. Hins vegar kall-
aði hún föður sinn, Viðar, alltaf
pabba.
Engin alsystkini átti Véný, en
fimm hálfsystkini og var hún elst
þeirra. Sammæðra eru: Unnur María
Figved kennari, hennar maður var
Gunnar Ólafsson, forstöðumaður
Rannsóknastofnunar landbúnaðar-
ins, dáinn 1985; Hildur Viðarsdóttir
læknir, hennar maður Lúðvík Ólafs-
son læknir; og Halldór Skúli Viðars-
son, sjúklingur frá sex ára aldri, vist-
maður í Arnarholti. Samfeðra eru:
Vatnar Viðarsson arkitekt, maki
Brynja Runólfsdóttir fararstjóri; og
Örn Viðarsson hönnuður, maki Vi-
beke Blinkenberg, þau eru búsett í
Danmörku. Mikið og gott samband
hafði Véný við systkini sín og var
einstaklega kært með þeim systrum
þó ekki væru þær aldar upp saman,
og kærleikur og vinátta milli fjöl-
skyldna þeirra.
Véný giftist 17. nóvember 1954
Gylfa Svavari Jónssyni búfræðingi,
vörubílstjóra og hestamanni, miklum
öðlingi. Hann var sonur Jóns Sigur-
jónssonar bónda á Vaðstakksheiði á
Snæfellsnesi og konu hans, Helgu
Káradóttur húsfreyju. Þeim varð
fímm barna auðið, en urðu fyrir þeirri
sorg að missa dóttur sína, Unni
Maríu. Bömin eru: Guðbjörg, f. 25.
maí 1954, fóstra, hennar dætur Unn-
ur María og Eyrún; Unnur María,
f. 12. október 1958, dáin 7. septem-
ber 1964; Viðar, f. 25. desember
1961, íþróttakennari, kvæntur Drífu
Skúladóttur, þeirra sonur Kári, þau
eru búsett á Hellissandi; Siguijón,
f. 14. ágúst 1965, smiður og hesta-
maður, maki Elísabet Austmann,
hans sonur Viktor; og Halldór, f. 13.
júní 1970, stúdent.
Við fráfall Vénýjar reikar hugur-
inn langt aftur í frumbemsku, þegar
vart leið sá dagur að við væmm ekki
Fædd 12. mars 1924
Dáin 1. nóvember 1992
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekk-
ert bresta. Á grænum grundum lætur
hann mig hvílast, leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
(23. sálmur Davíðs.)
Mig langar með örfáum orðum að
minnast móðursystur minnar, Auðar
Jónsdóttur, sem lést 1. nóvember sl.
eftir erfið veikindi. Hún fæddist 12.
mars 1924 á Litlu-Eyri við Arnar-
fjörð. í dag hefði hún orðið 69 ára.
Hún var þriðja elst af sex systkinum
sem upp komust. Um tvítugt fór
Auður til Reykjavíkur og 4. nóvem-
ber 1945 giftist hún eftirlifandi eigin-
manni sínum, Ragnari Bjömssyni
klæðskera. Þau eignuðust þijú börn,
Ingibjörgu Fríðu, f. 1947, Smára, f.
1953 og Baldur, f. 1960. Barnabörn-
in eru orðin fimm og barnabarna-
börnin tvö.
Auður var mikil listakona í hönd-
unum eins og heimili þeirra Ragnars
ber fagurt vitni. Þeir eru ófáir dúk-
arnir sem hún pijónaði og heklaði
í návist hvor annarrar. Við bjuggum
hvor sínum megin við Læækjargöt-
una og vorum auk þess tengdar ijöl-
skylduböndum. Mamma og Unnur
voru systur og vinkonur. Við vorum
lánsamar að slíta barnsskónum á
árunum fyrir stríð, þegar fólk gaf
sér tíma til að rækja fjölskyldu og
vinabönd með heimsóknum, þar sem
rætt var um landsins gagn og nauð-
synjar og gert að gamni sínu. Tíminn
var enn ekki sá harði húsbóndi sem
nú er.
Veröld okkar Vennu var miðbær-
inn, Lækjargatan, Tjörnin oggarður-
inn Móðurást, sem þá var kallaður
Barnagarðurinn. Þar undum við okk-
ur í stóra sandkassanum, byggðum
hús og hallir, ekki var verra að eiga
góðan og sléttan tréspaða, róluðum
í jámkeðjunum við neðri tröppur
Skólabrúar, fórum í könnunarleið-
angra um BSR-portið, heiðruðum
stúlkumar í versluninni Tau og tölum
með nærveru okkar og fengum að
hirða á saumastofunni að búðarbaki
litskrúðugar pjötlur. Á veturna
renndum við okkur niður Mennta-
skólatúnið, sem þá var mun stærra
en nú, og stálumst út á Tjörn að
fylgjast með ístökunni, klappa drátt-
arhestunum og gefa þeim brauð ef
við þorðum, hlupum svo í humátt á
eftir sleðunum í von um að fá að
sitja á þeim í bakaleiðinni. Þegar illa
viðraði vorum við svo inni í dúkku-
leik og feluleik eða bara að ærslast.
