Morgunblaðið - 21.09.1993, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 21. SEPTEMBER 1993
Minning
Droplaug Svein-
björnsdóttír
Fædd 8. júlí 1957
Dáin 13. september 1993
Nú er farið að hausta á íslandi.
Við sem hér búum erum öll sam-
mála um að sumarið er allt of stutt.
Yndislegur gróður sem sprettur að
vori ætti að lifa miklu lengur og
við að fá að njóta hans.
> Það sama má segja um líf Drop-
laugar Sveinbjömsdóttur. Sumarið
í lífi hennar varð allt of stutt. Ein-
stakur efniviður og fjölbreyttir
hæfileikar fengu ekki að njóta sín
nema stuttan tíma. Það haustaði
allt of fljótt.
Droplaug fæddist í Hafnarfírði
8. júlí 1957, dóttir hjónanna Guð-
laugar Einarsdóttur, bókara hjá
Samvinnuferðum-Landsýn, og
Sveinbjarnar Björnssonar, rektors
Háskóla íslands.
Hún dvaldi með foreldmm sínum
í Þýskalandi frá þriggja til sex ára
aldurs en bjó síðan í Reykjavík og
gekk í Mela- og Hagaskóla. Hún
hóf nám í Menntaskólanum í
Reykjavík en skipti um skóla á
miðjum námstímanum og lauk stúd-
entsprófi frá Menntaskólanum við
Hamrahlíð um jólin 1976.
Á æsku- og unglingsárunum
starfaði hún mikið í skátahreyfing-
unni. Einnig var hún ámm saman
í fimleikum.
Hún var gædd góðum forystu-
hæfileikum sem nýttust vel við störf
hennar í félagsmálum. Snemma bar
á listrænum hæfileikum. Hún hafði
gaman af hannyrðum, teiknaði og
" málaði og öll vinna hennar var unn-
in af mikilli nákvæmni og vand-
virkni, sem alla tíð speglaðist í öllu
því sem hún tók sér fyrir hendur.
Eftir stúdentsprófið voru ferða-
mál starfsvettvangur Droplaugar á
summm fyrst á Spáni og síðan við
móttöku skemmtiferðaskipa hér á
landi. Hún hóf nám við tannlækna-
deild Háskóla íslands og náði þar
góðum árangri enda góður náms-
maður. Með námi var hún virk í
félagslífi nemenda.
Árið 1981 hóf hún sambúð með
tilvonandi eiginmanni sínum, Þor-
valdi Bragasyni, deildarstjóra hjá
Landmælingum íslands. Droplaug
og Þorvaldur kynntust fyrst í
Skátahreyfíngunni og vom síðan
samtímis í MR. Þau giftu sig 17.
ágúst 1985.
Eftir að fimmta ári í tannlækna-
deild var lokið vorið 1981 varð
Droplaug fyrir miklu áfalli sem
breytti öllu lífi hennar. Hún greind-
ist með meinsemd í höfði og varð
um sumarið að gangast undir tvær
höfuðaðgerðir. Það tókst að stöðva
meinsemdina en við það missti hún
lestrargetu og tal að hluta. Með
einstakri hörku og ákveðni sem allt-
af hefur einkennt Droplaugu tókst
henni með hjálp Þorvalds að læra
aftur að lesa og halda náminu
Blómastofa
Friöfinns
Suðuriandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opiðöllkvöld
til kl. 22,- einnig um helgar.
Skreytingar við öll tilefni.
Gjafavörur.

áfram. Á tveimur árum lauk hún
6. árs náminu í tannlækningum og
útskrifaðist vorið 1985. Okkur vin-
um þeirra hjóna duldist ekki að
þetta afrek var ekki unnið nema
vegna einstakra hæfileika og kjarks
Droplaugar og þolinmæði og ástúð-
ar Þorvalds, sem studdi hana með
ráðum og dáð.
Droplaug hóf síðan störf hjá
Tannlæknastofunni Síðumúlar25 og
vann þar samfellt til ársins 1989.
