Morgunblaðið - 15.10.1993, Blaðsíða 34

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. OKTÓBER 1993
Valgerður Jóns-
dóttir - Minning
Fædd 11. janúar 1912
Dáin 8. október 1993
Mér er ljúft að minnast föður-
systur minnar, Valgerðar Jónsdótt-
ur, sem andaðist í Reykjavík, 8.
október sl. 81 árs að aldri.
Gerða frænka, eins og við systk-
inin nefndum hana, fæddist í Neðra-
Hjarðardal við Dýrafjörð 11. janúar
1912. Hún var dóttir Jóns Þórarins-
sonar, búfræðings, frá Sigluvík við
Eyjafjörð, og konu hans Helgu
Kristjánsdóttur frá Végeirsstöðum
í Fnjóskadal. Stuttu eftir aldamótin
fluttust hjónin með fjölskyldu sína
vestur í Dýrafjörð og bjuggu lengst
af í Hvammi. Börnin urðu 11 og
var Gerða þeirra næstyngst. Anna
er ein eftirlifandi þessa stóra barna-
hóps, 86 ára gömul. Afi og amma
tóku að sér sonarson sinn, Ólaf
Gunnarsson, aðeins átta mánaða
gamlan, og ólu hann upp sem sinn
eigin son.
Gerða giftist Bergsveini Berg-
sveinssyni, vélstjóra, frá Aratungu
í Steingrímsfírði árið 1934. Þau
bjuggu alla tíð í Reykjavík. Börnin
urðu Qögur, Erna, Unnur, Helga
Lísbet og Bragi, og bera þau öll
foreldrum sínum fagurt vitni. Berg-
sveinn lést í desember 1977.
Bergsveinn var allan sinn starfs-
aldur vélstjóri á skipum Ríkisskips.
Hann var mikið j strandferðum í
kringum landið. í einni slíkri ferð
man ég fyrst eftir þeim hjónum,
þegar þau komu við á Akureyri og
heilsuðu upp á foreldra mína. Hann
var hár og spengilegur og hún fín-
leg og tígulleg í fasi og augun leif-
truðu af glettni. Glæsilegra fók
hafði ég ekki augum litið og var
ákaflega stolt af skyldleikanum.
Etir að fjölskylda mín fluttist til
Reykjavikur árið 1955, urðu heim-
sóknirnar tíðari. Heimili Gerðu og
Bergsveins bar vott um smekkvísi
og listfengi. Gerða var mikil hann-
yrðakona og lék allt í höndum henn-
ar. Hún bæði saumaði og heklaði
myndir og dúka sem voru sannköll-
uð listaverk. Hún hafði næmt auga
fyrir litum og litasamsetningum.
Þegar hún lagði á borð fyrir gesti,
var það gert af slíkri natni og
smekkvísi að unun var að setjast
til borðs hjá henni og ekki spillti
meðlætið.
Gerða var dagfarsprúð, hlý og
drífandi í öllu sem hún tók sér fyr-
ir hendur. Hún var skapföst og
hafði ákveðnar skoðanir, en fór
mjög vel með þær. Alltaf var stutt
í brosið og dillandi hlátur. Hún
kunni frá mörgu að segja og naut
ég oft frásagnarlistar hennar þegar
hún sagði frá bemskuárunum og
foreldrum sínum, sem ég kynntist
aldrei. Alltaf gat hún kryddað frá-
sögnina með skemmtilegum atvik-
um.
Fjölskyldan var Gerðu mikilvæg.
Þegar hún talaði um afkomendur
sína geislaði hún af hlýju og stolti.
Fyrir nokkrum árum fór hún ásamt
dóttur sinni, Lísu, til Svíþjóðar að
heimsækja dótturdóttur sína
Guðnýju, sem búsett er þar. Á heim-
leiðinni dvaldist hún nokkra daga
hjá systur minni, Halldóru, í Gauta-
borg. Hún minntist þessarar ferðar
með mikilli ánægju og gleði. Þótt
kraftar hennar færu þverrandi lét
hún það ekki aftra sér frá að njóta
lífsins.