Hugmyndaauðgi Vennu að finna
felustaði var hreint með ólíkindum
og féll það því sjaldan í minn hlut
að fela mig. Við lærðum snemma
að spila á spil, lönguvitleysu, marías,
fant og fleiri slík spil og má segja
að krókur Vennu hafi snemma
beygst í föðurættina, því upp frá því
vildi hún helst spila og útivistardög-
um fækkaði. Ekki gátum við spilað
lengi í senn, því alltaf fór það svo
fyrr en síðar að ég fór að væla,
Venna vann alltaf. Ég hafði hana
nú oft grunaða um smá svindl, það
var ekki einleikið hvernig hún vann
alltaf, en henni tókst með sannfær-
ingarkrafti orða sinna að leiða mér
fyrir sjónir, að hún væri einfaldlega
miklu snjallari en ég.
Hún varð fljótt læs og upp frá því
var nærri ómögulegt að þoka henni
út fyrir húsdyr. Og þó, stundum á
góðviðrisdögum lögðum við leið okk-
ar upp í kirkjugarð, lásum á leg-
steina, veltum fyrir okkur ástæðum
glæsileikans og fábreytninnar, at-
huguðum ættartengsl og hvort þessi
eða hinn væri skyldur okkur. Á síð-
ari árum varð ættfræðiáhugi okkar
markvissari og laus við óskhyggju
bernskuáranna.
Stundum var ég svo lánsöm að fá
að fljóta með þegar Viðar tók dóttur
sína í bíó að sjá Shirley Temple eða
Gög og Gokke, með viðkomu í ísbúð-
inni á Laugavegi 5, eða þegr hún
og myndirnar og púðarnir sem hún
saumaði.
Auður var alltaf mjög sérstök í
mínum huga og mér mjög kær. Hún
var í raun eins og mín önnur móðir.
Þegar ég var unglingur og fór að
skreppa til Reykjavíkur, ýmist ein
eða með vinkonum mínum, átti ég
alltaf vísan samastað hjá henni og
Ragnari. Það var eins og að koma
heim. Og þær voru líka ófáar ferðirn-
ar sem ég fór til þeirra vorið sem
ég fermdist, því Ragnar saumaði á
mig fei-mingarkjólinn og þá þurfti
auðvitað að máta svo allt passaði.
Þegar ég sjálf stofnaði heimili og
fluttist í Kópavog var gott að leita
til Auðar, sem þá hafði flust í Breið-
holtið.
Auður vann úti í mörg ár, en síð-
ustu árin var ekki um það að ræða
vegna veikinda hennar. Hún var
búin að vera sjúklingur lengi og að
öllum öðrum ólöstuðum reyndist eng-
inn henni eins vel og Ragnar. Hann
studdi hana og hugsaði um hana eins
og best varð á kosið.
Elsku Ragnar, Inga, Smári, Bald-
sótti heim föðurfólk sitt.
Venna var laglegur krakki, grann-
vaxin og nett með dökkt hrokkið hár
og glettnislegt blik í augum. Ég var
full aðdáunar, jafnvel öfundar, hún
nálgaðist draum allra smátelpna.
Hún var lík Shirley. Um margt var
hún óvanalegt barn, fullorðinsleg og
hugmyndarík. Hún las allt,
barnabækur, fullorðinsb'ækur og
ljóðabækur, var snögg í hugarreikn-
ingi, snjöll í hvers kyns leikjum og
spilum, skemmtileg, jafnlynd, þras-
gjörn og afar stríðin. Hún varð margs
vísarí um það sem gerðist í heimi
fullorðinna, því hún kunni þá list að
láta lítið fara fyrir sér og þegja. Með
aldri og þroska komu fleiri eginleikar
í ljós er mótuðu skapgerð hennar,
hún var trygg, þagmælsk og ókvarts-
ár þó á ýmsu gengi með heilsu henn-
ar. .
Um átta ára aldur skiljast leiðir.
Við vorum báðar fluttar úr paradís
bernskunnar og urðum að hasla okk-
ur völl hvor á sínum stað. Hún bjó
í gamla Vesturbænum og gekk í
Landakotsskólann. Þar eignaðist hún
vinkonur og fylgdist svo hópurinn
að í Verslunarskólanum og allt fram
á þennan dag. Það er lán að eiga
samhenta fjölskyldu og gamla góða
vini.
Á unglingsárunum sáumst við
sjaldan, stöku sinnum á fjölskyldu-
samkomum eða þegar ég heimsótti
mömmu hennar sem mér var alltaf
kær. Við höfðum þá lítið hvor við
aðra að segja, deildum um hvor
væri betri skóli, Verslunarskólinn eða
Menntaskólinn, basta!
Eftir að námi lauk vann Véný á
skrifstofu borgarverkfræðings, uns
hún eignaðist eigin fjölskyldu.
