Morgunblaðið - 02.10.1993, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 2. OKTÓBER 1993
27
Ing’ibjörg Magnús-
dóttir - Minning
Fædd 28. febrúar 1921
Dáin 19. september 1993
Á fögrum sunnudegi fyrir rúmri
viku skein sólin og umvafði okkur.
Við stóðum þrjú í heimkeyrslunni á
Þórsgötu 9 og horfðum á er líkami
Ingu okkar var borinn út í líkbílinn,
er flutti hann á brott. Hún hafði
fæðst í þessu húsi, vaxið þar úr
grasi, lifað þar og dáið. Nú var æfi
hennar lokið og aldrei framar mund-
um við sjá hana hér á jörð né heyra.
Mitt í sárum og döprum hugsun-
um okkar tóku klukkur Hallgríms-
kirkju að hringja. Okkur fannst sem
loftið fylltist englasöng og gleði.
Guð var að minna okkur á að Inga
var nú komin heim í himin Guðs,
heim til hátíðar. Það var heldur
ekki líkt Ingu að dvelja í döprum
húgsunum. Alltaf var svo stutt í
brosið, gleðina og dillandi hláturinn.
Við erum rík að hafa fengið að
kynnast Ingu. Gleði og umhyggja
fyrir öðrum einkenndi líf hennar.
Til hinstu stundar hélt hún gleðinni
og hjarta hennar var fullt af friði
og æðruleysi. Hún átti hjartalag
Jesú og hugsaði ekki um sjálfa sig
og þær þjáningar sem hún bar.
Umhyggjan fyrir þeim sem í kring-
um hana voru sat í fyrirrúmi og
brann í hjarta hennar allt fram á
síðustu stundu.
Það var Hrönn mikil blessun að
vera hjá Ingu síðustu dagana og
síðustu nóttina hennar hér á þess-
ari jörð. Þær töluðu um það sem í
vændum var, um gjöf Guðs í Jesú
Kristi og um föðurland okkar sem
er á himni. Hrönn spurði hana hvort
hún kviði því að deyja. „Nei,“ var
svarið. Inga hristi höfuðið af ein-
beitni. „Jesús er hér hjá mér.“ Inga
var vissulega því viðbúin að ganga
inn til fagnaðar herra síns, þó svo
hún hefði vel getað hugsað sér að
fá að lifa lengur og eiga gleði- og
ánægjustundir með Hermanni, okk-
ur og öðrum vinum sínum.
Ingu kynntist Ragnar snemma,
enda alinn upp á Þórsgötunni og
foreldrar hans voru meðal vina
Amma Ingeborg er dáin 89 ára
gömul. Við kynntumst henni seint
og þekktum hana sem ömmu Inge-
borg, en það er sama, við áttum
aldrei erfitt með að ímynda okkur
hana sem fallega unga konu eins
og hún var þegar hún varð eldri.
Ingeborg Kirstine Hoe-Jensen var
hin unga gullfallega kennarafröken
frá Bjerringbro, sem hitti afa í kenn-
araháskólanum í Kaupmannahöfn.
Það segir sig sjálft, að þegar ungt
fólk er saman „saa er der amoriner
í luften“ eins og amma sagði. Afí
var kynntur fyrir fjölskyldunni á
Jótlandi og foreldrar ömmu hugsuðu
eflaust: „Hann er ágætur hann
Hermann frá íslandi, en hvenær
ætlar hún að fínna sér góðan dansk-
an mann?“
Mikil varð undrun þeirra þegar
amma Ingeborg tilkynnti, að hún
ætlaði að giftast afa og að hún
ætlaði að flytjast til íslands. „Man
kan da ikke flytte til Island" voru
viðbrögð fjölskyldunnar, en amma
var ákveðin, til íslands skyldi hún.
Við erum fegnir því hversu ákveðin
hún var, að hún vildi fara frá
„dejlige Danmark", að hún vildi fara
út í óvissuna til íslands.
