Morgunblaðið - 13.11.1993, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. NÓVEMBER 1993
41
í Ullarnesi í Mosfellsbæ, en það voru
braggar sem reistir voru á stríðsár-
unum. Dísa eignaðist einn son, Bern-
harð Linn, 1. október 1942, en hann
er kvæntur Dagbjörtu Pálmadóttur
og eiga þau fimm börn.
Dísa var ein af þessum perlum
sem mikil eftirsjá er að. Við systkin-
in nutum þeirra forréttinda að vera
alin upp í næsta nágrenni við Dísu
í Ullarnesi. En stutt var að hlaupa
frá heimili okkar niður í Ullarnes,
og þangað sóttum við mikið. Dísa
gaf okkur mikið af sínum tíma þeg-
ar við vorum lítil. Hún fór með okk-
ur í ótal ferðir. Það voru fjöruferðir,
fjallgöngur upp á Helgafell og
Reykjafjall. Á sumrin í góðu veðri
var líka farið í langa gönguferð í
Mosfellsdalinn. En Dísa var hafsjór
af fróðleik, og vel máli farin. í þess-
um ferðum var oft sest niður á
steina, og sagði hún okkur þá frá
hinu og þessu, sem gerðist í gamla
daga. Einnig var það árviss viðburð-
ur að fara í leikhús með Dísu. En
sjálf var hún Dísa mikil áhugamann-
eskja um leikhús og starfaði um
árabil með Leikfélagi Mosfellsbæjar.
Dísa var með létta lund og sáum
við hana sjaldan skipta skapi. Oft
fengum við að gista í Ullarnesi hjá
Dísu'og ömmu og afa. Þá var ljósið
látið loga í herberginu sem við sváf-
um í. Okkur var boðið góða nótt
með orðunum „Guð geymi þig“.
Þegar við hófum skólagöngu, vorum
við oft samferða Dísu í vinnuna. Þða
var á þeim tíma þear engin götuljós
voru við Vesturlandsveginn, og hann
var malarvegur. Nutum við þá birtu
frá vasaljósi sem Dísa hafði meðferð-
is, en í þá daga þekktust ekki skóla-
bílar eða undirgöng. Það var gott
að koma til Dísu, hlýtt faðmlag og
klapp á bakið hlýjaði okkur.
Og ekki mátti Dísa vita til þess
að okkur liði illa, eða værum veik.
Hún kom þá oftast eða hringdi. Þeg-
ar bróðir okkar, Daníel, lést af slys-
förum fyrir tæpum tíu árum, var
Dísa frænka komin til að styrkja
okkur og hugga. Dísa tók lát hans
afar nærri sér ein og við hin. Hún
var líka stoð og stytta foreldra okk-
í ar á erfiðum stundum. Þegar við
fórum að eiga okkar böm, tók Dísa
þátt í gleði okkar. Þau kölluðu hana
I oftast „Dísu ömmu". Dísa fylgdist
vel með öllum börnunum, og þeim
fannst það tilheyra að hún kæmi í
| afmælin þeirra. Oft var spurt: „Kem-
ur Dísa amma ekki í afmælið mitt?“
Og gladdi hún mörg lítil hjörtu í
gegnum árin. Sárt var að hugsa til
þess, að í næsta afmæli kemur hún
ekki. En Dísa verður með okkur í
huga og hjarta. Einnig ríkir mikil
sorg hjá Benna og Döggu og bama-
bömunum, en Dísa var þeim líka
stoð og stytta og leituðu þau oft
niður til Dísu ömmu ef eitthvað bját-
aði á. En Dísa hafði búið í sama
húsi og þau frá því 1975 eða frá
því að hún fiuttist úr Ullarnesinu.
Við systkinin sendum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur til Benna og
Döggu og barna þeirra, og eftirlif-
andi systkina Dísu.
Og við kveðjum Dísu með söknuði
og þökkum henni fyrir allt sem hún
gerði með okkur og allt sem hún
gerði fyrir okkur. Og við biðjum
góðan Guð að geyma Dísu frænku.
Systkinin í Litlagerði.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér.
Hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
(Halldór Laxness.)
Nú er ástkær móðursystir okkar,
hún Dísa, dáin. Eftir lifir í huga
okkar ljúf minning um yndislega
konu.
Ekki er nema rúmt ár síðan Hjalti
bróðir Dísu lést eftir illvígan sjúk-
dóm. Því kom það sem reiðarslag
að Dísa skyldi síðar greinast með
sama sjúkdóm.
Öll vissum við á hve alvarlegt stig
sjúkdómurinn var kominn hjá Dísu.
