Morgunblaðið - 13.08.1993, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. ÁGÚST 1993
29
Þuríður Jónsdóttír
frá Læknesstöðum á
Langanesi - Minning
Fædd 13. maí 1914
Dáin 6. ágúst 1993
Þuríður Jónsdóttir móðursystir
mín var fædd 13. maí 1914 að
Læknesstöðum á Langanesi, dóttir
Jóns Ólafssonar bónda þar og Matt-
hildar Magnúsdóttur konu hans.
Hún var næstyngst 10 systkina, en
þau eru nú öll látin utan einn bróð-
ir (Tryggvi) sem enn lifir í hárri elli.
Læknesstaðaheimilið var á fyrsta
tug þessarar aldar vel efnum búið
á þess tíma mælikvarða. Enda þótt
jörðin væri harðbýl eins og reyndar
allar jarðirnar á útnesinu var fjöru-
beit þar góð, en hlunnindin sem
fylgdu jörðinni voru þó það sem
skipti sköpum. Bjargfugla- og
eggjataka var þar mjög mikil og vel
nýtt. Útræði gott og ógrynni af fiski
upp við landsteina. Þá voru færeysk-
ar seglskútur þar oft í tugatali að
fiskveiðum og áttu Læknesstaða-
bræður mikil viðskipti við Færey-
inga, sem var þeim drjúg aukabú-
grein án allra hafta og tollmúra.
Það er vel til marks um vel-
gengni Læknesstaðaheimilisins á
þessum tíma að leitað var til Aust-
fjarða (1910) eftir trésmíðameistara
til að byggja nýtt íbúðarhús, sem
allt skyldi byggt úr rekaviði og varð
faðir minn, Jón Magnússon, fyrir
því vali. Á þann veg tengdist Læk-
nesstaðafjölskyldan ættum Aust-
firðinga þar eð faðir minn kvæntist
elstu dóttur hjónanna.
Innan þessa ramma ólst Þuríður
Jónsdóttir upp öll sín æsku- og ungl-
ingsár og gekk til allra verka í dags-
ins önn með bræðrum sínum á þessu
stóra heimili.
Þuríður Jónsdóttir var glæsilegur
fulltrui sinnar kynslóðar. Það var
hógvær reisn yfir henni hvar sem
hún _fór. Háttvís var hún í fram-
göngu allri, æðrulaus og yfirveguð.
Vinaföst var hún enda föst fyrir í
allri skapgerð, viðmótið hlýtt og
glaðlegt, skemmtin í viðræðum og
hafði afar næmt skopskyn, fjölfróð
og greind í besta lagi - heillandi
persónuleiki.
Ekki naut hún mikillar skóla-
göngu þótt hún hefði haft til þess
alla burði, en að loknu barnaprófi
var hún þó vetrarlangt á Akureyri
við nám í hannyrðum og orgelleik.
Hún var enda bam þess tíðaranda
sem ekki gaf sér þau fríðindi ung-
mennum til handa að geta farið svo
til beina braut um stigu mennta-
skóla og háskóla. En það er önnur
saga.
Árið 1936 giftist Þuríður drauma-
prinsinum sínum og dreng góðum,
Þorsteini Ólasyni, og settust þau að
á Þórshöfn. Gott jafnræði var með
þeim hjónum og þar lifði Þuríður
frænka mín hamingju sína alla. Þau
eignuðust fímm mannvænleg börn
og em þau: Skúli Þór, kennari að
Laugum, maki Hólmfríður Aðal-
steinsdóttir; Þórunn Marin, stöðvar-
stjóri Pósts og síma á Þórshöfn,
maki Ámi Helgason, útgerðarmað-
ur; Jóna Matthildur, skrifstofutækn-
ir, maki Þorbergur Jónasson, út-
gerðarmaður; Óli Ægir, útgerðar-
maður, maki Dýrleif Kristjánsdóttir,
húsmóðir; og Jóhanna Þuríður,
kennari, maki Óttar Einarsson,
skólastjóri á Svalbarði.
I ást og samheldni önnuðust þau
bamahópinn sinn. Jafnframt því að
Þorsteinn sótti sjóinn fast lét hann
til sín taka í félagsmálum. Lagði
hann leikfélaginu lið sitt á ýmsa
vegu og var formaður Verkalýðsfé-
lagsins og því oft fulltrúi þess á
þingum Alþýðusambands Islands
hér syðra. Þorsteinn var gleðinnar
maður á góðum stundum, ástvinur
kær og elskulegur faðir barnanna
sinna.