Amma var eiginlega alltaf ákveð-
in. „Kultiveruð" og ákveðin í að
kenna fjölskyldunni að vera „kulti-
veruð" líka. Amma var ein af þeim
fáu sem vildi fá fjóra villta stráka
í heimsókn, ein af þeim fáu sem
afskrifaði ekki þessa fjóra stráka,
en reyndi að siða þá. Við gátum
alltaf hringt í ömmu og spurt hvort
þeirra hjóna úr KFUM og K. Tengsl
Ragnars við Hermann og Ingu
styrktust er hann vann nokkur ár
fyrir Biblíufélagið. Frá upphafi
myndaðist gott samband milli
Hrannar og Ingu. Hún reyndist okk-
ur sem móðir og börnunum okkar
sem besta amma, þó hún gæti ekki
sinnt yngri börnunum síðasta árið
eins og hana langaði vegna veikinda
sinna.
Hermann og Inga heimsóttu okk-
ur til Pókot í Keníu haustið 1983.
Það var okkur öllum mikils virði.
Þar voru þau hjónin viðstödd skírn
nafna síns, Hermanns Inga. Kristni-
boðið hafði alltaf átt sterk ítök í
Ingu og nú styrktust þau til muna.
Bænir þeirra, bréf og kveðjur fylgdu
okkur alla daga.
í huga okkar er þakklæti fyrir
dýrmæta vináttu, umhyggju og
kærleika sem Guð gaf okkur í Ingu.
Fyrir það lofum við hann. Hermanni
vottum við samúð okkar. í Ingu
eignaðist hann gersemi og hlaut
náðargjöf af Drottni (Orðskv.
18:22). Sá stuðningur sem Inga var
Hermanni í öllu hans starfi er ómet-
anlegur. Inga vann sitt starf í auð-
mýkt og kærleika. Drottinn blessi
minningu hennar.
Hrönn og Ragnar.
f dag kveðjum við Ingibjörgu
Magnúsdóttur. Eg vissi að hveiju
stefndi er ég vitjaði hennar á sjúkra-
hús fyrir nokkrum vikum, en trúði
ekki að svo nærri væri kveðjustund-
in. Á slíkum stundum rennur hugur-
inn yfir farinn veg.
Hvar hittumst við fyrst? Áreiðan-
lega í nánd við kirkjuorgelið. Þar
áttum við samleið í mörg ár. Sung-
um báðar alt-rödd. Ingibjörg hafði
reynslu og kunnáttu sem ég hafði
ekki er við hittumst fyrst. Því er
það ekki tilviljun að á öllum kór-
myndum stöndum við hlið við hlið.
Gott að njóta hennar trausts. Það
eru áreiðanelga margir sem Ingi-
björg leiddi fyrstu sporin í kirkju-
að hún byði í mat í „ködboller og
persillesovs“ og ribsbeijagraut í
„desert“.
Amma bruggaði besta eplavín í
heimi. Hún stóð okkur aldrei að
verki, en hana hefur eflaust granað
að „strákarnir hennar" væru að
fikta í eplavíninu. Amma lagaði líka
mjöð nokkurn, sem hún kallaði saki.
Þann mjöð þorðum við þó ekki að
leggja okkur til munns. Ommu þótti
mjög góður Peter Heering líkjör og
þegar hún fékk tækifæri til að heilsa
upp á herra og frú Peter Herring í
Danmörku eitt sumar þóttust sumir
heyra hana kynni sig „Ingeborg
Saki“.
Þegar maður minnist hennar
kemst maður ekki hjá því að nefna
að hún hafði sitt eigið tungumál.
Við kölluðum það hrognamál og
vorum meðal þeirra fáu, sem skildu
allar merkingar, beygingar og þessa
„smaa fmesser" sem tungumál
hennar hafði. Vinir okkar voru allt-
af voða stoltir af að þeir gætu talað
dönsku og skildu aldrei hvernig við
gætum talað íslensku við hana svo
að hún skildi. Maður þorir varla að
nefna, að amma skildi aldrei af
hveiju vinir okkar töluðu dönsku
við hana, þar sem hún talaði ís-
lensku við þá. Nei, það var ekki
alltaf auðvelt að vera Dani á íslandi.
Við komumst ekki hjá því að
nefna, að amma var mikið „sel-
skabsmenneske“ og að henni þótti
sérstaklega gaman að spila á píanó-
ið. Við verðum að viðurkenna, að
við höfðum ekki alltaf jafn gaman
söngnum. Alltaf var þvi tekið ljúf-
lega ef stungið var upp á að „fara
aðeins yfir“ okkar rödd heima hjá
henni á Þórsgötunni.
