Morgunblaðið - 15.10.1993, Side 36

36
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. OKTÓBER 1993
Minning
Sigríður Jónsdóttir
Fædd 8. febrúar 1946
Dáin 8. október 1993
Ljúfar minningar koma fram í
hugann, nú þegar Sigga, systir mín
kær, er látin eftir langa og stranga
sjúkdómslegu. Bernskuheimili okk-
ar var við Rafstöðina við Elliðaár
sem í þá daga var fyrir utan höfuð-
borgina. Þar var mikil friðsæld,
fallegur gróður, árniður auk mikils
fuglasöngs á vorin og sumrin.
Varla var hægt að kjósa sér holl-
ari eða betri bústað.
Foreldrar okkar, þau hjónin Jón
Ásgeirsson stöðvarstjóri (fæddur
26. október 1908, dáinn 20. febr-
úar 1978) og Gunnþórunn Markús-
dóttir (fædd 30. október 1915)
eignuðust undirritaðan 15. apríl
1943, Sigríði 8. febrúar 1946 og
Guðrúnu 21. mars 1950. Öll fædd-
umst við heima. Æskuárin liðu
fremur hratt við gott atlæti á kær-
leiksríku heimili. Auk foreldra okk-
ar voru móðursystur okkar, þær
Stína og Alda, okkur ómetanlegar
í uppvexti okkar. Þær gáfu okkur
mikinn tíma og margar góðar gjaf-
ir.
Allstór hópur leikfélaga var til
staðar sem undi hag sínum vel í
margs konar leikjum, sullandi í
ánum eða við heyskap í Ártúni á
sumrin. Ekki get ég stillt mig um
að segja frá því að Sigga systir var
ekki eina „Siggan“ á staðnum. Til
þess að aðgreina hana frá hinum
var hún kölluð „Sigga Ásgeirs" á
meðal leikfélaganna. Var ekki laust
við að ég væri aðeins upp með mér
vegna þessa.
Uppvaxtarár okkar voru góð.
Sigga hafði öðruvísi skapferli held-
ur en ég og vorum við ekki alltaf
á einu máli, en það var sjaldan og
aldrei til skaða. Hún var alltaf hún
sjálf. Sagði sannfærða skoðun sína
með festu en hlustaði jafnframt á
viðmælendur sína, virti og tók tillit
til þeirra. Sigga var því alltaf sú
sama, traust og frábær systir.
Foreldrar okkar kenndu okkur
bænir, kristna trú og kristinn lífs-
stíl. Við sóttum sunnudagaskóla
og síðar bamstarf KFUM og K.
Frá æskuheimili okkar fórum við
út í lífíð með þá trú sem okkur
hafði verið kennd í veganesti. Orð-
inu hafði verið sáð og það bar sinn
ávöxt.
Sigga byijaði skólagöngu sína í
Landakotsskóla. Þar fékk hún góða
kennslu og eignaðist líka ævivin-
konur. Sína fyrstu píanótíma fékk
Sigga hjá Sínu frænku. Hún var
svo við píanónám í Tónlistarskóla
Reykjavíkur frá 1955 til 1965. Hún
stóð sig vel í öllu sínu námi enda
gerði hún kröfur til sjálfrar sín.
Ekki lét hún þar við sitja því hún
fór í ljósmæðranám og lauk ljós-
mæðraprófi 30. september 1968.
Sigga var ekki nema nokkur ár
„Sigga Ásgeirs", því sumarið 1968
varð hún Sigga hans Péturs. Ástin
hafði kviknað og gleði og hamingja
fyllti líf hennar. Það var Pétur Sig-
urðsson stýrimaður (fæddur 29.
júlí 1942) sem hafði þessi góðu
áhrif. Það var sannkallaður gæfu-
dagur í lífi hennar þegar þau kynnt-
ust. Ég veit ekki betur en að allir
hennar dagar eftir það hafí verið
henni hamingjudagar. Þau giftu sig
19. október 1968. Hjónaband
þeirra var farsælt og gott og það
er ekki að undra því hún giftist inn
í dásamlega fjölskyldu. Hann átti
stóran systkinahóp sem tók hana
strax inn í hópinn. Mér hefur oft
fundist Sigga hafa eignast nokkur
systkini í viðbót við okkur Rúnu
við það að giftast Pétri. Kom það
best fram í veikindum Síggu, hve
kært var á milli hennar og systra
Péturs. Þær hugsuðu um hana eins
og bestu systur á allan hátt, voru
sífellt hjá henni með velfamað
hennar og líðan efst í huga. Öll
þeirra kærleiksríka umhyggja
snart okkur sem næst henni stóð-
um. Kærleikurinn fellur aldrei úr
gildi. Ómetanleg var umhyggja
ykkar, kæru systur.