En samt var okkur brugðið við frétt
um andlát hennar. Öll höfðum við
haldið í vonina.
Við minnumst þess hve yndislegt
það var að fara í heimsókn til Dísu,
hve hlýlega hún ætíð tók á móti
okkur. Frá henni virtist alltaf geisla
kærleikur og friður sem fékk okkur
til að líða vel í návist hennar.
Dísa fylgdist vel með öllum systk-
inabörnum sínum og eins börnum
þeirra. Hún var í hugum okkar allra
amma. Amma sem gefíð hefur okkur
svo margt með umhyggju sinni og
hlýju. Amma sem fylgdist vel með
öllum bömunum sínum. Amma sem
við öll elskuðum og dáðum.
Svo margt eigum við henni að
þakka. Svo þakklát erum við og sæl
að hafa fengið að njóta allra þeirra
stunda er við áttum með Dísu.
Eg sem þetta rita fyrir hönd
systkina minna varð þeirrar gæfu
aðnjótandi að dveljast til langs eða
skemmri tíma í Ullarnesi hjá ömmu,
afa og Dísu og þaðan á ég mínar
ljúfustu bernskuminningar. Nú eru
þau öll horfín, þau voru mér öll svo
kær.
Ég vil þakka þér elsku, Dísa mín,
fyrir allt sem þú gafst mér, alla þá
hlýju, hjálpsemi og manngæsku sem
í þér bjó. Ég mun varðveita það í
hjarta mínu allt mitt líf.
Megi algóður Guð styrkja fjöl-
skyldu hennar, son, tengdadóttur og
barnabörn.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Hörður Sigurbjarnason,
Guðni Sigurbjarnason,
Marta Sigurbjarnadóttir,
Edda Sigurbjarnadóttir,
Hanna Birna
Sigurbjarnadóttir,
Elísabet Sigurbjarnadóttir.
Hún Dísa frænka, eða amma Dísa,
eins og við systkinin kölluðum hana,
er dáin. Eftir aðeins nokkra mánuði
í veikindum er allt búið. Hún sem
alltaf .var svo hress, ogs.eftir að hún
hætti að vinna átti nú aldeilis að
njóta lífsins með eldri borgurum í
Mosfellsbæ. En margt fer öðruvísi
en ætlað er.
Fyrstu minningar mínar um Dísu
voru frá Ullarnesi þar sem hún bjó
og annaðist afa og ömmu. Þar var
maður alltaf velkominn og ætíð síðan
þá hefur sambandið haidist vel. Allt-
af var hún mætt manna fyrst í
barnaafmælin sem og aðrar veislur
með glaðning handa börnunum og
enginn gleymdist.
Hún hélt mér undir skjrn og gaf
mér hluta af nafni sínu. Ég minnist
hennar ávallt sem ömmu Dísu og
er stoltur af að bera nafn hennar.
Að leiðarlokum vil ég þakka henni
fyrir allt.
Samúðarkveðjur sendi ég Benna,
Döggu, Dísu, Pálma, Steinunni,
Gústa og Hauki, einnig systkinum
hennar og tengdafólki.
Arnar Stefánsson og
fjölskylda.
Arndís G. Jakobsdóttir var öllum
grónum Mosfellingum kunn, sem
hún Dísa á símanum. í meir en þijá-
tíu ár starfaði hún sem talsímakona,
fyrst á sveitasímstöðinni á Brúar-
landi í Mosfellssveit, allt til ársins
1991 að hún lét af störfum á hæst-
móðins stafrænni stöðinni í sveitinni
sem orðin var að bæ.
Þessi hæverska og greinda kona
myndi ef til vill hafa valið sér annað
lífsstarf, ef í þá daga hefði þótt
nokkuð sjálfsagt að ung stúlka tæki
upp á því að læra leiklist.
Dísa var einn af stofnfélögum
Leikfélags Mosfellsbæjar. Áður
hafði hún tekið þátt í leiklistarstarfí
hjá Skemmtifélagi Álafoss og svo
hjá Ungmennafélaginu Aftureld-
ingu, sem af mikilli atorku hélt uppi
blómlegu leiklistarstarfí fyrr á árum.
Það má segja að í rúmlega fimmtíu
ára sögu áhugaleiklistar í Mos-
fellsbæ hafi Dísa verið einn af mátt-
arstólpunum. Hún var leikari af
guðs náð, náttúrutalent eins og það
er núna kallað. Upplestur Dísu á
ljóðum var ógleymanlegur þeim, sem
heyrðu, sjálf var hún prýðilega rit-
fær, þó að hún flíkaði því sem
minnst.