Ég minnist góðra stunda í æf-
ingabúðum og ferðalögum með
Dómkórnum þar sem ég leitaði eftir
hennar félagsskap. Ingibjörg var
vinsæl meðal félaga kórsins, þar var
ekki kynslóðabil. Alltaf var hún
glaðleg og elskuleg. Mikið og óeig-
ingjarnt starf Ingibjargar í þágu
Dómkórsins til margar ára voru innt
af hendi með stakri samviskusemi
sem bækur og reikningar þeirra
tíma bera fagurt vitni.
Með þessum fáu kveðjuorðum
fylgja kærar þakkir fyrir samveru-
stundir.
Hermanni votta ég mína innileg-
ustu hluttekningu.
Sigríður María Guðjónsdóttir.
Mig styrk í stríði nauða,
æ, styrk þú mig í dauða.
Þitt lífsins ljósið bjarta
þá ljómi’ í mínu hjarta.
(P. Jónsson)
Elsku hjartans amma okkar!
Mikið var það gott er þú söngst
fyrir okkur þetta vers og mörg önn-
ur þegar þú svæfðir okkur á kvöld-
in. Svo lastu fyrir okkur, baðst með
okkur, straukst kollana okkar með
mjúku, hlýju höndunum þínum —
og þú kallaðir okkur bræðurna
hjartans kútana þína. En það er svo
langt síðan. Þú ert búin að vera
veik svo lengi og við búnir að sakna
þín svo mikið.
Skemmtilegustu dagar vikunnar
voru þegar Hermann afi kom heim
til að ná í okkur. Oftast var það
eftir hádegi á laugardögum. Hann
fór með okkur í fótbolta eða
fræðslutúr. Hann sýndi okkur Frið-
rikskapellu, Háskólann, Alþingis-
húsið og fleiri staði. Við urðum um
margt fróðari. Á meðan varst þú
að undirbúa komu okkar, og svo
fengum við að vera allan daginn
hjá ykkur. Það var svo gaman. Við
sprelluðum mikið og þú hlóst inni-
Iega með okkur. Við lásum, spiluð-
um, töluðum saman og þið afi
kennduð okkur svo margt. Manstu
hvað við borðuðum alltaf mikið af
vöfflunum þínum? Við höfðum alltaf
svo góða lyst hjá þér.
Nú ertu farin, amma. Við söknum
af að hlusta á píanóið einkum á
jólunum, þegar við gátum varla
beðið eftir að opna pakkana, en
amma krafðist þess að við syngjum
nokkra sálma við undirspil. Það var
alveg sama þó að enginn kynni text-
ann og að við sungum bara, tra la
la; jól var ekki hægt að halda án
þess að amma spilaði og við sung-
um.
Okkur þótti miklu skemmtilegra
þegar amma spilaði og söng dönsku
vísurnar sínar. Það var mikið fjör
fyrir þremur árum, þegar amma í
eini útskriftarveislu þar sem danskt
frændfólk var til staðar spilaði og
söng: „Der var en skikkelig bonde-
mand, som skulle ud efter öl“. Hún
var í essinu sínu þá.
Það er þó ein vísa, sem við alltaf
munum muna eftir, vísa sem hún
oft söng fyrir okkur: „Jeg er saa
glad naar solen skinner.“ Amma
stráði sólskini í lífi sínu og hún hef-
ur eflaust hlotið mikið sólskin, því
að hún var oftast glöð. Við eigum
eftir að sakna hennar ömmu gömlu,
en við getum þó alltaf huggað okk-
ur við, að hún fór héðan eins og
hún vildi og að hún er eflaust kom-
in á stað þar sem sólin alltaf skín.
Strákarnir.
Leiðrétting
í minningargrein, sem Halla Hersir
ritaði um Ingeborg Christine Hoe
Hjartarson í Morgunblaðið í gær,
var rangt farið með fæðingardag
hinnar látnu og fæðingarár eigin-
manns hennar, Hermanns Hjartar-
sonar kennara, sem lést 16. mars
árið 1970. Ingeborg fæddist 22.
maí 1904, en Hermann tólf dögum
fyrr eða 10. maí sama ár. Þá átti
að standa kaffiboð, en ekki kaffi-
borð aftarlega í greininni. Eru hlut-
aðeigandi innilega beðnir velvirðing-
ar á þessum mistökum.
þín svo mikið. Við finnum til í hjört-
um okkar. Lífíð er svo tómlegt án
þín. En amma, nú ert þú hjá Jesú.