Telja má víst að samband okkar
hefði með öllu rofnað ef ættarbönd
hefðu ekki komið til. Lengst af
bjuggu þær Unnur og Véný saman
og eftir að Véný giftist og við báðar
búsettar í Hlíðunum endurnýjaðist
vináttan. Oft kom ég á Miklubrautina
svona til skrafs og ráðagerða og
ekki síður til að fá eitthvað góms-
ætt, því Véný var listakokkur og
bakari af guðsnáð. Þangað áttu
margir erindi, svona það sama og
ég, enda bæði hjónin gestrisin. Á
milli þeirra og útfrá þeim streymdi
gagnkvæm hlýja.
Síðastliðin sextán ár hafa hvers
kyns erfíðir sjúkdómar heijað á
Vénýju en hún ekki látið bilbug á
sér fínna. í sumar uppgötvaðist bein-
krabbi og þá var einsýnt hvað verða
vildi. Hún lét það hafa sem minnst
áhrif á daglegt líf sitt, kvartaði ekki
þó kvalin væri, stundaði vinnu sína
þegar hún mögulega gat og sinnti
sínu hugðarefni, „briddsinum".
Föstudaginn 26. febrúar veiktist hún
hastarlega, var flutt á sjúkrahús og
þremur dögum síðar var hún öll.
Ástvinum öllum sendi ég hjartans
kveðjur.
Við lát hennar hverfur mér hluti
bernsku minnar, veruleikinn sem ég
deildi með henni. Eftir er minning,
Ijúf minning um mæta konu. Blessuð
sé hún.
Ingibjörg Yr Pálmadóttir.
ur og ijölskyldur. Þið hafíð öll misst
mikið og einnig þú amma mín, en
við skulum minnast þess að nú líðuf
henni vel og hún er laus við allar
þjáningar og að amma, afí og systk-
ini hennar, sem farin eru á undan
okkur, hafa tekið á móti henni.
Megi minningin um góðá konu lifa
með okkur öllum. Hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Minning
Auður Jónsdóttir
+
ÓLAFUR SIGURÐSSON,
Hrafnistu,
Hafnarfirði,
lést 7. mars sl.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ásta Sigurðardóttir
og Þorsteinn Hálfdánarson.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
SIGRÚIM KRISTJÁNSDÓTTIR,
Faxabraut 32C,
Keflavík,
andaðist á dvalarheimilinu Víðihlíð, Grindavík, þriðjudaginn
9. mars sl.
Þórhallur Guðjónsson, Steinunn Þorleifsdóttir,
Jóhanna Guðjónsdóttir, Hafsteinn Guðmundsson,
Kristján Karl Guðjónsson, Ingibjörg Sigurðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Sonur minn, eiginmaður, faðir, tengdafaðir og afi,
ÞORLEIFUR JÓNSSON,
Vogum,
Hofshreppi,
sem lést í Borgarspítalanum 2. mars, verður jarðsunginn frá
Hofsóskirkju laugardaginn 13. mars kl. 14.00.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim, sem vildu minnast hans,
er bent á heimastoð krabbameinsdeildar Landspítalans.
Guðrún Sveinsdóttir,
Birna Dýrfjörð,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir veitta samúð við andlát og útför
LAUFEYJAR GUÐMUNDSDÓTTUR,
Baldursgötu 1.
Sérstakar þakkir færum við læknum og hjúkrunarfólki hjartadeild-
ar 14-E á Landspftala.
Sigriður Guðmundsdóttir,
Sigurður R. Sigurðsson, Guðbjörg Óskarsdóttir.
t
Innilegar þakkir til allra, er sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför föður okkar, tengdaföður og afa,
INGÓLFS KRISTINSSONAR,
Hjallalundi 17E,
Akureyri.
Hildur Ingólfsdóttir, Guðlaugur Tómasson,
Örn Ingólfsson, Elsa Valgarðsdóttir,
Örlygur Ingóifsson, Ása Jónsdóttir,
Ingólfur Ingólfsson, Sigrún Valdimarsdóttir,
Gréta Ingóifsdóttir, Sigurður Hailgrfmsson,
Örvar Ingólfsson, Erla Ólafsdóttir,
barnabörn og fjölskyldur þeirra.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug vegna andláts
og útfarar móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
INGVELDAR EIRÍKSDÓTTUR,
Ránargötu 24.
Fyrir hönd vandamanna,
Eyjólfur Jónsson,
Verna Jónsdóttir, Ragnheiður Jónsdóttir,
Margrét Jónsdóttir, Jónas Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og
vinarhug við andlát og útför ástkærs
föður okkar, tengdaföður, afa og lang-
afa,
PÁLSH.WÍUM
málarameistara,
Drápuhlíð 15.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á deild
11E á Landspítalanum.
Karl Viðar Pálsson Wfum,
Narfi P. Wíum, Svanhvít Aöalsteinsdóttir,
Guðlaug P. Wíum, Ragnar S. Magnússon,
Hlín P. Wíum, Árni H. Árnason,
Einar Sveinbjarnarson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Kolbrún.