Þuríður Jónsdóttir var mikill og
sterkur persónuleiki. Hún var stór
í sorginni. Sterk sem kletturinn þeg-
ar kalviðri lífsins hvinu hæst er hún
missti manninn sinn frá öllum böm-
unum iangt um aldur fram, en Þor-
steinn lést aðeins 53 ára eftir harða
baráttu hér á Landakotsspítala. Mér
er í fersku minni þegar hún kom
hingað suður og náði að vera hjá
honum síðustu stundirnar, en hélt
síðan með hann heim látinn.
Nú stóð Þuríður ein uppi með
bamahópinn sinn. Að vísu nokkuð
á legg kominn en margt var ógert
og mörgu varð að sinna. Með sínu
æðruleysi og dugnaði hélt hún sam-
an heimilinu með börnunum sínum
og gekk að hverju starfi sem til
féll uns öll börnin vora orðin vel
sjálfbjarga, það yngsta 23 ára. Hún
skilaði öllu heilu í höfn, en svo er
lífi þjónað og lögmál fyllt.
Þuríður Jónsdóttir var ekki kona
auðs né valda á ytra byrði, en arð
lífsstarfs síns leggur hún samfélag-
inu í börnunum sínum, sem öll eru
hin vænlegustu til vegs landi sínu
og þjóð til hagsældar, hvert á sínu
starfssviði.
Hinn 16. desember 1972 giftist
Þuríður aftur öðrum góðum dreng,
Þorsteini Stefánssyni, og fluttist
með honum til Vopnafjarðar. Með
honum fékk hún einnig tvær elsku-
legar stjúpdætur, Heiðrúnu, búsett
á Homafirði, og Aðalbjörgu, sem
býr í Hafnarfirði. Á Vopnafírði hafa
þau átt notalegt ævikvöld saman.
Þorsteinn lifir konu sína og er hann
við góða heilsu þrátt fyrir háan ald-
ur.
Þuríður hefír lengi undanfarið átt
við mikla vanheilsu að stríða og leg-
ið fársjúk á Heilsugæslustöðinni á
Vopnafírði. Haldin þeim geigvæn-
lega sjúkdómi sem fáum þyrmir.
Það hefir verið þungur róður og
átti hún erfítt með að sætta sig við
örlög sín enda í hennar huga bar-
átta gegn ógn hins ósigranlega.
Að kvöldi hinn 6. ágúst var sigð-
inni bragðið.
En nú er Þuríður frænka mín
komin heim. Heim þar sem hennar
dýpstu spor liggja. Þau spor sem
mörkuðust af hennar heitustu tjl-
finningum í gleði og harmi. Heim
að rótum uppruna síns og verður
hún kvödd frá Sauðaneskirkju í
Þórshafnarsókn og lögð til hinstu
hvílu þar. - Móðir jörð fagnar henni
í sínum fulla skrúða. „Á grænum
grandum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum, þar sem ég
má næðis njóta.“ (23. Davíðssálm-
ur.) Þar sem miðnætursólin mun enn
um sinn binda í eitt ferli dags og
nætur og „nóttlaus voraldarveröld"
ríkja við eina ystu strönd íslenskrar
byggðar.
Hvíl í friði.
Aðalheiður Jónsdóttir
frá Þórshöfn.
Fersk og falleg, kát og hress, bar
með sér eitthvað sem aldrei gleym-
ist. Svona man ég Þura fyrst, þá
var ég smá stelpa. Þetta var mann-
eskja sem ég vildi eignast að vini,
en hvernig átti ég, krakkinn, að
segja henni það, en stundum verður
manni að ósk sinni.
Þura átti heima á næsta bæ við
okkur og kom oft í heimsókn. Einu
sinni var það að hún gisti þó að
stutt væri á milli bæja. Svo var far-
ið að raða í rúmin og mikið varð
ég glöð þegar ég átti að sofa hjá
henni. Nú vandaðist málið, hvernig
átti ég að segja henni að ég vildi
að hún yrði vinur minn? Jú, hjón
sofa í sama rúmi og hjónaband var
þá í mínum huga tákn ævarandi
vináttu og af því hún var alltaf svo
góð, þorði ég að tjá mig og sagði:
„Nú eram við hjón af því við sofum
saman,“ og mikið skildi hún mig
vel og vissi hvað ég meinti, vináttu
sem átti að endast sem og varð þó
að stundu væri vík milli vina. Auð-
vitað skilja leiðir um lengri eða
skemmri tíma. Ég varð fullorðin og
eignaðist mitt heimili og börn. Svo
varð það að eldsvoði eyðilagði allt
sem ég átti. Ekki vantaði það að
allar hendur vora útréttar til hjálp-
ar, þá áttum við báðar heima á
Þórshöfn. Stuttu eftir þetta átti son-
ur minn eins árs afmæli. Á morgni
afmælisdagsins kemur Þura með
svo falleg föt á hann sem • hann
hafði saumað, að ég held að hann
hafi aldrei verið fínni á afmælinu
sínu, svona var hún.