Á áttræðisafmæli sínu sl. ár hélt
hún fjölskyldunni veglega veislu á
Dalbrautinni, en þar bjó hún síð-
ustu árin í þjónustuíbúð. Lagði hún
áherslu á að þar yrði hljóðfæri svo
að allir gætu tekið lagið, en hún
var mjög söng- og ljóðelsk og kunni
heilu kvæðin utan að. Þar sem hún
stóð og söng sín eftirlætislög með
dætrum sínum og uppeldisbróður,
var útgeislunin slík að hún varð ung
í annað sinn. Þar voru samankomn-
ir allir hennar afkomendur og flest
systkinabörnin sem búsett eru á
landinu. Hún fylgdist einnig með
systkinabörnunum, sem eru vítt og
breitt um heiminn. Slík var ræktar-
semin. við ættina.
Fyrir hönd okkar systkinanna
hérlendis og erlendis, sendi ég börn-
um og öðrum ástvinum Gerðu okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur. Við
erum þakklát fyrir að hafa kynnst
henni og notið hennar hlýja viðmóts
á lífsleiðinni, sérstaklega þó Ólafur
sem nú kveður uppeldissystur sína.
Við biðjum Guð að blessa minningu
Gerðu frænku.
Helga Gunnarsdóttir.
Hví skyldi ég yrkja um önnur fljóð,
en ekkert um þig, ó móðir góð. -
Upp þú minn hjartans óður!
Því hvað er ástar og hróðrar dís,
og hvað er engill úr paradís
hjá góðri og göfugri móður.
Þessar ljóðlínur Matthíasar Joch-
umssonar hæfa nú er við minnumst
móður okkar er lést í Landspítalan-
um hinn 8. þ.m. á 82. aldursári og
verður útför hennar gerð frá Dóm-
kirkjunni í dag.
Við systkinin ólumst upp við þau
skilyrði að móðir okkar var nánast
báðir foreldramir, þar sem faðir
okkar var lengstum á sjó, en hann
var vélstjóri allan sinn starfsaldur.
Það lætur að líkum að líf sjómanns-
konu var umsvifamikið, því vegna
fjarvem makans þurfti að halda vel
utan um alla þætti er laut að rekstri
heimilis og uppeldis barna. Allt fór
þetta henni sérstaklega vel úr
hendi. Ekki var oft úr miklu að
spila á uppvaxtarámm okkar sakir
hafta og vöruskorts í landinu, en
með nýtni, hagsýni og saumaskap
vorum við börnin hennar ávallt vel
til höfð og liðum aldrei skort.
Tileinka mætti henni málsháttinn
„Geymdu ei til morguns sem gera
má í dag“, því svo drífandi var hún
í allri sinni framgöngu og gerði hún
fyrst og fremst kröfu til sjálfrar sín.
Það var okkur börnunum hennar
alveg sérstök tilfinning að koma
heim eftir fjarveru. Þá fundum við
hversu góða móður við áttum, er
skóp okkur svo góð skilyrði sem
heimilið okkar var.
Móðir okkar var vestfirkt og aðr-
ir munu geta uppruna hennar.
Minntist hún oft uppvaxtaráranna
með sérstakri hlýju, enda var menn-
ingarbragur á heimilinu og mikið
sungið. Móðursystir hennar Krist-
björg er bjó hjá þeim spilaði oft á
harmonikku og var þá glatt á hjalla.
Okkur er það minnisstætt er hún
sat í rökkrinu og lét hugann reika
til æskuáranna og minntist æsku-
brekanna þegar þau systkinin fóru
upp á Fell og sungu svo undir tók
og bergmálaði í fjöllunum. Frásagn-
arandinn var slíkur að það var sem
við værum sjálf þátttakendur.
