Morgunblaðið - 11.11.1993, Qupperneq 40

40
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. NÓVEMBER 1993
Magnús G. Krisljáns-
son fyrrv. skrifstofu-
sijóri - Minning
Svövu. Þar líður honum vel, því að
án hennar gat hann í raun aldrei
verið.
Við munum alla tíð sakna ömrau
og afa og minnast þeirra með hlý-
hug. _
Aslaug Svava og
Hörður Hákon.
Fæddur 13. júlí 1904
Dáinn 2. nóvember 1993
„Takk fyrir elskan mín,“ voru síð-
ustu orð tengdaföður míns til mín
og sonar síns, Jóns Hákonar, þegar
við sátum hjá honum fársjúkum
daginn sem hann lést. Þannig er
Magnúsi best lýst. Hann þakkaði
alltaf fyrir sig, hversu lítið sem það
var. Hann kvartaði aldrei, var gjöf-
ull og góður. I hvert sinn sem við
inntum hann eftir líðan hans, sagði
hann yfirleitt að sér liði vel, en
bætti gjarnan við, brosti og sagði:
„Ja, ég bara er héma og þetta er
allt í lagi.“ Það hvarflaði aldrei að
honum að „íþyngja" fjölskyldunni.
Hann fagnaði okku ætíð.einlæglega
með faðmlagi og hlýjum kossi á kinn,
þegar við heimsóttum hann á Skjól.
Þar hlaut hann hina bestu umönnun
og góða vináttu hjúkrunarfólksins
undanfarin tvö ár. Þökk sé því óeig-
ingjama starfsfólki sem þar sinnir
öldruðum íslendingum.
Þegar ég var ung opnuðu Magnús
og Svava Sveinsdóttir, tengdamóðir
mín, sem lést 2. desember 1990,
heimili sitt fyrir mér, en ég hafði
þá nýlega kynnst syni þeirra, Jóni
Hákoni. Strax frá fyrsta degi var
mér tekið sem þeirra eigin dóttur
og entist sú gagnkvæma ást allt til
æviloka þeirra beggja. Einnig var
sambandið milli fjölskyldna okkar
Jóns Hákonar náið og gott. Magnús
og Svava eignuðust tvo syni, Ásgeir
Hauk og Jón Hákon. Ásgeir er
kvæntur Jónu Sigurðardóttur frá
Akureyri og eiga þau tvo syni, Sig-
urð og Magnús. Sigurður er kvæntur
Svövu Birgisdóttur og eiga þau tvær
dætur. Magnús er kvæntur Kim og
eiga þau eina dóttur. Þau em öll
búsett í Ástralíu. Yngri sonur Svövu
og Magnúsar er Jón Hákon, kvænt-
ur undirritaðri. Við eigum tvö börn,
Áslaugu Svövu og Hörð Hákon.
Mjög mikið og náið samband var
ætíð milli bama okkar og afa þeirra
og syrgja þau hann því af heilum
hug, eins og við öll hin. Magnús var
ómetanlegur afi, vinur og félagi Sig-
urðar, Magnúsar, Áslaugar Svövu
og Harðar Hákonar og eiga þau öll
eftir að búa að því alla ævi að hafa
notið ástar hans og hlýju. Amma
Svava átti einnig sinn þátt í þessu,
enda með hjarta úr gulli.
Magnús var mjög fríður sýnum,
elegant séntilmaður, óskaplega kurt-
eis, hnarreistur og fínn í tauinu eins
og sagt er. Ég man sérstaklega eft-
ir því að við hann sagði einn vina
hans á sínum tíma: „Þú ert eins og
breskur lord“. Þá hló Magnús og
hafði gaman af. Hann gekk lengst
af með hatt og tók ofan fyrir Is-
lands dætmm er hann mætti þeim
á götu. Hann lærði aldrei á bíl og
gekk oftast til og frá vinnu ofan úr
Drápuhlíð niður í Slipp þar sem hann
var skrifstofustjóri í hartnær hálfa
öld. Því má sjálfsagt þakka göngunni
hversu lipur og fimur hann var nán-
ast fram á síðasta dag.
Á sínum yngri árumn lék Magnús
á orgel á samkomum vestur á Flat-
eyri þar sem hann sleit barnsskón-
um. Hann langaði alltaf í tónlist-
arnám, en kreppa og fátækt þess
tíma kom í veg fyrir slíkt. Magnús
var líka alltaf til í að dansa. Sérstak-
lega man ég eftir jólunum, þar sem
hann dansaði við litlu afastelpuna
sína af innlifun og ástúð. Við — ég
og hann, stigum meira að segja
dans saman á Skjóli ekki alls fyrir
löngu og hlógum dátt. Hann naut
þess að syngja gömlu góðu lögin á
góðri stundu innan um ættingja og
vini og fannst mest gaman að syngja
hærra en flestir aðrir.