Við komum svo til þín seinna. Þá
verðum við saman öllum stundum á
himnum hjá Jesú.
Þakka þér fyrir, Inga amma, að
þú vildir vera amma okkar og að
við fengum að vera hjartans kútam-
ir þínir, eins og þú sagðir svo oft.
Takk elsku amma fyrir allt.
Sigurður (11 ára), Hermann
Ingi (10 ára), Kristín Rut (4
ára) og Árni Gunnar (2 ára).
Ingibjörg Magnúsdóttir var tengi-
liður Dómkórsins við okkur dóm-
kirkjuprestana árin öll, sem ég
starfaði við Dómkirkjuna. Þegar ég
kom þangað 1971, hafði hún þegar
unnið þar um árabil. Við hættum
þar svo bæði um líkt leyti, hún 1988,
ég 1989. Ingibjörg mun hafa verið
í stjórn kórsins allan þennan tíma,
ekki lengi formaður, en þó ætíð
sameiningaraflið í kórnum. Að vera
tengiliður við prestana fólst í því,
að við létum hana vita, hvaða sálma
eða önnur tónverk kórinn ætti að
syngja við jarðarfarir. Hún aflaði
svo söngfólks í samræmi við þær
óskir, sem fram voru bomar, og
vann á annan hátt, í samráði við
organistann, úr því, sem við lögðum
fram.
Dómkórinn söng við mikinn
meirihluta þeirra jarðarfara, sem ég
annaðist, svo það gátu verið 80-90
athafnir, sem við þurftum að und-
irbúa í sameiningu á ári hveiju. Ég
hlaut því að kynnast henni vel, og
þau kynni voru öll á eina lund. Betri
samstarfsmanneskju var ekki hægt
að hugsa sér á þessu sviði. Það var
ekki bara, að hún hefði ágæta rödd,
heldur var hún sjálf prýðilega
söngvin og smekkvís á allt, er að
tónlist laut. Þess vegna var ætíð
gott að leita ráða hennar um lagav-
al og efnisuppröðun. Hún var svo
vönduð að allri gerð, að ætíð var
hægt að treysta því, að hún sagði
og gerði aldrei annað en það, sem
hún gat varið fyrir samvisku sinni.
Hún var einnig manna orðvörust
um náungann, og það er kostur, sem
kom sér vel í þeim margþættu
mannlegu samskiptum, sem hún
annaðist. Hún mætti og allra manna
best í messusönginn og sat ævinlega
við orgelið til þess að hiusta, meðan
prédikunin var flutt. Slíkt fólk er
gott að hafa með sér í kirkjulégu
starfi.
Þegar ég lít nú yfir farinn veg,
skynja ég, að okkur mun aldrei
hafa orðið sundurorða. Hitt var
miklu nær, að ég fengi frá henni
styrk og uppörvun. Það er því ekki
lítil ástæða til að þakka. Ég sé hana
fyrir mér, ævinlega svo smekklega
búna, en ekki síður með fagra fram-
komu og þó umfram allt með sitt
fallega bros, sem skóp .öllum gleði
í sinni, þeim sem í kringum hana
voru.
Já, ég hef fyrir mikið að þakka
og raunar ekki ég einn. Ég var ekki
alltaf heima, þegar Ingibjörg
hringdi. Þá varð eiginkona mín fyr-
ir svörum og eignaðist við þau kynni
og önnur nánari og persónulegri
niðri í Dómkirkju, reynslu líka þeirri,
sem ég hef þegar lýst.
Dómkirkjusöfnuðurinn sem slíkur
hefur og mikla þökk fram að færa,
sem ég hef verið beðinn að koma
Minning
Ingeborg Christine
Hoe Hjartarson
hér á framfæri.