En það ár, hinn 2. ágúst, fæddist
dóttirin Bima á afmælisdegi föður
síns. Eftir þessum sólargeisla hafði
lengi verið beðið.
Droplaug hóf síðan aftur störf á
tannlæknastofunni haustið 1990 en
vorið 1991 tóku veikindin sig upþ
að nýju og breytti hún þá aftur um
starfsvettvang og vann við stunda-
kennslu í verklegum greinum á
tannlæknadeild Háskóla íslands á
haustönn 1991. Eftir þetta átti hún
við mikla vanheilsu að stríða. Síð-
ustu misserin dvaldi Droplaug ýmist
heima, á Landspítalanum, í Hvera-
gerði og nú síðast á Reykjalundi.
Heilsu hennar tók að hraka mjög
hratt í júlí og andaðist hún eftir
erfiða sjúkdómslegu að morgni
mánudagsins 13. september.
Á Reykjalundi naut hún einstakr-
ar hjúkrunar og umhyggju starfs-
fólks, sem lagði mikið æsig til að
létta henni síðustu vikurnar. Ást-
vinir hennar og fjölskylda umvöfðu
hana kærleika sínum.
Ferjumaðurinn hefur flutt hana
yfir móðuna miklu. Erfiðri baráttu
er lokið. Sál hennar hefur nú svifið
frjáls á vængjum morgunroðans til
æðri sviða. Við sem stöndum á
ströndinni og skiljum ekki hvers
vegna þessi unga efnilega kona
fékk ekki að njóta lengra lífs, erum
þakklát fyrir það sem hún gaf okk-
ur. Hún sýndi einstakan kjark,
dugnað og þrautseigju. Hún miðlaði
hlýju og uppörvun til þeirra, sem í
kringum hana voru. Okkur varð
Ijóst að góð heilsa er ekki sjálfsögð
og að oft gleymist að þakka og
gleðjast yfir þeim gjöfum sem okk-
ur eru gefnar, að án kærleika er
allt annað einskis virði.
Ástvinum hennar og fjölskyldu
biðjum við Guðs blessunar og ósk-
um þess að Bimu litlu, sem hún
unni svo heitt, auðnist hamingjuríkt
líf.
Elín Óskarsdóttir og
Þráinn Þorvaldsson.
Lífsgleði og glaðværð, hæfíleik-
ar, glæsileiki, ástríki. Dobbý verður
ekki lýst með orðum þótt þessi komi
fyrst upp í hugann. Hún var sér-
stök. Þegar hillti undir námslok í
erfiðu og ströngu námi var henni
skyndilega kippt til hliðar til þess
að kljást við illvígan sjúkdóm.
Vandamál og áhyggjur okkar hinna
virtust allt í einu agnarsmá og lítil-
Qörleg. Þorvaldur stóð við hlið
hennar og ef ástin hefur ekki verið
eitt af meðulunum sem stuðluðu
að bata er það orð merkingarlaust.
Sigur vannst í þessari orrastu,
Dobbý lauk háskólaprófi nýstaðin
upp úr alvarlegum veikindum og
lífið hélt áfram. Næstu ár vora
hamingjuár og gjöful því þau eign-
uðust Birnu, sem líka er sérstök.
Fyrir nokkru var ljóst að sjúk-
dómurinn hafði tekið sig upp að
nýju og haft þann framgang að
engum vömum var við komið. Nú
er erfiðri baráttu lokið. Minningam-
ar einar eftir, ljúfar, lærdómsríkar
og ómetanlegar.
Þorvaldur og Birna. Megi minn-
ingin um yndislega eiginkonu, bestu
mömmu í heimi og hina einlægu
lífsgleði styðja ykkur og styrkja
alla tíð.
Þau Ijós sem skærast lýsa,
þau ijós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið logaskæra
sem skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson)
Árni og Þorgerður.
Bamsaugu, vöknuð við sólskin og söng á *
glugga,
og síðan tekur við ævin - í dauðans skugga.