Magnús átti fimm bræður. Fjórir
gerðust sjómenn, en sá fimmti skipa-
miðlari. Það lá ekki fyrir Magnúsi
að fara á sjóinn. Samt sem áður var
starfsvettvangur hans við sjávarsíð-
una alla tíð. Lengst af hjá Slippfélag-
inu í Reykjavík hf., enda var hann
best þekktur sem Maggi í Slippnum.
Menntun hans var fábrotin, eins og
gerðist á þeim tímum. Hins vegar
var hann það greindur og vel að
Guði gerður, að hann vann sig upp
í starf skristofustjóra og naut mikill-
ar virðingar i íslenskum sjávarútvegi
alla sína starfstíð.
Magnús var eitthvert mesta
snyrtimenni sem ég hef kynnst á
lífsleiðinni og allt sem hann kom /
nálægt endurspeglaði þennan mann-
kost. Magnús var einnig heiðarleg-
asti maður sem ég hef nokkru sinni
vitað um. Hann fór vel með sitt,
skuldaði engum neitt og fór aldrei
fram á eitt eða neitt fyrir sjálfan
sig, en var hins vegar ætíð reiðubú-
inn að rétta hjálparhönd. Úr þessum
heimi fór hann skuldlaus við allt og
alla. Þannig vildi hann hafa það og
þannig var það.
Heimili Magnúsar og Svövu var
einstakt. Þangað var gott að koma.
Þar ríkti mannúð, gestrisni og ein-
stök mannleg hlýja sem þau veittu
öllum sem þangað komu. Þau voru
sannir Islendingar af gamla góða
skólanum, sem nutu þess að veita,
en vildu helst aldrei þiggja eitt né
neitt. Þau vissu ekkert betra en að
veita og gefa af rausn.
Við börnin hans á Látraströndinni
kveðjum afa Magga með djúpri virð-
ingu og þökk. Við minnumst líka
ömmu Svövu á sama hátt og vitum
að þau eru sameinuð á ný við hlið
þess sem öllu ræður. Guð veri með
þeim báðum. Guð geymi minningu
þeirra.
Áslaug G. Harðardóttir.
Okkur systkinunum fannst ætíð
gott að heimsækja ömmu Svövu og
afa Magga í Drápuhlíðina. Þau áttu
alltaf góðgæti handa okkur, skrúf-
ur, pönnukökur og þess háttar. Afi
eyddi óteljandi klukkustundum í að
leika við okkur, spila á spil og fara
í göngutúar um Öskjuhlíðina. A jóla-
dagskvöldum fengum við og frænk-
ur okkar, Milla og Monna, leyfí til
þess að rústa klæðaskápnum hennar
ömmu, raða á okkur djásnum henn-
ar, fara í sparikjólana og leika leik-
rit fyrir fullorðna fólkið. Þessar
stundir gleymast aldrei og því miður
verða þær ekki endurteknar.
Afí Maggi var góður maður, um-
hyggjusamur, hlýr, heiðvirður og
átti alltaf nóg hjartarými fyrir okkur
börnin. Afí var mikiil séntilmaður
og kenndi okkar kurteisi og góða
siði.
Afi átti þess aldrei kost að ganga
menntaveginn vestur á Flateyri en
hefði getað orðið frábær tungumála-
maður ef hann hefði fengið tæki-
færi til þess. Á seinni árum, þegar
við heimsóttum afa á Skjól, sagði
ég, Áslaug Svava, alltaf nokkrar
setningar á frönsku og þá brást
ekki að afi Maggi svaraði um hæl:
„Parlez-vous francais monsieur, oui
comprends,“ með ekta fínum fram-
burði og andlitið ljómaði af ánægju.
Þetta voru skemmtileg augnablik
sem munu aldrei útmást.