Nú er komið haust og það haust-
aði einnig í hennar lífi. Endurminn-
ingar um hana munum við geyma
sem perlur í sjóði minninganna.
Móðir okkar dvaldist síðustu vik-
urnar á Landspítalanum og viljum
við færa starfsfólkinu á Hjartadeild
alúðarþakkir fyrir umönnun henn-
ar.
Að leiðarlokum minnumst við
hennar full af þakklæti. Hafi hún
þökk fyrir allt og allt. Guð blessi
minningu hennar.
Erna, Unnur, Lísa og Bragi.
Hinsta kveðja
Elsku amma mín, nú þegar þú
ert ekki lengur meðal okkar langar
mig að þakka þér fyrir allar stund-
irnar sem við áttum saman þegar
ég var ung stúlka í þinni umsjá.
Þakka þér fyrir þolinmæðina,
hvatninguna og skilninginn þegar
ég á unglingsárum gaf mér ekki
tíma til návistar við þig.
Þakka þér, þegar ég varð eldri,
fyrir að fá að kynnast þér og njóta
samvista við þig, þekkingar þinnar
og umhyggju.
Þú kenndir mér að með hug og
hönd er auðveldlega hægt að skapa
listaverk. Það sanna verkin þín. Þú
kenndir mér einnig að með eljusemi
og eldmóði er hægt að klífa hæstu
tinda. Því þannig varst þú.
Aldrei gleymi ég öllum gullmol-
unum sem féllu af vörum þér til
dóttur minnar, nöfnu þinnar, þegar
þú sagðir henni sögur af sjálfri þér
þegar þú varst ung stúlka. Þegar
hún, opinmynnt með andakt og
Magnús Tómas Sig-
— Minning
urjonsson
Fæddur 12. nóvember 1937
Dáinn 7. október 1993
Magnús Tómas Siguijónsson
kaupmaður í Garðshorni í Reykja-
vík er látinn. Hann lést hinn 8.
október síðastliðinn. Með Magnúsi
er fallinn í valinn óvenjulegur
drengskaparmaður.
Magnús Tómas Siguijónsson
fæddist hinn 12. nóvember 1937 í
Reykjavík sonur sæmdarhjónanna
Elínborgar Tómasdóttur ættaðrar
frá Gilsstöðum í Hrútafírði og Sig-
uijóns Jónssonar, sem uppalinn var
að Galtarholti á Mýrum. Magnús
ólst upp í stórum systkinahópi, en
þau voru sex systkinin. Auður var
þarna ekki í garði, en alúð og gest-
risni svo við var brugðið. Máltæki
segir að sjaldan falli eplið langt frá
eikinni og svo var með Magnús, því
að heimili hans var rómað fyrir
ERFIDRYKKJUR
liTEL ESJA
sími 689509
V J
gestrisni og höfðingsskap.
Eftir venjulegt grunnskólanám
lagði Magnús stund á húsgagna-
bólstrun. Eftir að iðnnámi lauk
stofnsetti Magnús fyrirtæki á eigin
vegum, sem hann nefndi Nýju bólst-
urgerðina. Þetta fyrirtæki var stað-
sett við Laugaveg og þar urðu brátt
miklar annir.
Síðar keypti Magnús svo fyrir-
tækið Garðshorn í Fossvogi, sem
hann rak til dauðadags. Þar er
húsgagnabólstrun og húsgagna-
sala, en einnig mikil blómasala.
Árið 1959 gekk Magnús að eiga
Sigrúnu Ingimarsdóttur, dóttur
hins þekkta garðyrkjubónda Ingi-
mars Sigurðssonar og konu hans
Emilíu Friðriksdóttur ættaðrar úr
Súðavík.
Magnúsi og Sigrúnu varð fimm
barna auðið, sem öll eru hin mann-
vænlegustu, en þau eru: Hildur,
húsmóðir í Noregi, Ingimar, garð-
yrkjumaður, Tómas, verslunar-
stjóri, Siguijón, iðnnemi, og Friðrik,
sem er enn í foreldrahúsum.