(Tómas Guðmundsson)
Við hittum Droplaugu Svein-
bjömsdóttur, sem við alltaf kölluð-
um Dobbý, fyrst fyrir rúmum ára-
tug er Þorvaldur kom og kynnti
hana fyrir okkur, konuefnið sitt.
Hún féll strax inn í kunningjahóp-
inn, afslöppuð, hlýleg og hlátur-
mild, eins og hún hefði verið þar
frá upphafí. í gegnum árin höfum
við ræktað kunningsskapinn með
ýmsum hætti, ferðalögum og sér-
legum kaffisamkomum og átt
margar eftirminnilegar stundir
saman. Þrátt fyrir tímabundið hlé
vegna veikinda Dobbýar voru þau
mætt ótrúlega fljótt aftur, hress og
kát þó fullum styrk hafi ef til vill
ekki verið náð. Hin síðari ár var
það þó áreiðanlega erfiðara en
margan granaði.
Við glöddumst með þeim er dótt-
irin Birna kom í heiminn og fylgd-
umst af aðdáun með uppvexti henn-
ar, en skildum fyrst löngu síðar
hversu erfitt það hlýtur að vera að
ala upp barn samhliða baráttu við
erfiðan sjúkdóm. Samheldni og
stuðningur fjölskyldnanna beggja
létu þann róður.
Við höfum margt lært af alltof
stuttum kynnum við Dobbý. Enda-
laus vilji til að lifa, láta aldrei í
minni pokann, gefast ekki upp.
Amstur hversdagsleikans er harla
lítilfjörlegt í slíkum samanburði.
Hennar reynsla hefur stuðlað að
auknum þroska okkar og við eram
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast slíkri persónu.
Elsku Þorvaldur og Birna, for-
eldrar, systkini og tengdaforeldrar
og aðrir ættingjar, við sendum okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Helgi, Vilborg, Jakob,
Valgerður, Gunnlaugur,
Ástríður og Vignir.
Dejr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Það vora tvær feimnar stúlkur,
sem bættust í bekkinn minn fyrir
rúmum tuttugu árum í Hagaskólan-
um. Þær voru einu og tveimur árum
yngri en við hin. Við kynni kom í
ljós að þær voru duglegar í námi,
hressar og fljótar að aðlagast hópn-
um. Onnur þeirra var Droplaug
Sveinbjörnsdóttir eða Dobbý, eins
og hún var alltaf kölluð af vinum
sínum.
Eftir landspróf skildu leiðir í bili
en mikið var ég glaður þegar Þor-
valdur Bragason vinur minn og
bekkjarbróðir úr MR sagði mér frá
unnustu sinni. Hún væri skáti eins
og hann og einnig mikið fyrir úti-
veru og ferðalög. Þessi unga kona
reyndist vera Dobbý.
Þau voru mjög samhent og sam-
band þeirra og samvinna einstök.
Þau giftu sig og bjuggu sér fallegt
heimili, sem gaman var að heim-
sækja og eiga þar ljúfa stund.' En
þá kom reiðarslagið. Dobbý greind-
ist með meinsemd í höfði sem var
fjarlægð með skurðaðgerð. Með elju
sinni og góðum styrk frá eigin-
manni og fjölskyldu náði hún sér
ótrúlega vel. Dobbý lauk tann-
læknanámi sínu og fór að starfa
sem tannlæknir og var síðar við
stundakennslu við Tannlæknadeild
Háskólans. Lítill sólargeisli fæddist
inn í líf þeirra fyrir fjórum áram,
sem var dóttirin Bima, sæt og táp-
mikil stelpa sem minnir á Dobbý
þegar hún var yngri. Stuttu síðar
dró ský fyrir sólu, sjúkdómurinn
sem hafði legið niðri í mörg ár tók
sig upp aftur. Dobbý andaðist að
morgni 13. september á Reykja-
lundi. Eftir stendur fögur minning
um kærleiksríka, duglega og
greinda konu sem hvarf frá okkur
alltof snemma.