Við kveðjum með vináttu og virð-
ingu konu sem átti svo mikið, glæsi-
leik, glaðlyndi og gat komið öllum
í gott skap, gaman var að spauga
og sprella með henni í góðum félags-
skap.
Una Guðjónsdóttir
og börn.
Minning
Sigurður Guð-
mundsson, forstjóri
Hinn 2. ágúst síðastliðinn bárast
þær sorgarfréttir að afi væri dáinn.
Þar með lauk ævi mikils athafna-
manns og mjög góðs afa. Þó var ég
feginn fyrir hans hönd, þar sem
þetta líf var vonlítið fyrir hann. Eft-
ir áfallið barðist hann, æfði og æfði,
en allt kom fyrir ekki; hann náði sér
ekki og nú er hann dáinn. Mér finnst
hafa verið heiður af því að hafa átt
hann fyrir afa, því hann var sannur
heiðursmaður.
Hann var mikill listamaður í sér
og málaði mjög fallega. Þá vann
hann mikið að skógrækt og fegran
í sumarbústaðalandi ömmu og systk-
ina hennar á Végeirsstöðum, sem
þau hafa fengið viðurkenningu fyrir.
Hann var forstjóri klæða- og leik-
fangaverslunar á Akureyri um langt
árabil þar til hann veiktist árið 1990.
Hann hafði yndi af ljóðum og var
Tómas Guðmundsson í miklu uppá-
haldi hjá honum. Um leið og ég
kveð afa og þakka honum fyrir allt,
langar mig til að ljúka þessum orðum
með fyrsta erindi ljóðsins Eitt hjarta
ég þekki:
Eitt hjarta ég þekki, eitt hjarta
sem hamingjuna fann.
Og skógurinn angaði allan daginn
og elfan söng og rann.
Magnús Karl.
Hann elsku afi minn er dáinn. Það
er svo margt sem mig langar til að
skrifa um þennan merkismann að
ég veit ekki hvar ég á að byija.
Hann var besti afi í heimi, hugulsam-
ur, lítillátur og vildi allt fyrir alla
gera. Það vaf alltaf jafn gaman að
koma til afa og ömmu frá Svíþjóð
og veija sumranum heima hjá þeim.
Þar átti ég yndislegar stundir sem
ég mun aldrei gleyma.
Afi átti mikið og gott bókasafn
og hafði yndi af því að lesa og skrifa.
Hann málaði einnig mjög fallegar
myndir, sem prýða veggi Végeirs-
staða. A sínum yngri árum var hann
mikill afreksmaður í íþróttum, þá
sérstaklega sundi. Það var alltaf svo
mikið að gerast í kringum hann afa.
Ég mun aldrei gleyma því, þegar
við sem svo oft áður vorum í beijamó
og hann var að finna ópalpakkana
og bijóstsykurspokana frá álfunum
í steinunum. Okkur fannst það skrýt-
ið, að það væri alltaf hann sem fann
pakkana og pokana og það fór að
læðast að sá grunur að það væri
hann sem setti nammið út um allt.
Sérstaklega var það grunsamlegt
þegar það var SG-verðmiði á pökk-
unum en hann og annar ráku saman
klæðaverslun Sigurðar Guðmunds-
sonar á Akureyri.
Fyrir um þremur áram veiktist
afi mikið. Hann jafnaði sig aldrei
og við verðum að hugga okkur við
það að núna líður honum miklu bet-
ur.
Végeirsstaðir áttu hug hans og
ömmu allan. Það var virkilega gam-
an að fylgjast með þeim og hjálpa
við að gróðursetja tré og snyrta í
kringum bústaðinn. Maður mátti
hafa sig allan við það að halda í við
ömmu þar sem hún skokkaði (og
gerir enn) upp fjöllin, blés ekki úr
nös og varð svo að stoppa og bíða
eftir okkur hinum. Þegar við komum
svo niður, eftir að hafa gróðursett
500 tré undir stjórn ömmu, var afi
oftar en ekki búinn að slá allt túnið
og taka til kaffi handa okkur.
Elsku amma, mamma, Guðmund-
ur, tengdabörn og barnabörn, ég bið
ykkur um að halda fast um minn-
ingu þessa hugprúða manns sem gaf
svo mikið af sjálfum sér og bið guð
um að styrkja ykkur í þeirri miklu
sorg.