Nú er hann afi kominn til ömmu
LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfða 4 — sími 681960
Mig langar til að minnast Magn-
úsar, móðurbróður míns, örfáum
orðum. Með Magnúsi Guðjóni er
genginn einhver sómakærasti og
samviskusamasti maður, sem ég hef
haft kynni af um ævina. Ef hægt
er að segja, að einhver hafi verið
vammlaus, þá var það hann. Allt
hans líf og far var fyrir ungan mann
eftirbreytni vert. Ég hef engan mann
heyrt Ieggja að honum óvönduðu
orði og má það teljast fátítt ef ekki
einstakt. Dagfarsprýði og kurteisi
voru honum í blóð borin; hann um-
gekkst samstarfsmenn og samferða-
menn sína af háttvísi, svo eftir var
tekið, og aldrei heyrði ég hann tala
á bak nokkrum manni, þvert á móti,
hann fann öllum eitthvað gott til.
Ef til vill hljómar þetta sem oflof
en það er það ekki, þetta er satt og
er ég viss um, að þeir sem gerst
þekktu hann, eru mér sammála.
Hann var einstaklega hugljúfur og
vandaður maður, sem öllum vildi vel.
Kærleikar miklir voru með þeim
móður minni og honum, og raunar
með þeim systkinum öllum, en þau
mamma og Magpiús voru 3. og 4.
barn Þorbjargar Guðmundsdóttur
frá Höll í Haukadal í Dýrafírði og
Kristjáns Ásgeirssonar fijá Skjald-
fönn í Nauteyrarhreppi í Isafjarðar-
djúpi, verzlunarstjóra Ásgeirsverzl-
unar, síðar Sameinuðu verzlananna,
á Flateyri við Önundafjörð, þar sem
þau ólust upp í stórum barnahópi á
fyrsta fjórðungi þessarar aldar. Að
Magnúsi látnum eru tvö barna þeirra
Þorbjargar og Kristjáns á lífi, þeir
Guðmundur skipamiðlari og Steinarr
skipstjóri, báðir komnir yfir áttrætt
og heilsugóðir.
Magnús naut ekki langrar skóla-
göngu en hann tileinkaði sér mikla
og haldgóða þekkingu í verzlunar-
og skrifstofustörfum og vann við
slík störf frá unga aldri, fyrst hjá
föður sínum á Flateyri til 1926,
næstu fímm árin hjá fyrirtækjum í
útgerð og síldarsöltun en 1931 hóf
hann störf hjá Slippfélaginu í
Reykjavík hf., fyrst sem bókari og
síðan skrifstofustjóri um áratuga-
skeið og þjónaði því fyrirtæki í tæp
50 ár. Á hans árum var allt bókhald
handfært og er óhætt að segja, að
hann kunni til verka. Mér er nær
að halda, að hann hafí litið á bók-
færslu sem Iist, því annað eins hand-
bragð, eins og hann viðhafði, þar
sem saman fór fögur rithönd og
snyrtimennska, hef ég ekki augum
litið.
Magnús frændi minn var fríður
maður sýnum, fremur lágvaxinn en
vel vaxinn, samsvaraði sér vel, var
fimleikamaður góður, svarthærður á
yngri árum en hvíthærður vel fyrir
miðjan aldur, snyrtimenni heima og
heiman og mikill fjölskyldumaður.
Þrítugur kvæntist hann hinni ágæt-
ustu konu, Svövu Sveinsdóttur,
Árnasonar, búfræðings, af borgf-
irzkum ættum og Rannveigar Hál-
fdánardóttur, ættaðri frá Bolungar-
vík, sem búsett voru að Hvilft í
Önundarfirði á fyrstu áratugum
þessarar aldar. Þau Magnús og
Svava eignuðust tvo syni, þá Ásgeir
Hauk, sem búsettur er í Ástralíu,
kvæntur Jónu Sigurðardóttur og
eiga þau tvo syni og tvö bamabörn,
og Jón Hákon, eigandi og forstjóri
KOM — Kynning og Markaður hf.,
kvæntur Áslaugu Harðardóttur og
eiga þau eina dóttur og einn son.
Magnús missti konu sína fyrir
tæpum þremur árum og var hún
honum mikill harmdauði og bar hann
ekki sitt barr eftir missi hennar.
Síðustu æviár sín naut þessi kæri
frændi minn góðrar aðhlynningar í
umönnunar- og hjúkrunarheimilinu
Skjóli við Kleppsveg og eru því fólki,
sem þar vinnur og sinnti honum
mest, færðar alúðarþakkir fyrir
hjálpsemi sína í hans garð.
Mér er mikill söknuður í huga,
þegar ég nú kveð þennan frænda
minn og upp í huga mér kemur ljóð
16 úr „36 !jóð“ eftir Hannes Péturs-
son, sem hljóðar svo:
Sá sem eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnamir
honum yfir.