Árið 1976 er Leikfélag Mosfells-
sveitar formlega stofnað og hafði
þá leiklist verið í nokkrum dvala í
sveitinni. Og þar með var Dísa kom-
in á fuilan skrið, hvort sem var í
leiksýningum eða öðrum menning-
aruppákomum. Hennar er minnst í
hefðbundnum jólavökum LM og
ýmsum hlutverkum, svo sem ömm-
unnar í „Einu sinni á jólanótt",
spunakonunnar í „Elsku Míó minn“,
Fimmbjargar á Hrísbrú í „Innan-
sveitarkróníku“. Dísa var gerð að
fyrsta heiðursfélaga LM á tíu ára
afmæli þess.
Félagsheimilið Hlégarður þótti
löngum hafa öfundsvert leiksvið og
á því sviði nutu hæfíleikar Dísu sín.
En allt hefur sinn vitjunartíma, um
það leyti, sem sá ljúfi Hlégarður
öðlaðist annað og heimsborgara-
legra hlutverk, eignaðist LM í 17
ára afmælisgjöf eigið húsnæði. í
veikindum sínum dreymdi Dísu um
að komast þangað, þó að ekki væri
nema að draga úr pensli á vegg. Á
þessar nýju fjalir vissi hún að kraft-
ar og heilsa leyfðu henni ekki.
Leikfélag Mosfellssveitar þakkar
Arndísi samfylgdina og á sér þá ósk
að starf þess verði í þeim anda, sem
einkenndi leilkistarstarf henar, hóg-
værð, samviskusemi og einlæg leik-
gleði.
Leikfélag Mosfellssveitar vottar
fjölskyldu hennar dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Amdísar G. Jak-
obsdóttur.
Leikfélag Mosfellssveitar.
Haustið er liðið og veturinn geng-
inn í garð, framundan myrkir dagar
með stuttum sólargangi. Það hefur
líka verið myrkur í huga mér síðustu
daga. Fyrstu fréttir, eftir að ég kom
heim úr hálfsmánaðar fríi, voru að
hún Dísa, fyrrum starfsfélagi minn,
væri dáin. Það var svo alltof fljótt,
ég sem taldi mig eiga nægan tíma
að heyra í henni þegar ég kæmi
heim. Það var svo stutt síðan ég
frétti að hún væri alvarlega veik,
en þar sannaðist það eins og svo oft
áður, að geyma það ekki til morguns
sem hægt er að gera í dag.
Samstarfskona mín og vinkona
hét Amdís Guðríður Jakobsdóttir.
Hún var fædd 19. september 1923
og lést 5. nóvember síðastliðinn.
Við vorum samstarfskonur í tæp
15 ár hjá Pósti og síma f Mos-
fellsbæ. Þar vann hún lengst af ævi
sinnar eða frá júlí 1958 til septem-
berloka 1991. Þegar ég kom til
starfa í Mosfellssveitinni tók Dísa á
móti mér með sinni hlýju framkomu
og viðmóti sem ávallt prýddu hana.
Á þessum árum var Mosfellssveitin
í örum vexti og miklar breytingar
framundan, en enn það iítil að allir
þekktu alla. Þarna var Dísa á heima-
velli, það duldist mér ekki, það
þekktu allir sveitungar haná Dísu á
stöðinni og vissu að gott var að leita
til hennar ef á þurfti að halda. Þarna
var gott að koma í þetta litla samfé-
lag sem starfsfólkið myndaði. Þar
var góður starfsandi, sem Dísa átti
stóran þátt í. Dísa var sú sem mest
mæddi á, hún var svo samviskusöm
og vandvirk við alla hluti að leitun
væri að slíkri manneskju í dag.
Oft kom fram í máli hennar
hversu vænt henni þótti um sveitina
sína. Hún sagði okkur frá skemmti-
legum atburðum frá fyrri tíð með
þeirri kímni sem hún hafði svo gott
lag á í frásögninni, um gengna sam-
ferðamenn og frá því hún var ung
á kafí í leiklistinni með Leikfélagi
Mosfellssveitar.
Það var svo margt sem hún Dísa
bjó yfír, hún var ekki langskólageng-
in en var vel mælt á ensku og dönsku
og gat bjargað sér á þýsku ef okkur
lá á við erlendan viðskiptavin. Hún
hafði lítið ferðast erlendis, en var
manna fróðust um menningu hinna
ýmsu landa, kom víða við í umræðum
um menn og málefni. Oft sagði hún
frá stöðum sem hún hafði komið til
hér innanlands og notaði hvert tæki-
færi sem gafst til að skoða landið
sitt. Hún hafði gaman af að setja
fram stöku og átti til, þegar henni
ofbauð kerfisstaglið eins og hún
sagði, að láta eina stöku fylgja með
skýrslugerðinni sem hún var að
senda frá sér.