Kæri Þorvaldur, Bima, foreldrar
og tengdaforeldrar. Megi Guð veita
ykkur styrk og blessuð sé minning
Droplaugar Sveinbjömsdóttur.
Jónas Þórir.
Fyrstu afspurnir mínar af Drop-
laugu voru í gegnum einkunnabók
tannlæknadeildar Háskóla íslands.
Sú bók lá frammi fyrir allra augum
á skrifstofunni. Þar mætti maður
spenntur til þess að skoða árangur
próflestursins og stóðst náttúrlega
ekki freistinguna að kíkja á ein-
kunnir eldri og reyndari manna,
sem komnir voru lengra í náminu.
Hver var eiginlega þessi Droplaug
sem fékk 9 og 10 í hverri einustu
grein? Sú skar sig aldeilis úr hópn-
um. Hvemig fór hún að þessu? Var
hún svona dugleg eða svona klár?
Seinan komst ég að því að hún var
hvort tveggja.
Fyrstu kynni mín af Droplaugu
vora ekki síður glæsileg en þær
einkunnir sem prýddu bókina góðu.
Ekki var oflætinu fyrir að fara hjá
þessari fallegu stúlku sem brosti til
allra. Á tannsmíðastofu skólans var
hún alltaf tilbúin að leiðbeina og
hjálpa okkur hinum sem voram að
gera hlutina í fyrsta sinn. Veikindi
komu í veg fyrir að Droplaug næði
að ljúka tannlæknanáminu snuðra-
laust. Hún var nú samt ekki á því
að gefast upp. Hún náði sér ótrú-
lega fljótt og var mætt á klínikkina
fyrr en nokkur átti von á. Þá feng-
um við, hinir nemendurnir, tæki-
færi til að endurgjalda þá hjálpsemi
sem okkur hafði verið sýnd 1-2
árum áður. Droplaug útskrifaðist
síðan tannlæknir með sóma og
sinnti því starfi af alúð ‘ásamt
kennslu við tannlæknadeildina í
nokkur ár, því miður allt of fá ár.
Árið 1989 fékk Þorvaldur, eigin-
maður Droplaugar, sína stærstu og
bestu afmælisgjöf fyrr og síðar,
Birnu litlu, sem er eftirmynd
mömmu sinnar. Eftir að veikindin
tóku sig upp að nýju og Droplaug
gat ekki starfað sem tannlæknir
lengur sátum við stundum saman
í herberginu hennar á Landspítalan-
um og ræddum um tannlækningar.
Hún vildi fylgjast með, fræðast um
nýjungar og fá fréttir af kollegun-
um. Eljan og dugnaðurinn voru enn
til staðar. Eg dáðist af myndunum
sem hún málaði, en þær gáfu ann-
ars litlausu sjúkraherbergi bæði líf
og lit. Myndirnar málaði Droplaug
sér til ánægju og yndisauka, en
einnig til þess að æfa samhæfíngu
hugar og handar. Myndirnar, tákn
þrautseigjunnar, og yndislegu
minningamar um Droplaugu lifa
áfram með okkur.
Elsku Birna og Þorvaldur, ég
votta ykkur mína dýpstu samúð.
Margrét Rósa Grímsdóttir.
Það er komið að kveðjustund.
Ennþá er spunninn örlagavefur sem
enginn fær skilið. Ung kona í blóma
lífsins horfin úr þessu jarðlífi eftir
hetjulega baráttu við illvígan sjúk-
dóm sem á stundum var þeirrar
gerðar að vonir lifðu lengi um að
sigur væri unninn.
Ég sá Droplaugu fyrst er ég kom
eitt sinn til kennslu við Tannlækna-
deild Háskóla íslands.
Nafnið var mér kunnuglegt og í
ljós kom að þama var komin dóttir
gamals leikfélaga og vinar af Grett-
isgötunni, alnafna ömmu sinnar,
sem dó svo ung frá stóram barna-
hópi.