Ég sendi frændum mínum og fjöl-
skyldum þeirra samúðarkveðjur frá
mér og fjölskyldu minni. Blessuð sé
minning hans.
Gylfi Guðmundsson.
Þegar við bræðumir og fjölskyld-
ur okkar fengum þær sorglegu frétt-
ir til Ástralíu, að þú hefðir kvatt
þennan heim aðfaranótt 3. nóv. sl.,
flykktust minningar að, góðar og
fallegar minningar um samveru-
stundir sem eru svo lifandi og skýr-
ar í huga okkar og hjarta.
Þú varst yndislegur maður, afí,
giftur yndislegri konu, ömmu okkar
heitinni Svövu Sveinsdóttur, og þið
bæði hafíð haft ómæld áhrif á okkur
báða.
Minningarnar frá heimili ykkar í
Drápuhlíðinni eru af barnæsku fullri
af ástúð, umhyggju, öryggi og gest-
risni. Við höfðum það alltaf á tilfínn-
ingunni að fallega heimilið ykkar í
Drápuhlíðinni myndi alltaf vara um
aldur og ævi, og þangað gætum við
ávallt snúið okkur hvar svo sem við
værum staddir í heiminum.
Þú varst sérstakur maður, afí
Magnús. Maður fullur af heiðarleika,
samviskusemi, örlæti og snyrti-
mennsku. Þú umgekkst alla sem
jafningja, enda naustu virðingar
allra þeirra sem þekktu þig.
Aldrei varð maður meira var við
það en þegar við sem smástrákar í
sumarfríum okkar unnum hjá þér í
Slippfélaginu í Reykjavík, fyrst sem
sendlar og síðar í Slippbúðinni.
Bæði samstarfsmenn og viðskipta-
aðilar báru virðingu fyrir og hlýleika
til afa okkar Magnúsar, skrifstofu-
stjóra Slippfélagsins.
Fyrir okkur voru sumarfríin þar
skemmtilegustu og bestu stundir
sem við upplifðum, fullar af sakleysi
barnæskunnar, umvafnir ástúð og
öryggi frá þér, afi.
En nú er kominn tími til að kveðja,
sá tími er sárastur allra. Því miður
gátum við ekki verið hjá þér þessar
síðustu stundir, en við vonum að þú
hafir aldrei efast um ást okkar og
þá virðingu sem við bárum fyrir þér
því að þú, afi Magnús, varst fyrir-
mynd okkar í svo mörgu.
Þín verður sárt saknað.
Þínir elskandi sonarsynir,
Sigurður og Magnús
Ásgeirssynir,
Sydney í Ástralíu.
Maggi móðurbróðir minn hvarf til
feðra sinna hljóðlega og með fullri
reisn hinn 3. nóvember sl. löngu
fyrir dagmál skammdegismorguns-
ins á Hjúkrunarheimilinu Skjóli hér
í bæ. Banameinið var augljóslega
illkynja, en aðdragandinn var stutt-
ur, aðeins 2-3 vikur. Hamingja hans
hagaði svo til að þjáninga varð ekki
vart og hjúkrunarliðið á Skjóli
tryggði þægindi hans til hinstu
stundar og færast þeim hér með
hjartans þakkir allra ástvina hans.
Mildur hjúpur ellinnar umlukti vit-
ræna veröld hans síðustu árin, en
daglegt ferli hans var sem ævilangt,
glaðlegt, góðlegt og kurteist.
Magnús Guðjón fæddist á ísafirði,
þar sem kallaður var MiðkaupStað-
ur, hinn 13. júlí 1904, þriðji í röð
10 barna þeirra Þorbjargar Guð-
mundsdóttur frá Höll í Haukadal í
Dýrafirði (1873) og Kristjáns Ás-
geirssonar (1877) verslunarstjóra
hjá Ásgeirsverslun á ísafirði og síðar
hjá Sameinuðu verslununum á Flat-
eyri. Hann var frá Skjaldfönn í N-
ísafjarðarsýslu og afabróðir núver-
andi bónda þar, Indriða Aðalsteins-
sonar. Systkinin voru Sólveig
(1900), sem dó 15 ára úr berklum,
Ástríður (1902) sem dó í frum-
bernsku, Helga (1903-’82), hús-
móðir, gift Guðmundi Sigurðssyni
skrifstofustjóra, Ásgeir, loftskeyta-
maður (1906—’35), varð berkla-
dauða að bráð, Elínborg (1908-’78)
gift Edwin Árnasyni, framkvæmda-
stjóra, Guðmundur (1909), skipa-
miðlari, kvæntur Gróu Ólafsdóttur,
Jón Hákon (1911—’41), stýrimaður,
fórst með ms. Heklu, Steinarr
(1913), skipstjóri, kvæntur Þórunni
Hafstein, og Rögnvaldur
(1917—’80), sjómaður, kvæntur
Svövu Guðmundsdóttur.