Hún Dísa var góður starfsfélagi.
Öllum sem störfuðu með henni ber
saman um það. Það var ekki svo
sjaldan sagt ef svar vantaði við ein-
hverri spurningu: „Spyijum Dísu,
hún veit það áreiðanlega." Enda
brást það ekki. Ávallt þegar sam-
starfsfólk hennar ávarpaði hana var
sagt: „Dísa mín.“
Já, minningarnar hrannast upp
eftir 15 ára samstarf nú þegar kom-
ið er að ferðalokum. Hún kaus að
hætta starfí að hausti, sagði vetuma
erfíða þegar aldurinn færðist yfír,
en þó varð ég aldrei vör við nokkum
aldursmun á vinnustað okkar. Samt
er hún nú alfarin að hausti.
Ég kveð samstarfskonu mína með
virðingu og þökk fyrir samfylgdina.
Ég og dætur mínar, Hjördís, Jó-
hanna og Geimý, sendum fjölskyldu
hennar innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Arndísar Jakobs-
dóttur.
Marta B. Guðmundsdóttir.
sjóð til minningar um Fríðu Guð-
mundsdóttur og er honum ætlað að
leggja fram fjármuni til líknarmála
í sveitarfélaginu eftir því sem
| ástæður ieyfa.
Þess er vert að geta, að fjögur
börn voru í fóstri hjá þeim Jensínu
| og Guðmundi um lengri eða
skemmri tíma og hafa þau öll bund-
ist vináttuböndum við þau Bæjar-
| hjón eins og þau væru þeirra eigin
foreldrar. Segir það sína sögu um
manngæsku og fórnarlund hús-
bændanna.
Jafnframt erfíðum húsmóður-
verkum, þar sem heimilið varð brátt
stórt og gestagangur mikill, sinnti
Jensína ljósmóðurstörfum í Ámes-
hreppi um áratugi. Var sú staða
mjög krefjandi og raunar engum
liðleskjum fært að ríða þeysireið
eftir grýttum götuslóða og klífa
fjallaskörð, skriður og hálsa og það
stundum í hörkufrosti og hríðar-
veðrum.
Kom sér þá vel að hafa öruggan
fylgdarmann, sem oftast var Þor-
, steinn bóndi Guðmundsson á Finn-
’ bogastöðum. Það gefur nokkra hug-
mynd um þá erfíðleika, sem við var
, að glíma, að það vom tvær dagleið-
’ ir til þeirra sængurkvenna, sem
fjærst bjuggu. Þótti því ráðlegt að
, sækja ljósuna fyrir þær með löngum
I fyrirvara. Vildi þá biðin stundum
verða óþægilega löng, ekki síst þeg-
ar svo hittist á, að ljósmóðirin sjálf
var barnshafandi. En jafnan fór
betur en á horfðist. Reyndar var til
- bess tekið hve Jensína var farsæl
í störfum sínum. Það er í almæli,
að öll börn lifðu, sem hún tók á
móti. Hún virtist kunna ráð við
hveijum vanda og hafði hún þó
ekki af löngum námstíma í ljósmóð-
urfræðum að státa, aðeins einum
vetri.
En Jensína gerði fleira fyrir sveit-
unga sína eins og nú skal vikið að.
Þótt Árneshreppur væri sérstakt
læknishérað og bústaður til reiðu í
Árnesi, þá var löngum læknislaust
og var þá Hólmavíkurlækni falið að
þjóna Reykjafjarðarhéraði. En
vegna fjarlægðar og kostnaðar var
hans ekki vitjað nema í ýtmstu
neyð. Þess vegna kom það ærið oft
í hlut Jensínu að sauma sár og búa
um beinbrot og bæta úr öðmm bág-
indum sem upp komu. Hafði hún
jafnan samband við héraðslækninn
á Hólmavík um meðferð þeirra
sjúklinga, sem til hennar leituðu
með meiri háttar meinsemdir. Þá
geymdi Jensína einnig lyfjabirgðir
fyrir héraðslækninn og afgreiddi
meðul eftir fyrirmælum hans gegn-
um síma með góðum árangri. Vegna
þessarar heilbrigðisþjónustu og
hjálparstarfsemi átti Jensína ærið
mörg spor um Ámeshrepp og er því
engin furða, þótt hún hafí átt mikl-
um vinsældum að fagna meðal svei-
tunga sinna.