Sigrún Ingimarsdóttir er mikil-
hæf kona og hún hefur staðið eins
og klettur úr hafínu við hlið manns
síns í öllum hans störfum. Þannig
ráku þau í raun saman það fyrir-
tæki sem að framan greinir, Garðs-
horn i Fossvogi.
Sigrún skóp manni sínum fallegt
heimili sem ber vitni smekkvísi og
dugnaði þeirra hjóna. Kynni okkar
Magnúsar mágs míns voru löng,
því að þegar ég kvæntist elstu syst-
ur Magnúsar, Sigríði, 1949, var
Magnús aðeins tólf ára gamall. Mér
varð þegar ljóst, að þar var á ferð
óvenjulegur persónuleiki. Hann var
ætíð hljóðlátur, en gekk að öllum
sínum skyldustörfum af atorku og
samviskusemi. Með árunum óx vin-
átta okkar Magnúsar með mágsemi
og var ætíð náið á milli okkar allt
frá fyrstu kynnum.
Magnús var óvenjulega hlýr og
nærgætinn maður. Það sást best
hversu vel hann annaðist foreldra
sína, þegar þau urðu gömul og las-
burða og þurftu að vistast á elli-
heimili. Fáir voru þeir dagar sem
Magnús ekki gaf sér tíma, þrátt
fyrir miklar annir, til að heimsækja
foreldra sína á elliheimilið. Þetta
sýnir þann manndóm og ástúð sem
Magnús var svo ríkulega gæddur.
Magnús ræktaði líka vel vináttu
og frændsemi við systkini og önnur
ættmenni. Bar þar aldrei skugga á
þrátt fyrir annir og oft erfiða að-
stöðu.
Nú er mágur minn Magnús Tóm-
as Siguijónsson fallinn í valinn.
Drengskaparmaður er genginn, á
besta aldri, sem mikil eftirsjón er
að. Ég get sagt það hér, að fáir
eru þeir menn sem ég hef séð meira
eftir, þegar þeir hafa horfíð yfír
móðuna miklu en Magnúsi Sigur-
jónssyni.
En enginn má sköpum renna og
svo er hér.
Sár harmur er kveðinn að eigin-
konu, börnum og barnabörnum svo
og öðrum ættingjum Magnúsar, en
móðir hans Elínborg lifir hann. Ollu
þessu fólki votta ég mína dýpstu
samúð.
Við biðjum hinn hæsta höfuð-
smið himins og jarðar að blessa
Magnús á landinu eilífa og vitum
raunar að þar verður honum vel
fagnað.
Guð blessi minningu Magnúsar
Siguijónssonar.
Björn Önundarson,
Sá sem eftir lifír
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifír
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnamir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Það er fimmtudagur, 7. október
er að renna upp og ég er að búa
mig í vinnuna. Þetta var einn af
þessum venjulegu morgnum, en það
átti eftir að breytast því um hádeg-
isbilið hringdi móðir mín í mig og
tilkynnti mér þær sorglegu fréttir
aðdáun hlustaði á heilu ljóðabálk-
ana streyma frá þér. Það veit ég
að verður henni gott veganesti út
í lífíð.
Með þakklæti og söknuð í hjarta
vil ég kveðja þig, elsku amma mín,
með orðum spámannsins: „Hvað er
það að deyja annað en standa nak-
inn í blænum og hverfa inn í sólskin-
ið? Og hvað er að hætta að draga
andann annað en að frelsa hann frá
friðlausum öldum lífsins, svo að
hann geti risið upp í mætti sínum
og ófjötraður leitað á fund guðs
síns? Aðeins sá, sem drekkur af
vatni þagnarinnar, mun þekkja þinn
volduga söng. Og þegar þú hefur
náð ævitindinum, þá fyrst munt þú
hefja fjallgönguna. Og þegar jörðin
krefst líkama þíns muntu dansa í
fyrsta sinn.“ Kahlil Gibran.