Tengdaforeldrar hennar, þau
Sigurður Pétursson (fæddur 6.
mars 1912, dáinn 8. júní 1972) og
ína Jensen (fædd 2. október 1911)
voru henni ástkær og sameinaðist
Sigga fjölskyldunni fljótt og vel.
Fjölskylda Péturs er gædd smitandi
glaðværð sem kemur best fram á
góðri stundu. Það hefur alltaf verið
ánægjulegt að vera með þeim í
afmælum o.þ.h. Glaðværðin var
ekki á kostnað annarra heldur kom
frá hjartanu. Þessi gleði féll Siggu
í geð. Hún tók virkan þátt í frá-
sögn og umræðum sem urðu hinar
fjörlegustu, gamansamar og krydd-
aðar með hæfílegum hávaða og
hjartans hlátri.
Sigga sat ekki auðum höndum
og hún hóf nám í orgelleik við
Tónskóla þjóðkirkjunnar. Sóttist
henni námið vel, enda mjög áhuga-
söm um orgelleik og kórstjórn. En
eitt tekur við af öðru og í júní
1975 flytjast þau Pétur til Suður-
eyrar ásamt drengjunum sínum
þeim Sigurði (fæddur 23. júlí
1969), Gunnari Þór (fæddur 1. júlí
1971) og Hannesi (fæddur 30. sept-
ember 1974). Pétur hafði ráðið sig
sem skipstjóra á togara staðarins
og Sigga varð organisti og kór-
stjóri kirkjunnar. Auk þess kenndi
hún tónmennt á staðnum. Þau hjón-
in festu kaup á nýju pípuorgeli sem
þau svo lánuðu í kirkjuna. Frá því
og góðum kór ómaði nú fögur tón-
list mönnum til blessunar og Guði
til dýrðar. Heimili þeirra var opið
heimili, ekki bara ættingjum, held-
ur og þeim sem á þurftu að halda,
þótt um það væri aldrei rætt. Þau
Pétur og Sigga hafa alltaf verið
mjög gestrisin og vildu t.d. að
kórfélagar þekktu þau ekki aðeins
í kirkjunni heldur líka heima fyrir.
í sjö ár bjuggu þau á Suðureyri
en halda til Reykjavíkur haustið
1982. Þá höfðu þau reist sér hús
í Heiðarási 7. Sigga hóf þá aftur
að starfa sem ljósmóðir. M.a. tók
hún á móti tveimur seinni börnum
mínum. Síðar leysti hún af organ-
ista Laugarneskirkju og stjórnaði
kórnum þar um tíma. Þá varð hún
organisti safnaðarins í Grafarvogi.
Þar kom hún upp góðum kór sem
hún unni og starfaði með þar til
heilsan brast. Ógleymanleg er mér
heimsókn kórsins til hennar á
Grensásdeild Borgarspítalans, þar
sem kórinn söng fyrir hana sérstak-
lega og okkur hin sem þar vorum.
Ég get með sanni sagt að líf
mitt hefur verið blessað, m.a. með
tveim góðum systrum. Ekki var
endalaust hægt að kenna systur
mína við mig eins og barna var
háttur. Það sem gladdi mig mest
var að fínna og vita að ég átti allt-
af hlut í hjarta hennar. Nú þegar
ég skrifa þessar línur þá gleðst ég
samt mest yfir því að vita að líf
sitt og starf byggði hún á traustum
grunni. Hún átti lifandi trú á Jes-
úm, frelsara sinn og Drottin. Yfir
sjúkrabeði hennar var sá friður sem
er æðri öllum skilningi, sem sá
öðlast sem hefur fest traust sitt
og trú á upprisnum frelsara sínum.
Elsku Pétur, Siggi, Gunnar Þór,
Hannes, tengdadætur, móðir mín
og systir já, við öll sem syrgjum.
Minnumst þess að Drottinn Jesús
lofaði því að hann myndi aldrei
bregðast okkur eða svíkja. Jafnvel
þótt okkur fínnist við nú vera meira
einmana en okkur hefði nokkurn
tíma órað fyrir, þá getum við samt
tréyst því að Hann er eins nærri
okkur og bænaandvarp okkar er.