Elsku afi, ég mun aldrei gleyma
þér og þeim samverustundum sem
við áttum saman.
Lena Magnúsdóttir.
Pétur Elías Pét-
ursson - Minning
Okkur langar með fáum orðum
að minnast vinar okkar Péturs Pét-
urssonar. Hann var einlægur og
góður vinur sem öllum vildi gott
gera. Hann var um tíma í vinnu hjá
mér. Hann var mikill og góður
verkamaður og samviskusamur með
afbrigðum. Pétur stundaði sjó-
mennsku framan af árum og var
eftirsóttur þar bæði á bátum og
togurum.
Snemma á sínum búskaparáram
veiktist hann af berklum og lenti á
Vífilsstöðum í eitt ár, en fljótlega
eftir að hann kom þaðan fengu þau
Pétur og Guðbjörg lóð og fóru að
byggja í Mosgerði 21. Sjálfsagt
hafa efnin ekki verið mikil, en með
dugnaði þeirra og samheldni tókst
þeim að byggja þar framtíðarheim-
ili fyrir sig og börnin sin og oft
hefur verið margt um manninn þar.
Pétur var mikill gæfumaður í sínu
einkalífi. Konan hans, Guðbjörg
Thoro
Vatnsþéttingarefni
- VATNSFÆLUR
-100% ACRYL MÁLNING
- STEYPUVIÐGERÐAREFNI
- GÓLFVIÐGERÐAREFNI
Efni sem standast prófanir
út um allan heim, síðan 1912.
S steinpryói
Stangarhyl 7, simi: 672777.
Bílamarkadurinn
Smiðjuvegi 46E
v/Reykjanesbraut
Kopavogi, sími
671800
Halldórsdóttir, stóð alltaf eins og
klettur í hafinu við hlið hans þegar
á móti blés. Við höfum átt margar
ánægjustundir með þeim hjónum í
gegnum árin.
Eitt sinn fóram við í sumarfrí
með þeim vestur á ísafjörð, það var
ógleymanleg stund. Þar þekkti Pét-
ur alla og þurfti að heilsa mörgum,
því að hann var vinur vina sinna.
Margar skemmtilegar minningar
eigum við úr Hreyfílshúsinu með
þeim í gegnum árin. Þótt Pétur sé
búinn að vera lengi mikið veikur,
er samt svo erfítt að trúa að maður
eigi ekki eftir að sjá hann framar.
Elsku Gugga mín þú hefur misst
mikið, en minningin um góðan mann
lifir lengi í minningu okkar allra sem
þekktu Pétur.
Við biðjum góðan Guð að veita
þér og fjölskyldu þinni styrk í ykkar
miklu sorg.
Pétur og Úlfhildur.
OPIÐ SUNNUDAGA
KL. 13 - 18
Renault 19 GTS '92, hvítur, 5 g., ek. 7
þ. Fallegur bfll. V. 980 þús.
MMC Colt EXE '92, svartur, 5 g, ek. 28
þ. Fallegur bfll. V. 850 þús.
Suzuki Swift GL Sedan '90, hvítur, 5 g.,
ek. 43 þ. V. 700 þús.
Audl 80 1.8E '89, svartur, 5 g., ek. aðeins
35 þ., álfelgur, sóllúga o.fl. V. 1350 þús.,
sk. á ód.
Daihatsu Sedan SG '90, svartur, 5 g., ek.
45 b. V. 710 þús.
Daihatsu Charade CS '90, hvítur, 4 g.,
MMC Lancer GLXi Hlaðbakur 4x4 ’91,
grásans, 5 g.t ek. 49 þ., rafm. í öllu o.fl.
V. 1130 þús.
V.W Golf GL '90, 5 dyra, sjálfsk., ek. 30
þ.t grásans. V. 980 þús.
Toyota Corolla 1300 XL '90, Ijósblár, ek.
40 þ. V. 640 þús.
Honda Civic DX ’89, rauður, 5 g., ek. 36
þ. Topp eintak. V. 620 þús.
Chevrolet Camaro RS ’91, blár, sjálfsk.,
ek. 25 þ. mílur. Gott eintak. V. 1700 þús.,
sk. á ód.
MMC Galant GLS ’87, hvítur, sjálfsk., ek.
111 þ., ný skoð. ’94. Topp eintak. V. 590
þús.
Toyota Corolla XL Hatsback ’92, 5 dyra,
sjálfsk., ek. 40 þ. V. 930 þús.
Saab 90 ’87, rauður, 5 g., ek. 117 þ.
Góður bfll. Nýskoðaður ’94. V. 480 þús..
Vantar árg. ’89-’93
Ekkert innigjí