Árið 1907 fluttist fjölskyldan til
Flateyrar. Myndarheimili þeirra Þor-
bjargar og Kristjáns á Flateyri varð
sveitarsómi og þar ólst Maggi upp
í sérlega samstæðum systkinahópi.
Skólaganga þess tíma var takmörk-
uð, en mikill menningarbragur þótti
vera á bamaskóla Flateyrar undir
stjóm hins margrómaða skóla-
manns, Snorra Sigfússonar, og naut
Magnús veganestis þaðan alla ævi.
Ekki liðu mörg ár þar til Magnús
var orðinn innanbúðar hjá föður sín-
um, ásamt þeim Guðmundi Sigurðs-
syni föður mínum og Sturlu Ebenez-
erssyni og knýttust þar ævarandi
vináttubönd.
Magnús kvæntist Svövu Sveins-
dóttur frá Hvilft í Önundarfirði hinn
3. júní 1933 eftir langt tilhugalíf að
hætti þeirra tíma með lengri og
skemmri aðskilnaði þeirra vegna
vinnu hans, m.a. hjá Olafí A. Guð-
mundssyni og Óskari Halldórssyni
útgerðarmönnum. Á þessum árum
var kreppan í algleymingi og tæki-
færin fá, sem byggja mætti á til að
stofna til hjúskapar. Gifta Magnúsar
var samt slík, að hann fékk góða
stöðu hjá Magnúsi Scheving Thor-
steinssyni og skömmu síðar tilboð
um enn betra hjá Slippfélagi Reykja-
víkur sem skrifstofustjóri, hvert
hann réð sig árið 1932 og lagði eft-
ir það alla orku sína fyrirtækinu til
framdráttar á allan hátt og eignað-
ist virðingu viðskiptamanna þess,
óskorað traust húsbænda sinna og
vináttu samverkamanna allt til
starfsloka í 48 ár. Hann kom gang-
andi frá heimili sínu alla morgna og
var fýrstur á vettvang, fylgdist með
umsvifum í Reykjavíkurhöfn, átti
orðastað við alla, sem þar komu við
sögu. Þeir sem leið áttu um Mýrar-
götu frá klukkan 8 á morgnana til
7 að kveldi sáu hann önnum kafínn
innan við gluggann sinn í austurenda
Slipphúsbyggingarinnar, alla daga
nema sunnudaga.
í hartnær 60 ár á ég ekkert nema
Ijúfar minningar um Magga frænda.
Fyrst á bernskuheimilinu þegar hann
og Svava ásamt foreldrum mínum
sungu „Fjárlögin", Gluntana og
fleira við undirleik annars hvors
þeirra systkinanna, mömmu eða
Magga, á orgelið hennar, síðar við
að njóta samskipta við þau og gest-
risni á heimilum þeirra, frá vestast
á Hringbraut til austast í austurbæn-
um, þ.e. Drápuhiíð 8, eins og sá stað-
ur var landfræðilega kringum 1950.
Synimir, Ásgeir Haukur, stórkaup-
maður hér til skamms tíma og „eh-
trepreneur“ í Ástralíu undanfarin
15 ár, og Jón Hákon blaðamaður,
fæddust 1936 og 1941 og rændu
mig „forsæti", sem ég þóttist hafa
aflað mér, en þeim hef ég löngu
fyrirgefið, og mun vafalítið fá að
njóta ylsins í minningum okkar allra
þriggja um Magga og Svövu um
aldur og ævi. „Forsæti" bræðranna
er löngu tryggt og eilíflega njörvað
með þeirri guðsgjöf, sem börn þeirra
urðu afa sínum. Hreyknari mann hef
ég varla séð en Magga í návist þeirra
Sigurðar og Magnúsar Ásgeirssonar
og Áslaugar Svövu og Harðar Há-
konar Jónsbarna. Tengdadæturnar,
Jóna Sigurðardóttir og Áslaug G.
Harðardóttir, voru honum hugljúfar
og urðu honum hjartans vinir.
Ég votta gengnum gæfumanni
elsku mína og virðingu og ástvinum
öllum innilega samúð.
Sigurður Þ. Guðmundsson.