Söknuður, sorg og eftirsjá hefur
sinn tíma. Gefum því þann tíma
sem því ber, en ekki meir. Minn-
umst og gleðjumst yfir þeim fjöl-
mörgu góðu minningum sem við
eigum um Siggu, þakkandi Jesú
Kristi fyrir hana, Honum sem er
höfundur og fullkomnari trúar okk-
ar og sem hefur framtíð okkar í
hönd sinni. Páll postuli segir í Fil.
3.13.-14: „Ég gleymi því sem að
baki er, en seilist eftir því sem fyr-
ir framan er, og keppi þannig að
markinu, til verðlaunanna, sem
himinköllun Guðs fyrir Krist Jesúm
býður.“ Guð hefur sína ástæðu fyr-
ir því að hafa kallað Siggu heim
einmitt núna. Við kunnum e.t.v.
ekki að skilja það nú, en við treyst-
um Honum,-því hann hefur líka
tilgang með lífi okkar. Lifum Hon-
um því áfram sem hingað til og
uppfyllum þann tilgang sem Hann
hefur með hveiju okkar. Ég kveð
elskulega systur mína með hvatn-
ingu til okkar um að beina sjónum
okkar til Hans sem er uppspretta
allrar huggunar og nýs kraftar.
Ásgeir Markús Jónsson.
„Guð komi sjálfur nú með náð.“
Með þessum orðum hefst einn af
hinum svokölluðu andlátssálmum
Hallgríms Péturssonar. Þessir sálm-
ar hafa oft verið í huga mínum, er
ég hef hugsað til vinkonu minnar,
Sigríðar Jónsdóttur, og fjölskyldu
hennar þann tíma sem hún er búin
að vera sem veikust.
Það er búið að vera afar sárt að
sjá Siggu veika í næstum tvö ár.
Áð vita hana og fjölskylduna beij-
ast við veikindin, reyna að sigrast
á þeim og svo að gera allt til þess
að lífið mætti verða henni léttbær-
ara. Það var einstakt að verða vitni
að umhyggju allra, sem önnuðust
hana. Þar gat að líta fágæta alúð
og elsku við að hjálpa henni að
halda reisn sinni til hins síðasta.
Að sjá Pétur annast hana var að
sjá kærleika í verki, kærleika, sem
vonar allt, kærleika, sem leitar ekki
síns eigin.
Kynni okkar Siggu hófust fyrir
nærri fjörutíu árum, þegar við sem
börn vorum saman barnaskólaferil
okkar í Landakotsskóla. Hún átti
langa leið í skólann, kom alla leið
innan úr Rafstöð. Þaðan gekk
strætisvagn á klukkutíma fresti.
Þetta var mjög sérstakt og það var
mjög spennandi að fá að heimsækja
Siggu af ýmsum tilefnum, t.d. á
afmælinu hennar í febrúar og þegar
snjór var í Ártúnsbrekkunni. Þá var
farið með strætó inneftir og þótti
mjög traustvekjandi að eiga vin-
konu inni í Rafstöð, sem hægt var
að leita til í slíkum skíða- og sleða-
ferðum. Foreldrar hennar, Gunn-
þórunn Markúsdóttir og Jón Ás-
geirsson, tóku hlýlega á móti vinum
barna sinna og voru einstaklega fús
að leyfa bömum sínum að halda
boð fyrir vini sína, sem okkur, er
nutu, eru afar minnisstæð. Hef ég
fengið að njóta vináttu fjölskyldu
Siggu alla tíð.
Eftir barnaskólann tengdumst
við annars konar vináttuböndum.
Fjölskylda Siggu var og er trúfast
KFUM- og K-fólk og var eðlilegt
að fá að fýlgjast með henni þang-
að. Sem unglingar áttum við sam-
leið í Kristilegum skólasamtökum
og síðar gengum við saman inn í
AD KFUK. Sú minning er umvafin
birtu og hlýju. Við vorum mættar
nokkrar saman, allar prúðbúnar á
hátíðlegan afmælisfund í stóra saln-
um á Amtmannsstíg. Fonnenn
KFUK & M, hjónin frú Áslaug
Ágústsdóttir og séra Bjarni Jóns-
son, voru þama bæði og tóku okkur
inn í félagið. Minningarnar eru
margar og dýrmætar frá öllum
fundum á Amtmannsstíg, skóla-
mótum bæði í Vindáshlíð og Vatna-
skógi, frá biblíunámskeiðum í
Vatnaskógi, gamlárskvöldi í Kald-
árseli og samverastundum á heimil-
um á unglingsárunum og þá ekki
síst frá heimili Siggu í Rafstöðinni.
Alltaf var Sigga tryggur vinur.