Droplaug var þá stödd á þeim
tímamótum í námi sínu, þegar hin
klíníska vinna við sjúklinga í stóln-
um hefst og oft er fyrst hægt að
ráða í hver muni verða frami nem-
ans á tannlæknabrautinni.
Öll framganga hennar í námi og
framkoma var á þann veg að ég
tel ekki á neinn hallað þó að hún
mætti teljast fremst á meðal jafn-
ingja.
Það var því mikið reiðarslag er
hún átti eftir eitt ár í námi, að í
ljós kom að hún gekk með mein-
semd í höfði, sem ágerðist svo að
sumarið 1983 gekkst hún undir
mikla skurðaðgerð.
Ástand Droplaugar eftir þessa
aðgerð var á þann veg að sennilega
hafa fáir búist við að hún ætti eft-
ir að afreka það sem síðar varð.
En batinn varð ótrúlegur, sem
þakka má dugnaði hennar og þraut-
seigju, og ekki síður unnusta henn-
ar og síðar eiginmanni, Þorvaldi
Bragasyni, sem stóð við hlið hennar
alla tíð og studdi hana með ráðum
og dáð. Og vorið 1985 lauk Drop-
laug Sveinbjörnsdóttir tannlækna-
prófi frá Háskóla íslands.
Nokkrum dögum síðar kom hún
á stofu til mín og spurðist fyrir um
vinnuaðstöðu og varð að samkomu-
lagi að hún hæfi þar störf og þar
var hennar aðalstarfsvettvangur á
meðan hún fékkst við tannlækning-
ar.
Það var einstakt að fylgjast með
hvað hún efldist í starfí. Fólk laðað-
ist að henni og hópurinn hennar
varð stór. Glaðværð og hlýja ein-
kenndu framkomu hennar og aldrei
heyrðist hún kvarta yfír þeim
þrengingum sem hún hafði gengið
í gegnum.
Hamingja þeirra Þorvaldar var
innsigluð í brúðkaupi, allt gekk vel
og svo kom hin óvænta ánægja,
barn í vændum og Birna einkadótt-
irin, lifandi eftirmynd foreldra
sinna, fæddist fyrir rúmum fjórum
árum.
Allt virtist leika í lyndi og þegar
aðstæður leyfðu kom Droplaug til
starfa á ný.
í ársbyrjun 1991 dró ský fyrir
sólu og ýmis teikn bentu til þess
að sjúkdómurinn væri að sýna sig
á ný og í lok apríl hætti hún störf-
um hjá okkur í Síðumúla 25.
Síðar kom svo staðfesting á því
versta, að meinið hefði tekið sig
upp á ný og skurðaðgerð væri ekki
möguleg. Við tók erfið geisla- og
lyfjameðferð, sem hún gekk í gegn-
um með sama æðruleysinu og áður
og nú er stríðinu lokið.
Þrátt fyrir alla þessa erfiðleika
og óblíð örlög er ég viss um að
Droplaug naut mikillar lífshamingju
og er það ekki sist því að þakka,
að hún átti því láni að fagna að
kynnast og eignast mann eins og
Þorvald Bragason.
Ég og fjölskylda mín sendum
honum, Bimu, foreldrum hennar,
bræðram og öllum þeim sem hlut
eiga að máli, innilegar samúðar-
kveðjur.
Við samstarfsfólk Droplaugar í
Síðumúla 25 þökkum henni fyrir
samveruna.
Minning hennar mun lifa í hugum
okkar.
Olafur G. Karlsson.
Elskuleg vinkona mín er látin.
Mamma hringdi í mig hingað til
Noregs og sagðist þurfa að færa
mér sorgarfregnir — ég vissi strax
um hvað var að ræða. Dobbý vin-
kona dáin. Eftir langa og stranga
baráttu við erfiðan sjúkdóm fær hún
loks hvíld og frið.
Ekki voram við háar i loftinu
þegar við kynntumst, u.þ.b. fímm
ára, yfir girðingu á Aragötu, ég hjá
Stínu töntu og Jóni Steff og Dobbý