Eftir hér um bil aldarfjórðungs-
starf var Jensína tekin að þreytast
sem og engin furða var og sagði
þá stöðunni lausri. Vildi hún leyfa
ungri stúlku úr sveitinni, sem lært
hafði liósmóðurfræði. að snrevt.a sig.
Hún tók og við starfinu og gegndi
því með sóma um fímm ára skeið,
en fluttist þá suður. Var Jensína
þá beðin að taka upp þráðinn að
nýju og varð hún við þeim tilmæl-
um. Þetta var árið 1959 og Jensína
var þá orðin 57 ára gömui. Um það
leyti fóru ýmsar breytingar í hönd,
byggðin færðist saman og bílvegur
var lagður um sveitina, sem komst
þó ekki í vegasamband fyrr en árið
1965. En þar með voru hin löngu
og erfiðu ferðalög ljósmóðurinnar
úr sögunni.
Er fram liðu stundir komst í tísku,
að sængurkonur lögðu leið sína í
fjarlæga landsfjórðunga til að ala
böm sín þar á sjúkrahúsum eða
fæðingardeildum. Samt var mikið
öryggi í því að hafa ljósmóður í
sveitinni, sem gat haft eftirlit með
bamshafandi konum og var til taks
ef eitthvað bar út af. Og það átti
eftir að sannast, að hlutverki Jens-
ínu var enn ekki lokið. Sumarið
1982, þegar hún var orðin 80 ára,
var hún fyrirvaralaust spurð, hvort
hún treysti sér til að taka á móti
barni. Það var tengdadóttir okkar,
húsfreyjan á Melum, sem átti í hlut.
Henni gafst ekki svigrúm til að
komast undir læknishendur, því að
fæðinguna bar bráðar að en hún
ætlaði. Þá vom tíu ár liðin frá því
að Jensína afklæddist ljósmóður-
sloppnum og báru sumir kvíðboga
fyrir því, að þetta yrði henni of-
raun. En Jensína brást fljótt við og
hetjulega eins og jafnan áður og
var óðara komin í hvíta slonninn
sinn, greip gömlu og snjáðu áhalda-
töskuna og var þegar reiðubúin að
hefjast handa. Þeir sem viðstaddir
vom fæðinguna urðu vitni að því,
hvemig hún færðist í aukana og
breytti um yfirbragð eins og hún
hefði kastað ellibelgnum. Fumlaus
og ákveðin gekk hún til verka og
það var unun að horfa á hana vinna.
Fæðingin gekk eins og í sögu. Enn-
þá var ljósmóðurstarfið sú heillandi
íþrótt, sem Jensína lék af list með
bros á vör og blik í augum. Hafin
yfír fylgifíska ellinnar veitti hún
nýju lífi viðtöku í síðasta sinn. At-
höfnin var nánast óviðjafnanleg í
okkar augum. Það var mikil reisn
yfír þessari konu.
Þegar halla tók undan fæti og
Jensína sá að hveiju dró er hún tók
að feta tíunda áratuginn, þá hélt
hún enn ró sinni og gerði þær ráð-
stafanir, sem henni þótti við eiga.
Síðustu fyrirmælin gaf hún í bana-
legunni og vörðuðu þau tilhögun á
flutningi líkamsleifa hennar norður
í sveitina kæm til hinstu hvílu í
Ámeskirkjugarði. Hún vildi ekki
valda mönnum þeirri fyrirhöfn að
fara með kistuna upp að Bæ. Óskum
hennar yrði fullnægt með því einu
að nema augnablik staðar á vega-
mótunum við afleggjarann. Síðan
skyldi hún borin í kirkjuna. Fjómm
sólarhringum síðar kvaddi hún jarð-
lífíð, sátt við guð og menn. Hún dó
með sömu reisn og ónefnd kona í
Dölum vestur, sem einnig gaf fyrir-
mæli um útför sína með rósemi og
trúartrausti á árdögum íslands-
byggðar.
Við hjónin og fjölskyldur okkar,
sem eigum Jensínu G. Ólafsdóttur
svo mikið að þakka, biðjum Guð að
blessa minningu hennar og styrkja
eftirlifandi eiginmann hennar, syni
og ástvini alla nú á saknaðarstundu
við útförina og ævinlega.
Torfi Guðbrandsson og
Aðalbjörg Albertsdóttir.
UNION
FOAM
PIPU-
EINANCRUN
í sjálflímandi rúllum,
plötum og hólkum.
Þ. ÞORGRÍMSSON & CO
ÁRMÚLA 29 - REYKJAVÍK - SÍMI 38640