Ingibjörg var einlæglega trúuð
kona og henni var Heilög ritning
mjög kær. Þegar ég leita minning-
um mínum endurhljóms í boðskap
Ritningarinnar, þá staðnæmist ég
við orð Páls postula í 4. kapítula
Filippíbréfsins: „Verið ávallt glaðir
í Drottni. Ég segi aftur: Verið glað-
ir. Ljúflyndi yðar verði kunnugt öll-
um mönnum." Ingibjörg Magnús-
dóttir endurspeglaði þessi orð flest-
um fremur, þeirra sem ég hef
kynnst. En hún hefði líka getað
bent á framhald þessara orða í
huggunar skyni og uppörvunar á
þessum tímamótum: „Drottinn er í
nánd. Verið ekki hugsjúkir um neitt,
heldur gjörið í öllum hlutum óskir
yðar kunnar Guði með bæn og beiðni
og þakkargjörð. Og friður Guðs, sem
er æðri öllum skilningi, mun varð-
veita hjörtu yðar og hugsanir yðar
í Kristi Jesú.“
Þeim orðum vil ég fyrst og fremst
beina til hennar góða og trúfasta
eiginmanns, Hermanns Þorsteins-
sonar, sem ætíð stóð sterkur við
hlið henni í starfinu fyrir Dómkirkj-
una. Umfram allt vil ég þó minna
á lofgjörðina fornu: „Guði séu þakk-
ir, sem gefur oss sigurinn fyrir
Drottin vorn Jesúm Krist."
Þórir Stephensen.
Kveðja frá Hinu íslenska
biblíufélagi
„ ... og þau tvö skulu verða einn rnaður".
Það kann að þykja sérkennilegt,
en þessi orð úr ritningunni voru þau
fyrstu sem komu í huga minn þegar
ég leiddi hugann að því með hveijum
hætti Hið íslenska biblíufélag gæti
vottað Ingíbjörgu Magnúsdóttur
hinstu virðingu og þökk og eigin-
manni hennar, Hermanni Þorsteins-
syni, fyrrum framkvæmdastjóra fé-
lagsins, hluttekningu.
Það er öllum ljóst, sem með einum
eða öðrum hætti hafa komist í snert-
ingu við Hið íslenska biblíufélag síð-
astliðinn aldarfjórðung hve stóran
hlut Hermann hefur átt í að lífga
og halda lífi í þessu aldna félagi.
Hitt blasir ekki við með sama hætti,
en er þó ljóst öllum sem til þekkja,
að hlutur Ingibjargar var ósmár í
þessu sambandi. Það þykir sumum
kominn holur hljómur í þau orð að
á bak við sérhvern mann sem skar-
ar framúr standi kona. Ingibjörg
stóð ekki á bak við mann sinn til
að styðja hann til góðra verka, hún
stóð við hlið hans sem virkur þátt-
takandi í sameiginlegum hugðarefn-
um til eflingar Guðs kristni á ís-
landi.
Þess naut Hið íslenska biblíufélag
í ríkum mæli og á henni því skulda
að gjalda. Að vexti þess og við-
gangi stóðu þau sem einn maður
af kærieika til þess hlutverks sem
félagið hefur að gegna, þ.e. að
stuðla að útbreiðslu og lestri Heil-
agrar ritningar og sjá til þess að
hún sé ætíð fáanleg í smekklegum
og aðgengilegum búningi. Þessi
kærleikur var kveiktur af þessu orði
lífsins, sem Biblían hefur að geyma.
í hjörtum þeirra hjóna og í baugana
sem þau báru til vitnis um kærleika
sinn og eindrægni var letrað: „Hann
sem ekki þyrmdi sínum eigin syni,
heldur framseldi hann fyrir oss alla,
hví skyldi hann ekki líka gefa oss
allt með honum.“ Af þakklátssemi
vegna þeirrar gjafar voru þau knúin
til starfa.
Það eru aðrir betur til þess búnir
að lýsa mannkostum Ingibjargar
Magnúsdóttur. En ljúfmennska
hennar var ljós þeim sem áttu við
hana skipti, eðlisgreind hennar sam-
fara góðri dómgreind naut sín í sam-
ræðum og þeim verkum sem hún
tók sér fyrir hendur og röddin henn-
ar yijaði mörgum, hvort sem var í
lestri eða söng. Hið íslenska biblíu-
félag hefur misst góðan liðsmann.
Hermann hefur misst ástkæra eigin-
konu, vin, félaga og samstarfsmann.
Sá missir er mikill og sár. Vinir og
samstarfsmenn standa . hjá, lúta
höfði og þakka og biðja þess að sá
Guð sem hún helgaði líf sitt, það
orð hans sem bar uppi samfylgd
þeirra hjóna megni að færa honum
huggun, von og styrk. Við gátunni
um þjáningu og dauða gefst aðeins
eitt svar, svar Jesú Krists: Ég lifi
og þér munuð lifa.
Sigurður Pálsson.