Elsku mamma, Erna, Lísa og
Bragi, mikill er móðurmissirinn.
Guð gefi ykkur styrk í sorginni.
Dagný.
Elsku amma mín.
Ég hugsa oft um þær gömlu
góðu stundirnar sem við höfum átt
saman, en ég tel mig lánsama að
hafa fengið að vera svo mikið hjá
þér á mínum uppvaxtarárum. Þær
voru ófáar bæjarferðirnar okkar,
oftast fórum við til þess að ná í
lopa, stundum fórum við á kín-
verskt veitingahús á Skólavörðu-
holtinu og fékk ég þá stóran is í
skál, en stundum lágu leiðir okkar
niður í Hljómskálagarð til þess að
njóta útivistarinnar, að ég tali nú
ekki um stóra blokksúkkulaðið sem
við borðuðum saman eins mikið og
við gátum í okkur látið.
Þær voru ófáar stundirnar sem
ég fékk að hjálpa þér í eldhúsinu
og hræra í pottunum eða þegar ég
fékk að vera alveg ein og búa til
graut handa dúkkunum mínum. Það
er samt eitt sem ég aldrei lærði,
það er að gera jafn góðan hrís-
grjónagraut og þú.
Það var ekki sjaldan sem ég fékk
að leggja mig hjá þér þegar ég kom
i heimsókn. Sennilega var það
vegna þess hversu mikil ró og frið-
ur ríkti hjá þér. Ég hefði ekki getað
óskað mér betri ömmu en einmitt
þig-
Við Sara Rut dóttir mín höfum
verið að lesa bókina um bræðurna
Ljónshjarta og erum við báðar viss-
ar um að núna ert þú hjá afa í
Nangijala.
Elsku mamma, Dagný systir,
að Maggi frændi, eins og ég kallaði
hann alltaf, væri dáinn.
Ég hafði hitt Magga frænda
tveim dögum áður en hann lést og
hann lék á als oddi eins og ævin-
lega, en þá hvarflaði ekki að mér
að það yrði síðasta skiptið sem við
ættum eftir að drekka saman kaffi
og spjalla um hitt og þetta eins og
svo oft áður. Ég spyr sjálfan mig:
Af hveiju? Af hveiju Maggi frændi?
Maður á besta aldri er tekinn burt
frá okkur. Ég fæ víst seint eða aldr-
ei svör við þessum spurningum.
Það var alltaf jafn gaman að
vera með Magga frænda, hann var
alveg einstaklega vel gefinn maður,
skemmtilegur, góður og elskulegur
í alla staði. Hann hefur gefíð mér
heilmargt á minni lífsleið.
Við Maggi áttum margar góðar
stundir saman hvort heldur við vor-
um hér heima eða erlendis. Mér eru
mjög minnisstæðar allar veiðiferð-
irnar sem við fórum saman í, bæði
stuttar og langar. Það var ein á sem
heillaði okkur alltaf sem við iðulega
fórum í, en það var Krossá í Bitru-
firði. Þar áttum við margar góðar
stundir saman þar _sem oftast var
fenginn góður afli. Ég minnist þess
sérstaklega í þessum ferðum, þá
var aldrei neitt mál. Ef eitthvað
bjátaði á þá var Maggi frændi iðu-
lega boðinn og búinn að bjóða hjálp
sína. Ég fann alltaf til öryggis með
Magga frænda.
Þá kemur einnig upp í huga mér
utanlandsferð okkar til Mallorca
sem er kannski gott dæmi um ör-
yggi hans og snarræði í ákvarðana-
töku. Þetta var haustið ’86, ég ný-
orðinn sautján vetra, nýkominn með
bílpróf og í vinnunni þegar Maggi
frændi hringir í mig og spyr mig
hvort ég vilji koma með sér til