Lífíð leiddi okkur í ýmsar áttir,
í mismunandi landshorn og til ann-
arra landa. Alltaf var fylgst með
úr fjarska, í námi, störfum, lífínu,
þegar við stofnuðum heimili, þegar
bömin fæddust og þegar við mætt-
um mótlæti. Við vissum alltaf af
vináttu hvor annarrar, vináttu, sem
var traust og sterk. Vináttan var
ekki fólgin í mörgum samveru-
stundum eða mörgum orðum, held-
ur kom hún í ljós, þegar á reyndi.
Við áttum vináttu, sem var Guðs
gjöf til okkar og það hlýjaði okkur
að vita hvor af annarri.
Sigga var sérkennilega falleg og
mjög margt vel gefíð og til lista
lagt. Tónlist var henni í blóð borin
og lagði hún ung stund á píanónám
bæði í Barnamúsíkskólanum og
Tónlistarskólanum. Hún fór í Ljós-
mæðraskólann og starfaði sem ljós-
móðir. Síðar fór hún í Tónskóla
Þjóðkirkjunnar og lærði að leika á
orgel og varð organisti. Bæði þessi
störf eru unnin í þágu Guðs og
þeim gegndi hún af vandvirkni og
samviskusemi. Augnablikið stóra,
þegar barn er í heiminn borið, er
stund, þegar Guði era færðar þakk-
ir og þá er mikið undir störfum ljós-
móðurinnar komið. Á sama hátt eru
störf organista skapandi og fæða
þakklæti til Guðs hjá þeim, sem
njóta starfa þeirra. Fyrir félagið
okkar KFUK lagði hún mikið á sig
m.a. við stjómarstörf og undirleik
og var einlæg og traust þar sem
annars staðar og þar áttum við alla
tíð samleið. Sem eiginkona, móðir,
dóttir, systir, mágkona og frænka
gegndi Sigga stóram hlutverkum
og skilaði öllum vel.
Eiginmanni Siggu, móður, son-
um og fjölskyldum þeirra vottum
við Einar hjartans samúð og biðjum
Guð að hugga þau og styrkja. Við
verðum að kveðja Siggu, en við
munum ekki kveðja minningarnar
um hana og vináttu hennar. I huga
okkar býr þakklæti. Hún þekkti
Jesú Krist, sem er ljós heimsins.
Hún bar ljós hans, þar sem hún fór
og leiddi aðra með sér inn í birtu
og kærleika hans.
Guð komi sjálfur nú með náð,
nú sjái Guð mitt efni og ráð,
nú er mér, Jesús, þörf á þér,
þér hef ég treyst í heimi hér.
Svo láttu mína sálu nú
sjá þig í einni réttri trú,
vertu sjálfur ljósmóðir mín,
mín sál fæðist í hendur þín.
(Hallgrímur Pétursson)
Guðrún Edda Gunnarsdóttir.
í dag kveðjum við Sigríði Jóns-
dóttur, kæran félaga sem flest okk-
ar kynntumst fyrst fyrir fjórum
áram er hún réðst til starfa sem
fyrsti organisti og kórstjóri Grafar-
vogssóknar. Það þarf sterkan vilja
og mikið hugrekki til að byggja upp
kórstarf í nýrri sókn, en Sigríði
tókst á stuttum tíma að ná saman
hópi fólks sem flest er enn starf-
andi í kórnum. Það sýnir svo sann-
arlega að vel var af stað farið með
kórinn undir hennar stjórn. Flestir
höfðu aldrei sungið í kirkjukór áður
og var Sigríður oft undrandi hversu
fáa sálma við kunnum, en hún lét
það ekki á sig fá og lét okkur æfa
þangað til hún var ánægð með okk-
ur. Því miður fengum við ekki að
njóta handleiðslu hennar nema í tvö
ár, en eftir þann tíma fór heilsu
hennar að hraka þó svo að hún
reyndi að taka við kómum á nýjan
leik eftir fyrri aðgerðina sem hún
þurfti að gangast undir.
Þrátt fyrir að samvinna okkar
og Sigríðar væri svona stutt tókst
okkur að gera margt skemmtilegt
saman. Tvívegis fór hún með okkur
í Skálholt á kóranámskeið á vegum
Söngmálastjóra Þjóðkirkjunnar og
tónleikar vora haldnir ásamt ýmsu
öðra söngstarfí á vegum sóknarinn-
ar. Sérstaklega eru okkur minnis-
stæðir fyrstu tónleikarnir sem við
héldum, í Kristskirkju. Þar söng
Sigríður einsöng, en hún hafði sér-
staklega fallega sópran-rödd. Það
var mikill kostur fyrir okkur kórfé-
lagana og auðveldaði æfingar að
rödd Sigríðar var svo góð.
Með ótímabæru andláti Sigríðar
er gengin yndisleg og hrífandi kona
sem verður sárt saknað. Við send-
um Pétri, sonum og öðrum aðstand-
endum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Það era mörg lög og sálmar sem
tengjast minningu Sigríðar, en al-
veg sérstaklega einn sálmur sem
hún kenndi okkur:
Eigi stjömum ofar
á ég þig að finna
meðal bræðra minna
mín þú leitar Guð.
(Sigurbjöm Einarsson)
Fyrir hönd Kirkjukórs
Grafarvogssóknar,
Hildur Gunnarsdóttir.
Nú þegar Sigga okkar hefur
kvatt, langar okkur að minnast alls
þess góða sem við nutum frá henni.
Er fyrst að minnast þegar hún
var formlega kynnt sem vinkona
Péturs bróður. Að vonum vorum
við gagnrýnar, en það reyndist
ástæðulaust, það leyndist ekki að
hún var einstök kona, falleg og björt
yfirlitum með bros sem gaf birtu
og yl, á sinn hljóðláta hátt vann
hún strax hug og hjörtu ijölskyld-
unnar.
Það hefur ekki verið létt að koma
inn í okkar stóru og háværa fjöl-
skyldu, en á því tók hún með hlýju
og léttu skopskyni sem var einkenn-
andi fyrir hennar skapgerð. Guð
hafði gefið henni margar góðar
vöggugjafir, mikla tónlistarhæfi- i
leika, kærleiksríkar ljósmóðurhend-
ur og einstakt umburðarlyndi, sem
var henni styrkur í erfiðum og löng-
um veikindum. Hún kvartaði aldr-
ei, en gaf okkur fallegt bros svo
lengi sem hún gat. Viljum við þakka
öllu starfsfólki Grensásdeildar frá-
bæra umönnun, hlýju og nærgætni
við hana og fjölskyldu hennar.
Sigga var stolt okkar. Þau hjón
höfðu heimili sitt opið vinum og
vandamönnum og áttum við öll
margar góðar ánægjustundir á
þeirra fallega heimili. Sigga rækt-
aði vel sinn andlega garð og bera
synirnir vott um það, elskulegir og
ljúfir frændur, sem sjá nú á eftir
yndislegri móður og félaga. Uppeld-
ishlutverkið leysti hún vel af hendi,
sem sjómannskona axlaði hún oft
þá ábyrgð ein. Okkur systranum
finnst erfitt að fylgja ekki Siggu
okkar síðasta spölinn.
Elsku Pétur og fjölskylda. í hug-
anum erum við hjá ykkur og við
og fjölskyldur okkar vottum ykkur
samúð og biðjum guð að gefa ykk-
ur styrk.
Kristjana og Friðrikka.
Elskuleg mágkona mín, Sigríður
Jónsdóttir, hefur kvatt þennan
heim aðeins 47 ára.
Síðustu daga hafa minningarnar
streymt í huga minn. Ég kynntist
Siggu fyrir sjö áram. Þá kom ég
fyrst inn á heimili hennar og Pét-
urs ásamt bróður hennar. Hún tók
mér vel með sínu fallega brosi og
hressleika og bauð mig velkomna.
Þar var öll fjölskyldan saman kom-
in eins og svo oft eftir þetta. Eng-
inn var jafn dugleg og Sigga og
Pétur að bjóða heim í afmæli eða
matarveislur. Ég tók fljótt eftir því
hversu mikilhæf og dugleg kona
hún var við heimilisstörfin, orgelið,
kórstjórnunina, stjórnarstörf í
KFUK og ljósmóðurstarfið þar sem
ég naut góðs af líka. Þegar ég
gekk með mitt fyrsta barn var
gott að eiga elsku Siggu að. Ófáar
voru heimsóknirnar á spítalann og
símhringingar og heimsóknir þegar
ég fékk að vera heima. Sigga tók
á móti Davíð sem núna er fimm
ára og fannst mér það mikið ör-
yggi. Tveimur árum síðar var aftur
komið að fæðingu og ekki lét hún
sitt eftir liggja heldur var mér til
trausts og halds þegar Rakel fædd-
ist. Mér fínnst í dag yndislegt að
eiga fæðingarvottorð barna minna
undirrituð_ af elsku Siggu.
Þegar Ásgeir maðurinn minn fór
til starfa í öðru landi fyrir fjórum
árum og var þá oft lengi að heiman
var Sigga ein af þeim sem alltaf